การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย ตอนที่ 38 การประท้วงของแรงงาน

ตอนที่ 38  การประท้วงของแรงงาน

หลายชั่วโมงต่อมาหลังจากการปะทะ

ฮูว…. ผมถอนหายใจยาวพร้อมกับค่อยๆ เปิดเปลือกตาทั้งสองขึ้นหลังดูดซับพลังปราณเกือบทั้งหมดเข้าร่างกาย ที่บอกว่าเกือบทั้งหมดก็เป็นเพราะผมจงใจเหลือเอาไว้ ถ้าดูดหมดร่างกายอาจจะไม่ไหวได้ เลยพยามไม่เอาพวกมันเข้าร่างกายมากเกินไป  ระดับราชานักรบ ขั้นที่ 1 อืม! ถือว่าดีพอสมควรที่พลังเพิ่มมาได้ขนาดนี้ได้ ถ้าได้ดูดซับไนน์เดมอน และคนของมันอีกสิบคนที่ป้องกันมันคงได้ไปถึงขั้นราชานักรบแท้จริงได้แน่ แต่ก็จะถึงตอนนั้นคงต้องเอาเคล็ดวิชาอวัยยะวะทองคำจากระบบมาให้ได้ก่อน

ถ้าพยามดูดซับแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ คงได้ตายก่อนแข็งแกร่งเอาแน่นอน

หลังจากลืมตาขึ้นมาช่วงเวลานี้มันก็เป็นช่วงเวลากลางคืนแล้ว การดูดซับมันต้องใช้เวลาเพระงั้นมันไม่แปลกหรอกที่เวลาจากช่วงกลางวันที่สู้กันจะเปลี่ยนมาเป็นกลางคืนแบบนี้ เมื่อได้สติกลับมาได้สักพักผมก็หันไปทางอัศวินที่ยืนเฝ้ากำแพงอยู่ข้างๆ แล้วถามไปว่า

“ข้าใช้เวลาฝึกตรงนี้ไปกี่ชั่วโมง?”

“ประมาณ 8 ชั่วโมงครับ!”

อัศวินตอบทันทีโดยไม่ได้ทีท่าทางตกใจอะไร ดูแล้วหมอนี่คงเป็นคนที่ไคเซอร์ให้มาปกป้องผมแน่ๆ เพราะระดับพลังอยู่ในระดับสูงในหมู่อัศวินทั้ง 1,000 คน

“อ่า! แล้วไคเซอร์อยู่ไหน”

“หลังจากท่านเริ่มฝึกได้ไม่นานท่านหัวหน้าก็ไปจัดการเรื่องแรงงานครับ หลังจากเห็นการต่อสู้เมื่อกลางวันไป พวกแรงงานจำนวนมากก็ขอกลับเมืองหลวงเพราะความหวาดกลัว…”

เหอ! นี่พวกนั้นคิดว่าเราจะจ้างพวกมันออกมาเดินเล่นแล้วสร้างบ้านบนภูเขาเชยๆ หรือไง อีกอย่าง ก่อนออกมาก็ให้แจ้งไปแล้วว่าการเดินทางครั้งนี้มันอันตรายเลยให้เงินมากกว่าปกติ แต่ช่างพวกนั้นเถอะ เรื่องแค่นี่ไคเซอร์คงจัดการเองไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก ถ้าเรื่องแค่นี่จัดการไม่ได้คงไม่ได้รับตำแหน่งหัวหน้าอัศวินแห่งตระกูล วอเตอร์ มาใช้หรอก

“การเคลื่อนไหวของพวกโจรเป็นยังไงบ้าง?”

“ตอนนี้พวกมันยังไม่บุกเข้ามาครับ แต่ด้วยระยะที่เรามองเห็นได้เลยไม่รู้สถานการณ์เท่าไหร่นัก มีอัศวินหลายคนอาสาออกไปแต่ก็โดนท่านไคเซอร์ห้ามเอาไว้ครับ”

“อ่า ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วบอกให้ไคเซอร์ไปพบข้าด้วย”

“ครับท่าน”

…..

หลังจากถามอะไรนิดหน่อยบนกำลังผมก็เดินกลับห้องพักของตัวเอง เมื่อกี้แค่ดูดซับเท่านั้นมันไม่ใช่การพักผ่อนของร่างกาย แล้วยิ่งดูดลมปราณแทบเกินตัวมาด้วย การนอนพักจะเป็นการเยียวยาที่สุดในการฟื้นฟูร่างกายและจิตใจ แต่มันก็ไม่เป็นแบบนั้นนี่สิ

“ท่านอัศวินข้าต้องการกลับบ้านครับ กรุณาให้พวกเรากลับไปด้วย!!!”

“ก่อนออกมาท่านไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะมาสู้กับโจรน่ากลัวแบบนี้ ข้ามีครอบครัวต้องดูแล!!!”

“ท่านไม่ควรมาห้ามพวกเราเอาไว้แบบนี้ ถ้าเป็นเช่นนี้ครั้งหน้าตระกูล วอเตอร์ คงจ้างคนจากเมืองหลวงให้มาทำงานให้ไม่ได้แน่ๆ ท่านหัวหน้าคนงานก็พูดอะไรหน่อยสิครับ!!!”

เดินลงมาจากกำแพงได้ไม่นานก็เจอกลุ่มคนจำนวนมากกำลังรวมตัวกันอยู่ แต่ถ้าดูจากจำนวนแล้วมันก็ไม่ได้มากมายอะไรขนาดนั้น จำนวนก็น่าจะประมาณ 100 – 120 คน เพียงเท่านั้น ถ้าขาดคนพวกนี้ไปค่ายแห่งนี้มันไม่ได้สร้างขึ้นยากเย็นอะไรขนาดนั้นหรอก ส่วนพวกที่โดนคนงานเหล่านั้นตะโกนใส่ก็คือ ไคเซอร์และโกลด์ที่กำลังพยามปลอบพวกนั้นอยู่

เห็นแบบนั้นผมก็เดินเข้าไปในกลุ่ม แล้วพูดออกไป

“ใครอยากกลับก็เดินทางกลับได้เลย ข้าไม่ห้ามพวกเจ้าหรอก”

ผมหันไปทางไคเซอร์ต่อทันทีหลังพูดออกไป

“เจ้าเอาเงินค่าจ้างให้พวกนี้ได้เลย ให้ตามจำนวนวันที่พวกนี้ทำงานให้กับตระกูลแบบที่เราตกลงกันเอาไว้ก่อนเดินทางออกมาจากเมืองหลวง อย่าขาดตก…”

“แต่ท่าน-”

“ทำไปเถอะ! ถ้าใครไม่อยากทำก็ให้เดินทางออกไปได้เลย ข้าไม่ได้บังคับ และใครที่รับเงินไปแล้วก็ไม่ถือว่าทำงานให้ตระกูล วอเตอร์ อีกต่อไป จะไม่สามารถเข้ามาในค่ายแห่งนี้ได้อีกและถ้าใครโชคดีเดินทางไปถึงเมืองหลวง ตระกูล วอเตอร์ ของข้าจะไม่จ้างคนนั้นทำงานอีกต่อไป พวกเจ้าจงคิดให้ดีก่อนรับเงินค่าจ้างก่อนกำหนดกันด้วย”

เมื่อพูดจบ ไคเซอร์ ก็เหมือนเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะบอก หมอนั่นฉีกยิ้มออกมาแบบชอบใจแล้วหันไปทางกลุ่มคนงานอีกครั้ง ที่ไคเซอร์พยามใจเย็นกับพวกนี้ก็เพราะว่ากลัวต้องส่งอัศวินคุ้มกันพวกนี่เพื่อเดินทางกลับ เมื่อเป็นแบบนั้นก็เหมือนแยกกำลังออกโดยใช้เหตุ

แต่ตอนนี้มันต่างออกไปแล้ว จากรอยยิ้มที่หมอนั่นแสดงออกมาคงเข้าใจแล้วว่าต้องทำยังไง หึหึ!

“ตามที่ท่านแกนด์ดยุคบอกมา ใครอยากกลับก็กลับข้าจะจ่ายเงินให้ แต่ว่า ข้าจะไม่ส่งกำลังอัศวินอันมีค่าของตระกูล วอเตอร์ เดินทางกลับไปด้วยแม้แต่คนเดียว พวกเจ้าคงเข้าใจกันดีว่าสัญญาการจ้างของพวกเจ้าเพียงแค่ทำงานและรับเงินรายวันเท่านั้น ไม่ได้รวมถึงการคุ้มกันใดๆ จากตระกูล วอเตอร์!!”

ใบหน้ากลุ่มคนงานเริ่มแสดงท่าทางบิดเบี้ยวไม่พอใจออกมาทันที ถ้าพวกคนธรรมดาเดินทางออกไปตอนนี้มันก็ไม่ต่างจากเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งหรอก โจร! สัตว์ร้าย! เพียงปัญหาสองอย่างนี้พวกนี้ก็ไม่กล้าเดินทางออกไปกันแล้ว

ป่าแห่งนี้ห่างจากเมืองหลวงประมาณสองวัน ถ้าเดินทางแบบปกติอย่างพ่อค้าก็คงประมาณสองวันครึ่ง แต่ระหว่างทางแทบไม่มีหมู่บ้านอยู่เลยสักแห่ง หมู่บ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ห่างครึ่งวันจากเมืองหลวง เมื่อได้ยินไคเซอร์พูดออกไปแบบนั้น แรงงานเหล่านี้คงเข้าใจนั่นแหละว่าตัวเองต้องเดินทางในป่าอันตรายถึงสองวันเต็มๆ ถ้ามีสมองคงไม่มีใครบ้าออกไปกันหรอก

หึหึ! ตามจริงข้าก็ไม่อยากทำแบบนี้กับพวกเจ้าหรอก ถ้าเกิดทำงานตามที่ตกลงกันเอาไว้ก็ได้เดินทางกลับกันดีๆ แล้วแท้ๆ แต่ถ้าไม่มีสมองพอก็เชิญเดินทางออกไปกันเถอะ

“ได้ยินไหม!!! มีใครอยากจะกลับอีกไหม ถ้ามีก็ยกมือขึ้นแต่ถ้าไม่ก็อย่ากินแรงคนอื่นแล้วไปทำงานกันได้แล้ว การที่พวกเจ้าเอาเวลามารวมตัวกันแบบนี้ตระกูล วอเตอร์ ไม่สมควรจ่ายเงินให้ด้วยซ้ำ”

ไคเซอร์ ตะโกนถามอีกครั้ง ทว่า ครั้งนี้กลับไม่ได้รับเสียงตอบรับจากเหล่าคนงานเช่นเดิม ในเวลาไม่นานเหล่าคนงานก็เดินออกจากลุ่มไปทีละคนสองคนตามคนที่เดินออกไปก่อนหน้า ผ่านไปไม่ถึง 5 นาที คนงานนับร้อยคนเมื่อครู่ก็หายออกไปจนหมด

“ข้าขอโทษด้วยท่านแกนด์ดยุค ข้าจะคุมคนงานให้ดีกว่านี้ครับ…”

โกลด์ เดินเข้ามาก้มหน้าขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ หมอนี่ได้รับหน้าที่ดูแลคนงานคงรู้สึกไม่ดีเป็นธรรมดา คนงานเหล่านี้มาจากหลายที่แตกต่างกันออกไป แต่คนงานส่วนใหญ่ต่างก็เป็นคนงานที่ทำงานใต้คำสั่งของโกลด์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พวกที่รวมตัวเมื่อกี้คงมีคนของหมอนี่อยู่ด้วยแน่ๆ

รู้แบบนั้นผมก็ส่ายหน้าไปมา แล้วตอบกลับไปว่า

“ไม่เป็นอะไร ข้าเข้าใจความรู้สึกพวกนั้นดี”

“ขอบคุณท่านมากที่เข้าใจครับ”

จะไม่เข้าใจได้ยังไงละ ก็สมัยก่อนตอนที่พวกเผ่าเทพและเผ่าปีศาจบุกมาถึงผมทำตัว… เฮ้อ~ อย่าไปพูดถึงมันเลยดีกว่า คิดทีไรก็อายตัวเองจริงๆ แต่ความรู้สึกของคนธรรมดาแล้วมาเห็นการต่อสู้ที่โหดร้ายในสนามรบผมเข้าใจดีเลย ไม่แปลกที่เลยพวกแรงงานจะกลัวกันจนกล้ามารวมตัวเพื่อประท้วงกันแบบนี้ แต่ถ้าให้กลับไปมันก็จะเป็นผมเองที่จะเป็นคนลำบาก ถ้าไม่มีคนงานงานก็จะไม่เดิน

ถึงจะหายไปนิดหน่อยแต่ระยะเวลาการสร้างก็เพิ่มขึ้นไปอีก เมื่อเป็นแบบนั้นแรงงานที่ขยันทำงานไม่สร้างปัญหาก็จะเหนื่อยเพิ่มไปอีก …จะยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด การรั้งตัวพวกนั้นเอาไว้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด!

“หลังจากกลับไปเจ้าก็ไปบอกพวกนั้นด้วยแล้วกันว่าอีก 1 เดือน ข้าจะให้กลับ”

“ครับท่าน! เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

“อ่า”

โกลด์ เดินออกไปทันทีหลังคุยจบ ท่าทางหมอนั่นตอนคุยเหมือนไม่ดีใจเท่าไหร่ แต่มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก การกำหนดเวลาให้กลับภายในหนึ่งเดือนแบบนี้เป็นแรงกระตุ้นให้พวกแรงงานอย่างดี ส่วนเหตุผลที่ให้กลับหลังหนึ่งเดือนก็ง่ายๆ เพราะถ้าเหล่าอัศวินได้ฝึกที่นี่สักหนึ่งเดือน ระดับพลังบ่มเพาะคงมากกว่าเดิมพอสมควรและหลังจากนั้นการไล่กวาดล้างพวกโจรก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร …ถ้าพวกมันยังเหลือให้กวาดล้างกันนะ หึหึ!

หลังจากโกลด์ไปได้ไม่นานผมก็หันไปทางไคเซอร์ต่อ ตามจริงก็เรียกหมอนี่มาถามเรื่องคนงานนั้นแหละ แต่ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันลงตัวแล้วคงไม่ต้องถามอะไร

“ข้าจะเข้าไปบ่มเพราะในห้อง ถ้าพวกโจรไม่บุกมาหรือไม่จำเป็นจริงๆ อย่าเข้าไปกวนข้า แล้วถ้าเกิดเรื่องคนงานต้องการกลับอีกครั้งก็ส่งออกไปด้านนอกได้เลย อำนาจในการตัดสินใจระหว่างที่ข้ากำลังบ่มเพาะอยู่ที่เจ้าทั้งหมด ไม่ต้องกังวลอะไรเกินเหตุ”

การที่ไคเซอร์ไม่ยอมจัดการพวกคนงานที่มาประท้วงแบบเด็ดขาด คงเป็นเพราะกังวลว่าจะทำอะไรให้ผมไม่พอใจถึงไม่กล้าจัดการ เพราะแบบนั้น การให้อำนาจหมอนี่จัดการไปเลยก็จะลดงานของผมไปได้เยอะ

ไคเซอร์ ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการรับคำสั่ง

“ครับ!”