ตอนที่ 415+416 ไล่ตาม

ตอนที่ 415 ไล่ตาม

“วุ้ย! นั่นกำลังถ่ายหนังอยู่รึไง? สุดยอดดด”

“เห็นไหม นั่นเธอกระโดดข้ามรั้วไปได้ยังไง? เร็วจนมองตามไม่ทัน”

หลังจากกลุ่มคนแถวนั้นเริ่มเข้าสู่ความโกลาหล โจวเหวยฉีได้สติคืนกลับมา เขายกมือขึ้นปิดปากอัตโนมัติ “โว้! สุดยอด!”

“รออยู่นี่นะ ฉันจะตามเธอไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น! ไม่ต้องตามมา!” ลู่ชิงสีรีบตามเธอออกไปด้วยความรวดเร็ว ทว่าตอนนั้นเจียงเหยาก็หายไปจากสายตาของเขาแล้ว เขาตามเธอไปและกระโดดข้ามรั้วในท่าเดียวกัน

เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกขณะที่ย่ำเท้าไปแต่ละก้าว เกือบจะสูญเสียการทรงตัว แต่เขาไม่ใส่ใจสภาพร่างกายของตนเอง ยังคงวิ่งตามเจียงเหยาต่อไป

“พวกเขาถ่ายหนังกันรึไง! ดูสิชายในชุดพยาบาลที่วิ่งตามเธอไปสิ!”

“สุดยอด! พวกเขากระโดดข้ามรั้วสูงอย่างนั้นได้ยังไง”

โจวเหวยฉีและหลัวเหลาหรุนมองหน้ากัน “เราควรจะ?”

“นายวิ่งตามพวกเขาไปได้ไหม” หลัวเหลาหรุนชี้ไปที่รั้วเหล็กสูง

โจวเหวยฉีส่ายหน้า “ฉันมีทางเลือกด้วยเหรอ”

เขาเริ่มวิ่ง พยายามกระโดดข้ามรั้วเหมือนกับเจียงเหยาและลู่ชิงสีที่ทำแล้วดูเหมือนจะง่าย สำหรับโจวเหวยฉีเขาต้องพยายามอย่างมากกว่าจะข้ามไปได้

หลัวเหลาหรุนหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจของโจวเหวยฉี

“รีบลงไปเร็ว ๆ อย่าทำให้ตัวเองอับอายไปมากกว่านี้เลยน่า!”

เธอไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้ เมื่อเห็นความพยายามอย่างงุ่มง่ามของโจวเหวยฉีที่ปีนข้ามรั้ว

“ก็ดูสิ! ฉันพยายามอยู่เนี้ย! เหลาหรุนเธอรออยู่ที่นี่ ฉันจะตามพวกเขาไป!” โจวเหวยฉีตกลงไปอีกฝั่งในท่าก้นกระแทก เขาคิด ‘เอาน่าอย่างน้อยก็ข้ามมาได้ล่ะว่ะ’

เขาลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นก่อนจะออกไปวิ่งตามไป เขาจำได้เมื่อตอนที่ยังเรียนอยู่ในวิทยาลัยทหาร กำแพงสูงเพียงเท่านี้เป็นความท้าทายที่ง่าย ๆ สำหรับเขา ทว่าความพยายามในวันนี้ ช่างน่าอายเสียจริง เห็นได้ชัดว่าเวลามันผ่านมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่ที่ได้รับการฝึกครั้งสุดท้าย

ฝีเท้าของลู่ชิงสีไม่ได้ช้าลงแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ เขากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเจียงเหยา โจคดีที่ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็ตามเจียงเหยาทัน

เขาอยู่ข้างหลังประมาณหนึ่งเมตรและเรียกเธอ เจียงเหยาไม่ได้ยินเขาขณะที่ความโกลาหลรอบ ๆ กลบเสียงของเขา เขาเห็นเธอรีบเร่งและโดดเดดขึ้นไปในอากาศ เตะโจรด้วยขาของเธอ

โจรถึงกับถลาไปไกลถึงสามเมตรก่อนจะล้มลงข้างเสาไฟที่ถนนอย่างแรง เขาจับหน้าอกและนอนลงกับพื้น ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้

ลู่ชิงสีรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เขาเห็น

ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของเขาใช่ไหม?

__

ตอนที่ 416 รับมือ

เจียงเหยาวิ่งไปทางชายที่เธอเตะให้ล้มลง เขาตื่นตระหนกเมื่อเห็นเธอเดินเข้าไปใกล้ ถึงขั้นถอยหลังให้ห่างจากหญิงสว

“ฉันแค่ฉกกระเป๋าเงิน ต้องเตะฉันแรงขนาดนี้เลยเหรอ?” ชายวัยสามสิบอยากจะร้องไห้ “ถ้ารู้ว่าจะต้องถูกเตะขนาดนี้ ฉันน่าจะยอมแพ้ไปเสียตั้งแต่แรก”

ก่อนที่เจียงเหยาจะพูดอะไร โจวรที่ฉกกระเป๋าเงินเหลือบเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่วิ่งเข้ามาใกล้ เขาร้องออกไป “ตำรวจ ตำรวจครับ ผมอยู่นี่! ยอมแล้ว”

เจียงเหยายืนอยู่ตรงนั้นอย่างตกตะลึง เกิดอะไรขึ้นกับโจรวิ่งราวคนนี้? เธอไม่เคยเห็นโจรขอให้ตำรวจจับกุมตัวเองอย่างจริงจังเช่นนี้มากก่อน

เจ้าหน้าที่ตำรวจมองดูหญิงสาวร่างผอมคนนั้นด้วยความประหลาดใจ พร้อมกับล็อคตัวหัวขโมย พวกเขามองไปที่โจรและถามกลุ่มคนที่มุงดูว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

“คุณตำรวจ แม่สาวคนนี้ช่วยจับโจร” คนเดินถนนที่เห็นเหตุการณ์ชี้ไปที่เจียงเหยา “เธอน่าทึ่งมาก กระโดดถีบเจ้าหัวขโมยคนนี้!”

พยานต่างตื่นเต้นเมื่อบรรยายถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ราวกับว่าพวกเขาได้เห็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ

“เหยาเหยา” ลู่ชิงสีเดินเข้าไปใกล้

เจียงเหยามองไปที่ทิศทางของเสียงนั้นและมองเห็นเขา เธอรีบเร่งเมื่อสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเขาดูซีดเซียว “คุณมาที่นี่ทำไม? เหวยฉีกับเหลาหรุนล่ะ อยู่ที่ไหนคะ?”

เมื่อสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับลู่ชิงสี เธอจึงสแกนร่างกายของเขาโดยระบบการแพทย์ เธอตกใจที่เห็นรอยใหม่บนบาดแผลของเขา “คุณบ้าหรือเปล่า? ลืมไปแล้วหรือไงว่าตัวเองบาดเจ็บอยู่?”

เจียงเหยาไม่ทันได้คิดว่าลู่ชิงสีจะวิ่งตามเธอมา เมื่อเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็รีบวิ่งมาตามสัญชาตญาณที่อยากจะช่วยเหลือ

จนกระทั่งตอนนี้ ฝูงชนกำลังพูดถึงความกล้าหาญของหญิงสาวร่างผอมที่จัดการกับโจรวิ่งราวตัวร้าย เจียงเหยารู้สึกว่าเธอแสดงออกมากเกินไป

เธอตระหนักรู้หลังจากที่ทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติ หลังจากที่เธอเปิดใช้งานโหมดพละกำลัง เธอก็รู้ว่าต้องทำยังไงเมื่อถึงคราวต้องใช้งาน สิ่งที่เธอทำออกมาราวกับว่าเธอได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลานาน

“พี่ลู่! เจียงเหยา! เกิดอะไรขึ้น!” โจวเหวยฉีมาถึง ก็เห็นว่าลู่ชิงสีและเจียงเหยาถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มคนเล็ก ๆ พร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายก็อยู่ที่นั่นด้วย พร้อมกับชายคนหนึ่งที่ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจจับกุมไว้

“เหลาหรุนล่ะ อยู่ไหนคะ?” เจียงเหยาถาม

“เธออยู่ที่สวน ฉันบอกเธอเองว่าไม่ต้องตามมา” โจวเหวยฉีตอบ

เจียงเหยามองไปที่เหงื่อที่ผุดอยู่เต็มใบหน้าของลู่ชิงสี และรู้ว่าเขากำลังเจ็บปวด เธอรีบบอกโจวเหวยฉีว่า “เกิดปัญหาบางอย่างกับบาดแผลของพี่ลู่ ตอนนี้ฉันจะพาเขาไปที่โรงพยาบาล บอกให้เหลาหรุนรู้ด้วย แล้วเดียวเจอกันที่ห้องพักผู้ป่วย”

เจียงเหยาจับลู่ชิงสีไว้ในอ้อมแขนของเธอและพาเขากลับไปที่โรงพยาบาล โชคดีที่ใช้เวลาเดินเพียงห้านาที เจียงเหยาตำหนิลู่ชิงสีระหว่างทางกลับ ที่เขาละเลยร่างกายของเขาและออกวิ่งตามเธอมา