22 - อาหารมากมาย
22 - อาหารมากมาย
ผู้เฒ่าจางตบหลังมือของหลินฟ่านเบาๆแล้วกล่าวว่า
“กินช้าๆ ไม่อย่างนั้นจะสำลัก”
"ใช่." หลินฟ่านช้าลง แต่จานของเขาก็ยังคงเกลี้ยงเกลาในเวลาอันรวดเร็ว
ในขณะนี้ติงเย่ซึ่งยืนอยู่ข้างหลินฟ่านได้เห็นความเร็วในการกินของเขา ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เธอไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น
แม้ว่าเธอจะทำงานในโรงพยาบาลจิตเวชมาเป็นเวลานานและมีประสบการณ์มากมาย แต่เธอก็ไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน
"ผมยังหิวอยู่"
หลินฟ่านมอบจานสะอาดให้ติงเย่พลางเหล่มองด้วยรอยยิ้ม
ติงเย่ตะลึงและพูดว่า: "มันหมดแล้ว"
"ครับ ครับ"
หลินฟ่านพยักหน้าอย่างเชื่อฟังโดยมีความหมายที่ชัดเจน ฉันยังคงหิวและยังอยากกินอีกมาก
เธอต้องการบอกหลินฟ่านว่าเขาไม่ควรกินมากเกินไป มิฉะนั้น มันจะเป็นอันตรายกับท้องของเขา
นี่อาจมีประโยชน์สำหรับคนทั่วไป แต่มันจะไม่ได้ผลสำหรับผู้ป่วยทางจิตอย่างแน่นอน
“กินอีกไม่ได้แล้ว เข้าใจไหม?” ติงเย่กระซิบเบาๆ
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรมากที่สุด เธอพยายามไม่ทำให้เขามองว่าเธอเป็นคนใจร้าย
หลินฟ่านก้มศีรษะลงและสัมผัสท้องของตัวเอง เขารู้สึกหิวมาก หิวจนแทบจะทนไม่ไหว!
"ตกลง"
หลังจากนั้นหลินฟ่านก็ยืนขึ้นอย่างเงียบๆและแกล้งทำเป็นออกกำลังกาย แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังพยาบาลอย่างลับๆ
ผู้เฒ่าจางมองไปที่หลินฟ่านอย่างสงสัย เขากำลังทำอะไรอยู่?
ดูเหมือนว่าเขาพยายามจะหลีกเลี่ยงสายตาของพยาบาล
ในฐานะเพื่อนที่ดีที่สุดของหลินฟ่าน ผู้เฒ่าจางรู้ดีว่าเวลานี้สิ่งที่เขาควรทำคือช่วยเหลือหลินฟ่าน
ดังนั้นเขาจึงไม่มีความลังเลใดๆและเอาจานสแตนเลสฟาดหน้าของตัวเองทันที
ปัง!
การกระทำของเขาทำให้พยาบาลทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก
“เขาคุ้มคลั่งแล้วรีบไปช่วยเขา”
พยาบาลติงเย่ตะโกนและพยาบาลที่อยู่รอบๆก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยเหลือผู้เฒ่าจางด้วยสีหน้าร้อนรน
ผู้เฒ่าจางมองไปที่หลินฟ่านอย่างเงียบๆ และพบว่าหลินฟ่านหายตัวไปจากโรงอาหารอย่างไร้ร่องรอย!
"ผมอยากกินอีก"
ผู้เฒ่าจางดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เขารีบยัดน่องไก่เข้าไปในป่าแล้วหันมาแยกเขี้ยวยิ้มให้พยาบาล
"มันอร่อยมาก"
พยาบาลมองหน้ากัน
พวกเขาได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพและมีชุดขั้นตอนสำหรับเหตุฉุกเฉินเหล่านี้ แต่เมื่อต้องเผชิญกับพฤติกรรมที่อธิบายไม่ได้ของผู้เฒ่าจาง พวกเขาก็รู้สึกอบจนปัญญาเล็กน้อย
ภายในครัวของโรงพยาบาล
แม่ครัวหลายคนกำลังกินข้าวอยู่ พวกเธอล้วนเป็นเชฟที่ได้รับค่าตอบแทนสูง ฝีมือการทำอาหารของพวกเธอยอดเยี่ยมมาก
ผอ.ฮ่าวเคยกล่าวว่า
อาหารเป็นภาษากลางของมนุษย์
ไม่ว่าจะเป็นผู้ป่วยทางจิตหรือคนปกติ ทุกคนต่างก็มีความอยากอาหารและต่อมรับรสที่เหมือนกัน
คนธรรมดากินของไม่อร่อยพวกเขาสามารถทนได้ ครั้งต่อไปพวกเขาก็แค่หลีกเลี่ยงการกินมัน แต่ผู้ป่วยทางจิตนั้นแตกต่าง พวกเขาจะระบายมันออกมาตรงๆหากพวกเขาไม่ชอบ
ดังนั้นในแง่ของการรับประทานอาหารไม่ว่าจะเป็นคนปกติหรือผู้ป่วยทางจิต พวกเขาควรได้รับอาหารที่มีรสชาติดีที่สุด
ปัง!
เสียงประตูห้องครัวถูกกระแทกเปิดอย่างรุนแรง เหล่าแม่ครัวหันไปทางประตูด้วยความตกใจ
พวกเธอเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าประตู เสื้อผ้าของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเพื่อผู้ป่วยทางจิต!
“เงียบ!”
หลินฟ่านเอานิ้วชี้ไปที่ปากของเขาและยิ้มอย่างสดใส
"ผมแค่รู้สึกหิวเท่านั้น"
ดาด้า!
เสียงช้อนตกกระทบจาน แม่ครัวทุกคนมองไปทางหลินฟ่านด้วยความกลัว
รอยยิ้มของหลินฟ่านทำให้พวกเธอสั่นเทา
หิว?
ผู้ป่วยทางจิตต้องการกินคนหรือปล่าว?
พยาบาลอยู่ไหน?
ผอ.ฮ่าวสัญญากับพวกเธอแล้วว่าจะไม่ปล่อยให้ผู้ป่วยทางจิตเข้าใกล้พวกเธอเพราะมันเป็นเรื่องที่อันตรายมาก
แต่เหตุการณ์นี้คืออะไร?
หลินฟ่านเห็นอาหารมากมายวางอยู่ข้างหน้า ดวงตาของเขาเป็นประกายสดใส เขาเดินไปที่หม้ออาหารพวกนั้นพร้อมกับใช้มือของเขาตักอาหารขึ้นมาใส่ปากโดยตรง!
หิวเหลือเกิน!
การรับประทานอาหารเป็นวิธีเดียวที่จะแก้ปัญหาได้
มันอร่อยจริงๆ มันเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในชีวิตของเขา?
ป้าทำอาหารหลายคนยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น พวกเธอไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวว่าจะทำให้หลินฟ่านไม่พอใจ
ในความเป็นจริงพวกเธอมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับผู้ป่วยทางจิตอยู่บ้าง ผู้ป่วยทางจิตที่อยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชนั้นไม่เคยเป็นข่าวในทีวี
และทุกครั้งที่มีข่าวเกี่ยวกับผู้ป่วยทางจิตล้วนเป็นเรื่องที่พวกเขาก่อความรุนแรงขึ้น
ในโรงอาหาร
ติงเย่ค้นพบว่าหลินฟ่านหายตัวไปนานแล้ว มันทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก
เธอถามเพื่อนร่วมงานของเธอว่าพวกเขาเห็นหลินฟ่านหรือไม่ และทุกคนก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
ครัวหลัง.
หลินฟ่านพุงยื่นออกมาเล็กน้อย เขากินอาหารทั้งหมดที่อยู่ข้างหน้า เขารู้สึกว่าท้องของเขาปลอดโปร่งเป็นอย่างมาก จากนั้นเขาก็มองไปที่ป้าทำอาหารหลายคนและพูดอย่างใจเย็น
"ขอบคุณมาก ผมอิ่มแล้ว"
ป้าคนหนึ่งมองดูซุปมะเขือเทศที่ไหลออกมาจากมุมปากของหลินฟ่าน มันเป็นสีแดงเหมือนเลือดที่หยดลงมาอย่างต่อเนื่อง
กรี๊ด!!!!
เธอส่งเสียงร้องด้วยความกลัวก่อนจะเป็นลมลงตรงนั้น
"ไอ้โรคจิตจะกินคนแล้ว”
ป้าทำอาหารคนอื่นๆก็กรีดร้องออกมาเช่นกัน
หลินฟ่านยิ้มและกระพริบตามองดูฉากข้างหน้าเขาอย่างเงียบ ๆ
