การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย ตอนที่ 20 แก้ความสงสัย พร้อมสร้างผลประโยชน์

ตอนที่ 20  แก้ความสงสัย พร้อมสร้างผลประโยชน์

“เจ้าคงสงสัยสินะว่าทำไมข้าถึงต้องทำแบบนั้น ทำไมข้าต้องให้เจ้าจ้างนักเล่าเรื่องเพื่อไปเล่าให้ชาวบ้านและผู้คนที่อ่านหนังสือไม่ออกได้ฟัง?”

“คือ…. ท่านเข้าใจถูกแล้ว”

ฮาฟเตอร์  ตอบด้วยท่าทางเกรงใจ

“ชาวบ้านธรรมดาส่วนมากอ่านหนังสือไม่ออก แถมชนเผ่าขนาดเล็กก็ไม่ต้องพูดถึงพวกนั้นกันเลยครับ ถึงทั่วทวีปของเราจะใช้ภาษาเดียวกัน แต่เรื่องแบบนี้มันก็…”

“ฮาฮาฮา …นี่เจ้าคิดว่าข้าเจ้าทำมันฟรีๆ แบบนั้นหรือไง ถ้างั้นเจ้าลองคิดตามข้าดูก่อนก็แล้วกัน  ช่วงแรกเจ้าจ้างคนไปและต้องเสียเงินจำนวนมากก็จริง แต่ว่า หลังจากที่ชาวบ้านได้ฟังเจ้าว่าชาวบ้านเหล่านั้นจะต้องการฟังเรื่องที่เล่าอีกหรือไม่”

“แน่นอนอยู่แล้วครับ! นิยายท่านสนุกขนาดนี้ขนาดข้ายังอยากอ่านต่อไวๆ แถมเล่มที่หนึ่งข้าก็อ่านจบแบบไม่ทันรู้ตัวอีก”

นี่แหละสิ่งที่ผมต้องการจะได้ยิน!

ใบหน้าจองฮาฟเตอร์เริ่มคิดหนักอีกครั้งหลังพูดจบ ให้เดาตอนนี้หมอนี่คงเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อให้เข้าใจแล้ว เล่าเรื่องเพื่อทำให้ติด! จากนั้นการทำกำไรก็จะตามมาภายหลังแบบเทน้ำเทท่า คงไม่ต้องอธิบายอะไรมากกับคนแบบหมอนี่ ระดับหมอนี่แล้วคงเข้าใจได้ไม่ยาก

“ข้าพอเข้าใจแล้วครับท่านแกนด์ดยุค! ถ้าทำให้ติดเราก็จะสามารถทำกำไรได้จริงๆ เพราะหลังจากนั้นเราก้เก็บการเข้าฟังเป็นเงินจำนวนน้อยๆ เพื่อชาวบ้านธรรมดาที่ไม่มีเงินสามารถเข้าฟังได้ เมื่อเป็นแบบนั้นรายได้ที่ตามมามันต้องมหาศาลมากแน่ แต่ข้าก็มีเรื่องสงสัยอีกเรื่องอยู่ดี ถ้าเกิดพวกเราให้นักเล่าเรื่องทำแบบนั้นหนังสือนิยายของท่านก็คงขายไม่ออก”

สมแล้วๆ การร่วมมือกับหมอนี่มันไม่ใช่ความคิดที่ผิดจริงๆ สามารถเข้าใจสิ่งที่เราต้องการจะสื่อโดยฟังแค่นิดหน่อยแบบนี้ หึหึ! ส่วนคำถามที่หมอนี่ถามออกมาผมก็คิดเอาไว้แล้วเหมือนกัน ในโลกที่ผมจากมากประเทศญี่ปุ่นก็ทำแบบนี้เหมือนกัน เพราะงั้นขอยืมมาใช้สักหน่อยแล้วกัน

“ถ้าข้าออกเล่มที่ 2 ก็ให้นักเล่าเรื่องเล่าแค่เล่มที่ 1 ไปสะสิ”

“นี่!!!”

สีหน้าฮาฟเตอร์เต็มไปด้วยความตกใจ ขณะเดียวกันก็อ้าปากค้างมองมาทางผมแบบไม่กระพริบตา

เรื่องที่ผมบอกไปในโลกนี้ยังไม่มีคนทำ อย่าว่าแต่คนทำเลย แค่จ้างนักเล่าเรื่องเพื่อโปรโหมดนิยายตัวเองก็ไม่มีใครเคยทำกันแล้ว เพราะงั้นเรื่องการขายนิยายของผมในครั้งนี้ ก็คงจะทำให้การตลาดของโลกนี้พัฒนาเร็วกว่าเดิมไปหลายร้อยปีเป็นแน่

“ท่านสุดยอดจริงๆ….”

“ขอคุณที่ชม เช่นนั้นข้ามีอีกเรื่องให้นักเล่าเรื่องของท่านไปประกาศด้วย”

“ครับ เพียงแค่ท่านบอกข้าก็พร้อมออกคำสั่ง”

“เจ้าให้คนเหล่านั้นบอกไปด้วยว่า ตระกูล วอเตอร์ รับสมัครผู้ที่อยากบ่มเพราะไม่ว่าคนคนนั้นจะมีภูมิหลังแบบไหนก็ช่าง เพียงแค่ผ่านการทดสอบของข้าได้ ก็จะได้รับทรัพยากรจากตระกูล วอเตอร์ อย่างเต็มที่ อีกอย่างไม่ว่าจะเป็นประเทศศัตรูหรือมิตรของจักรวรรดิเวลานี้ก็ตาม ข้าก็จะรับเอาไว้หมด”

ใบหน้าฮาฟเตอร์แข็งค้างทันทีหลังผมพูดไป หมอนี่คงกำลังแปลกใจนั่นแหละทำไมผมถึงได้อยากทำเรื่องแบบนี้ ถ้าต้องการทหารหรือผู้ติดตาม ก็ไปเอาจากชนชั้นกลางของจักรวรรดิมันก็มีมากเพียงพอแล้ว แต่ว่า ถึงบอกเหตุผลไปหมอนี่ก็ไม่เข้าใจหรอกเพราะงั้นไม่บอกดีกว่า

“คำตอบละ… สรุปเจ้าทำแบบนั้นได้ไหม?”

“คะ ครับ มันต้องได้อยู่แล้วเพราะยังไงสะคนที่ได้ประโยชน์ก็คือข้า แถมท่านก็จะได้โปรโหมดนิยายของท่านไปในตัวด้วยเช่นกัน แต่…”

“เรื่องอื่นๆ เจ้าไม่ต้องสนใจ เจ้าแค่รู้ว่าที่ข้าทำมันเป็นประโยชน์ในอนาคตก็พอ”

“ครับ…”

หลังจากคุยจบเรียบร้อยผมกับฮาฟเตอร์ก็ล่างสัญญาซื้อขายขึ้นมาทันที

เงินหนึ่งล้านเหรียญทองก็จะโดนส่งมอบให้ผมทันที หลังจากที่หมอนี่กลับไปเตรียมการเรียบร้อย เท่านี้ก็เรียบร้อยไปแล้วหนึ่งเรื่อง การขายนิยายมันไม่ได้จะได้เพียงเงินเท่านั้นแต่มันยังสามารถทำให้ผมได้กำลังรบมหาศาลเพิ่มขึ้นมาอีก หึหึ! แบบนี้แหละที่ฉันต้องการ ฉันจะเตรียมการต้อนรับพวกแกอย่างดีเลยละ…

หลังจากเรื่องฮาฟเตอร์เรียบร้อย ผมก็ให้เซบาสไปตามพ่อค้าอีกคนมาทันที

“ท่านแกนดยุค ข้าไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ทำไมท่านถึงได้สนใจแร่ขยะแบบที่ข้าเอาติดมาด้วยเช่นนี้ แต่ว่า ถ้าท่านต้องการพวกมัน ข้าสามารถทำให้ท่านพอใจได้แน่นอนครับ”

พ่อค้าแร่เดินเข้ามาแล้วพูดขึ้นทันที ท่าทางของเขาคงกำลังกลัวผมอยู่แน่ๆ เพราะระหว่างกำลังพูดตอนนี้น้ำเสียงเป็นตัวยืนยันได้อย่างดี แถมกำลังยืนสั่นอยู่ด้วย

สำหรับตัวตนอย่างแกนด์ดยุคมันก็ธรรมดาที่พ่อค้าปกติจะกลัวแบบนี้ และจากที่ดูการแต่งตัวทั้งหมดแล้ว ชายคนนี้ก็ไม่ได้มีท่าทางร่ำรวยอะไรขนาดนั้น ดีไม่ดีนี่อาจจะเป็นการค้ากับขุนนางครั้งแรกของเขาก็ได้ อายุก็อยู่ประมาณ 25 – 30 ปี

“เจ้าค้าขายมานานเท่าไหร่แล้ว?”

“ก็… ประมาณ 4 - 5 ปี ได้แล้วครับท่าน”

หวานหมูแล้วสินะแบบนี้ หึหึ!

“ข้าต้องการแร่สวรรค์จำนวนมาก เจ้าสามารถหาให้ข้าได้เท่าไหร่”

“แร่สวรรค์???”

พ่อค้าแร่ทำหน้าสงสัย แต่ไม่นานก็ทำหน้าแบบเข้าใจได้

“มันมีชื่อแบบนี้เองสินะครับ แต่สวรรค์มันก็…”

เหอๆ หมอนี่คงคิดว่าชื่อของมันดีเกินไปแน่ๆ แต่ว่า ถ้าผมได้ตีมันขึ้นมาสีหน้าแบบนี้มันก็จะเปลี่ยนไปทั้งหมด จากท่าทางที่แสดงออกมาพ่อค้าคนนี้คงเข้าใจเรื่องแร่สวรรค์พอสมควรสินะ

ไร่ค่า! ทำอาวุธไม่ได้! ทำของใช้ไม่ได้! ก่อนที่วิธีตีมันอย่างถูกต้องจะถูกเปิดเผยออกมา พวกมันชายาแบบนั้นแหละ

“เช่นนั้น ข้าขอถามเรื่องราคาที่ท่านจะรับซื้อได้เลยไหมครับ”

“เรื่องแบบนั้นไม่ใช่เจ้าหรือไงที่ต้องมาบอก ข้าเป็นลูกค้า ข้ามีสิทธิ์กำหนเราคาด้วยตัวเองหรือไง”

“คือ…. เฮ้อ~ อันที่จริงข้าแทบได้มันมาแบบฟรีเลยละครับ ข้าพูดตามตรง ข้าก็ไม่รู้จะขายมันให้ท่านยังไง ถ้าท่านต้องการทั้งหมดที่ข้ามีอยู่ตอนนี้ ข้าก็สามารถให้ทันได้เลย”

พ่อค้าแร่ถอนหายใจแล้วพูดความจริงของมันออกมา เรื่องได้เหมือนได้มาฟรีผมเข้าใจดีอยู่แล้วละ แต่ยังไงก็ต้องให้หมอนี่เสนอราคาออกมาก่อนอยุ่ดีนั่นแหละ

การค้าขายมันไม่ได้คำนวณแค่ราคาของเท่านั้น แต่มันต้องคำนวณค่าเดินทางของคนส่ง ค่าคนคุ้มกันขบวนสิ้นค้า ค่าอาหาร ค่าที่พักและยังมีอื่นๆ เข้ามาแทรกอีก แล้วก็เพราะเรื่องยุบยิบแบบนี้แหละผมเลยต้องหาพ่อค้าซื้อขายพวกมัน แทนที่จะหามันและจัดการด้วยเองทั้งหมด …ผมมีหลายเรื่องให้ผมต้องทำมากเกินไป ถ้าพูกคงยาวเป็นหางวาฬ

ตอนแรกผมก็คิดอยากให้ไกอาจัดการเรื่องนี้อยู่หรอก แต่พอลองคิดไปคิดมาก็อย่าดีกว่า เพราะหลังจากนี้งานของไกอาและฝ่ายบริหารของตระกูลต้องยุ่งยากกว่านี้หลายเท่า ไม่สิ! อาจจะเป้นสิบเท่าเลยก็ได้ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้พวกนั้นสบายขึ้นมาสักหน่อย ถึงสมัยก่อนจะขีเกียจจนไม่ได้ทำอะไรกันก็เถอะ แต่หลังจากนี้ผมคิดว่าคงมีคนล่าออกกันจำนวนมาแน่ๆ เหอๆ

“เช่นนั้นก็ประมาณตันละ 5 เหรียญทอง ข้าลองคิดดูแล้วว่ายังไงก็-”

“ตกลงเอาตามนั้น!! ราคาห้าเหรียญทอง!!”

“ครับ???”

หลังจากที่ได้ยินราคาผมก็ตอบตกลงในทันที ในอดีตช่วงทีเผ่าปีศาจและเผ่าเทพบุกมาช่วงแรกๆ ราคาของมันขึ้นไปตันละ 1 ล้านเหรียญทอง เลยด้วยซ้ำ การได้พวกมันในราคาแบบนี้มันคุ้มสะยิ่งกว่าคุ้มสะอีก สีหน้าของพ่อค้าแร่ที่เสนอราคาออกมาตกอยู่ในอาการสงสัยสุดๆ ในทันที

หึหึ! เดี๋ยวนายก็รู้คุณค่าของมันเองแหละ ตอนนี้ทำหน้าตกใจไปก่อนเถอะ ผมเดาได้เลยว่าเมื่อการเปิดตัวพวกมันมาถึงหมอนี่คงด่าตัวเองแน่ๆ ที่ขายพวกมันให้ผมในราคาแบบได้ฟรีอย่างนี้

“ท่านเอาจริงเหรอครับ? ข้าไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?”

ผมส่ายหน้าไปมาให้กับคำถาม แล้วตอบไปว่า

“เจ้าฟังไม่ผิด ข้าต้องการเท่านั้นจริงๆ ส่วนจำนวนก็ …ไม่จำกัด! เจ้าสามารถหามาได้เท่าไหร่ก็เอามาเท่านั้นแหละ สิบตัน! ร้อยตัน! พันตัน! หมื่นตัน! ล้านตัน! ถ้าเจ้าสามารถหามันมาได้ ข้าก็รับซื้อเอาไว้ทั้งหมด แต่ข้าขอเพียงอย่างเดียวจากเจ้า นั่นคือ เจ้าต้องซื้อมาให้หมดทวีป หรือถ้าไม่หมดก็เอามาให้มากที่สุด”

ตามจริงก็อยากเก็บมันเอาไว้คนเดียวเพื่อสร้างกองทัพเองนั่นแหละ เพราะถ้าหลังจากผมเริ่มตีมันขึ้นมาข่าวของมันต้องแพร่กระจายอย่างรวดเร็วแน่นอน และด้วยการสืบหาของประเทศต่างๆ คงรู้ได้ไม่ยากว่าผมซื้อแร่สวรรค์เอาไว้เป็นจำนวนมาก แต่ว่า จะให้ซื้อหมดมันก็เป็นไปได้ยากอยู่ดีเพราะแร่มันอยู่ในดินหรือในเหมือง การจะเก็บมาทั้งหมดมันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“….ครับ ข้าจะรีบดำเนินการตามที่ท่านต้องการทันที”

หลังจากแสดงใบหน้าแข็งค้างไปสักพัก พ่อค้าแร่ก็ตอบออกมาจนได้ สีหน้าหวาดกลัวของเขาเมื่อกี้นี้ก็หายไปจนหมด ตอนนี้มีแต่ความดีใจปรากฏออกมา

“แบบนี้ก็เป็นอันว่าตกลง เรื่องหลังจากนี้ไปคุยกับคนของข้าที่ชื่อไกอาได้ก็แล้วกัน ถ้าให้ดีข้าต้องการให้เจ้ารวบรวมมันมาให้ครบ หมื่นตัน! ภายในเวลาหนึ่งปีต่อจากนี้”

“คือ… ถ้ามากขนาดนั้นข้า-”

“เรื่องนั้นข้าเข้าใจ เพราะงั้นข้าถึงได้บอกว่า ‘ต้องการ’ ข้าไม่ได้สั่งให้ทำให้ได้ แต่เจ้าไม่คิดหรือไงว่าถ้าเจ้าสามารถทำมันได้ กำไรจากการค้าขายครั้งนี้ได้ …มันจะเป็นจำนวนเงินขนาดไหน”

พ่อค้าแร่พยักหน้าขึ้นลงอย่างช้าๆ จากนั้นก็เงยหน้ามองผมเองครั้งด้วยแววตาที่ดีกว่าเดิม

“แน่นอนครับ!! ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!!”

อื้ม! แววตาแบบนั้นแหละที่ฉันต้อการ ถึงหมอนี่จะเป็นพ่อค้าที่มีประสบการณ์น้อยก็ตาม แต่ถือว่ามีคุณสมบัติของพ่อค้าครบถ้วนจริงๆ

“อ่า! ข้าก็หวังกับเจ้าเอาไว้มากเช่นกัน…”

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยพ่อค้าแร่ก็ออกจาห้องทันที แล้วผมก็ให้คนรับใช้นำทางไปหาไกอาเพื่อล่างสัญญาและเรื่องต่างๆ การซื้อขายครั้งนี้ผมไม่จำเป็นต้องทำเองมากนัก มันเลยไม่ต้องใช้เวลามากมาย

เอาละ! เรื่องเงินต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเป็นห่วง ถ้างั้นตอนนี้ก็ไปหาไคเซอร์เลยดีกว่า กองอัศวินที่ให้เรียกจากอาณาเขตทางเหนือคงเดินทางมาถึงกันแล้ว!