การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย ตอนที่ 56 ข้อเรียกร้องการชดเชย จากแกรนด์ดยุก วอเตอร์

ตอนที่ 56  ข้อเรียกร้องการชดเชย จากแกรนด์ดยุก วอเตอร์

“หลังจากข้าแก้ต่างหมดแล้วข้าสามารถฟ้องร้องต่อได้เลยหรือไม่ เพราะเรื่องการฆ่าอัศวินที่หน้าคฤหาสน์ของข้าที่ดยุก มอแกน พูดออกมามันก็หายไปแล้ว และการที่ข้าเดินทางมาเพื่อแก้ต่างเรื่องที่โดนฟ้องก็ทำให้ข้าเสียเวลาที่จะบ่มเพาะในเส้นทะเลลมปราณไปหลายวัน องค์ จักรพรรดิสวรรค์ โปรดยอมรับเรื่องการฟ้องร้องขอค่าสินไหมชดเชยการเสียเวลาจากข้าด้วย”

ตามจริงก็เสียดายดยุก มอแกน เหมือนกันนั่นแหละที่มันโดนจัดการเร็วไปหน่อย ตอนแรกผมคิดว่าจะฟ้องร้องค่าเสียหายจากมันด้วย และจะเอาให้แทบหมดตระกูลเพราะมันเป็นตัวตั้งตัวตีในการฟ้องร้องครั้งนี้ แต่เมื่อองค์ จักรพรรดิสวรรค์ จัดการไปแล้ว ผมคงทำอะไรกับสมบัติของมันไม่ได้อีก

ปกติแล้ว ตระกูลที่โดนแบบตระกูล มอแกน ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของพวกมันจะกลายเป็นของราชวงศ์ผู้เป็นเจ้าของประเทศนี้ทันที สมบัติตระกูล มอแกน มันก็ไม่ใช่น้อยๆ การได้ของจำนวนมากจากพวกมันมาคงสร้างความแข็งแกร่งมหาศาลให้กับราชวงศ์เป็นแน่

…ช่างน่าเสียดายจริงๆ ถ้าได้เงินและธุรกิจของพวกมันมาครอบครองคงสามารถควบคุมธุรกิจในเมืองหลวงแห่งนี้ได้ไม่ยาก เมื่อเป็นแบบนั้นรากฐานของตระกูล วอเตอร์ ในเมืองหลวงก็จะมีเพียงพอ ผมจะได้ดินทางไปควบคุมอาณาเขตทางเหนือได้แบบสบายใจ แต่ว่า การที่มันไปอยู่ในมือขององค์ จักรพรรดิสวรรค์ ก็ดีกว่าไปอยู่ในมือคนอื่นนั่นแหละ

“ไม่มีปัญหา เนื้องจากแกรนด์ดยุกไม่ค่อยมีเวลาว่างกันอยู่แล้ว การทำให้แกรนด์ดยุกเสียเวลาก็นับว่าเป็นความผิดที่ใหญ่พอสมควร”

ระหว่างพูดออกมา องค์ จักรพรรดิสวรรค์ ก็ใช้ห่างตามองไปทางตัวแทนแกรนด์ดยุกเล็กน้อย ทั้งสามต่างหลบหน้าทันทีเพราะสิ่งที่องค์ จักรพรรดิสวรรค์ พูดออกมานั้นไม่ใช่คำชม แต่เป็นคำด่าที่บอกว่าตระกูล แกรนด์ดยุก ไม่ยอมส่งผู้นำตระกูลมาในครั้งนี้ต่างหาก แต่เรื่องนั้นผมไม่สนใจมันหรอก แถมการส่งพวกลูกไก่แบบนี้มาก็ดีกับการตัดสินครั้งนี้ด้วย

หึหึ! ถึงจะแสดงความสามารถขนาดไหนออกไปพวกที่เห็นก็คือพวกนี้ ถึงพวกนี้เอาเรื่องของผมที่เล่าให้ผู้นำตระกูลฟัง ก็คงไม่ได้รับน้ำหนักอะไรมากเพราะคิดว่าพวกนี้อาจจะพูดเกินจริง กลับกัน ครั้งนี้ผมสามารถกดดันพวกนี้และขู่เป็นนัยๆ ออกไปว่า ‘ถ้าไม่ยากจบแบบพวกนี้ก็อย่ามายุ่งกับข้า’ เหอๆ โอกาสเช่นนี้มันหาง่ายๆ สะที่ไหน

“เช่นนั้นเจ้าต้องการฟ้องร้อง… ไม่สิ! ต้องการให้พวกขุนนางทั้ง 88 ตระกูล ชดเชยอะไรต่อเจ้าบ้าง หรือจะเอาพวกขุนนางที่ถอนตัวออกไปก่อนการฟ้องร้องจะเริ่มมาชดใช้ด้วย?”

ผมส่ายหน้าช้าๆ ให้กับคำถาม

“ไม่ครับ… พวกที่กลับตัวก่อนการฟ้องร้องจะเริ่มข้าจะถือว่าพวกนั้นแค่โดนหลอกใช้แล้วมีสมองคิดได้กันเท่านั้น แต่!! พวกที่คิดไม่ได้แล้วอยู่ในห้องตอนนี้ คงต้องรับผิดชอบค่าเสียเวลาของข้า”

ถ้าเอาพวกที่ถอนตัวออกไปกลับมารับผิดชอบ แผนที่ผมวางเอาไว้ก็จะเสียหายหมด ในครั้งนี้ผมต้องการแสดงให้เหล่าขุนนางหรือคนที่คิดจะต่อต้านเห็นว่า ตระกูล วอเตอร์ รักษาคำพูดของตัวเองเสมอ ที่หน้าประตูเมืองผมก็บอกไปแล้วว่าจะไม่ลงโทษพวกที่ถอนตัวออกไปรุนแรงอะไรมากนัก แต่แผนการลงโทษพวกมันผมเองก็คิดเอาไว้แล้วเช่นกัน ไม่ได้ปล่อยไปหรอก

“เช่นนั้นก็แบบที่เจ้าต้องการ …พวกเจ้ามีใครจะคัดค้านกับการขอค่าทดแทนในครั้งนี้ไหม?”

กลุ่มขุนนางที่โดนถามมองหน้ากันไปมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก พวกมันมีทั้งขุนนาง ยศบารอน ยศไวเคานต์ ยศเอิร์ล ยศมาร์ควิสและยศดยุก แต่ถึงแบบนั้นตอนนี้ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาสักคน เหตุผลก็ง่ายๆ งูที่เสียหัวของมันไปแล้วก็ไร้ซึ่งการควบคุม ดยุก มอแกน ผู้เป็นแกนนำของพวกมันโดนจัดการไปแล้ว ตอนนี้พวกมันคงไม่รู้ว่าใครจะเป็นคนตอบรับคำถาม หรือพูดอะไรแทนพวกมันทั้งหมด ตอนนี้คงไม่มีใครอยากเสนอตัวออกมาหรอกเพราะถ้ามันพูดอะไรพลาดก็คือจบ  เหอ!

“เงียบเช่นนี้แปลว่าไม่คัดค้านสินะ!!”

องค์ จักรพรรดิสวรรค์ เสียงสูงถามพวกมันอีกครั้ง และเรื่องเดิมๆ ก็ปรากฏขึ้นทันที

ฟุบ!

ฟุบ!

ฟุบ!

ขุนนางคนที่หนึ่งคุกเข่าทั้งสองลงในเชิงว่าต้องการขอโทษ และขุนนางคนอื่นๆ ก็พากันทำตามทันทีแบบเป็นโดมิโนกำลังล้มลง ไม่นาน พวกมันทั้งหมดก็คุกเข่าทั้งสองข้างของพวกมันลงต่อหน้าของผม และองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ยกเว้น หัวหน้ากรมทหาร มันยังยืนทำหน้าตกใจมองเหล่าขุนนางอยู่

ตามจริงผมก็อยากจัดการหมอนั่นให้จบๆ เหมือนกัน แต่ตำแหน่งและอำนาจของมันยังจำเป็นต่อประเทศนี้อยู่ คงจัดการแบบไม่เตรียมการอะไรไม่ได้ องค์ จักรพรรดิสวรรค์ ก็ออกตัวปกป้องมันเองแล้วด้วย เฮ้อ~ รอก่อนเถอะ อีกไม่นานหรอกที่แกจะได้นั่งบนอำนาจเช่นนี้

“ท่านแกรนด์ดยุก โปรดอภัยให้ตระกูลข้าด้วย ข้าไม่รู้ว่าองค์หญิง เนร่า จะโดนกดดันเช่นนี้ ถ้าข้ารู้ข้าไม่มีทางยอมทำตามคำสั่งดยุก มอแกน แน่นอน!!!”

“ข้าเองก็เหมือนกันครับ ข้าโดนบังคับโดยเอาธุรกิจของตระกูลมาขู่ ถ้าข้าไม่ยอมทำตามคำสั่งของมันตระกูลของข้าก็จะโดนทำลาย!!!”

“ข้าด้วย!”

“ข้าด้วย!”

เหล่าขุนนางพากันพูดขอโทษออกมาทำให้ภายในห้องโถงที่เงียบสงบเต็มไปด้วยความวุ่นวาย พวกมันพยามโยนความผิดไปให้ตระกูล มอแกน ในทุกๆสิ่ง แต่!! ถึงความผิดครั้งนี้ถึงส่วนมากจะเป็นของตระกูล มอแกน จริงๆก็เถอะ ทว่าพวกมันเองก็มีความผิดด้วยเช่นกัน การโดนกดดันว่าจะทำลายตระกูลมันก็มีให้เห็นบ่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นโลกยุคสมัยไหน แต่เรื่องความโลภของพวกมันที่จะให้ผมชดใช้เงินจำนวน 100 ล้านเหรียญทอง มันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร

ถ้าเกิดว่าครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายแพ้ขึ้นมา พวกมันทั้งหมดคงเอาเงิน 100 ล้านเหรียญทอง จากผมไปแบ่งกัน และฉลองยินดีกันแน่ หึ! คิดว่าขอคุกเข่าขอโทษแล้วเรื่องทั้งหมดมันจะจบหรือไง

คิดในใจสักพักผมก็ทำหน้าปั้นยิ้ม แล้วพูดออกไปว่า

“ข้ายกโทษให้พวกท่านแน่นอน! ….ในเรื่องการโดนหรอกมันแน่นอนอยู่แล้วว่าไม่สามารถรู้ได้ แล้วพวกเราก็ไม่สามารถยืนยันได้ด้วยว่าองค์หญิง เนร่า โดนกระทำแบบนั้นจริงๆ หรือโดนเพียงแค่นั้นหรือไม่ เพราะงั้นการที่พวกเจ้าโดนตระกูล มอแกน กดดันข้าเข้าใจเรื่องนั้นเป็นอย่างดี”

“เช่นนั้นท่านก็ยกทะ-”

“แต่!! เรื่องที่พวกเจ้าโลภมากในเงินของข้าจำนวน 100 ล้านเหรียญทอง มันก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพราะงั้นข้าเลยอยากเสนอให้พวกเจ้าจ่ายให้ข้าเท่ากับจำนวนที่พวกเจ้าขอมาก็แล้วกัน 88 ตระกูล เมื่อเอาเงิน 100 ล้านมาหารกันก็ตกตระกูลละ 1,136,363 เหรียญทอง ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะสามารถหามาจ่ายข้าได้”

เงินจำนวนที่ผมเรียกร้องไปมันอาจจะดูน้อยและบางตระกูลที่ใหญ่ๆ สามารถจ่ายให้ผมได้ก็จริง แต่ว่า ตระกูลที่จ่ายไม่ได้ก็คงมีอยู่เยอะด้วยเช่นกัน ตอนนี้ทางเลือกพวกมันมีไม่มากนักหรอก หึหึ! ถ้าไม่มีเงินจ่ายก็ต้องจ่ายด้วยสิ่งของที่ครอบครองอยู่เท่านั้น

“ทะ ท่านแกรนด์ดยุก เงินล้านเหรียญทองข้าไม่มีหรอกครับ ต่อให้รวมทั้งตระกูลก็คงไม่พอ”

“ตระกูลข้าก็เช่นกันครับ ถ้าเป็นผ่อนจ่ายท่านจะยอมรับหรือไม่?”

“ใช่ครับ!! ถะ ถ้าผ่อนจ่าย พวกข้าสามารถจ่ายเป็นค่าทดแทนให้ท่านได้แน่นอน”

เสียงอ้อนวอนพวกขุนนางพูดออกมาโดยพยามเสนอทางแก้ แต่เรื่องผ่อนจ่ายมันแน่นอนอยู่แล้วว่าผมไม่ยอมรับแน่นอน สิ่งที่ผมต้องการจริงๆ ไม่ใช่เงินจากพวกมันกันหรอก แต่เป็นพื้นที่หรืออาณาเขตที่พวกมันปกครองกันอยู่ต่างหาก ขุนนางในห้องนี้ส่วนมากเป็นคนของเมืองหลวงและพื้นที่ของพวกมันก็มีราคาแพงเมื่อขายออกแต่ละครั้ง แถมยังเป็นจุดสำคัญทางด้านการขนส่งทั่วจักรวรรดิอีก

ถ้าได้พื้นที่ของพวกมันมาครอบครอง ถึงจะได้คนละนิดคนละหน่อย แต่มันก็เพียงพอกับแผนในอนาคตของผมที่จะส่งสินค้าที่ผลิตได้ไปขายทั่วจักรวรรดิ…. ไม่สิ! เป้าหมายที่คิดเอาไว้ไม่ได้ขายเพียงแค่ในจักรวรรดิแห่งนี้เท่านั้นหรอก แต่เป็นทั่วทวีปเลยต่างหาก หึหึ! การยึดดินแดนอาณาเขตขุนนางเหล่านี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น อนาคตยังอีกยาวไกล!! …พื้นที่ของพวกมันถือว่าเป็นสมบัติชั้นดี

หลังได้ยินเสียงพวกมันเสนอกันมาสักพัก ผมก็พูดต่อไปอีกว่า

“จะไม่มีการผ่อน! จะไม่มีการขอลด! จะไม่มีการเจรจา!”

จากนั้นผมก็กันไปทางองค์ จักรพรรดิสวรรค์

“ข้าต้องการแบบที่บอกไปครับ ถ้าเหล่าขุนนางไม่สามารถจ่ายได้เงินให้ข้าได้ ข้าก็พร้อมจะรับอาณาเขตของขุนนางเหล่านั้นในราคาต่ำกว่า 50% ของราคาตลาดที่ซื้อขายกัน แทนจำนวนเงินที่พวกนั้นต้องจ่ายให้กับข้าครับ แต่ว่า!! ถ้าขุนนางคนไหนไม่ยอมให้เงินตามที่ข้าเรียกร้อง และไม่ขายอาณาเขตให้เพื่อเป็นการชดใช้ ข้าอยากขอให้ องค์ จักรพรรดิสวรรค์ อนุญาตให้ข้า และขุนนางเหล่านี้ได้เริ่มทำสงครามอาณาเขตกันด้วย!!”