เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 138 ป่าอำพรรณ์

ณ ป่าอำพรรณ์

ป่าแห่งนี้เป็นป่าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองใต้พิภพ แล้วก็เป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางของเมืองใต้พิภพ รวมไปถึงป่าแห่งนี้ยังเป็นป่าที่โฮ่ฮ้วงใช้ฝึกวิชาอีกด้วย และในตอนนี้หยางเฉินกับโฮ่ฮ้วงก็กำลังมองหน้ากันขณะที่ทั้งคู่ลออยู่บนฟ้า เมื่อทั้งสองตรงมาจากจุดที่ปะทะกันเมื่อคู่

" ข้าจะให้โอกาศเจ้าอีกครั้ง ถ้ายอมบอกเส้นทางไปดินแดนศักดิ์สิทธิ์ข้าจะไว้ชีวิต " โฮ่ฮ้วงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงใจเย็น แล้วเขาก็ได้คิดในใจไปด้วย ' เราต้องหาทางไปดินแดนศักดิ์สิทธิ์แบบท่านอาจารย์ให้ได้ เพราะถ้ายังอยู่แบบนี้ต่อไป แล้วไม่บรรลุขั้นกลืนสวรรค์เราต้องสิ้นอายุไขแน่! '

" หึหึ! งั้นฉันก็จะพูดอีกครั้งก็แล้วกัน ว่าคนอย่างนายทำอะไรฉันคนนี้ไม่ได้หรอก แล้วอีกอย่างดินแดนศักดิ์สิทธิ์การที่จะเข้าไปถ้าพลังต่ำกว่าขั้นกลืนสวรรค์ก็เหมือนเข้าไปตายเท่านั้น ถ้าไม่มีคนค่อยช่วยเหือหรือสนับสนุน! " หยางเฉินพูดออกมา แล้วก็มีดาบสีทองปากฏออกมาจากทางด้านหลัง 1 เล่ม ' -ขั้นกลืนสวรรค์งั้นเหรอ? มันพูดเหมือนตัวมันมาจากที่นั้นยังไงยังงั้น??? ' โฮ่ฮ้วงคิดด้วยความแปลกใจ หลังจากที่ได้ยินหยางเฉินพูดออกมา จากนั้นที่ด้านหลังของโฮ่ฮ้วงก็ปรากฏดาบออกมาเหมือนกับหยางเฉินเช่นกัน 1 เล่ม เป็นดาบสีขาวขนาดพอดีมือ

จากนั้นดาบของทั้งคู่ที่หันปลายเข้าหาอีกฝ่ายก็พุ่งตรงเข้าหากันทันที

เคล้ง!

เสียงดาบกระทบกันกลางอากาศทำให้เกิดเสียงดังออกมา ตอนนี้ดาบทั้งสองของหยางเฉินและโฮ่ฮ่วง กำลังดันสู้แรงกันอยู่โดยทำมุมเหมือนมีคนกำลังถืออยู่ดันกันอยู่แบบไม่มีใครยอมใคร

" อัสนีบาตแห่งพระเจ้า " หยางเฉินพูดออกมา แล้วชี้นิ้วไปยังจุดด้านบนหัวของโฮ่ฮ้วงเล็กน้อย จากนั้นด้านบนหัวของโฮ่ฮ้วงก็ปรากฏลูกวงกลมสีม่วงขนาดประมาณหัวคนออกมา และมีสายฟ้าแลบออกมาจากลูกวงกลมนั้น ' นั่นมันวิชาบ้าอะไร??? ' โฮ่ฮ้วงคิดในใจหลังจากที่ได้เห็นลูกวงกลมสีฟ้าปรากกอยู่บนหัวด้วยความสงสัย จากนั้นก็มีสายฟ้าปล่อยออกมาจากลูกวงกลมสีฟ้าด้านหน้า

แลป!!!

ตูม!!!!

เสียงดังเกิดขึ้นยังจุดที่โฮ่ฮ้วงกำลังลอยอยู่เพราะดูเหมือนว่าสายฟ้าที่โจมตีเข้าไปของหยางเฉิน จะปะทะเข้ากับอะไรสักอย่างก่อนถึงตัวของโฮ่ฮ้วง และสิ่งที่สายฟ้าของหยางเฉินโดนก่อนที่ถึงโฮ่ฮ้วงก็คือวิชาโล้ลมปราณชนิดหนึ่งที่เรียกว่า โล่ลมปราณซุนเหลา!!!

' โห่วะ! มันสามารถใช้โล่ปราณสำนักซุนเหลาได้ด้วยเหรอ แบบนี้น่าสนุกขึ้นมาอีกแล้วสิ ' หยางเฉินคิดในใจขณะที่เห็นโฮ่ฮ้วงถือโลjรูปวงกลมใหญ่กว่า 1 เมตรป้องกันร่างกายตัวเองส่วนบนอยู่ จากนั้oดาบของทั้งสองที่กำลังดันสู้แรงกันอยู่ ดาบของโฮ่ฮ้วงก็โดนดาบของหยางเฉินปัดกระเดนไป แล้วดาบของหยางเฉินมันก็พุ่งเข้าไปยังจุดที่โฮ่ฮ้วงอยู่ทันที โดยวิชาอัสนบาตแห่งพระเจ้าของหยางเฉินที่อยู่ด้านบนหัวของโฮ่ฮ้วงเองก็ปล่อยสายฟ้าออกมาด้วยเช่นกัน

ทำให้ตอนนี้โฮ่ฮ้วงโดนโจมตีอยู่ทั้ง 2 ทาง ทั้งดาบอขงหยางเฉิน แล้วก็อัสนีบาตแห่งพระเจ้าที่กำลังพุ่งตรงลงมา ' บ้าจริงหลบตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ทั้งๆที่พลังเท่ากันแท้ๆ แต่ทำไมเราถึงไ้ด้เสียเปรียบขนาดนนี้??? ' โฮ่ฮ้วงคิดในใจขณะที่การโจมตีอของหยางเฉินกำลังพุ่งเข้ามาทั้งสองทาง

ตูม!!!

ฉิบ!!!

เสียงทั้งสองดังขึ้นหลังจากการโจมตีของหยางเฉินเข้าปะทะยังจุดที่โฮ่ฮ้วงลอยอยู่ ซึ่งเสียงแรงที่เป็นเสียงเหมือนกับระเบิดออกมานั้นเป็นเสียงที่โฮ่ฮ้วง ใช้โล่ลมปราณซุนเหลาป้องกันการโจมตีของ้้วิชาอัสนีบาตพระเจ้าเอาไว้ และอีกเสียงก็คือโฮ่ฮ่วงใช้มือขวาของตนที่ยังวางอยู่จับดาบที่พุ่งตรงเข้าไปหาตัวเอาไว้ ทำให้ตอนนี้บนฝามือของโฮ่ฮ้วงเริ่มมีดเลือดแสงแดงเริ่มไหลออกมาเล็กน้อยเพราะบาดแผล ' เป็นการตัดสินใจที่ดี ถ้ามันหลบเมื่อกี้มันก็คงตายไปแล้ว ' หยางเฉินคิดในใจหลังจากที่เห็นโฮ่ฮ้วงที่อยู่ด้านห้าป้องกันการโจมตีของตัวเองทั้งสองเอาไว้ได้

' ถึงพลังจะเท่ากัน แต่เรื่องประสบการณ์ในการต่อสู้ และพวกวิชาดูเหมือนว่าเราจะเสียเปรียบอยู่หลายขุม เพราะงั้นทางเลือกเราทางเดี๋ยวก็มีแต่ต้องใช้สิ่งนั้นเท่านั้น ' โฮ่ฮ้วงคิดในใจหลังจากที่รับการโจมตีของหยางเฉิน จากนั้นเขาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง โดยขณะที่กำลังพูดก็โยนดาบที่อยู่ในมือขวาทิ้งไปด้วย แล้วก็เลิกใช้วิชาโล่ลมปราณในมือไปด้วย " เจ้าหนูข้าจะให้โอกาศแกอีกครั้ง เพราะถ้าข้าใช้วิชาต่อไปนี้แกจะไม่มีโอกาศนั้นแล้ว!!! "

' หึหึ! ท่าทางแบบนั้นแปลว่ามันมั่นใจมากสินะว่าตัวเองจะชนะ ' หยางเฉินคิดในใจพร้อมกับยิ้มออกไปแบบอ่อนๆ