25 - นี่คงเป็นภาพลวงตาอย่างแน่นอน?
25 - นี่คงเป็นภาพลวงตาอย่างแน่นอน?
"มันน่ารักมาก ๆ."
ผู้เฒ่าจางมองดูสุนัขขาสั้นตัวเล็กด้วยความหลงใหล
"อืม น่ารักจริงๆ" หลินฟ่านพยักหน้า
สุนัขคร่ำครวญเยาะเย้ย
น่ารัก?
ใช่ มันน่ารักจริงๆ
มนุษย์ช่างเต็มไปด้วยความโง่เขลา พวกเขาถูกหลอกลวงด้วยรูปลักษณ์ภายนอกอย่างง่ายดาย หากพวกเขารู้ว่าสุนัขที่น่ารักนี้เป็นสัตว์ร้ายระดับสอง พวกเขาอาจจะไม่พูดอย่างนั้น
ได้โปรดดูแลฉันอย่างดี เมื่อฉันหายเป็นปกติแล้วฉันจะตอบแทนพวกคุณอย่างถึงที่สุด ฉันจะกินพวกคุณลงไปในคำเดียว ฮ่าๆๆ
แต่แล้วความคิดของเจ้าสุนัขตัวน้อยก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
อะไร!
สุนัขคร่ำครวญพบว่ามนุษย์คนหนึ่งกำลังน้ำลายไหล เขาถูกดึงดูดด้วยรูปลักษณ์ที่น่ารักของมันหรือไม่?
ฮาฮา!
ไม่คิดว่าพวกมนุษย์จะหลงใหลมันถึงขนาดนี้!
"น่ารักจัง มันต้องอร่อยแน่ๆ" ผู้เฒ่าจางพึมพำ
หลินฟ่านเฝ้าดูอย่างตั้งใจ น้ำลายของเขาค่อยๆตกลงไปที่พื้น
"ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน"
"น่ารัก = อร่อย"
สุนัขคร่ำครวญเข้าใจภาษามนุษย์ และค่อยๆตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ
สมองของมนุษย์ทั้งสองนี้ผิดปกติหรือไม่?
ผู้เฒ่าจางดึงเข็มเงินที่ติดอยู่กับตัวสุนัขออกมาและกล่าวด้วยความเสียใจ
“ผมพยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเราจะไม่สามารถรักษาชีวิตของมันไว้ได้ เด็กน้อยหลับตาลงเถอะ ชาติหน้าขอให้เจ้าอย่าได้พบความทุกข์ทรมานแบบนี้อีก”
ผู้เฒ่าจางยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อปิดดวงตาของสุนัข
สุนัขคร่ำครวญจ้องไปที่มนุษย์ทั้งสองด้วยความตกตะลึง
"หลับให้สบายนะ"
สุนัขคร่ำครวญยังคงจ้องมองด้วยดวงตากลมโต
"มันยังไม่ตาย" ผู้เฒ่าจางกล่าว
หลินฟ่านพูดอย่างใจเย็น
"งั้นรอให้มันตายเถอะ หลังจากที่มันตายแล้วพวกเราค่อยเอาไปกิน"
"ดี"
หลังจากนั้นหลินฟ่านและผู้เฒ่าจางก็นั่งรออยู่บนเตียง พวกเขาจ้องมองไปที่สุนัขคร่ำครวญราวกับว่าความตายของมันกำลังจะมาถึงในไม่ช้า ตราบใดที่มันหลับตาพวกเขาจะลงมือในทันที
พวกเขาไม่รู้ถึงความคิดภายในใจของสุนัขคร่ำครวญ
สุนัขคร่ำครวญรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับมนุษย์สองคนนี้ ในความคิดของมันคนพวกนี้แตกต่างจากมนุษย์ธรรมดาอย่างสิ้นเชิง
สุนัขคร่ำครวญแปลงร่างเป็นสุนัขที่น่ารัก พวกเขาไม่เพียงไม่กอดมันไว้ในอ้อมแขนเท่านั้น พวกเขายังพยายามที่จะให้มันตายอีกด้วย!
“ดูแผลของมันมีเลือดออกอีกแล้ว” ผู้เฒ่าจางชี้ไปที่หลังของสุนัขด้วยความดีใจ
“ดีแล้ว ถ้ามันเลือดไหลมากๆมันก็จะตายเร็วขึ้น” หลินฟ่านกล่าว
“มันต้องตายแน่นอนอยู่แล้ว แต่น่าสงสารจริงๆมันยังเด็กอยู่เลย ตัวมันเล็กนิดเดียวแบบนี้ผมกลัวว่าคุณจะไม่อิ่ม เอาอย่างนี้แล้วกันผมจะกินแค่ขาข้างเดียว”
“แน่นอน ผมจะยกขาข้างหนึ่งของมันให้คุณ”
“คุณเป็นคนดีมากไม่เสียแรงที่เราเป็นเพื่อนกันมาหลายปี แต่เนื้อของมันจะอร่อยไหม?”
“มันน่ารักขนาดนี้เนื้อของมันต้องอร่อยอยู่แล้ว”
"ใช่ มันต้องอร่อยแน่นอน"
ทั้งสองพูดคุยกันอย่างอบอุ่น ในขณะที่รอให้สุนัขเลือดออกจนตาย
สุนัขคร่ำครวญรู้สึกสับสนเล็กน้อย
พวกเขาจะกินมันจริงๆ?
ฉันเป็นสุนัขที่น่ารักขนาดนี้พวกคุณยังจะกินได้ลง พวกคุณมีมนุษยธรรมหรือเปล่า?
ในเวลานี้สถานการณ์ในวอร์ดนั้นแปลกมาก
คนโรคจิตสองคนกับสุนัขตัวหนึ่งกำลังมองหน้ากัน บาดแผลของสุนัขค่อนข้างรุนแรงและมีเลือดออกอยู่ตลอดเวลา
หากคนธรรมดามองเห็นการกระทำของพวกหลินฟ่าน พวกเขาคงยอมรับไม่ได้ต่อความเลือดเย็นไร้มนุษยธรรมเช่นนี้!
สถานการณ์ของสุนัขคร่ำครวญนั้นไม่ค่อยดีนัก เพื่อสร้างรูปลักษณ์ที่ดูน่ารักให้กับตัวเอง อาการบาดเจ็บของมันก็ยิ่งแย่ลงไปอีก
ถ้ามันไม่ห้ามเลือดเดี๋ยวนี้รับรองว่ามันจะไม่มีโอกาสเห็นแสงอาทิตย์ของวันใหม่อย่างแน่นอน
ไอ้สาระเลวเอ้ย มนุษย์พวกนี้ต้องรู้ว่าชั้นเป็นใครแน่ๆ พวกมันกำลังหยอกล้อฉันอยู่!
ฉันไม่มีทางยอมให้พวกมันสมใจ ฉันต้องกินพวกมันก่อน
คร่อก!!!
เสียงคำรามต่ำทื่อๆดังมาจากลำคอของสุนัขคร่ำครวญ รูปร่างที่เต็มไปด้วยความน่ารักของมันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ขาสั้นๆกลายเป็นขาหนามีเส้นขนสีเขียว กรงเล็บของมันแหลมคมจนแทงทะลุผ้าห่มเผยให้เห็นผ้าฝ้ายสีขาวที่อยู่ด้านใน
หลินฟ่านกำลังก้มศีรษะลงเพื่อพูดคุยกับผู้เฒ่าจาง แต่เขาค่อยๆตระหนักว่าเงามีขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในห้อง
เมื่อพวกเขาเงยหน้าขึ้นพวกเขาก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่สุนัขตัวเล็กกลายเป็นสุนัขตัวใหญ่?
เขี้ยวของมันแหลมคมเป็นอย่างมาก และน้ำลายที่น่ารังเกียจของมันก็ไหลออกมาจากปากไม่หยุด
“ผมกลัวหมาตัวใหญ่”
ผู้เฒ่าจางซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหลินฟ่าน แต่ยังคงยึดศีรษะออกมาและกล่าวว่า
"ตอนนี้มันตัวใหญ่แล้ว น่าจะเพียงพอให้พวกเรากินจนอิ่ม"
กูลูลู!
ท้องของหลินฟ่านเริ่มประท้วง เขาหิวจนแทบจะทนไม่ไหว
"ลูกสุนัขที่น่ารักกลายเป็นสุนัขตัวใหญ่ที่น่ารัก มันต้องอร่อยแน่ๆ"
สุนัขคร่ำครวญโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก มันส่งเสียงคำรามพร้อมกับงับไปที่คอของหลินฟ่านอย่างแรง
บูม!
เวลาหยุดนิ่ง
ทุกสิ่งรอบตัวเงียบสงัด
สุนัขคร่ำครวญเชื่อเสมอมาว่ามันสามารถกัดคอของหลินฟ่านให้ขาดได้ด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว แต่มันไม่เคยคิดมาก่อนว่าเพียงกำปั้นเดียวของฝ่ายตรงข้ามจะทำให้มันกระเด็นไปอัดผนัง
"เหล่าจางรีบมาดู ขนของมันนิ่มมากเราควรจะเอาไปทำเป็นผ้าห่ม"
หลินฟ่านกดศีรษะด้านหลังคอของสุนัขคร่ำครวญลงกับพื้นด้วยความตื่นเต้น แขนขาทั้ง 4 ข้างของมันเหยียดตึงราวกับถูกลวดขึง
“ลองจับดู โคตรนิ่มเลย” หลินฟ่านกล่าว
นี่เป็นเรื่องที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายสำหรับสุนัขค่ำครวญ แม้แต่ยอดฝีมือที่จบจากวิทยาลัยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดทั้ง 4 ก็ยังถูกมันฆ่าตายไปแล้ว แต่สภาพของมันตอนนี้หมายความว่าอย่างไร?
“ผมสัมผัสมันได้ไหม” ผู้เฒ่าจางชอบสุนัขมาก โดยเฉพาะสุนัขที่น่าอร่อยแบบนี้
"ใช่ มันดีมาก ลองจับดูสิ" หลินฟ่านกล่าว
ผู้เฒ่าจางยื่นมือออกมาช้าๆ พยายามจับขนของสุนัข
สุนัขคร่ำครวญ ตอบสนองอย่างรุนแรงมันต้องการสลัดการควบคุมของหลินฟ่านเพื่อกัดผู้เฒ่าจาง
บูม!
หลินฟ่านตบปากสุนัขอย่างแรงจนฟันของมันหลุดกระเด็น
“ดำน้อยเจ้าต้องเชื่อฟังมากกว่านี้ เขาเป็นเพื่อนของฉัน ถ้าเจ้าทำตัวไม่สุภาพเจ้าก็จะได้รับความเจ็บปวด” หลินฟ่านกล่าวอย่างโกรธเคือง
สุนัขคร่ำครวญตะลึง
สมองของมันว่างเปล่า
คนๆนี้มีพลังระดับไหน...
ทำไมคนที่แข็งแกร่งเช่นนี้ถึงทำตัวบ้าๆบอๆไร้สติ?
มันต้องเป็นภาพลวงตา!
ถูกต้อง!
นี่คงเป็นภาพลวงตาอย่างแน่นอน!
