จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ บทที่ 253
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 253: ไม่มีใครที่จะได้ออกไปจากที่นี้
"ถ้าคุณภาพที่ฉันสร้างนั้นต่ำกว่าดีเลิศ ฉันจะชดเชยด้วยเงิน 100 เหรียญทอง"
ลูหลี่ต้องการเงินและไม่ต้องการที่จะใช้ประโยชน์จากเพื่อนร่วมทีมของเขา ดังนั้นเขาจึงหาวิธีเพิ่มรายได้ให้สูงสุดโดยใช้แหล่งข้อมูลที่เป็นไปได้ทั้งหมดที่เขานั้นมีอยู่
เนื่องจากนี่เป็นเกมออนไลน์ที่เล่นตามบทบาท มันจึงมีปัจจัยและอุปสรรคมากมายที่ลูหลี่ต้องเผชิญ แม้ว่าเขาจะเกิดใหม่และได้รับโอกาสครั้งที่สอง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะกลายเป็นมหาเศรษฐีได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามและเวลาที่มีอยู่
ในครั้งแรกลูหลี่นั้นโชคดีมากพอที่เจอกับหญ้าทัสสเนคและเขาก็ได้ขายพวกมันออกไปจนได้เหรียญทองจำนวนหนึ่งในครั้งแรก อย่างไรก็ตามนั้นเป็นเพียงแค่เหตุบังเอิญอย่างเดียวเท่านั้นและถ้าใครพบมันในตอนนี้ พวกเขาก็คงจะได้รับเงินเท่าเดิม
สำหรับการขายอุปกรณ์ที่พบในระหว่างการต่อสู้ ลูหลี่ก็ไม่ใช่ผู้เล่นคนเดียวที่ทำเช่นนั้น
คนที่หาเงินจริงส่วนมากเป็นพ่อค้าในเกมเช่น เชน วันเซน
อีกทั้งลูหลี่มีค้อนที่มีพลังมากและเขาสามารถใช้มันเพื่อช่วยสร้างอาวุธให้คนอื่นได้ หากมีการสร้างไอเท็มที่มีคุณภาพสูงกว่าที่จ้างมา เขาก็จะคิดค่าบริการเพิ่มเติม
นี่คือกลยุทธ์การทำเงินของเขาเอง
"ฉันขอดูค้อนตีเหล็กของนายได้ไหม?" แฟรี่กล่าวออกมาด้วยความไม่เต็มใจ
ลูหลี่หัวเราะและโบกมือของเขาพร้อมกับพูดว่า "เพราะเธอชอบกินไข่ ไม่ได้หมายความว่าเธอจะต้องหาแม่ไก่หรอกนะ หากเธอต้องการที่จะสร้างอะไร ก็เพียงแค่มาหาฉันก็พอ "
แฟรี่น้ำปิดปากเงียบ แต่เธอก็ได้มีความมั่นใจที่มากขึ้น
เธอวางแผนที่จะทดสอบค้อนตีเหล็กของลูหลี่ด้วยพิมพ์เขียวบางส่วนจากที่อยู่ในช่องเก็บของของสมาคมในถายหลัง ถ้าสิ่งที่ลูหลี่บอกเธอนั้นเป็นความจริง สิ่งเดียวที่เธอคิดได้คือร่างกายของเธอกำลังจะถูกปกคลุมด้วยชุดเกราะที่ส่องแสงและมีความแข็งแกร่งมาก
ไม่นานหลังจากนั้นนัก ฮาชิจังและความฝันที่เหลืออยู่ก็ได้เข้าสู่ระบบ
ลูหลี่ได้รวบรวมเพื่อนร่วมทีมของเขาที่อยู่ในหุบเขาวอซองกลับมาและไปเพิ่มระดับกัน
พวกเขานั้นต่างก็สนุกในการฟาร์มที่นั้นมากและไม่อยากมาด้วย
เมื่อมีมูนไลท์และผู้เล่นที่มีประสบการณ์อื่นๆและการที่มีอุปกรณ์ระดับดีเลิศของพวกเขา พวกเขาก็สามารถฟาร์มได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีลูหลี่ช่วยเพิ่มระดับ
และในที่สุด พวกเขาก็ได้รวมตัวกันที่สถานที่เดียวกันและเตรียมพร้อมที่จะดำเนินการเช่นเดิม
ลูหลี่รวบรวมมอนเตอร์ทั้งหมด ในขณะที่คนอื่นๆทำหน้าที่โยนระเบิด จากนั้นก็เฝ้าดูเป็นมอนเตอร์ที่มีจำนวนนับไม่ถ้วนตายลงและแถบค่าประสบการณ์
ทุกฝูงมอนเตอร์ที่ลูหลี่ล่อมาสามารถถูกกำจัดโดยระเบิด 3 ลูก ตอนนี้มีระเบิดทั้งหมด 100 ลูกหรือมากกว่านั้น ดังนั้นพวกเขาสามารถกวาดล้างมอนเตอร์ได้ถึง 45 ฝูง
เมื่อเวลาผ่านไป EXP ของลูหลี่ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเขามี LV เกือบ 25
อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังรวบรวมฝูงมอนเตอร์อยู่นั้น เขาก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างห่างออกไป
เขาประหลาดใจมากที่พบเห็นการต่อสู้จากระยะไกล มันช่างเป็นความสับสนวุ่นวายเสียจริงๆ
มอนสเตอร์เหล่านี้มีเลเวลอยู่ระหว่าง LV20-25 ซึ่งนั้นทำให้พวกมันเหมาะสำหรับผู้เล่นที่จะฟาร์มมัน อย่างไรก็ตามผู้เล่นนั้นไม่ค่อยที่จะรวมตัวกันมายังที่นี่ เพราะหากพิจารณาการป้องกันที่ไร้สาระของพวกมันและวิธีการเกิดของพวกมันแล้ว
คนเหล่านี้ที่มาฟาร์มมอนเตอร์ต่างก็มาจากทิศทางที่แตกต่างและดูแตกต่างมากกับกลุ่มของลูหลี่
จู่ๆลูหลี่ก็นึกถึงคำเตือนของแฟรี่น้ำเกี่ยวกับสมาคมหน่วยสืบราชการลับ เมื่อเร็วๆนี้พวกเขาได้รับการสนับสนุนจากสมาคมใหญ่ๆที่สำคัญและวางแผนที่จะตามกำจัดลูหลี่เพื่อค่าหัวของเขา
ก่อนอื่นพวกเขาต้องพบเขาก่อนที่จะฆ่าเขา ว่าแต่พวกเขาโง่หรือยังไงกัน?
การฆ่าโจรที่มีทักษะก้าววายุนั้นเป็นไปไม่ได้เลย แม้แต่ลูหลี่ก็ไม่สามารถรับประกันว่าจะทำได้เลย
เหตุผลเดียวที่ทำให้เขาสามารถฆ่ากริชสีเลือดได้ก็เนื่องจากเพื่อนร่วมทีมของเขาทำให้กริชสีเลือดใช้ก้าววายุไป อีกทั้งการที่ลูหลี่สามารถตามล่าตัวเขาได้ก็เพราะเหรียญตราแห่งการตรวจสอบและความช่วยของคนอื่นๆในทีม
"ทุกคนระวังตัวด้วย ฉันคิดว่าเรามีปัญหาแล้ว"
ตอนนี้ลูหลี่มีข้อสงสัยว่าสมาคมหน่วยสืบราชการลับกำลังกำหนดเป้าหมายเป็นเพื่อนร่วมทีมของเขาเช่นกัน
ถ้าพวกนั้นสามารถจัดการพวกเขาได้ในครั้งเดียว มันก็คงจะต้องเป็นเรื่องดีสำหรับพวกนั้น
ทันทีที่การแจ้งเตือนของห้องสนทนาปรากฏขึ้น ลูหลี่ก็ตอบรับทันที
"มีคนที่กำลังมองหาการต่อสู้งั้นเหรอ?" อาเซอร์ซีบรีสตะโกนออกมา เขาไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วงและไม่กลัวอะไรเลย
"มีอะไรบางอย่างเกินขึ้นงั้นเหรอ? นายเห็นอะไรมาสินะ? " พเนจรถามกลับมา
"มีคนมาล่าฮาชิจังเพราะพวกเขารู้สึกอิจฉาว่าฉันกำลังเพิ่มระดับได้เร็วแค่ไหนสินะ? ความฝันฉันกลัวมากเลย ... "ฮาชิจังพูดออกมาอย่างแดกดันโดยคิดว่าตัวเธอเองนั้นฉลาด
"พวกนายควรซ่อนตัวได้แล้ว ฉันจะไปดูว่าพวกนี้คือใครกัน "ลูหลี่กล่าวและไม่สนใจช่องแชททั้งหมด
กลุ่มคนกลุ่มนี้อยู่ใกล้กับกลุ่มของลูหลี่ที่กำลังฟาร์มอยู่มาก ถ้าพวกเขาตระเวนเดินไปรอบๆบริเวณนี้ ลูหลี่และคนอื่นๆก็คงถูกเปิดเผยตัว
มีผู้เล่นหลายร้อยคนอยู่ในกลุ่มๆนี้
จำนวนผู้เล่นที่สูงมากๆทำให้มอนเตอร์ที่มีค่าป้องกันที่สูงมากนั้น ตายไปอย่างรวดเร็วราวกับมดที่โดนเหยียบย่ำในขณะที่พวกเขาเดินผ่านไป
"มันคงจะดีมาก ถ้าพวกเขาไม่ใช่ศัตรูเก่าของฉัน"
หลังจากที่พูดอย่างนั้นออกไป ลูหลี่ได้รับรู้ถึงไอคอนของสมาคมหน่วยสืบราชการลับซึ่งเป็นดาบที่มีชื่อเสียงจากราชวงศ์หมิงบนหัวของผู้เล่นเหล่านั้น
"ฉันพบพิกัดของเขาแล้ว! เขาอยู่ใกล้ๆนี้! " จู่ๆก็ได้มีคนตะโกนออกมา
ฝูงชนต่างก็แตกกันออกมาและเริ่มค้นหาลูหลี่ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดและกำลังหัวเราะเยาะกับสถานการณ์ในตอนนี้ เขาสามารถหนีออกไปได้ตลอดเวลาที่เขาต้องการและสามารถพรากชีวิตใครบางคนไปได้
ผู้เล่นจากสมาคมหน่วยสืบราชการลับอิมพีเรียลทั้งหมดกำลังหวาดระแวงและกลัวว่าชีวิตของพวกเขาจะหาไม่
คุณไม่สามารถตำหนิพวกเขาเพียงเพราะพวกเขาต้องการที่จะกำจัดลูหลี่ ดังนั้นมันช่างแย่มาก ถ้าพวกเขาไม่เคยถูกแก้แค้นจากการกระทำของพวกเขา ลูหลี่ก็จะทำให้การล่าของพวกเขาในครั้งนี้มันไม่มีที่สิ้นสุดเอง
"ระวังตัวด้วย นักเวทย์ร่ายพายุหิมะเพื่อปกป้องเราด้วย "หมาป่ากระหายเลือดผู้ซึ่งกำลังยืนอยู่ข้างๆจอมโจรที่เป็นเพื่อนสนิทของเขาที่เชื่อถือ หมุนตาซ้ายและหมุนตาขวา
เมื่อลูหลี่เห็นพวกเขา เขาก็ตัดสินใจที่จะกลับมา
นี่ไม่ใช่เพราะเขากลัวพวกเขา แต่เป็นเพราะเขาต้องการรวบรวมมอนเตอร์มามากกว่า
เขาวางแผนที่จะทักทายสมาคมหน่วยสืบราชการลับด้วยของขวัญที่จะฆ่าพวกเขาทั้งหมด
ผู้เล่นที่ถูกส่งมาล่าลูหลี่นั้นเป็นระดับหัวกระทิจากสมาคมต่างๆ ดังนั้นพวกเขาจึงมีเลเวลและไอเท็มที่สูงมาก
ดังนั้นแล้วลูหลี่ต้องการให้ไอเท็มและ EXP ของพวกเขานั้นหายไป
มันไม่ได้มีอะไรรับประกันว่าผู้เล่นจะดรอบอุปกรณ์ลงหลังจากที่ตาย แต่โอกาสที่อุปกรณ์จะดรอบนั้นจะสูงกว่ามากเมื่อถูกฆ่าโดยมอนเตอร์ หากกลุ่มผู้เล่น 500-600 คนเสียชีวิตไป อาจจะมีอุปกรณ์อย่างน้อย 100-200 ชิ้นที่ดรอบลงมา
ไอเท็มมากกว่าหนึ่งร้อยชิ้น นี้มันหมายถึงกำไรถึงหนึ่งร้อยเหรียญทอง! หากเขาขายระเบิดทั้งหมดแล้วละก็คงจะได้เงินประมาณนี้!
"หัวหน้า เขาไปแล้ว"
ทุกๆ 2-3 นาทีพิกัดของลูหลี่จะถูกตรวจสอบโดยใครบางคนและเพียงไม่นานนักพวกเขาก็รู้ได้ว่าเป้าหมายของพวกเขาไม่ได้อยู่ใกล้ๆตัวอีกแล้ว
"เขาวิ่งหนีไปงั้นเหรอ? บอกพิกัดและหาที่ตั้งของเขามา "
หมาป่ากระหายเลือดรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเพราะวางแผนโจมตีลูหลี่ด้วยการทำให้เขาไม่รู้
มีอีกเรื่องหนึ่งก็คือ ไม่มีใครรู้ว่ามีมอนเตอร์จำนวนมากอยู่ในดินแดนแห่งผู้วายชนม์
ตอนแรกพวกเขาก็ไม่ได้เจอมอนเตอร์มากนัก อย่างไรก็ตามหลังจากที่พวกเขาเดินมาเรื่อยๆ พวกมันก็เกิดขึ้นมาและปรากฏออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้อย่างไม่หยุดหย่อน ทุกครั้งที่พวกเขาฆ่ามันหนึ่งตัว มันก็จะถูกดึงดูดด้วยพวกมันอีกหลายตัว เรื่องนี้จึงทำให้แผนการของพวกเขาล่าช้าและทำให้พวกเขาไม่สามารถเคลื่อนที่ไปไหนมาไหนได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ถ้าลูหลี่ได้สังเกตเห็นพวกเขาในตอนนี้และส่เทเลพอร์ตกลับเมืองทันที การกระทำทั้งหมดของพวกเขาเหล่านี้ก็จะสูญเปล่า
"หัวหน้า เขายังคงอยู่บนแผนที่นี้และเขาไม่ได้อยู่ห่างเราออกไป "
ผู้เชี่ยวชาญด้านการวิเคราะห์แผนที่ได้พิจารณาสถานที่ของลูหลี่อย่างรวดเร็วโดยใช้พิกัด
"ส่งสองโจรออกไปไปสอดแนมเขา อย่าลืมนะ หมุนตาซ้าย หมุนตาขวา พวกนายแค่ต้องไปดูเท่านั้น แต่ไม่ว่าอะไรก็ตาม อย่าทำอะไรที่โง่เขลาในเวลานี้เด็ดขาด "
"ไม่ต้องกังวลหรอก เรารู้ว่าเราไม่สามารถเอาชนะเขาได้" ในที่สุดหมุนตาซ้ายก็พูดออกมาและยอมรับความจริง
หมาป่ากระหายเลือดยังไม่ทราบว่าลูหลี่ได้ฆ่ากริชสีเลือดและซอวโรวเลสไป เขาเป็นเพียงผู้บัญชาการ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เข้าร่วมในการประชุมสมาคมและการอภิปรายหัวข้อนี้
เมื่อเวลาเข้าตาจน ก็จะมีมาตรการที่มีชื่อว่ามาตรแห่งความสิ้นหวังออกมา สมาคมหน่วยสืบราชการลับใช้ทรัพยากรของตนได้ดีมาก โดยการตรวจสอบพิกัดของลูหลี่เมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้ ในขณะที่นักวิเคราะห์ทางด้านแผนที่ก็ทำการระบุตำแหน่งของเขา จากนั้นเมื่อได้สถานที่มาแล้ว พวกเขาก็จะส่งโจรสองคนออกไปเพื่อสอดแนม
"ทำไมฉันรู้สึกว่าเขากำลังเข้ามาใกล้ตำแหน่งของเรากัน?" หมุนตาขวามองไปที่จุดสีแดงบนแผนที่อย่างใจจดใจจ่อ
"แม้ว่าเราจะไม่สามารถเอาชนะเขาได้ เราก็ยังสามารถวิ่งหนีไปได้ใช่มั้ย?" หมุนตาซ้ายตอบกลับมา
