บทที่ 38 เริ่มค่ายฝึก
"ผู้ใช้ธาตุมืด เคนนี่•แมกซ์เวลล์ ก้าวออกมา คุณได้รับสายเลือดอันดับหายาก เอเรบัสดัส ด้วยความพยายามอย่างหนักของคุณ"
โรเบิร์ตยื่นขวดให้เคนนี่ซึ่งยิ้มกว้างอย่างสุภาพ แต่รอยยิ้มของเขาดูน่าขนลุกในสายตาของเฟลิกซ์ ผู้ซึ่งสังเกตกรามที่แหลมคม ผมสั้นสีดำแหลม จมูกโด่งสูง ดวงตาสีเข้ม และริมฝีปากกว้างอันนุ่มนวลของเขาที่มีเสน่ห์มาก
รูปร่างหน้าตาของเขาค่อนข้างพิเศษเนื่องจากบางคนอาจคิดว่าเขาเป็นคนหล่อ ในขณะที่บางคนก็โต้แย้งว่าเขาไม่ได้มาตรฐาน บวกกับบุคลิกที่หลากหลายของเขา มันไม่ได้ทำให้ความแตกต่างนี้ง่ายขึ้น อย่างไรก็ตามเฟลิกซ์คิดว่าใบหน้าของเขาน่าตบทุกวัน เพื่อระบายสิ่งที่เขาทำในชีวิตก่อนหน้านี้
เคนนี่ถอยกลับไปที่ตำแหน่งของเขาหลังจากแสดงความเคารพต่อผู้อาวุโส
"โนอาห์•แมกซ์เวลล์ ผู้ใช้ธาตุน้ำแข็ง ก้าวออกมา รางวัลของคุณคือสายเลือดระดับหายาก เยติ"
โรเบิร์ตรอจนโนอาห์เอื้อมมือเข้ามา จากนั้นก็ตบไหล่ให้กำลังใจขณะยื่นขวดให้เขา "ในฐานะที่เป็นคนเดียวในครอบครัวที่มีระดับการเข้ากันได้สูง ทุกคนหวังว่าคุณจะไปได้ไกลกว่าคนอื่น ๆ"
โนอาห์ผงกหัวด้วยความซาบซึ้งกับคำพูดของเขาและกลับไปที่ตำแหน่งเดิม เขายืนนิ่งราวกับรูปปั้นน้ำแข็ง และใบหน้าของเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน เนื่องจากผมของเขาเป็นสีฟ้าหม่น ๆ ทรงอันเดอร์คัท ดวงตาสีดำ คิ้วบาง จมูกโด่งตรง และริมฝีปากที่เยือกเย็น ทำให้ใบหน้านี้ดูดีถึงตายได้
ทว่าด้วยรูปลักษณ์ที่ไร้อารมณ์ของเขา ศักยภาพของมันจึงลดลง ในขณะที่บางคนอาจคิดว่ารูปลักษณ์ที่เย็นชาของเขาดูเท่และห่างไกล คนส่วนใหญ่กลับไม่คิดเช่นนั้น เนื่องจากการแสดงออกเป็นตัวกำหนดความงามที่แท้จริง
“ไอ้เด็กเวร มานี่และรับสายเลือดงูพิษแดงอันดับหายากของแก”
เฟลิกซ์เข้าหาคุณปู่อย่างมีความสุข
“ฝึกฝนให้ดีและอย่าทำให้ฉันอับอายต่อหน้าคนแก่พวกนั้น ไม่งั้นเข็มขัดของฉันจะเป็นงูตัวเดียวที่แกได้เห็นในชีวิตของแก” โรเบิร์ตกอดหลานชายของเขา เขาพอใจกับสิ่งที่เขาเป็น ถ้าไม่ใช่เพราะคำขู่ ฉากนี้คงจะอบอุ่นมากกว่านี้
เฟลิกซ์ผละออกจากอ้อมกอดของปู่และหยิบขวดไปอย่างสบายใจ “ตาแก่ หลังจากที่ผมปลุกสายเลือดสำเร็จ ปู่จะไม่สามารถทำร้ายผมด้วยเข็มขัดของปู่ได้อีกต่อไป เทคนิคการข่มขู่ของปู่ไม่มีผลอะไรกับผมแล้ว”
“แต่แกจะไม่ได้ปลุกสายเลือดไปอีก 2 เดือน ฉันไม่มีปัญหาในการเอาเข็มขัดของฉันไปเฆี่ยนแกในช่วงเวลานี้ ใครจะไปรู้ว่าการทนต่อความเจ็บปวดของแกอาจเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ นี่เป็นการยิงนก 2 ตัวด้วยหินก้อนเดียวอย่างแท้จริง”
โรเบิร์ตตอบด้วยรอยยิ้มกว้างทันที จากนั้นเขาก็หันไปหาเหล่าผู้อาวุโสและถามความเห็นของพวกเขา “พวกนายเห็นด้วยไหม ฉันเชื่อว่าเทคนิคของฉันก็เพียงพอที่จะช่วยให้เขาผ่านความเจ็บปวดและปลุกสายเลือดสำเร็จ”
"ฉันเห็นด้วย"
"เราจะปล่อยให้คุณจัดการ"
“ตีเขาให้หนัก เราไม่ต้องการให้ต้นกล้าของเราปลุดสายเลือดไม่สำเร็จ” ผู้อาวุโสไม่พลาดโอกาสนี้ พวกเขาทั้งหมดสนับสนุนเขา
“ฉันขอดูด้วยได้ไหมค่ะ” โอลิเวียถามด้วยดวงตากลมโตที่ไร้เดียงสา
เฟลิกซ์เลิกคิ้วขึ้นด้วยความไม่พอใจ หลังจากเห็นทุกคนมองเขาอย่างเย้ยหยันรอฟังคำตอบของเขา เขาจ้องไปที่รอยยิ้มกว้างของปู่และพูดอย่างจริงใจว่า “ผมไม่คิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ดี ครอบครัวของเราไม่เห็นด้วยกับการเล่นพรรคเล่นพวก ผมจึงอยากเข้าร่วมค่ายฝึกแบบเดียวกับคนอื่นมากกว่าจะอยู่ในความดูแลของคุณปู่ ที่เป็นผู้อาวุโสในคณะกรรมการครอบครัว และทำให้ผมได้เปรียบเหนือลูกพี่ลูกน้อง”
เขาทุบหน้าอกและพูดอย่างเคร่งขรึม “ผมเป็นคนชอบธรรมที่ประณามการกระทำดังกล่าว ดังนั้นผมปฏิเสธที่จะมีส่วนร่วมในการกระทำนั้น”
"ชิ"
"ยังไร้ยางอายเหมือนเคย"
"ฉันเดาว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงระหว่างที่เขาอยู่บนเกาะ"
“เฮ้อ ตราบใดที่บุคลิกอันธพาลของเขาหายไป ฉันก็พอใจแล้ว”
ทุกคนส่ายหน้าหลังจากรู้ว่าเฟลิกซ์ไม่ได้เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แต่ได้พัฒนาความอันไร้ยางอายของเขาให้ดียิ่งขึ้นไปอีกระหว่างที่เขาอยู่บนเกาะ น่าเสียดายที่พวกเขาไม่รู้ว่าเขาใช้เวลาหลายปีเอาชีวิตรอดใน UVR และ SG เพื่อให้ 'ปรับตัว' ได้เหมือนตอนนี้
“รีบออกไปจากสายตาของฉันเดี๋ยวนี้” โรเบิร์ตยกขาขึ้นขู่ว่าจะเตะเขาหากเขายังไม่ไป
เฟลิกซ์ให้ความร่วมมือและกลับไปยังตำแหน่งของเขาหลังจากหลบลูกเตะ จากนั้นเขาก็หันไปมองโอลิเวียร์ด้วยแววตาที่มีประกายลึกลับ
โอลิเวียร์สะดุ้งเมื่อเห็นสายตาของเฟลิกซ์ เขาเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เขาวางแผนกลั้นแกล้งเธอ เธอเกือบจะร้องไห้ออกมาหลังจากเห็นอนาคตอันน่าสยดสยองที่รอเธออยู่ข้างหน้า เนื่องจากไม่มีใครช่วยหรือปกป้องเธอจากเขาได้ หลังจากที่เขาทุบตีเหล่าลูกพี่ลูกน้องด้วยตัวเขาเองเพียงคนเดียว
.....
5 นาทีต่อมา ครอบครัวได้มอบขวดสายเลือดทั้งหมดให้กับเจ้าของที่ถูกต้องแล้ว
โรเบิร์ตสังเกตรุ่นน้องในห้องด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออกและพูดว่า “สิ่งสุดท้ายที่เราต้องพูดก่อนที่จะเริ่มต้นค่ายฝึกอย่างเป็นทางการ รายละเอียดของสายเลือดคุณจะถูกเขียนไว้ที่ด้านหลังขวด ประวัติ ความสามารถ ไม่ว่าจะเป็นแบบพาสซีฟหรือแบบแอคทีฟอยู่ที่นั่น คุณสามารถกลับไปอ่านมันในห้องหลังจากที่เราเสร็จสิ้นการฝึกอบรมของวันนี้ได้”
'ถ้าคุณมีพลังงานเหลือพอที่จะทำแบบนั้นน่ะนะ'
จากนั้นเขาก็กลับนั่งที่ ปล่อยให้อับราฮัมไปดูแลต่อ
"เริ่มต้นค่ายฝึกอย่างเป็นทางการ!" เขาประกาศเสียงดังทันทีที่เขาคว้าไมค์
“ให้เวลา 3 นาที นำขวดสายเลือดไปเก็บไว้ในห้องพัก และกลับมาที่นี่ก่อนหมดเวลา ผู้ทำสำเร็จจะได้รับคะแนน 100 คะแนน ส่วนผู้ที่ล้มเหลวจะถูกลบ -100 คะแนน หากไม่มีคะแนนให้ลบ คะแนนจะติดลบ”
เขาเริ่มอธิบายระบบคะแนนหลังจากเห็นท่าทางสับสนของรุ่นน้อง “พวกคุณทุกคนควรเข้าใจตรงกันว่าในระหว่างค่ายฝึก ทุกอย่างจะถูกควบคุมโดยคะแนนของคุณ อาหาร น้ำ ฝักบัว ทรัพยากรของคุณ ทุกอย่างต้องการคะแนนเพื่อแลกเปลี่ยน”
“เราใช้วิธีนี้ ดังนั้นเฉพาะผู้ที่ทำงานหนักเพื่อทำงานให้เสร็จเท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์ได้รับการดูแลที่ดี ส่วนคนเกียจคร้าน คุณอาจตายด้วยความหิวโหยและจะไม่มีใครสนใจคุณ แม้แต่พ่อแม่ของคุณก็ไม่เว้น”
"ขยะไร้ค่าไม่จำเป็นในครอบครัว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
ทว่ารุ่นน้องไม่แสดงสีหน้าใด ๆ เนื่องจากพวกเขาถูกสอนมาตั้งแต่เกิด ว่าการเป็นประโยชน์ต่อครอบครัวเท่านั้นที่จะทำให้พวกเขามีค่า ถ้าไม่ คุณก็สามารถออกไปได้ ไม่มีใครหยุดคุณ
หลังจากเห็นว่าพวกเขาไม่มีคำถามเกี่ยวกับการเตรียมการเหล่านั้น เขาจึงเริ่มนับถอยหลัง รุ่นน้องทั้งหมดเตรียมวิ่งไปที่ลิฟต์
“3 2 1 ไป!”
ทุกคนต่างพุ่งเข้าหาลิฟต์ทั้ง 3 ตัวพร้อมกับจับขวดเลือดไว้แน่น
พวกเขารู้ว่าลิฟต์เหล่านั้นไม่สามารถพาพวกเขาทั้งหมดไปได้ในคราวเดียว ซึ่งหมายความว่ากลุ่มที่ช้าที่สุดจะต้องใช้บันไดเพื่อไปยังห้องของตน แต่นั่นค่อนข้างเป็นไปไม่ได้ เนื่องจากมีความแตกต่างถึง 15 ชั้น
อย่างไรก็ตาม แม้แต่ผู้ที่มาถึงลิฟต์ก่อนก็ไม่ได้ดีไปซะหมด ใช่ว่าคนอื่นจะปล่อยให้พวกเขาปิดประตูได้อย่างสงบ
พวกเขาอาจจะเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่พวกเขาก็ไม่หวั่นที่จะทำร้ายลูกพี่ลูกน้องตัวเองเพื่อชัยชนะ
ส่งผลให้เกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ขึ้นหน้าลิฟต์
เลือดกระเด็นไปทุกที่ รุ่นน้องถูกเตะหรือต่อยเข้าที่หน้า ขณะก้าวเข้าไปในลิฟต์หรือพยายามปิดประตู ไม่มีใครรอดแม้แต่ผู้หญิง
ไม่นานความบ้าคลั่งก็สงบลงเล็กน้อย ขณะที่รุ่นน้องที่อ่อนแอกว่าหยุดพยายามต่อสู้เพื่อลิฟต์และไปที่บันได แม้ว่าพวกเขาจะเข้าใจว่ามันเป็นความพยายามที่สิ้นหวัง แต่พวกเขาก็ยังต้องแสดงให้ผู้อาวุโสเห็นว่าพวกเขาพยายามอย่างดีที่สุด
ทว่าผู้อาวุโสไม่สนใจความพยายามที่พวกเขาแสดงให้เห็น เนื่องจากพวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการจ้องมองเฟลิกซ์ที่ไม่เคยออกจากตำแหน่งของเขา เฟลิกซ์ก้มอ่านรายละเอียดสายเลือดที่เขาได้รับอย่างจดจ่อ
'หากฉันมีสายเลือดนี้ในชาติที่แล้ว ฉันคงเข้าสู่ขั้นแรกของการแทนที่อย่างน้อย 1 ปีก่อนหน้า'
แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว ด้วยทุนที่เขามี อย่างต่ำเขาก็สามารถซื้อสัตว์ร้ายระดับ 4 หายากเพื่อปลุกสายเลือดได้
เขาถอนหายใจกับโชคชะตา ก่อนหน้านี้เขาใฝ่ฝันที่จะรีเซ็ตชีวิตเพื่อรับสายเลือดสัตว์ร้ายระดับหายาก แต่ตอนนี้สายเลือดที่เขาฝันถึงและต่อสู้เพื่อมันดูเหมือนเศษขยะในมือเขา เขาจะไม่ใช้มันแม้ว่าเขาจะถูกทุบตีจนตาย
'แผนไม่เคยเป็นไปตามสคริปต์ในกระดาษเลย ฉันพัฒนาเกาะเพื่อรับสายเลือดนี้ แต่สุดท้ายฉันได้สร้อยข้อมือ AP ซึ่งดีกว่า'
“ไอ้เด็กเวร แกจะทำให้ฉันตาย หัวใจฉันรับเรื่องเหลวไหลของแกไม่ไหวแล้ว แกควรอธิบายให้ดีนะว่าทำไมแกถึงยังอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้น ฉันจะอนุญาตให้ผู้ปกครองทุกคนที่นี่ทุบตีแกเพื่อแก้แค้นให้ลูก ๆ พวกเขา”
โรเบิร์ตกำลังจะเป็นลมจากความโกรธอย่างแท้จริง เขาบอกให้เขาพยายามอย่างเต็มที่ในระหว่างฝึก แต่นี่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย เขาทำให้เขาอับอายต่อหน้าผู้อาวุโสและรุ่นพี่
“คุณปู่ ปู่ต้องพักผ่อนจริง ๆ นะ ผมไม่ยอมให้ปู่ตายหลังจากที่ค้นพบวิธีรักษาโรคของปู่ได้แล้วหรอกนะ”
ด้วยความกังวล เฟลิกซ์จึงพยายามทำให้โรเบิร์ตสงบลง แต่คำพูดของเขากลับยิ่งทำให้แย่ลงไปอีก
“บ้าเอ้ย ไม่ต้องห่วงฉัน ห่วงตัวเองดีกว่า เพราะแกจะไม่ได้ออกจากห้องโถงนี้ในสภาพสมบูรณ์ถ้าแกไม่บอกเหตุผลมา”
เฟลิกซ์ถอนหายใจเดินไปหาอับราฮัมและยื่นขวดสายเลือดให้เขา อับราฮัมรับมันไว้ทันที
หลังจากเห็นว่ามันอยู่ในมือของผู้อาวุโส เฟลิกซ์ก็ยักไหล่และอธิบายเหตุผลของเขา
“คุณเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าเราจะเอาสายเลือดกลับไปหรือจะมอบให้คุณเก็บไว้ ผมรู้สึกว่าลูกพี่ลูกน้องของผมเกลียดชังผมโดยไม่ทราบสาเหตุ ผมไม่สามารถทิ้งสายเลือดนั้นไว้ในห้องได้ ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ผมกังวลว่าบางคนอาจทำลายมันหรือขโมยมันเป็นการแก้แค้น”
เขายิ้มอย่างไร้เดียงสาและเสริมว่า “เพราะงั้นผมเลยรู้สึกว่างานที่คุณมอบให้ผมนั้นไร้ความหมาย เนื่องจากผมไม่สามารถวิ่งไปที่ห้องของผมโดยไม่มีขวด แล้วกลับมาที่นี่เหมือนคนปัญญาอ่อนได้”
ผู้อาวุโสและรุ่นพี่ที่ได้ยินคำอธิบายของเขามีสีหน้าแปลก ๆ แต่ค่อนข้างมั่นใจเพราะทุกคำที่เขาพูดนั้นจริง
ภารกิจคือให้พวกรุ่นน้องเอาขวดไปเก็บในห้องแล้วกลับมา แต่ถ้าเขาไม่มีขวด แสดงว่าเขาแค่ร่วมสนุกโดยไม่มีเหตุผลใช่หรือไม่?
“เฮ้อ มันเป็นความผิดของเราที่ทิ้งช่องโหว่นั้นไว้ ถ้าเรารู้ เราคงจะมอบหมายงานอื่นให้กับผู้ที่ต้องการฝากสายเลือดไว้กับเรา” อับราฮัมถอนหายใจอย่างสิ้นหวังหลังจากงานแรกในค่ายฝึกนั้นยุ่งเหยิง
“เราคิดว่าพวกเขาจะอ่านรายละเอียดหลังจบการฝึกวันนี้แล้วเอาขวดมาเก็บไว้ที่เรา ใครจะรู้ว่ามีคนหน้าด้านอ่านรายละเอียดตรงนี้แล้วคืนให้เราทันที” ผู้อาวุโสจมูกยาวหัวเราะขณะมองเฟลิกซ์
“คาร์เตอร์พูดถูก เราไม่ได้รวมความไร้ยางอายของเฟลิกซ์ไว้ในแผน แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ภารกิจต่อไปทั้งหมดจะปราศจากช่องโหว่ มาดูกันว่าแกจะทำอะไรได้บ้าง”
โรเบิร์ตจ้องไปที่เฟลิกซ์ซึ่งกำลังหาวอย่างเบื่อหน่ายรอให้พวกเขาตัดสินเสร็จ
----------------------------------
เปิดให้อ่านฟรีวันล่ะตอน (ลงทุกวันวันล่ะ 2 ตอน)
