ตอนที่ 403+404 ปีศาจ

ลู่ชิงสีรู้สึกเสียใจ หงุดหงิดกับความไร้ความสามารถของเขาที่จะดูแลเจียงเหยาตลอดช่วงที่เธอมาเยี่ยมเขา แต่เขาแทบจะไม่ได้ใช้เวลากับเธอเลย

“คุณจะกลับไปเรียนเมื่อไหร่” ลู่ชิงสีถามขึ้น

“จริง ๆ ต้องกลับพรุ่งนี้ แต่ฉันโทรบอกเหวินฮุ่ยแล้ว ขอให้เขาช่วยทำเรื่องพักการเรียนให้ฉันสองเดือนค่ะ ฉันจะกลับไปเรียนหลังจากที่คุณกลับกองทัพ”

“นั่นก็ใกล้ปิดช่วงฤดูร้อนแล้วนะ ทำไมคุณไม่อยู่นี่จนกว่าจะหมดช่วงปิดฤดูหนาวเลยล่ะ” แผนเล็ก ๆ ของลู่ชิงสีนั้นยอดเยี่ยมมาก ตอนนี้เจียงเหยาต้องใช้เวลากับเขามากขึ้น บางทีมหาวิทยาลัยอาจจะไล่เธอออก เพราะเธอขาดเรียนนานเกินไป นั่นจะเป็นข้อแก้ตัวที่สมบูรณ์แบบให้เจียงเหยามาเรียนที่มหาวิทยาลัยแพทย์จินโดแทน

“ฉันยังต้องสอบก่อนปิดเทอม” เจียงเหยาส่ายหน้า

ลู่ชิงสีไม่ได้ใส่ใจมากนัก “ด้วยความสามารถของคุณในตอนนี้ การทำข้อสอบมันสำคัญด้วยเหรอ? มันไม่คิดว่าอาจารย์ของคุณจะเก่งไปกว่าคุณ”

เจียงเหยาเหลือบมองไปที่ลู่ชิงสี ข้อได้เปรียบของเธอคือเธอมีระบบทางการแพทย์ และอาจเป็นเพราะเธอมีประสบการณ์สิบปีในฐานะแพทย์ก่อนที่เธอจะกลับมาเกิดใหม่ หากไม่มีระบบการแพทย์ เธอไม่กล้าบอกว่าตัวเองเหนือกว่าอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยไปได้หรอก

“นั่นไม่ใช่วิธีที่ดี ทำแบบนั้นจะทำให้ฉันสูญเสียความน่าเชื่อถือ ถ้าคนอื่นคิดว่าฉันเป็นปีศาจที่ขายวิญญาณให้กับซาตานเพื่อแลกกับความรู้ความสามารถทางแพทย์เล่า” เจียงเหยาพึมพำก่อนที่จะพูดต่อ “ฉันขอให้ทางโรงพยาบาลไม่เปิดเผยเรื่องที่เกิดขึ้นในการผ่าตัดของผู้พันหลินและคุณ เราต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ อย่างน้อยก็จนกว่าฉันจะเรียนจบ”

“ไม่เกินสองเดือน คุณก็น่าจะกลับมาหายดีแล้วค่ะ ฉันจะกลับไปรเยน เข้าเรียนสักสองอาทิตย์ก่อนจะเข้าสอบ ช่วงปิดเทอมฉันก็อยากจะกลับไปเยี่ยมที่บ้านด้วย หลังจากนั้นค่อยกลับมาฉลองปีใหม่กับคุณ”

ตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรจากลู่ชิงสี

เธอไม่ได้กังวลเลย เมื่อดูท่าทางที่ตึงเครียดของเขา เธอถามเขากลับ “คุณไม่กลัวเหรอคะว่าฉันอาจจะเป็นปีศาจร้ายก็ได้”

“คุณไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกเหรอ?” ลู่ชิงสีใช้เวลาไม่กี่วินาทีมองหน้าเธอ

“คุณดูมีเสน่ห์ แค่มองแวบเดียวผมก็หลงรักคุณแล้ว ถ้าไม่ใช่ฝีมือของปีศาจ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร”

เจียงเหยาตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะนั่งลงและหัวเราะออกมา

“ใครน่ะบอกว่าคุณประหยัดคำพูด” เจียงเหยาพยายามระงับเสียงหัวเราะของเธอ ไม่ต้องการเสียกิริยาของผู้หญิงมากนัก “ดูปากเจ้าเล่ห์นั่นสิ!”

โอ้ ผู้ชายน่ะนะ! อย่าสบประมาทความสามารถในการพูดจาของพวกเขา!

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะไม่หยุดของเจียงเหยา ลู่ชิงสีก็หัวเราะเบา ๆ ออกมาบ้าง

“ถ้ามันทำให้คุณมีความสุข”

เจียงเหยานอนลงบนเตียงของเธอในขณะที่กระตุ้นให้ลู่ชิงสีทำเช่นเดียวกัน แต่เธอตื่นเต้นเกินกว่าจะนอน นั่นคือรักแรกพบของลู่ชิงสีจริง ๆ เหรอ?

สำหรับลู่ชิงสีไม่มีอะไรมารบกวนจิตใจของเขา เขาจึงหลับสนิทได้อย่างรวดเร็ว เขาหลับสนิทมากจนไม่รู้ว่าเจียงเหยาป้อนยาให้เขาตอนกลางดึก แม้ว่าเขาจะรู้สึกดีขึ้นมาก เมื่อตื่นมาในตอนเช้าก็ตาม

สิ่งแรกที่เจียงเหยาทำหลังจากที่เธอตื่นคือการถอดเครื่องมือและอุปกรณ์ทั้งหมดที่ผูกติดกับร่างกายของลู่ชิงสี เธอมั่นใจว่าอาการของลู่ชิงสีคงสภาพแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผูกติดกับร่างกายของเขาดูเป็นภาระและเธอทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาอยู่ในสภาพเช่นนั้นอีกต่อไป

ลู่ชิงสีตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่า เขาใช้เวลาส่วนตัวกว่าหนึ่งชั่วโมงในการพูดคุยกับเหลียงเยวื่อจือและพี่น้องของเขา หลังจากที่พวกเขากลับไปแล้ว เขาก็นอนพักอีกครั้ง

เจียงเหยาไม่ได้ถามว่าพวกเขาพูดเรื่องอะไรกัน เธอยังคงทำงาน ดูแลลู่ชิงสี ยาของเธอจากระบบการแพทย์มีประสิทธิภาพมาก และทำให้ลู่ชิงสีเกือบจะกลับมาเป็นปกติในอีกหนึ่งสัปดาห์ ตอนนี้เขามีกำลังมากขึ้นและไม่ได้ผล็อยหลับไปเป็นพัก ๆ เหมือนเมื่อก่อน

__

ตอนที่ 404 โดนตามใจ

ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เมื่อลู่ชิงสีดีขึ้นในทุก ๆ วัน อย่างไรก็ตามสิ่งที่ต่างออกไปสำหรับเจียงเหยาก็พอจะมีบ้าง

เป็นเรื่องง่ายที่จะสรุปว่าการดูแลผู้ชายเป็นเรื่องที่ง่ายและตรงไปตรงมา กระนั้นเจียงเหยากลับรู้สึกว่าลู่ชิงสีจะใช้ทุกโอกาสที่มีเพื่อให้เจียงเหยายุ่งยากขึ้น ทำให้เธอรำคาญมากขึ้น

เมื่อวันก่อนเธอพาเขาไปเดินเล่นในบริเวณโรงพยาบาล เขากลับมาหลังเดินเล่นและขอออกจากโรงพยาบาลโดยเชื่อว่าตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติแล้ว เขาดูไม่มีความสุขมากเมื่อเจียงเหยายังคงทำให้ยืนกรานจะให้เขาอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ

ลู่ชิงสีไปเยี่ยมพันเอกหลินที่อยู่ห้องข้าง ๆ เป็นระยะ ๆ ทุกครั้งที่เขาไปเขาจะพูดถึงแผนการฝึกซ้อมที่เข้มงวดขึ้น เห็นได้ชัดว่าคนฟังต่างก็คิดว่าเขาวางแผนจะเริ่มฝึกในสัปดาห์ต่อมาเสียอย่างนั้น

เขาได้รับขอร้องอย่างสุภาพจากทั้งผู้พันหลินและนางหลิน และก็ถูกเจียงเหยาดุอีกด้วย

เมื่อรู้ว่าเขาไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลได้เร็ว ๆ นี้ เขาจึงหันไปสนใจภรรยาของเขาแทน

การหยอกล้อเธอ ทำให้เธอทำในสิ่งที่ไม่จำเป็น เช่น ป้อนอาหารโดยแกล้งบอกว่าตัวเองเจ็บมือ หรือให้เธอถือหลอดดูดน้ำให้

การแสดงท่าทางตลกเช่นนี้สักสองสามวันก็เพียงพอให้พยาบาลในโรงพยาบาลรู้ว่าคุณลู่รักสามีของเธอมากแค่ไหน เธอเอาใจเขาราวกับเขาเป็นเด็กเล็ก ๆ

ไม่มีใครรู้ว่าเจียงเหยาต้องการจะลบล้างข่าวลือพวกนั้นมากแค่ไหน นั่นล่ะคือทั้งหมดที่ลู่ชิงสีทำ เขาใช้กำลังที่เขามีอยู่ทั้งหมดไปกับการทำตัวเจ้าชู้กับเธอและหยอกล้อเธออยู่ตลอดทั้งวัน

บางทีก็กอด บางทีก็จูบตรงนั่นตรงนี่ ลู่ชิงสีมักจะโอบกอดเธอและวัดขนาดดูว่าเจียงเหยาน้ำหนักลดไปบ้างหรือเปล่าหลังจากที่อยู่ดูแลเขาที่โรงพยาบาลแบบนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอปฏิเสธอย่างชัดเจน แม้จะยังอยู่ที่โรงพยาบาล ลู่ชิงสีสามารถใช้เวลาทั้งคืนบนเตียงเพื่อ ‘ตรวจสอบ’ เธอ

เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ายาเม็ดและยาน้ำที่ฉีดผ่านน้ำเกลือที่ให้เขาเป็นของเจียงเหยา ไม่ใช่ยาจากโรงพยาบาล บางครั้งพวกมันดูไร้สี เหมือนกับน้ำที่กรองแล้ว บางครั้งพวกมันมีสีเล็กน้อย สีเขียวอ่อนหรือสีเหลืองซีดมาก สิ่งเหล่านี้จะเข้าสู่ร่างกายของเขา ในขณะที่ยาของโรงพยาบาลจะถูกเจียงเหยากำจัดทิ้ง

เขารู้ดีแม้จะไม่ได้ถามเธอ

ลู่ชิงสีรออีกสักพักก่อนจะเรียกเจียงเหยา “ผมว่าผมเห็นโจวจุนหมินและหวู่เผิงซินมองมาที่คุณอยู่นะตอนนี้”

เจียงเหยาหันไปมองที่ประตูและเห็นเงาสองเงาจาง ๆ “ฉันจะออกไปข้างนอกแปบหนึ่งนะคะ ดูแลตัวเองด้วย ถ้าอยากได้อะไร รอฉันกลับมาก่อน แปบเดียวก็กลับมาแล้วค่ะ”

เธอลังเลเล็กน้อยที่จะปล่อยให้ลู่ชิงสีอยู่เพียงลำพังและคอยเตือนให้เขาอยู่เฉย ๆ หลังจากที่เห็นรอยยิ้มที่มั่นใจของเขา เธอก็ออกจากห้องไป

สิ่งที่เธอไม่ได้สังเกตคือช่วงเวลาที่เธอหันกลับไปหาเขา รอยยิ้มของเขาหายไปและเขาขมวดคิ้วอย่างลึกราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

“เจียงเหยา!” หวู่เผิงซินเป็นคนแรกที่ตอบสนอง ทั้งสามคนเดินห่างไปจากห้องพักประมาณสองสามร้อยเมตรก่อนที่จะหยุด “จ่าเก๋อฟื้นแล้ว! หมอบอกว่าอาการของเขาดีขึ้นมาก! อ้อ แม่กับพี่สะใภ้ของเขาก็มาพร้อมกับเด็กชายอายุประมาณ 10 ขวบ”

------