ตอนที่ 407+408 การสูญเสีย

ตอนที่ 407 การสูญเสีย

พันเอกหลินถูขมับด้วยความขุ่นเคืองเมื่อได้ยินเสียงพร่ำบ่นของผู้หญิง

เธอเป็นแม่ของจ่าเก๋อจริง ๆ ใช่ไหม? ถึงได้ต่อว่าลูกชายต่อหน้าผู้บังคับบัญชาและตราหน้าว่าเขาเป็นคนอกตัญญู พันเอกหลินไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเลย

เจียงเหยาไม่พอใจ “จ่าเก๋อก็มีลูกสาวนี่คะ จะไม่มีทายาทได้ยังไง แม้ตอนนี้เก๋อเวินเวินจะอยู่กับแม่ของเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ใช่ลูกของจ่าเก๋อสักหน่อยนี่คะ”

การแสดงออกของจ่าเก๋ออ่อนลงเมื่อได้ยินชื่อของลูกสาว คงเพราะคิดถึงลูกสาวมาก

“ผู้พันหลิน ร้อยเอกลู่ ช่วยผมหน่อยจะได้ไหมครับ? พวกคุณกว้างขวางในเมืองจิน พอจะช่วยหาเวินเวินได้ไหม ผมอยากจะพาเธอกลับมาหาผม ไม่อย่างนั้นแม่ของเธอจะทำลายอนาคตของเธอ!”

“จะเป็นไรไป? ลูกสาวจะเป็นยังไง สุดท้ายก็ต้องทิ้งครอบครัวไปแต่งงาน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยังไงแกก็เป็นทหาร ทำไมไม่รับหลานชายไว้ที่นี่ล่ะ? เลี้ยงดูเขาดี ๆ โตขึ้นเขาต้องมีอนาคตที่ดี ไม่ได้ห่วงหรอกว่าเขาไม่ดูแลแกหลังจากเกษียณ ดูสิเด็กเหลือขอเวินเวิน อยากจะไปจากแกก็ไปง่าย ๆ ซะอย่างนั้น”

ได้พูดเพียงแค่นี้ก็ทำให้ลู่ชิงสีพอใจแล้ว เขามองไปที่นางเกอด้วยดวงตาอันตรายและพูดออกมา “หุบปาก”

หญิงชรายืนขึ้นด้วยความกลัวและเงียบปาก เพราะกลัวคำพูดขึ้นอย่างกะทันหันของลู่ชิงสี

“ผมจะตามหาเวินเวินเอง พูดชัด ๆ เลยนะ ผมไม่รับเลี้ยงลูกของพี่เขาหรอก! ผมไม่รู้หรอกนะว่าแม่กำลังวางแผนอะไรอยู่ จะยังไงก็ช่าง ยังไงเวินเวินก็เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของผม ถึงตอนนี้เธอจะไม่ได้อยู่ตรงนี้ก็เถอะ”

ความเกลียดชังปรากฏขึ้นในสายตาของจ่าเก๋อครู่หนึ่ง แล้วก็กลับมาเยือกเย็นเช่นเดิม

จ่าเก๋อหันไปทางลู่ชิงสีและบอกว่า "ร้อยเอกครับ ผมรู้ดีว่าคุณพยายามจะเลื่อนยศให้ผมมาโดยตลอด ผมขอโทษและรู้สึกละอายในความสามารถของตัวเองจริง ๆ ผมไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกไหม แต่ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าคุณคือหัวหน้าของผมเสมอ ผมจะไม่มีวันลืมวันเวลาที่พวกเขาอยู่ร่วมกันในกองทัพนี้!”

“นี่!” ลู่ชิงสีจับมือจ่าเก๋อไว้แน่น “เราจะเป็นเพื่อนกันไปตลอด ไม่ว่าจ่าจะไปอยู่ที่ไหน”

เจียงเหยาสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงในอารมณ์ของลู่ชิงสี หลังจากที่เธอพาเขากลับมาถึงห้อง เขาก็รู้สึกหายใจไม่ออกและหดหู่โดยนิ่งเงียบไปพูดอะไรออกมา

“ฉันรีบโทรหาเหวยฉีแล้วค่ะ แต่ก็ยังสายเกินไป ซุนฉีเหม่ยไปอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เหวยฉีให้คนของเขาจับตาดูอยู่ ถ้ามีอะไรเขาจะรีบติดต่อบอกเรา” เจียงเหยาค่อย ๆ ขมวดคิ้วและพูดว่า “เราพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อจ่าเก๋อแล้วนะคะ”

ความเสียใจมากมายผุดขึ้นมาในใจจนรอบข้างมีความรู้สึกกดดัน ทว่าไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากเขา

“จ่าเก๋อเป็นทหารที่ยอดเยี่ยม เขากล้าหาญ น่าเสียดายที่ชีวิตของเขาถูกทำลายโดยคนใกล้ตัวที่สุดของเขา นั่นก็คือครอบครัวของเขาเอง” ลู่ชิงสีคร่ำครวญ เขาจับมือเจียงเหยาและบีบเธอเบา ๆ ก่อนที่จะจูบหลังมือของเธอเบา ๆ

__

ตอนที่ 408 เห็นไม่ได้

จากการพูดคุยกับจ่าเก๋อที่ห้องของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการปลดประจำการและออกไปจากเมืองจินโดในวันนี้ เมื่อหมอวินิจฉัยอาการแล้ว เขาจะถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาลที่เมืองจินก่อน หลังจากนั้นเมื่ออาการทรงตัวแล้วเขาจะถูกย้ายไปที่โรงพยาบาลหมู่บ้านที่บ้านเกิดของเขาเพื่อรักษาต่อที่นั้น

จ่าเก๋อคงไม่ยอมให้แม่ พี่สะใภ้ และหลานขายของเขาใช้ให้สหายของเขาพาญาติเหล่านั้นของเขาพาเที่ยวชมเมืองจินโด

เหตุการณ์ดังกล่าวได้รับการการแก้ไขในที่สุดหลังจากที่จ่าเก๋อถูกส่งตัวไปที่เมืองโรงพยาบาลเมืองจินอย่างรวดเร็ว ความเสียหายที่เกิดทำให้ในช่วงสองสามวันต่อมา ทั้งผู้พันหลินและลู่ชิงสีต่างอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัว

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ลู่ชิงสียุ่งอยู่กับการโทรติดต่อและพยายามจัดเตรียมเรื่องการย้ายจ่าเก๋อ

กองทัพไม่สามารถทำอะไรเพื่อช่วยเหลือจ่าเก๋อได้ ทำให้ลู่ชิงสีต้องใช้ความสัมพันธ์ส่วนตัวของเขาเข้าช่วย เพราะไม่คุ้นเคยกับบ้านเกิดของจ่าเก๋อ ทำให้เขาใช้เวลาถึงสองวัน กว่าจะสามารถหางานให้กับจ่าเก๋อได้

เขาจัดให้จ่าเก๋อทำงานในสถานีตำรวจท้องถิ่น แต่ก็ต้องรอให้เขาแข็งแรงพอที่จะทำงานได้ก่อน แล้วจะค่อย ๆ เลื่อนตำแหน่งให้

ลู่ชิงสีค่อนข้างพอใจกับเรื่องนี้ เขาพูดจาทางโทรศัพท์อย่างมีนอบน้อมเป็นพิเศษเพราะในการช่วยจ่าเก๋อครั้งนี้ ทำให้ตอนนี้เขาต้องติดหนี้บุญคุณคนอื่น

เขาโทรหาพันตรีจื่อและบอกเขาเกี่ยวกับการจัดเตรียมในครั้งนี้ และบอกข่าวนี้กับจ่าเก๋อ อีกฝ่ายตื้นตันใจจนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ในขณะที่ลู่ชิงสีตอนนี้ก็ยิ้มออกมาได้เสียที

“ที่รัก มานี่สิ คืนนี้ผมจะอ่านหนังสือให้คุณฟัง” ลู่ชิงสีรู้สึกไม่ดีที่เขาได้ละเลยเจียงเหยาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เขายุ่งอยู่กับเรื่องของจ่าเก๋อและอารมณ์ไม่ดีอยู่ตลอดเวลา

เขาโบกมือให้เจียงเหยา ขณะที่เอก้าวออกมาจากห้องน้ำ

“คืนนี้พระจันทร์จะเต็มด้วยไหมนะ?” เจียงเหยาหัวเราะคิกคักและหยิบหนังสือขึ้นมาจากโต๊ะ เธอถามว่า “ใช่ ใช่ เมือ่เช้าคุณกับผู้พันหลินคุยเรื่องอะไรกันคะ? ทำตัวเสียลึกลับเชียว”

“ข้อมูลลับ บอกคุณไม่ได้” ดวงตาของลู่ชิงสีสั่นเล็กน้อย ในขณะที่เขาตบที่ว่างข้าง ๆ ตัวและพูดว่า “ตอนนี้ผมอาการดีขึ้นมากแล้ว คืนนี้นอนด้วยกันนะ”

ลู่ชิงสีไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาเห็นภรรยาของเขาทุกวัน แต่ไม่สามารถสร้างความสนิทสนมกับเธอได้ เขารู้สึกไม่ดี ไม่ต่างจากพระสงฆ์ที่นั่งสมาธิอยู่ในภูเขาลึก

“ไม่ตลกเลยนะ” เจียงเหยาหัวเราะและส่งหนังสือให้เขา เธอถอดรองเท้าและนอนลงข้างเขา ขณะที่เขากำลังพลิกดูหนังสือ เธอรีบคว้าซองจดหมายที่ติดอยู่ในนั้นและยื่นให้เขา “นี่อะไรคะ?”

ลู่ชิงสีแอบชำเลืองมองและพึมพำ “อะไร? ของแถมตอนที่ซื้อหนังสือมั้ง?”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นซองนั้น และรีบซ่อนซองจดหมายไว้ใต้หมอนของเขาอย่างรวดเร็ว “คุณไปเจอมันที่ไหน”

เจียงเหยายักไหล่ แต่คว้ามันกลับมาและหัวเราะ “จะที่ไหนได้อีก? ลิ้นชั้นที่ล็อคเสียแน่นหนานั่นไง! ฉันเจอกุญแจแล้ว!”

“คุณอ่านมันไม่ได้!” ลู่ชิงสีตื่นตระหนกและต้องการดึงจดหมายคืนจากเจียงเหยา ผู้ซึ่งแย่งจดหมายไปซ่อนไว้ที่ข้างหลังของเธอ เขาลุกขึ้นและผลักเจียงเหยาลงไป พร้อมกับโอบแขนของเขาไว้รอบตัวเธออย่างรวดเร็ว “เด็กดี เหยาเหยา คุณอ่านไม่ได้ มันเป็นความลับของทหาร!”