จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ บทที่ 182
ติดตามอ่านนิยายเพิ่มเติมของผู้แปลและนิยายทุกตอนได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 182: การเล่นเป็นผู้เล่นทั้งสองฝ่าย
หลังจากผ่านไปประมาณ 2 ชม. ในหุบเขาวอซอง ลูหลี่ก็ได้รับแต้มเกียรติยศ 200 แต้มซึ่งนั้นทำให้ยอดรวมของเขาในตอนนี้เหลือเพียง -420
ในการได้แต้มมากถึงเพียงนี้ ไม่ใช่ว่าเขาได้ฆ่าคนถึง 245 คนจริงๆ นับตั้งแต่มีการอัพเดท PVP ครั้งใหม่เข้ามา ก็ได้มีผู้เล่นหลายคนได้ก้าวหน้าพร้อมกับมีชื่อเสียง แม้กระทั่งการฆ่าผู้เล่นระดับต่ำก็จะได้รางวัลเป็นแต้มเกียรติยศเพียงจุดเดียว
โดยเฉลี่ยการฆ่าผู้เล่นระดับต่ำจะให้แต้มเกียรติยศประมาณ 10 หรือมากกว่านั้น
นอกจากแต้มเกียรติยศแล้ว เขาก็ยังได้รับไอเท็มจากศพอีกด้วย
หุบเขาวอซองนั้นไม่ให้ EXP หรือแต้ม PVP แต่ไอเท็มที่ดรอบลงที่นี่เป็นของค่อนข้างดี
กระเป๋าของลูหลี่ได้เต็มอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเขาจึงต้องกลับไปที่ด่านหน้าหุบเขาวอซอง แม้จะไม่มีที่เก็บสินค้าของด่านหน้า แต่อย่างน้อยก็มีกล่องจดหมาย
หลังจากเอาไอเท็มเข้าใส่กล่องจดหมายแล้ว เขาก็ส่งพวกมันให้เชน วันเซนให้ได้มากที่สุด
ไอเท็มทั้งหมดที่ลูหลี่ส่งไปนั้นดีมาก โดยส่วนใหญ่ไอเท็มพวกนี้มันดีกว่าไอเท็มที่สมาชิกระดับสูงในสมาคมส่วนใหญ่มี ถ้าเขาให้เอาพวกมันทั้งหมดไปให้ เชน วันเซน เขาจะสามารถขายพวกมันได้ในราคาที่สูงกว่าที่เขาขายห้องประมูลในขณะที่ยังหลีกเลี่ยงค่าธรรมเนียมได้อีก
"ฮีฮี คุณทำงานใหญ่ได้ดีมากที่เดียวเชียว" เชน วันเซนได้รีบส่งข้อความ
"ใช่ฉันรู้" ลูหลี่ได้ตอบกลับง่ายๆ
"ฉันส่งเหรียญทองจากไอเท็มคราวก่อนที่เราขายกัน ซึ่งทั้งหมดนั้นได้ 200 เหรียญทอง "เชน วันเซนกล่าว
"พวกมันขายได้มากแค่ไหนกันเนี้ย?!" ลูหลี่ได้มอบไอเท็มระดับเหล็ก 20-30 ชิ้นให้เขาและรู้สึกประหลาดใจกับผลกำไรที่พวกเขาทำได้
"พระเจ้า คุณรู้ไหมว่าคุณฉลาดมากในเรื่องของอุปมัย ทันทีที่คุณกล่าวว่าเหรียญทองจะมีราคาลดลง หลังจากนั้นมันก็ลดลงจริงๆ ฉันพยายามจะหลีกเลี่ยงการทำผิดพลาดได้ก็เพราะคุณ ดังนั้นควรพิจารณาเงินพวกนี้เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆที่พวกเราให้ความนับถือแก่คุณด้วย "
บางคนยังคงมีความหวังและขายเหรียญทองพวกเขาที่ราคา 1 เหรียญทอง: 100 ดอลลาร์ในฟอรั่มการแลกเปลี่ยน แต่พวกเขาก็เหมือนถูกตีหน้าเมื่อรู้ว่ามูลค่าของเหรียญทองลดลง
"เรามาอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ดังนั้นไม่ต้องห่วง "ลูหลี่กล่าว
"ส่วนใหญ่เป็นเพราะคุณได้ช่วยเหลือธุรกิจของฉัน ถ้ามีอะไรก็ตามที่กระผม เชน วันเซนสามารถจะช่วยคุณได้ก็อย่ากลัวที่จะกล่าวเลย"เชน วันเซนได้กล่าวออกมาด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตน
เขาไม่ใช่แค่คนที่ไว้ดูดหาเงินเท่านั้น ลูหลี่ยังได้ให้ความช่วยเหลือแก่เขาเป็นอย่างดี
หลังจากการอัพเดตระบบครั้งที่ 3 เมื่อวานนี้ เชน วันเซนก็ได้เปิดร้านบูติกซึ่งมีสินค้าระดับไฮเอนด์จำนวนมาก เนื่องจากโฆษณาของเขาและจำนวนสินค้า การเปิดร้านของเขาก็ได้ประสบความสำเร็จอย่างมาก พวกเขาสามารถเอาชนะบริษัทใหญ่ๆในแอสทาน่าได้
ไอเท็มมากกว่าครึ่งหนึ่งได้มาจากลูหลี่และส่วนใหญ่เป็นไอเท็มระดับเหล็ก ดังนั้นร้านเขาจึงกลายเป็นจุดเด่นอย่างมาก
คนส่วนใหญ่จะเก็บอุปกรณ์ของตนเองและไม่คิดแม้แต่จะเอามันมาขาย
ลูหลี่คิดสักครู่หนึ่งก่อนที่จะถามออกมา "คุณช่วยหาวัสดุหายากให้ฉันได้ไหม?"
"วัสดุหายาก ... " เชน วันเซนหัวเราะอย่างขมขื่นนั้นเพราะลูหลี่ได้ขอทรัพยากรที่หาได้ยากมากที่สุดในเกม
"ไม่ได้เหรอ?" ลูหลี่รู้สึกผิดหวัง
"ฉันมีมันไม่มากนัก ฉันพยายามเก็บมันไว้เหมือนกัน " เชน วันเซนลังเลก่อนที่จะพูดต่อว่า "ถ้าคุณต้องการมันจริงๆ ฉันสามารถให้วัสดุหายากครึ่งหนึ่งของฉันได้"
"เชน วันเซน ฉันคิดว่าคุณเข้าใจฉันผิดแล้ว "ลูหลี่ขัดจังหวะ "ฉันต้องการแค่ คริสตัลอำพัน ชิ้นส่วนลาวาและรูปปั้นหยกเท่านั้น ถ้าหากคุณมีของที่ฉันกล่าวนี้ ฉันยินดีที่จะเสนอราคาหรือเจรจาแลกเปลี่ยนกับวัสดุหายากชิ้นอื่นๆ "
ทั้งหมดที่ลูหลี่ทำนั้นเพื่อการการอัพเกรดแหวนของเขา เขาไม่สนใจเรื่องอื่นใดเลยในตอนนี้
"ฉันมีเพียง ชิ้นส่วนลาวา 1ชิ้นและฉันไม่มีอะไรอีกเลยที่คุณกล่าว" เชน วันเซนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เขากลัวว่าลูหลี่จะเป็นคนโลภและขอวัสดุหายากทั้งหมดที่เขาเก็บไว้
ตั้งแต่เขาเป็นกันเองและจำเป็นต้องเชื่อมต่อธุรกิจกับลูหลี่ เขาจึงได้รู้เกี่ยวกับคุณค่าของวัสดุหายากที่เขามี
จากมุมมองที่แตกต่างกัน อาจกล่าวได้ว่าวัสดุหายากเป็นสกุลเงินในอนาคตของเกมรุ่งอรุณ ไอเท็มระดับธรรมดา ไอเท็มระดับทองแดงและไอเท็มระดับเหล็กอาจเป็นขยะชั้นต่ำเมื่อเทียบกับวัสดุหายาก
แม้ว่าเขาจะมีชิ้นส่วนลาวาเพียงชิ้นเดียว แต่ลูหลี่ก็พอใจมาก
"ชิ้นส่วนลาวามีราคาประมาณ 80 เหรียญทอง ฉันคิดว่างั้น คุณต้องการเงินหรือวัสดุหายากสำหรับการแลกเปลี่ยนครั้งนี้หรือ? " ลูหลี่ถาม
"ฮ่าๆ สำหรับเรื่องนี้กระผมต้องการช่วยคุณเพียงเท่านั้น ดังนั้นแล้วกระผมยินดีจะยกมันให้ฟรีเลย"เชน วันเซนเสนอข้อเสนออย่างไม่เห็นแก่ตัว
"อย่าทำอย่างนั้น ถ้าคุณสามารถขายให้ฉันได้ก็จะช่วยฉันได้มาก เราควรรักษาเรื่องธุรกิจนี้ให้ห่างจากชีวิตส่วนตัวของเรา "
ลูหลี่เริ่มรู้สึกไม่สบายจากการประจบของเขา นับตั้งแต่ที่เขาได้ทำเงินจากลูหลี่เมื่อครั้งที่แล้วเขาก็พยายามอย่างหนักที่จะเข้าใกล้เขา
"ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร ฉันจะหักมันออกจากเงินที่คุณทำได้จากไอเท็มที่คุณส่งมาให้ฉันเอง "
เชน วันเซนรู้ว่าเมื่อไหร่ที่ควรถอยและก็ไม่ได้บังคับให้ลูหลี่รับวัสดุหายากนี้แบบฟรีๆไป
"โอเค ตามนั้น แล้วก็ดูให้ฉันด้วยหากเจอวัสดุหายากทั้งสามชิ้นที่ฉันกล่าวมา ราคานั้นไม่เป็นปัญหา "ลูหลี่กล่าวและจบการโทร
เชน วันเซนนั่งอยู่ในห้องพักของร้านบูติกของเขาและสั่งให้พนักงานจัดสินค้าขณะที่สงสัยว่าลูหลี่ต้องการทำอะไรกับวัสดุที่หายากเหล่านี้
เขามีความต้องการที่เฉพาะเจาะจงมาก ดังนั้นเขาต้องทำอะไรสักอย่างมากกว่าเก็บมันไว้แน่ๆ
ความเข้าใจของเชน วันเซนนั้นรู้ว่ามีแม่พิมพ์จำนวนน้อยมากที่ดรอบลงในเกมรุ่งอรุณ อย่างไรก็ตามการสร้างไอเท็มเหล่านี้จำเป็นต้องใช้วัสดุที่หายากเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ทว่าลูหลี่กลับถามหาวัสดุหายากมากกว่าสามชิ้น นั้นหมายความว่าเขาต้องการพวกมันเพื่อทำสิ่งอื่น
ลูหลี่ไม่รู้จักเขาซะแล้ว แผนของลูหลี่ได้ถูกเปิดเผยโดยพ่อค้าที่ฉาญฉลาดแม้ว่าไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไรก็เถอะ
แต่ลูหลี่รู้สึกลำบากยิ่งกว่าที่เขาไม่สามารถหาใครมาฆ่าได้
หลังจากกลับมาที่หุบเขาวอซอง เขาไม่สามารถหาผู้เล่นฝ่ายศัตรูเจอเลยแม้จะผ่านไป 10 นาทีก็ตาม เขามองเห็นแต่ผู้เล่นฝ่ายแสงสว่างเท่านั้น
ผู้เล่นหลายคนจากฝ่ายแสงสว่างต่างก็เริ่มพิมพ์คำสบถในการแชทระดับภูมิภาค
"เจ้าพวกฝูงหมูมันอยู่ที่ไหนกันวะ?"
ลูหลี่รู้สึกประหลาดใจที่พบคนที่เขารู้จักในที่นี้
คนๆนี้ต้องมาที่สนามรบเพื่อโม้แน่ๆ ซึ่งคนๆนั้นก็คือริชริชชี่
เขาไม่เพียงแค่มาโม้เท่านั้น คำพูดของเขายังดูหยิ่งและดูเหนือกว่าทุกคำพูดในช่องแชท เขากล่าวถึงบุพการีของอีกฝ่ายในขณะที่สบถออกมาด้วย
ลูหลี่รู้สึกเหมือนถูกเหวี่ยงเล็กน้อยและอยากจะสับเขาเป็นชิ้นๆเมื่อนึกถึงวันที่เขาถูกไล่ให้ออกจากสมาคมสตาร์มูน
แต่น่าเสียดายที่มีกฎที่ทำให้คุณไม่สามารถฆ่าคนจากฝ่ายเดียวกันได้ในสนามรบ
ลูหลี่ได้ดึงดวงตาแห่งคำโกหกออกจากกระเป๋า
เผ่าพันธุ์:อันเดต อาชีพ:โจร ืชื่อ:ไร้นาม
ผู้เล่นฝ่ายความมืดได้ปรากฏตัวขึ้นในสถานที่ที่ลูหลี่กำลังยืนอยู่
ด้วยดวงตาแห่งคำโกหก ใครจะสนใจละถ้าคุณเป็นฝ่ายแสงสว่างหรือฝ่ายความมืด? ฉันจะฆ่าพวกเขาทั้งหมด
"มีหมูตัวหนึ่งอยู่ที่นี่ รีบฆ่าเขากันเถอะ "
มีคนเห็นลูหลี่โดยบังเอิญและตะโกนออกไปให้เพื่อนของเขาได้ยิน
ลูหลี่กำลังวางแผนที่จะฆ่าริชริชชี่ เขาไม่ได้คาดหวังว่าคนไร้ฝีมือเหล่านี้ต้องการจะมาสู้กับเขา
แทนที่เขาจะวิ่งหนี เขากลับตัดสินใจที่จะพุ่งไปเพื่อต่อสู้กับพวกเขา
