การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย ตอนที่ 55 องค์หญิง เนร่า ผู้น่าสงสาร

ตอนที่ 55 องค์หญิง เนร่า ผู้น่าสงสาร

หัวหน้ากรมทหาร ถอนหายใจยาวหลังผมพูดจบ จากนั้นมันก็หันไปทางองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ด้านหน้าของมันอีกครั้งด้วยแววตาจริงจังต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ สีหน้าเองก็ดูดีขึ้นมากเช่นกัน สำหรับผู้นำคนที่เป็นถึงหัวหน้ากรมทหารมันต้องใบหน้าแบบนั้นแหละ

“ทั้งหมดเป็นแผนขององค์หญิง เนร่า ครับ ทั้งข้า ทั้งอดีตหัวหน้ากรมบริหาร พวกเราทั้งสองคนได้รับข้อมูลการฟ้องร้องครั้งนี้มาจากตระกูล มอแกน ทั้งหมด และตระกูล มอแกน ก็ทำงานให้องค์หญิง เนร่า ส่วนผลตอบแทนที่องค์-”

“เจ้ากำลังพูดบ้าอะไรอยู่!!!”

ดยุก มอแกน ตะโกนขัดออกมาเพื่อหยุดเอาไว้ ถ้าไม่หยุดเอาไว้ได้มีปัญหาใหญ่ตามมาแน่ไงมันเลยต้องทำ หัวหน้ากรมทหาร เวลานี้คงหมดทางเลือกและจะบอกแผนทั้งหมดออกมา ถ้าดยุก มอแกน มันไม่ขัดเอาไว้ก่อนคงได้มีปัญหาขนาดใหญ่ตามมาแน่ เพราะผลประโยชน์ที่ตระกูล มอแกน จะได้รับหลังทำลายผมได้ก็คงเป็นแบบชาติก่อน ตำแหน่งแกรนด์ดยุก มอแกน! แต่ว่า!! แกพลาดแล้วที่ขัดออกมาตอนนี้

“ข้าบอกให้เจ้าพูดเมื่อไหร่ดยุก มอแกน?”

“องค์จักรพรรดิ!! เจ้านี่มันกำลังใส่ร้ายข้าครับ!!”

“เจ้าไม่มีหูหรือไง!!!”

ครั้งนี้เสียงคำถามขององค์ จักรพรรดิสวรรค์ ไม่ใช่แบบเดิม มันเป็นเสียงดังสนั่นอีกครั้ง ภายในห้องเริ่มมีบรรยากาศหนักอึ้ง ทว่า ตรงคนอื่นๆ ไม่เท่าไหร่แต่ดยุก มอแกน แทบล้มลงไปนอนกลับพื้นจากแรงกดดันลมปราณมหาศาล ผมแทบพูดอะไรไม่ออกกับภาพที่เห็นตอนนี้ ระดับจักรพรรดิ ขั้นที่ 7 กำลังโดนกดแทบยืนไม่ได้เพียงเพราะลมปราณเท่านั้น

สมัยที่ผมพลังอยู่ระดับพระเจ้า การทำแบบนี้กับคนระดับจักรพรรดิยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ นี่มันระดับจักรพรรดิ ขั้นที่ 7 อยากถามจริงๆ ว่าตอนนี้องค์ จักรพรรดิสวรรค์ พลังอยู่ระดับไหนแล้ว

“ข้าจะเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าไม่บอกให้พูดก็อย่าพูด”

“คะ ครับ!! ขะ ขออภัยด้วยครับ”

แรงดดันในห้องเริ่มลดงทันที ดยุก มอแกน ก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนในท่าเดิมอีกครั้งแต่ใบหน้าของมันตอนนี้บิดเบี้ยวด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน แต่ช่างมันเถอะ ถ้ามันยังรักชีวิตคงไม่พูดอะไรออกมาอีกแล้ว เงียบได้สักพักเสียงองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ก็ดังขึ้นต่ออีก

“พูดต่อ”

“ครับ! เมื่อสองเดือนก่อนองค์หญิง เนร่า มาพบข้าพร้อมกับดยุก มอแกน แล้วบอกว่าจะเคลื่อนย้ายม้าศึกจำนวน 1,000 ตัว และใช้ตราราชวงศ์ขององค์หญิงบอกว่าอย่ารายงานให้ใครรับรู้ ข้าไม่สามารถขัดขืนตราของราชวงศ์ได้ข้าเลยยอมทำตาม แต่ข้าไม่คิดเลยจริงๆ ว่าม้าจำนวน 1,000 ตัว จะโดนส่งไปให้กลุ่มโจรแล้วไปโจมตีท่านแกรนด์ดยุก เช่นนั้น”

ตอแหล!!! เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนมันยังกวนประสาทผมอยู่เลย ทีนี้ละแสดงเก่งจริงๆ

ส่วนตราราชวงศ์ก็ตรงตามชื่อของมัน ราชวงศ์แต่ละคนจะได้รับมันไว้แล้วให้ขุนนางทำตามคำสั่งที่ตัวเองต้องการ กล้าขัดคำสั่งของตราก็เหมือนกับว่าขัดคำสั่งต่อราชวงศ์เช่นกัน เพียงแต่ว่าประโยชน์ของมันถูกทำขึ้นมาให้ขุนนางทำความเคารพและไม่ทำอันตรายต่อราชวงศ์เท่านั้น ไม่ได้ให้เอามาใช้ประโยชน์ในเชิงข่มขู่เช่นนี้

“อัครเสนาบดี”

“ครับ”

“เจ้าไปเอาตัวลูกสาวของข้าเข้ามา ข้าต้องการให้นางอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น”

“ครับท่าน”

อัครเสนาบดี ไอรอน ออกจากห้องโถงทันทีพร้อมกับอัศวินองครักษ์อีกสองคน หลังออกไปเหล่าขุนนางก็แสดงสีหน้าร้อนรนกันออกมาทันที พวกนี้คงรู้กันแล้วว่าตัวเองต้องโดนอะไรหลังจากนี้ถ้าแพ้การฟ้องร้องกับผม หึหึ! ถึงจะไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยสักคน แต่ใบหน้าของพวกมันก็แสดงออกอย่างชัดเจน

ขณะเดียวกัน ดยุก มอแกน ก็ก้มหน้าไม่พูดอะไรออกมาราวกับว่าเข้าสู่โลกของตัวเองเพื่อคิดอะไรบางอย่าง สถานการณ์เช่นนี้ผมไม่ต้องไปทำอะไรอีกแล้ว หลังจากนี้ก็จะเกิดการโทษกันไปโทษกันมาและใครที่เป็นผู้แพ้ก็จะกลายเป็นแพะรับบาปไปในเรื่องครั้งนี้ไป ชาติก่อนผมเจอมาเยอะพวกที่ทำความผิดแล้วโดนเปิดเผยแบบนี้ พอเข้าตาจนกันจริงๆ คำว่ามิตรก็ไม่มีจริงในโลกหรอก

ไม่นาน อัครเสนาบดี ไอรอน ก็กลับมาพร้อมกับยัยระ…. ไม่สิ! ตอนนี้ต้องเรียกว่าองค์หญิง เนร่า ผู้ใสชื่อต่างหาก ท่าทางของเธอที่กำลังเดินเข้ามาดูกระวนกระวายหน่อยๆ เพื่อเรียกความสงสารจากผู้คน บีบน้ำตาลเล็กน้อยให้คนอื่นรู้ว่าตัวเองกำลังกลัวอยู่ เหอๆ หมดคำจะพูด…

ฟุบ!

“ขอบคุณเสด็จพ่อที่ช่วยลูกในเรื่องครั้งนี้!!!”

เมื่อมาถึงด้านหน้าองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ยัยร่านก็คุกเข่าทั้งสองข้างลงด้วยอาการดีใจ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มแบบเด็กผู้หญิงโดนช่วยเอาไว้จากเรื่องร้ายๆ ทั้งห้องร่วมถึงตัวผมเองต่างก็ทำหน้าแปลกใจมองไปที่เธอกันทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่องค์ จักรพรรดิสวรรค์

“ถ้าเสด็จพ่อไม่ช่วยข้าเช่นนี้ ข้าต้องทำงานรับใช่ดยุก มอแกน ไปตลอดชีวิตแน่ๆ”

“องค์หญิงนี่ท่านกำละ-”

“เมื่อสามปีก่อน!! ดยุก มอแกน มาหาลูกแล้วบอกว่าถ้าไม่ทำตามคำสั่งจะฆ่าท่านแม่คะ ท่านแม่ไม่ได้อยู่ในพระราชวังใหญ่อยู่แล้วการที่คนระดับดยุกจะลงมือสังหารคงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร ข้าเลยไม่มีทางเลือกเลยต้องทำตามทุกสิ่งที่ดยุก มอแกน สั่งทั้งหมด เรื่องทำไม่ดีกับท่านแกรนด์ดยุก วอเตอร์ ก็เช่นเดียวกัน”

ระหว่างกำลังแต่งเรื่องเป็นตุเป็นตะเธอก็ใช้มือปาดน้ำตาและมองมาทางผมเล็กน้อย ไม่ผิดหวังที่เตือนเอาไว้ก่อนเริ่มการฟ้องร้องแบบนั้น แค่เธอคนเดียวทำให้ผมรู้สึกสนุกมากกว่า หัวหน้ากรมบริหารและหัวหน้ากรมทหาร รวมกันสะอีก หึหึ! ฉลาดจริงๆ ที่สามารถโยนความผิดทั้งหมดไปให้ดยุก มอแกน ได้ในทันที หลังจากปรากฏตัวออกมาแบบนี้ การที่เธอออกตัวว่าตัวเองโดนกระทำก็จะทำให้คำพูดของดยุก มอแกน มีน้ำหนักลดลงไปทันทีไม่ว่าจะพูดแก้ตัวอะไรออกมา

อีกอย่าง เรื่องที่แม่ของเธอโดนส่งออกไปอยู่วังนอกก็เป็นเรื่องจริง การเอาองค์หญิงต่างประเทศมาอยู่วังใหญ่มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่นักเพราะงั้นทุกประเทศเขาก็ทำแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ แล้วยัยนี่ก็ใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนตรงนั้นมาช่วยเพิ่มน้ำหนักคำพูดให้ตัวเอง ยังไม่หมด! เมื่อกี้ยัยร่านยังเน้นว่าเป็นช่วงเวลาสามปี สามปีคือช่วงเวลาที่ผมเสียพ่อของผมไปเพราะสงครามและได้ขึ้นปกครองตระกูล วอเตอร์ ตามความทรงจำของผม ดูเหมือนว่าผมจะโดนยัยนี่ปฏิเสธก็คือหลังจากที่พ่อของผมตายไปนั่นแหละ

สามปี!

การพูดแบบนั้นของยัยนั่นคือต้องการจะสื่อให้ผมเข้าใจว่า ‘ข้าโดนบังคับ’ ถ้าผมไม่ได้ย้อนเวลากลับจากอนาคตแล้วมาได้ยินเรื่องอะไรแบบนี้ ผมคงคิดว่าเธอพูดความจริงไปแล้วอแน่ๆ ดยุก มอแกน ถึงตำแหน่งจะเป็นดยุกแต่ก็เป็นดยุกที่ร่ำรวยและมีกำลังทหารอยู่เป็นจำนวน การจะฆ่านางสนมคนเดียวที่องค์ จักรพรรดิสวรรค์ ไม่สนใจมันไม่ใช่เรื่องที่เกินความสามารถของมันเลย

“ช่างน่าสงสารจริงๆ ไม่คิดเลยว่าตระกูล มอแกน จะกล้ากันขนาดนี้”

“แบบนี้แปลว่ามันเอาชื่อองค์หญิงมาอ้าง แล้วบีบให้พวกเราร่วมมือด้วยชัดๆ”

“ก็คิดเอาไว้แล้วว่าทำไมคนตระกูล มอแกน ถึงได้ตามติดองค์หญิงไปทุกที่ไม่ว่าจะเป็นงานเลี้ยงของตระกูลไหน ที่แท้ก็เป็นการคุมตัวเพื่อไม่ให้พูดอะไรนี่เอง”

เสียงซุบซิบขุนนางในห้องดังขึ้นมาอย่างต่อเนื้องหลังการแต่งเรื่องของยัยร่าน แต่จะว่าไปมันก็เป็นเรื่องจริงนั่นแหละที่ยัยร่านเดินทางไปงานเลี้ยงตระกูลไหน เรมอน มอแกน ก็จะเดินทางไปด้วยโดยอ้างว่าเป็นการรักษาความปลอดภัยแทนคู่หมั้นที่ไม่สามารถทำได้ ซึ่ง!! ตอนนั้นผมก็เส้นลมปราณพิการจริงๆ จะไปต่อว่าหรือแสดงความไม่พอใจก็ไม่ได้ ความรู้สึกอัปยศแบบนั้นผมยังจำมันได้เป็นอย่างดี แต่ก็ไม่คิดเลยว่าเรื่องแบบนั้นมันถูกวางแผนเอาไว้แล้วนี่เอง

จากการที่เข้ามาแล้วเข้าเรื่องเลยเช่นนี้ ยัยร่านคงเตรียมตัวที่จะตัดตระกูล มอแกน ทิ้งตั้งแต่เริ่มร่วมมือกันแล้วนั่นแหละ …ให้ตายเถอะ! นี่สรุปเราคิดมาไปเองหรือว่ายัยนี่วางแผนเอาไว้จริงๆ กันนะ ถ้าคิดไปเองมันก็ดีอยู่หรอก แต่ถ้ายัยนี่คิดแผนทั้งหมดเอาไว้คงเป็นอะไรที่สุดยอดจริงๆ

…ชักอยากไปเจอกันในสนามรบสะแล้วสิ ส่งกลับประเทศไปเลยดีไหมนะ!!

ระหว่างกำลังคิดอยู่องค์ จักรพรรดิสวรรค์ ก็หันมองมาทางผม การมองแบบนั้นคงเป็นการขอความคิดเห็นของผมเพราะระดับองค์ จักรพรรดิสวรรค์ คงรู้ดีว่าลูกสาวของตัวเองกำลังปั้นน้ำเป็นตัวอยู่ แต่ว่า เป้าหมายของผมครั้งนี้ก็ไม่ได้จะจัดการกับยัยนี่อยู่แล้ว เมื่อยัยร่านทรยศตระกูล มอแกน เช่นนี้ก็หมายความว่าตอนนี้ไม่มีขุมอำนาจในเมืองหลวงสนับสนุนตัวเองอีกต่อไป หึหึ! …เลี้ยงไว้ก่อนดีกว่า ยังไงสะพอจบเรื่องนี้ยัยนี่ก็คงโดนองค์ชาย ซิคฟรีส เล่นงานหนักพอสมควร

คิดได้แบบนั้นผมก็หันไปทางดยุก มอแกน แล้วตะโกนออกไปว่า

“เจ้ามันร้ายจริงๆ องค์หญิง เนร่า เป็นถึงคนของราชวงศ์เจ้ายังมาข่มขู่ได้”

พูดจบผมก็หันไปทางองค์ จักรพรรดิสวรรค์ แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย

“เรื่องครั้งนี้ขอให้ข้าแก้แค้นด้วยตัวเองเถอะครับ องค์จักรพรรดิ!!”

“ไม่!! มันกล้ามาท้าทายราชวงศ์แบบนี้ข้าจะปล่อยมันไปได้ยังไง ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปตระกูล มอแกน จะไม่มีชื่ออยู่ในหน้าประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิอีกต่อไป!!!”

“อะ องค์จักรพรรดิ ระ เรื่องนี้ข้าโดนใส่ร้าย ข้าไม่เคยทำอะไรเช่นนั้นกับองค์ยะ-”

“อัศวินองครักษ์มั่วทำอะไรกันอยู่!!! รับลากตัวมันออกไปประหารแล้วเอาหัวเสียบที่ใจกลางเมืองสะ แล้วก็ไปเอาหัวของคนตระกูล มอแกน ทั้งหมดไปรวมกับมันที่นั่นด้วย ทำให้ทุกคนรู้ว่าการมายุ่งกับราชวงศ์แห่งจักรวรรดิมันต้องพบจุดจบแบบไหน!!!”

“ไม่!!! องค์จักรพรรดิข้าไม่เคยทำอะไรเช่นนั้น ได้โปรด!!!”

“ข้าโดนใส่ร้าย!!! ข้าไม่ได้ทำ!!!”

“ยัยนั่น!! ยัยงูพิษเนร่ามันเป็นคนวางแผนเรื่องนี้ทั้งหมด!!!”

“องค์จักรพรรดิ!!! ได้โปรด!!! ดะโปปปป…”

เสียงตะโกนของดยุก มอแกน ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื้อง  ทว่า คำพูดของมันตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักอย่างถึงแม้ว่ามันจะกำลังพูดความจริงอยู่ก็ตาม….

ไม่นานนักภายในห้องก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง หลังจากที่เจ้านั่นโดนลากตัวออกไป ทางด้านยัยร่านก็นั่งปาดน้ำตาตัวเองอยู่ยังไม่เลิก ถ้าไม่อยู่ต่อหน้าองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ผมคงพูดไปว่า ‘เลิกแสดงแล้วไสหัวไปไกลๆ’ แต่คงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะที่นี่มีคนเยอะเกินไป ขัดใจได้ไม่นานนักเสียงองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ก็ดังขึ้นมา

“อัครเสนาบดี พาองค์หญิงออกไปแล้วส่งกำลังทหารไปหวังแม่ของเธอ 100 นาย”

“ครับ”

ยัยร่านโดนพาตัวออกไปทันทีหลังองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ออกคำสั่ง การให้อัศวินหลวง 100 นาย ไปแบบนั้นก็เพราะป้องกันเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ถึงจะเป็นการปั้นน้ำเป็นตัวก็เถอะ เหอๆ เท่ากับว่าแทนที่ยัยร่านจะโดนข้อหาร่วมมือกับดยุก มอแกน เพื่อฆ่าผม ยัยนั่นกลับไม่โดนอะไรลงโทษอะไรเลย แถมยังได้เพิ่มความปลอดภัยให้แม่ตัวเองอีก เหอ! ไม่รู้จะพูดอะไรเลย

หลังจากจัดการตัวใหญ่อย่าง กรมบริหาร! กรมทหาร! และ ดยุกมอแกน! ทั้งสามเรียบร้อย ต่อไปก็ถึงคราวพวกตระกูลทั้ง 88 ตระกูล ที่กล้ามาฟ้องร้องผมแบบนี้ ผมหันไปแสยะยิ้มมุมปากให้กับพวกมัน จากนั้นก็หันไปหาองค์ จักรพรรดิสวรรค์ พร้อมพูดออกไปว่า…