จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ บทที่ 204
ติดตามอ่านนิยายเพิ่มเติมของผู้แปลและนิยายทุกตอนได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 204: เตรียมพร้อมสำหรับดันเจี้ยนใหม่
"ทำไมถึงมีแค่ฉัน?" การแสดงออกของดอกไม้อ้างว้างค่อนข้างน่ากลัว แม้แต่น้องสาวตัวน้อยของเขายังคงรักษาระยะห่างของเธอไว้
"อา ดอกไม้ไม่ต้องเศร้าหรอก" บางทีเขาคงจะรู้สึกไม่ดีหรือมีแรงจูงใจอื่นๆ แต่อาเซอร์ซีบรีสนั้นเดินมาและเอาแขนไปพาดบ่าของดอกไม้อ้างว้างเพื่อปลอบโยนเขา
"ทำไมถึงมีฉันเพียงคนเดียวที่ยังทำเควสเพิ่มระดับอาชีพไม่สำเร็จ?" ดอกไม้อ้างว้างรู้สึกหดหู่ใจมาก
ความยากในการเพิ่มระดับอาชีพนั้นเหมาะสำหรับผู้เล่นส่วนใหญ่ที่มีเลเวลอยู่เหนือกว่า LV20 เมื่อสมาชิกกลุ่มทหารรับจ้างซินซินส่วนใหญ่ได้มาถึงระดับนี้ พวกเขาทั้งหมดก็มีอุปกรณ์และทักษะที่ยอดเยี่ยมกันทั้งนั้น
ตราบใดที่ไม่มีอะไรผิดพลาด พวกเขาก็จะสามารถทำเควสนี้ได้สำเร็จแม้ว่าจะอยู่ตามลำพังก็ตาม
แต่ดอกไม้อ้างว้างนั้นโชคร้ายมาก ในตอนต้นเขาหยิ่งเกินไปที่จะร่วมปาร์ตี้กับผู้เล่นฝ่ายแสงสว่างคนอื่นๆ เช่นนั้นแล้วเขาจึงถูกสังหารโดยกลุ่มผู้เล่นฝั่งความมืดขนาดใหญ่
ลูหลี่รู้สึกว่าความล้มเหลวในการทำเควสของดอกไม้อ้างว้างเป็นเรื่องปกติธรรมดาและไม่เลวร้ายนัก
ดอกไม้อ้างว้างนั้นเพียงแค่สันโดษและหยิ่งเกินไป
เขาสนใจเฉพาะน้องสาวตัวน้อยและไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับใคร
ดังนั้นแล้วนอกเหนือจากสมาชิกในกลุ่มทหารรับจ้างก็ไม่มีใครให้ความสำคัญกับเขามาก แต่ความร่วมมือของเขาในดันเจี้ยนก็ขาดไปมากเช่นกัน ทั้งหมดที่เขาทำก็คือการโจมตีและการโจมตี
เกมรุ่งอรุณไม่ได้เป็นเกมที่ทำมาสำหรับผู้เล่นคนเดียว ลูหลี่หวังว่าดอกไม้อ้างว้างจะเข้าใจในเรื่องนี้
"เอาล่ะ นายสามารถไปลองอีกครั้งได้ภายในสามวัน ตอนนี้เรากำลังจะไปที่ถ้ำโหยหวนกัน ฉันจะวาดแผนที่ให้ทุกคน "ลูหลี่กล่าวขณะหยิบกระดาษหนังแกะออกมา
"ทำไมเราต้องใช้แผนที่ด้วย? เราไม่สามารถใช้บริการเทเลพอร์ตของ NPFC ได้งั้นเหรอ? " ทุกคนรู้สึกสับสนมาก
ลูหลี่นั้นทำได้เพียงอธิบายอย่างอดทนเท่านั้น "ถ้ำโหยหวนนั้นอยู่ทางใต้ของดินแดนแห้งแล้ง ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปที่ดินแดนแห้งแล้ง... "
"เดี๋ยวก่อนนะ คนที่วางเพลิงค่ายของพวกเผ่าพันธุ์นั้นก็คือคุณใช่ไหม?" มูนไลท์ถามด้วยความตกตะลึง
"ใช่ นั่นเป็นภารกิจ" ลูหลี่พยักหน้า
"บ้าเอ้ย ฉันแทบจะพูดไม่ออก" มูนไลท์หัวเราะขมขื่นและตบไหล่ลูหลี่ คนๆนี้มักจะทำให้คนรอบข้างแปลกใจอยู่เสมอ
มีคนไม่มากนักจากฝ่ายแสงสว่างที่รู้เรื่องนี้ แต่มีการพูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้นในฝ่ายความมืดเกี่ยวกับหัวข้อนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกลุ่ม PVP นั้น ผู้เล่นทุกคนแทบจะสนใจในเรื่องนี้มาก คนส่วนใหญ่คิดว่าเป็น NPC ที่พุ่งเข้าไปในดินแดนของศัตรูเพื่อจุดไฟเผาค่ายนั้น
ในขณะที่นึกไปถึงตอนนั้น นักรบที่ลูหลี่ได้ประลองด้วยก็คงจะไม่ได้พูดอะไรกับใคร
"ด้วยความซื่อสัตย์ นั้นไม่ได้เป็นเกียรติยศมันเป็นเพียงข่าวลือ เราค่อยพูดคุยเรื่องนี้ในภายหลัง ตอนนี้ฉันจะพูดถึงสิ่งที่ได้จากการสำรวจที่ดินแดนแห้งแล้ง" แน่นอนว่าลูหลี่นั้นไม่ได้ทำอะไรเลย เขาเพียงแค่ต้องการข้ออ้างเพื่อให้ข้อมูลที่เขาได้เคยอ่านจาก 'ชีวิตที่ผ่านมาของเขา'
"คุณเจออะไรงั้นเหรอ?"
"มีโอเอซิสน้ำหวานอยู่ใกล้ถ้ำโหยหวน ถ้าคุณแช่อยู่ที่นั่นเป็นเวลา 10 นาทีคุณจะได้รับ ทุกค่าสถานะ +5 แต่บัพนี้จะใช้งานได้เฉพาะในถ้ำโหยหวนเท่านั้น"ลูหลี่อธิบาย
"ทำไมนายถึงอยู่ที่นั้นนานถึง 10 นาที?" พเนจรรู้สึกสับสน
"อาบน้ำ" ลูหลี่ตอบอย่างนุ่มนวล
พเนจรได้ตอบโต้ลูหลี่กลับด้วยนิ้วกลาง
"เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันจะพูดความจริง ฉันหยุดอยู่รอบๆ และฉันก็คิดย้อนกลับไปที่ดันเจี้ยนแมงมุมและตัดสินใจที่จะลองทำเหมือนกัน ฉันคิดว่าการที่เรารู้เรื่องนี้จะทำให้เราอยู่เหนือกว่าผู้เล่นคนอื่นๆ ใครกันจะไปที่นั่นและแช่น้ำนานถึง 10 นาที? "
"แม้ว่าค่าสถานะทั้งหมดจะ +5 มันก็ไม่ถึงขนาดโกง แต่นั้นก็ยังมีประโยชน์ต่อทั้งทีมของเรา ว่าแต่มีระยะเวลานานแค่ไหน? "
"ฉันก็ไม่แน่ใจ ฉันอยู่ในดันเจี้ยนประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่บัพก็ยังไม่หายไป แต่มันก็หายไปหลังจากที่ฉันได้ออกมา " ลูหลี่รู้ว่าพเนจรนั้นไม่ถูกหลอกได้ง่ายๆเหมือนคนนอื่น โชคดีที่เขาได้เตรียมคำตอบไว้ล่วงหน้าแล้ว
"เอาล่ะ เมื่อมันเป็นอย่างนั้นแล้ว คงจะไม่ดีถ้าจะถูกส่งไปที่นั่นโดย NPC วาดแผนที่ให้พวกเราด้วย "พเนจรกล่าว
"จริงๆแล้วการเดินทางนี้มันง่ายมาก นายต้องไปที่เมืองหวายก่อนแล้วค่อยเดินไปตามเส้นทางในแผนที่นี้ แต่ต้องตรวจสอบให้แน่ใจอยู่เสมอว่านายอยู่ในเส้นทางเพราะนั้นเป็นเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว อย่าพยายามใช้ทางลัด เนื่องจากมีออร์คขี่หมาป่าจำนวนมากระหว่างทางเดินจากเมืองหวายไปยังถ้ำโหยหวน พวกมันทั้งหมดเป็นระดับหัวหน้าและมี LV30 และมันยังเร็วมากนั้นถึงทำให้ยากที่จะรับมือ นายจะตายแน่นอนหากมันเจอนาย "
"เราจะต้องทำแบบนี้ทุกๆครั้งที่เรามาหรือเปล่า?" อาเซอร์ซีบรีสถามด้วยความไม่พอใจ
เขาเป็นนักรบ ดังนั้นเขาจึงไม่ชอบที่จะย่องไปรอบๆและซ่อนตัว
"นั้นไม่มีทางเลี่ยง ส่วนตรงจุดนี้ "ลูหลี่ชี้ไปที่จุดหนึ่งตรงแผนที่พร้อมกล่าวว่า" มีที่บังคับบัญชาด่านหน้าอยู่ตรงนี้ นายสามารถซ่อมแซมอุปกรณ์ของนายที่นั่นและซื้อไอเท็มต่างๆได้ นอกจากนี้ยังมีโรงแรมอีกด้วย แต่มีปัญหาตรงที่ไม่มีจุดเทเลพอร์ตและห้องประมูล"
"มันต้องลำบากมากแน่ถ้าไม่มีจุดเทเลพอร์ต"
"อย่าพึ่งพาจุดเทเลพอร์ตนั้นมากเกินไป ในอนาคตแท่นเทเลพอร์ตส่วนใหญ่จะถูกกำจัด พวกมันจะอยู่ในบางจุดของแผนที่เท่านั้น "ลูหลี่เตือนพวกเขาอย่างจริงใจ
"ทำไมพวกเขาถึงทำอย่างนั้นกัน?" คนอื่นๆนั้นไม่ค่อยพอใจกับเรื่องนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาเซอร์ซีบรีสเพราะเขานั้นเป็นคนขี้เกียจ
น้ำตาของฮาชิจันกำลังไหลออกมา เธอนั้นมักจะหลงทางบ่อยๆและหากจุดเทเลพอร์ตถูกกำจัดออกไปแล้วละก็ เธอคงจะต้องใช้เวลาเดินทางเป็นปีๆด้วยขาเล็กๆของเธอ
"แม้จะมีแผนที่ไม่มากนักในช่วงเริ่มต้นของเกม แต่ก็มีผู้เล่นหลายคนที่ไม่สามารถจะเดินทางไปไหนมาไหน ทว่าเมื่อมีการเพิ่มระบบพาหนะเข้ามา พวกนายก็ไม่จำเป็นต้องมีจุดเทเลพอร์ตอีกต่อไป"
ลูหลี่เข้าใจเรื่องนี้ดีกว่าคนอื่น เมื่อเกมพัฒนาไปเรื่อยๆ จำนวนของจุดเทเลพอร์ตก็จะลดลง ในช่วงหลังของเกมนั้น พวกเขาจะต้องเดินทางโดยไม่มีแท่นวารป์ซึ่งนั้นจะทำให้ต้องใช้เวลมากกว่าครึ่งวันในการเดินทาง
แต่การเดินทางนั้นก็ได้รวดเร็วขึ้นเมื่ิอมี พาหนะพื้นดิน พาหนะที่บินได้ เรือบินและเครื่องจักรบินได้อื่นๆ
"ฮาชิจัง เธอต้องสำรวจทางข้างหน้าด้วยทักษะกลายร่างเป็นเสือชีต้าในขณะที่ล่องหน ถ้าเธอเห็นออร์คขี่หมาป่าก็บอกให้ทุกคนระวังและพเนจรจะเป็นคนบอกทางเธอเอง "ลูหลี่มองไปที่ดรูอิดที่ไว้ใจไม่ได้และถอนหายใจ
"แล้วนายล่ะ? นายจะไม่มากับพวกเรางั้นเหรอ? "
"ฉ ... ฉันไปที่เมืองหวายไม่ได้ ... " ลูหลี่พูดตะกุกตะกักขณะที่เขาเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผากของเขา
"ทำไมกันล่ะ?" เมืองหวายนั้นอยู่ในรายชื่อจุดเทเลพอร์ตของเมืองแอสทาน่า แม้ว่าจะไม่ได้เมืองของฝ่ายแสงสว่าง แต่เมืองนั้นก็ยังคงมีสถานะเป็นกลางต่อทุกฝ่าย ทุกคนจึงสงสัยว่าทำไมลูหลี่ถึงไม่สามารถเข้าไปได้
"อ่า ฉันไปไม่ได้" คำตอบของลูหลี่นั้นทำให้ทุกคนกัดฟันของพวกเขาเองด้วยความหงุดหงิด
"บอกพวกเรามาเลยนะ บอกพวกเรามาเลยนะ!" ความฝันที่เหลืออยู่แลฺะฮาชิจังคว้าแขนคนละด้านของลูหลี่และไม่ยอมปล่อยมือ
"โอเคโอเคปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะบอกพวกเธอก็ได้ ฉันไปโจมตี NPC ที่อยู่ที่นั่น ฉันจึงไม่สามารถย้อนกลับไปที่นั้นได้อีก ตอนนี้พวกเธอมีความสุขหรือยัง?" ลูหลี่ได้ยอมแพ้กับลูกตื้อของพวกเธอ
โจมตี NPC งั้นเหรอ?
เมื่อได้ฟังเรื่องนี้อาเซอร์ซีบรีสก็ได้แต่คิดถึงก็อบลินผู้น่าสงสารคอลลี่ทันที เขาชี้ไปที่ลูหลี่ด้วยมือที่สั่นขณะที่เขาตะโกนว่า "นายฆ่า NPC อีกครั้งงั้นเหรอ?! นายเสพติดการฆ่า NPC ใช่ไหม? "
"นายกล่าวเกินจริงเกินไปแล้ว ฉันเคยฆ่า NPC ตอนไหนกัน?" ลูหลี่กลอกลูกตาไปมา
"พี่ใหญ่ซีบรีส ก่อนหน้านี้้ลูหลี่ฆ่า NPC จริงๆงั้นหรือ?" นอกจากการเร่งเร้าของฮาชิจังและความฝันที่เหลืออยู่ที่เริ่มทำตัวน่ารักเพราะอยากรู้นั้น ทุกๆคนก็อยากรู้ด้วยเช่นกัน
ดอกไม้อ้างว้างและมาสเรนนั้นอยู่กับลูหลี่เป็นเวลานานมากแล้ว แต่ก็ไม่รู้เลยว่าเขาเคยฆ่า NPC มาก่อน
เมื่ออาเซอร์ซีบรีสได้ถูกครอบงำโดยสาวๆ เขาทำได้เพียงมองไปอย่างน่าสงสารไปที่ลูหลี่
ลูหลี่ตบมือและพูดอย่างเข้มขวดว่า "พวกคุณยังจะต้องทำอะไรอยู่ที่นี่อีกล่ะ? รีบออกเดินทางกันได้แล้ว เรากำลังจะพยายามฆ่าบอสในวันนี้ มีโอกาสสูงมากที่จะมีการดรอบแม่พิมพ์สำหรับการเคลียร์ครั้งแรก"
เขาสามารถหน้าด้านมากกว่านี้ได้ไหม? ทุกคนมองไปที่เขาด้วยความรังเกียจ
ลูหลี่ไม่สนใจพวกเขาและเดินออกมา
เขาต้องเดินทางไกลกว่าทีมของเขาและตามเส้นทางแล้วเขาต้องผ่านหุบเขาวอซอง ดังนั้นเขาจึงต้องวิ่งไปทั่ว
แม้ว่าเขาจะบินได้ แต่มันก็ไม่สะดวกเท่ากับการใช้จุดเทเลพอร์ต
"บ้าเอ้ย ฉันสามารถบอกเรื่องนี้กับพวกเขาได้ไหม? ลูหลี่ แม่สาวน้อย! อย่าหนีสิเฮ้ย!" อาเซอร์ซีบรีสทำได้แต่เพียงแสดงท่าทางแบบนี้หลังจากที่ลูหลี่ได้วิ่งหนีออกไปและเขานั้นก็ถูกทิ้งให้จัดการกับความอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนร่วมทีมของเขา
