การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย ตอนที่ 3 เริ่มต้นแผนแก้แค้น 2
ตอนที่ 3 เริ่มต้นแผนแก้แค้น 2
“องค์หญิงวันนี้ท่านช่างงดงามจริงๆ”
“ขอบคุณท่านแกนดยุค แต่ข้าก็เป็นเหมือนทุกวัน”
เหอๆ ตอบแบบไร้เยื้อใยแบบที่คิด แต่แบบนี้แหละดี ครั้งนี้ต้องเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นเพื่อให้ได้รับความสนใจอีกครั้ง ถึงตอนนี้ขุนนางส่วนมากจะสนใจแล้วก็เถอะแต่ในตอนนี้มันน้อยเกินไป
“วันนี้เป็นวันเกิดของท่านไม่ทราบว่าท่านได้ยินเรื่องของขวัญที่ข้ามอบให้หรือยัง!!!”
ถ้าจำไม่ผิดช่วงเวลานี้ตัวเราในฐานะ ไคล์ วอเตอร์ กำลังหลงองค์หญิง เนร่า อย่างหนัก หนักจนเอาเหมืองทองที่ใหญ่ที่สุดในจักรวรรดิที่เป็นของตระกูลให้กับเธอ บ้าจริงๆ เหมือนทองเป็นอู่ข้าวอู่น้ำของตัวเองแท้ๆ เอามามอบให้คนอื่นสะได้ คิดได้ยังไงกันนะ ตอนนี้ผมอยากตะโกนด่าตัวเองจริงๆ แต่ยังไงก็ต้องรักษาภาพโพสต์ในฐานะแกนดยุคเอาไว้ อีกอย่างคงต้องเอาเหมืองทองคืนมาให้ได้ก่อน
ตามความทรงจำของผม หลังจากเสียเหมืองทองแห่งนี้ไปตระกูลก็แย่ลงแบบสุดๆ ถึงขนาดแบ่งขายอาณาเขตเพื่อเอามาเป็นค่าใช้จ่ายในส่วนต่างๆ ภายในเวลาไม่กี่ปีตระกูล วอเตอร์ ก็เป็นเพียงตระกูลแกนดยุคแค่เพียงชื่อเท่านั้น สมบัติ กำลังทหาร อาณาเขต ของพวกนี้เนขายไปจนหมด ถ้าคิดจะเตรียมตัวรับมือกับเผ่าปีศาจและเผ่าเทพแล้ว เรื่องแบบนั้นจะปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด …ไม่ ได้ เด็ด ขาด!!!
“ข้าได้รับแล้ว เหมืองทองที่ท่านให้ข้ามานับว่าดีมาก”
หลังการตอบของเธอ เสียงซุบซิบก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“อะไรนะ เหมือนทอง! นี่ให้เหมืองทองเป็นของขวัญเลยเหรอ!!!”
“บ้าไปแล้วเรื่องแบบนั้น ถ้าจำไม่ผิดตระกูล วอเตอร์ ยังยืนอยู่ได้ก็เพราะเหมืองทองแห่งเดียวที่ใหญ่ที่สุดในจักรวรรดิไม่ใช่หรือไง ให้องค์หญิงแบบนี้จะเอาอะไรมาใช้จ่าย”
“ช่างกล้าจริงๆ แบบนี้ตระกูล วอเตอร์ คงหมดอนาคตเป็นแน่”
อื้ม! ถึงจะเจ็บใจที่โดนพูอะไรแบบนี้ใส่ แต่สิ่งที่เหล่าขุนนางในห้องกำลังซุบซิบกันมันก็เป็นเรื่องจริง ถึงจะมีเหมืองที่ใหญ่ที่สุดในจักรวรรดิแต่ตระกูลของผมก็มีมันเพียงแห่งเดียว จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยทีหลังจากมอบมันให้ยัยร่านไปตระกูลจะตกต่ำขนาดนั้น เฮ้อ~ หมดคำจะพูดกับตัวเองจริงๆ
“ถ้าองค์หญิงพอใจข้าก็ไม่ขัด แต่ต้องขอโทษด้วยที่ข้าไม่สามารถให้ได้แล้ว”
“ห่ะ!!!”
ท่าทางสงบขององค์หญิง เนร่า หายไปทันที ใบหน้าของเธอเวลานี้เต็มไปด้วยความตกใจ เหอะ! ตอนนี้เหมืองทองยังไม่ได้รับการส่งมอบอย่างเป็นทางการ ดีจริงๆ ที่ได้กลับมาในวันนี้เพราะหลังจากจบงานตัวเราต้องไปเซนมอบให้ยัยร่านนี่ ส่วนเหตุผลที่เธอตกใจขนาดนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก การเสียเหมืองทองขนาดใหญ่ที่สุดของจักรวรรดิมันยากจะประมูลค่าของมัน
“ท่านจะกลับคำงั้นเหรอ ท่านแกนดยุค!!! ท่านมอบมันให้ข้าไปแล้ว!!!”
“ต้องขอโทษด้วยครับองค์หญิง แต่ข้าจำไม่ได้เลยว่าเซนยิมยอมไปตอนไหน จดหมายนั่นคนของข้าคงเข้าใจอะไรผิดจึงเขียนมาแบบนั้น ข้ามาวันนี้ก็เพราะจะมาบอกท่านให้เข้าใจ”
“เขียนผิด!!! นี่ท่านกำ-”
“อีกอย่าง! ข้ามีอีกเรื่องต้องบอกท่านเช่นกัน ตัวข้าลองคิดทบทวนดูแล้วคงไม่เหมาะที่จะแต่งงานกับองค์หญิงผู้สูงส่งเช่นท่าน เพราแบบนั้นเรื่องหมั่นหมายของเราข้าจะไปทูลต่อองค์จักรพรรดิสวรรค์ด้วยตัวเอง”
ใบหน้าตกใจขององค์หญิง เนร่า เริ่มบิดเบี้ยวทันทีหลังจากผมพูดออกไป จากคำพูดของผมในงานครั้งนี้คงทำให้เธอเสียหายไม่ใช่น้อย เหมืองทองที่ใหญ่ที่สุด! วาที่แกนดัชเชส! ทั้งสองอย่างที่ทำให้อำนาจของเธอมั่นคงในราชวงศ์กำลังจะหายไปทั้งหมด เอาตามตรงที่ทำให้เธอมีอำนาจแล้วสุขสบายโดยไม่โดนพี่น้องคนอื่นเล่นงานคงเป็นเพราะตำแหน่งของเธอ วาที่แกนดัสเชสแห่งตระกูล วอเตอร์
แต่ว่า ตำแหน่งตรงนั้นมันกำลังจะหายไป ถ้าองค์ชายและองค์หญิงคนอื่นได้ยินเรื่องนี้คงจะกระโดดดีใจจนทนไม่ไหวกันแน่เพราะเธอสร้างศัตรูในหมู่พี่น้องเอาไว้เยอะพอสมควร หึ! ถ้าไร้ซึ่งการคุมครองตระกูล วอเตอร์ เธอมันก็เป็นเพียงองค์หญิงไร้อำนาจ อยากดูเรื่องหลังจากนี้จริงๆ เธอจะเป็นยังไง
ส่วนเรื่องเหมืองทองก็เหมือนกัน ถ้าเธอได้มันมาก็หมายถึงขุมอำนาจมหาศาลทางการเงิน เงินคือทุกสิ่ง มีเงินทำอะไรก็ได้ คำนี้ไม่ได้ใช้ได้ในโลกที่ผมจากมาเท่านั้น แต่ในโลกนี้เงินก็ไม่ได้ต่างอะไรจากพระเจ้า… ไม่สิ! โลกนี้ต้องเรียกว่าทอง แต่ช่างเถอะเรื่องเล็กน้อยแบบนั้นถึงมันเป็นเหมืองทองแต่ก็เรียกเงินไปแล้วกัน เธอคงคิดว่าหลังจากได้เหมืองทองอำนาจตระกูลแกนดยุค วอเตอร์ คงไม่จำเป็นอีกต่อไป เลยพยามกำจัดผมแบบนี้
แต่ว่า เสียใจด้วยนะ… เธอกำลังเล่นกับคนผิดแล้ว
“ไม่ได้!!! ท่านมอบให้ข้าแล้วมันต้องเป็นของข้า!!!”
ครั้งนี้องค์หญิง เนร่า ตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม คงทำเพื่อให้คนอื่นได้ยินการสนทนาในครั้งนี้แน่ๆ แต่เธอช้าไปแล้วละเพราะฉันจัดการเรื่องนั้นก่อนเธอแล้ว ตอนนี้เธอคงกำลังบีบผมให้มอบเหมืองทองให้กับเธอเพราะถ้าผมผิดคำพูดก็เท่ากับตระกูล วอเตอร์ ผิดคำพูดทันที ฉลาดจริงๆ แต่
ฟุบ!
ผมคุกเข่าลงหนึ่งข้าง ในท่านั่ง
“ขออภัยท่านจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ก่อนที่ข้าจะออกมาจากตระกูลข้าได้ข่าวว่ามีคนแอบเขียนจดหมายฉบับนั้นขึ้นมา มันทำเพื่อหลอกให้ท่านและข้าผิดใจซึ่งกันและกัน องค์หญิงไม่ต้องเป็นห่วงหลังจากยกเลิกการหมั่นข้ามีของทนแทนให้ท่านแน่นอน พระองค์โปรดวางใจ!!!”
“นี่….”
พูดอะไรไม่ออกเลยละสิ คงคิดไม่ถึงสินะว่าฉันจะไม่รู้แผนของเธอ หึ! จากการสืบของผมหลังจากได้เป็นจอมพลคนสุดท้ายของจักรวรรดิ ผมได้รู้ความจริงอันหน้าตกใจหนึ่งอย่าง นั่นก็คือ มีคนในตระกูลของผมเป็นสายให้กับยัยนี่ เพราะเรื่องนั้นทำให้จดหมายที่ผมไม่ได้เขียนถูกส่งมาให้กับเธอ และตัวผมที่หลงเธอพร้อมกับโดนจดหมายหมัดตัวเลยไม่กล้าพูดอะไรและมอบเหมืองให้ไปแบบไม่มีทางเลือก บวกกับตอนนั้นผมโดนพวกสายในตระกูลปั่นด้วยว่าถึงยังไงเธอก็จะแต่งเข้าตระกูล สมบัติของเธอก็กลับมาเป็นของผมอยู่ดี เพราะแบบนั้นเลยยอมให้ไปแบบหน้ามืดตามัว บ้าบัดซบจริงๆ
“แต่องค์หญิงไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะเร่งหาคนปลอมแลงเอสารขุนนางและเอาตัวมาลงโทษแน่นอน ไม่ว่าใครจะอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ข้าจะลากคอมันมาลงโทษแบบสูงสุด”
ใบหน้าโมโหขององค์หญิง เนร่า เปลี่ยนไปในทันที เธอกลับมายิ้มอีกครั้ง
ก็แน่ละ ไอ้คนที่มันอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดมันเธอยังไงละ ปลอมแปลงเอกสารขุนนาง! เรื่องนี้ก็เป็นปัญหาใหญ่มากพอแล้ว แต่นี้มันเป็นเอกสารขุนนางระดับสูงอย่างแกนดยุค ต่อให้เป็นองค์หญิงก็ยากที่จะละเว้นโทษประหารชีวิต
“ข้าเข้าใจแล้วท่านแกนดยุค เรื่องเหมืองทองข้าจะไม่รับมันแต่เรื่องคนร้ายข้าขอสืบหามันเองก็แล้วกัน การที่มันกล้ามาดูถูกราชวงศ์แบบนี้ข้าคงปล่อยมันไปไม่ได้”
หึ! มันก็เธอเองไม่ใช่หรือไงยัยร่าน แต่ก็เอาเถอะ ยังไงเรื่องครั้งนี้คงสืบต่อไปยากเพราะแวกหญ้าให้งูตื่นไปแล้ว ตามจริงก็เสียดายเหมือนกันที่พูดออกไปแบบนั้น แต่เมื่อมันแลกกับเหมืองทองของตระกูลกลับมาได้มันก็นับว่าคุ้มค่า
“แบบนั้นก็ได้ครับ ถ้าองค์หญิงประสงค์แบบนั้นตัวข้าก็ไม่สามารถขัดพระองค์ได้ …ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวกลับก่อนเพราะวันนี้ข้าหมดเรื่องที่จะบอกท่านแล้ว”
ผมหันหน้าเดินออกห้องทันทีหลังพูดจบ ตอนนี้ให้เดาในหัวขององค์หญิง เนร่า คงเต็มไปด้วยความสับสนที่ผมในฐานะทาสของเธอตลอดหลายปีมาพูดอะไรแบบนี้ แต่นี่มันยังไม่หมดหรอก ตอนนี้ฉันจะให้เธอรับมือกับพวกพี่น้องของเธอเล่นๆ ไปก่อน การทรมานที่แท้จริงจากฉันคนนี่ที่เก็บความแค้นนับสิบๆ ปี มันยังไม่หมดเพียงเท่านี้ หึหึ! คงได้เห็นเรื่องสนุกนับตั้งแต่นี้แน่
“เดี๋ยวก่อนท่านแกนดยุค!”
“องค์หญิงต้องการอะไรอีกครับ?”
น้ำเสียงที่รั้งผมเอาไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องดีขึ้นมาก น้ำเสียงเย็นช้าเมื่อครู่หายไปจนหมด ใบหน้าโมโหกับไม่พอใจเองก็หายไปเหมือนกัน ราวกับว่าเป็นดอกฟ้าเลยหมู่ดอกฟ้า แต่ผมเข้าใจดีว่าเธอมันเป็นกงจักรชัดๆ ทีแรกคิดว่าจะปล่อยให้ผมกลับ แล้วจะไปหาเกราะตระกูลทรงอำนาจตระกูลอื่นเกราะเพื่อเอาตัวรอด แต่ผมคงคิดน้อยเกินไป เธอเป็นถึงคนที่ทำลายตระกูลแกนดยุค วอเตอร์ จนกลายเป็นสามัญชนธรรมดาเลยนี่นะ…
“วันนี้พวกเราอาจผิดใจกันเล็กน้อย ข้าหวังว่าวันนี้ท่านจะมีเวลาคุยกับข้าหลังจบงาน”
“ต้องขอโทษด้วยองค์หญิง แต่ข้ามีงานที่ตระกูลต้องทำ แถมยังต้องเข้าฝ่าดวงตะวันของจักรวรรดิอย่างองค์จักรพรรดิสวรรค์อีก เกรงว่าคงไม่มีเวลาขนาดนั้น โอกาสหน้าข้าหวังว่าท่านจะชวนข้าอีกครั้ง”
ใบหน้าขององค์หญิง เนร่า แข็งค้างไปทันที
“ดะ ได้… ถ้างั้นข้าจะส่งจดหมายไปหาท่าน”
“ครับ”
ผมเริ่มออกเดินต่อทันที แต่ขณะเดียวกันก็มีชนชั้นสูงหลายคนลุกออกมาจากงานตามผมด้วยเช่นกัน พวกที่ลุกออกมาไม่ได้ตามผมหรืออะไรหรอก แต่พวกมันกำลังตีตัวออกห่างจากองค์หญิง เนร่า กันต่างหาก ในเมื่อไร้ซึ่งกาสนับสนุนจากตระกูลแกนดยุคและเหมืองทอง องค์หญิง เนร่า ก็ไม่ได้ต่างจากพวกไร้อำนาจใจราชวงศ์คนอื่นๆ พวกขุนนางรู้ดีว่าถ้าอยู่กับเธอไปก็ไม่ได้ประโยชน์เลยพากันตามออกมาแบบนี้
หึ! หวังว่าคงได้เห็นการเคลื่อนไหวขององค์ชายและองค์หญิงคนอื่นๆ เร็วๆนะ เพราะถ้าไม่อย่างงั้นฉันเองนี่แหละที่ต้องเคลื่อนไหว และเมื่อถึงเวลานั้น… เหอเหอ… ช่างสะใจจริงๆ ความแค้นตลอดหลาสิบปีกำลังจะได้รับความเติมเต็มแล้ว
