การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย ตอนที่ 57 ได้ทั้งขึ้น ได้ทั้งลง

ตอนที่ 57 ได้ทั้งขึ้น ได้ทั้งลง

สงครามอาณาเขต!

สิ่งที่ผมพูดออกไปมันเป็นสิ่งที่ขุนนางจำนวนมากให้การยอมรับมัน ไม่ใช่เพียงแค่จักรวรรดิเท่านั้น แต่สงครามอาณาเขตถูกยอมรับในทุกประเทศในทวีปแห่งนี้ สงครามอาณาเขตมันก็ตรงตามชื่อของมัน สงครามแบบนี้จะเป็นการสะสางเรื่องบาดหมางระหว่างขุนนางด้วยกัน ถ้าไม่สามารถจัดการด้วยกฎหมายได้ ซึ่งแบ่งออกเป็นหลายกรณีออกไป

ปกติแล้ว ถ้ามีปัญหาระหว่างขุนนางด้วยกันราชวงศ์ก็จะเข้ามาจัดการให้ แบบที่องค์ จักรพรรดิสวรรค์ กำลังทำอยู่ตอนนี้ แต่ว่า ถ้าไม่สามารถเจรจาลงตัวได้ก็ต้องจัดการด้วยวิธีที่ขุนนางทุกคนรู้จักกันดี สงครามอาณาเขต! การทำสงครามเช่นนี้มันทำให้ภายในประเทศเสียหายก็จริง แต่ถ้ามีปัญหากันขึ้นมาจริงๆ ต่อให้เป็นคำสั่งของราชวงศ์ก็ไม่สามารถห้ามได้หรอก ถ้าห้ามก็เกิดการต่อสู้เล็กๆ น้อยๆ ตามมาอยู่ดี เพราะงั้นการต่อสู้โดยใช้เรื่องสงครามอาณาเขต จึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด

หึหึ! ถ้าพวกมันยอมรับผมก็ไม่ขัดพวกมันหรอก แต่ถ้ามีสมองก็คงคิดได้นั่นแหละว่าการทำสงครามกับแกรนด์ดยุกแห่งจักรวรรดิมันไม่ใช่ทางเลือกที่ดี

เวลานี้ ภายในห้องที่เสียงขุนนางดังวุ่นวายเมื่อครู่ก็เงียบลงไป พวกมันทุกคนคงเข้าใจกันแล้วว่าการไม่เจรจาที่ผมบอกไปมันเป็นความจริง ถ้าองค์ จักรพรรดิสวรรค์ อนุญาตให้ทำสงครามอาณาเขตกันได้ ผลมันก็ออกมาแทบแน่นอนอยู่แล้ว ถึงพวกมันจะมีถึง 88 ตระกูล แต่เมื่อมาเทียบกับตระกูล วอเตอร์ ที่มีทั้งกำลังทหารจำนวนมากและเส้นทะเลลมปราณขนาดใหญ่ครอบครองอยู่ ผลการต่อสู้มันออกมาตั้งแต่ยังไม่เริ่มต่อสู้ด้วยซ้ำ

อีกอย่าง สงครามอาณาเขตไม่จำเป็นที่ทั้งสองฝ่ายเห็นพ้องต้องกันแล้วทำสงคราม แต่มันเป็นการตัดสินใจขององค์ จักรพรรดิสวรรค์ เพียงคนเดียวเท่านั้น ถ้าพระองค์บอกทำได้ก็คือได้ ถ้าบอกว่าไม่ก็คือไม่ สงครามแบบนี้มันไม่ได้มีความยุติธรรมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะงั้นราชวงศ์ก็ชอบใช้วิธีแบบนี้จัดการกับเหล่าขุนนางที่ไม่ยอมฟังคำสั่งอยู่กันบ่อยๆ เช่นกัน

อีกด้าน ตัวแทนแกรนด์ดยุกทั้งสามคน ต่างก็นั่งทำหน้าหนักใจแต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา ในฐานะขั้วอำนาจแล้วตอนนี้พวกนั้นกำลังอยู่ในระดับเสี่ยงสุดๆ เลยก็ว่าได้ ตระกูลแกรนด์ดยุกทั้งสี่ไม่มีใครมีอาณาเขตในส่วนกลางของประเทศกันเลยสักคน เพราะราชวงศ์ไม่อนุญาตให้มี

ซึ่ง!! กฎตรงนั้นผมก็รู้ดีว่าไม่สามารถซื้อได้ ทว่า การยึดเพราะเรื่องค่าชดเชยนั้นมันต่างกันออกไป การยึด! การซื้อ! ถึงทั้งสองจะเป็นอะไรที่คล้ายๆกัน เพราะคนยึดหรือซื้อจะได้ครอบครองพื้นที่ แต่มันก็ไม่ได้มีกฎว่าห้ามทำแบบนี้ อีกอย่าง ถ้าไม่ยอมก็ต้องเกิดสงครามอาณาเขตระหว่างตระกูล วอเตอร์ และตระกูลอีก 88 ตระกูล ผมเชื่อว่าองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นแน่

“องค์จักรพรรดิสวรรค์ ข้าคิดว่าเรื่องนั้นมันไม่สมควร”

ตัวแทนตระกูล เจสเปอร์ พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแข็งแบบไม่พอใจ

“ถ้าเกิดแกรนด์ดยุก วอเตอร์ ได้ปกครองอาณาเขตใจกลางประเทศมันผิดต่อกฎหมายที่ราชวงศ์ตั้งกับตระกูลแกรนด์ดยุกทั้งสี่เมื่อหลายร้อยปีก่อนเอาไว้ อีกอย่าง ถ้าเป็นเช่นนั้นก็หมายความว่าตระกูล วอเตอร์ จะมีอาณาเขตปกครองจนสามารถคุกคามราชวงศ์ได้!!”

ที่เจ้านั่นพูดออกมาก็ถูกต้อง กฎที่ราชวงศ์ตั้งเอาไว้กับตระกูลแกรนด์ดยุกทั้งสี่มีมานานมากแล้ว และนี้ก็เป็นเหตุผลที่ราชวงศ์ยังสามารถคุมอำนาจในจักรวรรดิเอาไว้ได้หลายร้อยปีถึงแม้ว่าเหล่าตระกูล แกรนด์ดยุก บางตระกูลมีกำลังทหารและเงินเยอะกว่า ทว่า เรื่องที่จะโดนกล่าวหาแบบนี้ผมก็ได้คิดเอาไว้แล้วเช่นกัน คิดได้ผมก็หันไปทางตัวแทนตระกูล เจสเปอร์ พร้อมพูดออกไปว่า

“เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่ได้ปกครองแบบร้อย 100% ข้ายินดีที่ให้ราชวงศ์ส่งกำลังทหารและคนของตัวเองเข้าไปทำงานในอาณาเขตเหล่านั้นได้ทั้งหมด และจะไม่นำกำลังทหารของตัวเองเข้ามาเกินจำเป็น และเมื่อเหล่าขุนนางที่โดนยึดอาณาเขตมีเงินซื้อคืน ข้าก็พร้อมจะขายคืนทุกเมื่อ”

“เช่นนั้นท่านจะได้อะไรละ?”

ผมส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วตอบกลับไปว่า

“ได้ความสะใจละมั้ง! พวกนี้ถึงจะโดนหลอกใช้ แต่ก็สร้างความเสียหายให้กับข้าพอสมควร เพราะงั้นข้าเลยต้องให้บทเรียนไปบ้าง ถ้าไม่ทำเช่นนี้ในครั้งหน้าก็อาจจะมีขุนนางคนอื่นๆ มาฟ้องร้องข้าแบบนี้อีก แต่ที่เจ้ากล่าวหาว่าข้าอาจจะคุกคามราชวงศ์ ข้าคิดว่าเจ้าคงคิดดีแล้วใช่ไหมถึงกล่าวเช่นนั้นออกมา?”

“เรื่องนั้น…”

“พอแล้ว!!”

องค์ จักรพรรดิสวรรค์ พูดออกมาเพื่อหยุดการสนทนาของเราสองคน เสียดายจริงๆ ถ้าองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ไม่ยื่นมือเข้ามายุ่ง คงได้สนุกกับเจ้านั้นมากกว่านี้แท้ๆ หึหึ!

“ตัวแทนตระกูล เจสเปอร์ ถ้าเจ้าไม่พอใจทำไมไม่จ่ายเงินแทนพวกขุนนางไปสะเลยละ”

“ทะ ท่านกำลังล้อข้าเล่นงั้นเหรอ งะ เงินขนาดนั้น ต่อให้เป็นตระกูล เจสเปอร์ ก็คงไม่สามารถหามาจ่ายได้หรอกครับ”

“ดี! คิดได้แบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ!!”

พูดจบ องค์ จักรพรรดิสวรรค์ ก็หันทางมาทางผมต่อ

“ตัวแทนก็คือตัวแทน คำพูดของเจ้านั่นอาจจะไม่คิดให้ดีก่อนพูดอะไรออกมา แกรนด์ดยุก วอเตอร์ โปรดเข้าใจเรื่องนี้ด้วย”

“ครับ”

“เช่นนั้นก่อนจะเริ่มทำสงครามอาณาเขต ข้าอยากถามเหล่าขุนนางก่อนว่าจะยอมทำตามข้อเรียกร้องที่แกรนด์ดยุก วอเตอร์ ต้องการหรือไม่ ให้อาณาเขตโดยคิดจากราคาต่ำกว่าตลาดรับซื้อ 50% ถ้าใครไม่ยอมรับก็จงให้ยกมือขึ้นมา”

จบเสียงขององค์ จักรพรรดิสวรรค์ ทุกสายตาต่างหันมองไปยังเหล่าขุนนางที่อยู่กลางห้องอีกครั้ง ขุนนางพวกนั้นเองก็หันมองไปมาเพื่อรอการตอบรับของคนข้างๆ ถ้าเป็นทหารและอยู่ในกองทัพของผมสมัยอดีตพวกนี้คงโดนลงโทษไปแล้ว เหตุผลเพราะไม่มีสมองตัดสินใจ ถ้าทหารหรือแม่ทัพลังเลในสงครามก็มีแต่เพียงความตายเท่านั้นรออยู่ แต่พวกนี้มันเป็นเพียงขุนนางและไม่ได้อยู่นำอำนาจของผม ผมคงทำอะไรแบบนั้นไม่ได้

ผ่านไปได้ไม่นานหลังจากไม่มีใครพูดอะไร เสียงขององค์ จักรพรรดิสวรรค์ ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ไม่มีใครพูดอะไรเช่นนี้ แปลว่ายอมเรื่องที่แกรนด์ดยุกขอมาใช่ไหม?”

ไร้ซึ่งการตอบรับ!

คำถามครั้งที่หนึ่งพวกขุนนางก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ครั้งที่สองนี้เองก็เช่นกัน ก็แน่ละ! พวกมันโดนผมขู่เรื่องสงครามอาณาเขตไปแล้ว คงไม่มีใครกล้าเสนอทางแก้หรืออะไรออกมาอีกแล้ว หึหึ! ยึดมาในราคาต่ำกว่าตลาด 50% พอเวลาพวกมันมาขอซื้อคืนก็กดราคาไปสัก 200% ของราคาตลาด คิดง่ายๆ  ของราคา 100 แต่ผมได้มาในราคา 50 พอขายคืนก็ขายในราคา 200 หึหึ! หวานหมู!!

แถมในระหว่างยึดครองอยู่ผมก็สามารถเก็บภาษี และใช้อาณาเขตของพวกมันเป็นตัวกระจายสินค้าได้ด้วย

ได้ทั้งขึ้น! ได้ทั้งลง!

ส่วนเรื่องให้ราชวงศ์ปกครองมันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมอยู่แล้ว สำหรับราชวงศ์แล้วการได้ครอบครองอาณาเขตขุนนางเหล่านั้นเพิ่มมีแต่ได้กับได้ เพราะราชวงศ์สามารถเข้าไปเพิ่มฐานอำนาจในอาณาเขตขุนนางพวกนั้นได้ ส่วนผมก็ได้กำลังทหารราชวงศ์มาคุ้มครองพื้นที่ให้ …สมดังสุภาษิตที่ว่า ‘น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า ‘ ตระกูล วอเตอร์ ได้ประโยชน์ในด้านการขนส่งและราคาที่ดินที่เพิ่มขึ้น ส่วนราชวงศ์ก็ได้เข้าไปสร้างอำนาจของตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้นไปอีก วิน - วิน เช่นนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่องค์ จักรพรรดิสวรรค์ จะตอบปฏิเสธกับสิ่งที่ผมขอไป!!

“ดี! เมื่อไม่มีใครคัดค้านเรื่องการยึดพื้นที่ของตระกูลที่ไม่สามารถจ่ายคืนได้ ข้าจะมอบให้กรมครัวเรือนได้จัดการในเรื่องนี้ …เจ้าไม่มีปัญหาใช่ไหม แกรนด์ดยุก วอเตอร์”

“ครับ! ข้าไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว”

“อ่า! หลังจากนี้พื้นที่จะถูกส่งมอบให้เจ้าทันทีเมื่อพร้อม ส่วนเรื่องการลงโทษหัวหน้ากรมทหารข้าขอเวลาคิดก่อน หวังว่าเจ้าจะไม่ว่าอะไร”

“แน่นอนครับ ตามที่พระองค์ต้องการ”

……

หลังสิ้นสุดการตัดสินขององค์ จักรพรรดิสวรรค์ เมืองหลวงทั้งเมืองต่างก็พูดถึงเรื่องนี้ทันที หัวหน้ากรมบริหารถูกยึดบรรดาศักดิ์! หัวหน้ากรมทหารถูกทัณฑ์บนรอลงโทษ! ดยุกมอแกนและคนของตระกูลมอแกนทั้งหมดโดยสั่งประหารและเอาหัวเสียบประจานกลางเมืองหลวง! เหล่าขุนนางกว่า 88 ตระกูล ที่รวมหัวกันฟ้องร้องแกรนด์ดยุก วอเตอร์ ต่างก็โดนเรียกค่าเสียหายเป็นเงินนับล้านเหรียญทองต่อตระกูล!

ผู้คนในเมืองต่างสงสัยกับเรื่องที่เกิดขึ้นว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เรื่องครั้งนี้แท้จริงแล้วคนที่น่าจะโดนลงโทษมันต้องเป็นแกรนด์ดยุก วอเตอร์ ทว่า พวกที่โดนลงโทษทั้งหมดกลับเป็นฝ่ายที่ฟ้องร้อง และในวันนี้เองตระกูลทั้งหมดทั่วเมืองหลวงก็ได้จำสิ่งหนึ่งได้ขึ้นใจ นั่นก็คือ ‘อย่าได้มีเรื่องกับตระกูล วอเตอร์ อย่างเด็ดขาด!!!’

…….

ณ ห้องครัวคฤหาสน์ ตระกูล วอเตอร์

“ท่านต้องการให้ข้าทำอะไรครับ ท่านแกรนด์ดยุก?”

ชายที่กำลังถามผมอยู่ตอนนี้คือ หัวหน้าพ่อครัวของตระกูล วอเตอร์ ชายคนนี้เป็นพ่อครัวในตระกูล วอเตอร์ มาแล้วประมาณ 20 ปี ดูแลเรื่องการกินมาตั้งแต่ผมเด็กๆ หรือประมาณตั้งแต่เกิด แถมยังได้รับการยืนยันตัวตนจากหัวหน้าพ่อบ้าน เซบาส เรียบร้อยแล้วว่าไม่ใช่คนที่จะทรยศต่อตระกูลอย่างแน่นอน เพราะงั้นผมเลยไล่ทุกคนในห้องครัวออกไปจนหมด เหลือเพียงหัวหน้าพ่อครัวและผมอยู่ในห้องเท่านั้น

สภาพในห้องครัวตอนนี้เต็มไปด้วยอาหารมากมายที่ทำค้างเอาไว้ ตามจริงก็อยากรอให้ทำเสร็จก่อนนั่นแหละแต่ผมไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้นนี่สิ ช็อกโกแลต! ผมบอกองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ไปแล้วว่าจะเอาไปให้พรุ่งนี้เพื่อเอาไปยืนยันเรื่องการกว้านซื้อน้ำตาล เพราะงั้นเมื่อออกมาจากพระราชวังผมก็ตรงมายังห้องครัวของคฤหาสน์ตระกูลทันที และที่ต้องไล่คนออกไปหมดก็เพราะต้องการเก็บสูตรมันเป็นความลับเอาไว้ก่อน

ช็อกโกแลต! สินค้าชนิดนี้ผมจะทำให้มันกลายเป็นขนมของชนชั้นสูง เพราะงั้นคนที่รู้ข้อมูลเรื่องการผลิตมีน้อยเท่าไหร่มันก็ดีเท่านั้น หึหึ! มันจะกลายเป็นสินค้าที่เหมือนกับเครื่องสูบเงินขุนนางในอนาคต สูตรการผลิตมันก็ต้องเป็นความลับเช่นนี้แหละ