32

Ep.32

“อ้อจริงสิ ฉู่เซวียน นี่นายพึ่งมาฐานมนุษย์เป็นครั้งแรกใช่ไหม? ” เจียงฮ่าวเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก เลยเอ่ยถาม

ฉู่เซวียนพยักหน้า ยังไงซะ เขาไม่มีอะไรต้องปิดบัง

“ใช่จริงๆด้วย” เจียงฮ่าวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ว่าฉู่เซวียนต้องทำอะไรก่อนดี  “งั้นนายไปสำนักงานบุคลากรของฐานก่อน จะได้ลงทะเบียนข้อมูลส่วนตัว ถ้าทำเสร็จแล้ว พวกแต้มพลังงานหรืออะไรทำนองนั้นจะสามารถเก็บไว้ในชิปส่วนบุคคลของนายได้”

จากนั้น เจียงฮ่าวก็พาฉู่เซวียนมายังสำนักงานบุคลากร ช่วยให้ฝ่ายหลังได้รับสร้อยข้อมือเส้นเล็ก

ฉู่เซวียนใช้กระป๋องอาหารแลกเปลี่ยนแต้มพลังงานหลายร้อยแต้ม เขาจำหน้าผู้หญิงที่รับผิดชอบการแลกเปลี่ยนได้ดี อีกฝ่ายใช้สายตาร้อนแรงมองเขาไม่วางตา

ฉู่เซวียนกล้าท้าเลย ว่าถ้าเขาจีบ เธอคนนั้นคงตอบตกลงอย่างไม่ลังเล

...

บนท้องถนน

ฉู่เซวียนรู้สึกว่ายิ่งเดินก็ยิ่งไกลจากพื้นที่เจริญขึ้นเรื่อยๆ เลยเอ่ยถามว่า “เจียงฮ่าว นายไม่ได้อยู่เขตในเมืองหรอกหรอ”

“ใช่” เจียงฮ่าวพยักหน้า  “ฉันยากจนเกินไปเลยอยู่เขตนี้ไม่ได้ แต่เดี๋ยวพวกเรากำลังจะไปที่พักของฉันกัน”

ต่อมา ด้วยการนำทางของเจียงฮ่าว ฉู่เซวียนมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตกของฐาน

ระหว่างทาง ฉู่เซวียนค้นพบว่า แม้ตอนก้าวผ่านประตูฐานเข้ามา ข้างในเมืองจะดูเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก แต่พอยิ่งเดินลึกเข้าไป ทุกอย่างกลับยิ่งดูเละเทะวุ่นวายกว่าเดิม

จะพบได้ว่ามีบ้านตั้งกระจัดกระจายอยู่ทุกหนแห่ง และบ้านเหล่านี้ถูกสร้างจากการนำวัสดุเหลือใช้ที่พอจะหาได้ทั่วไปมาสร้าง หากให้เรียกว่าบ้านคงพูดได้ไม่เต็มปาก ควรเรียกว่าเพิงถึงจะถูกกว่า

เห็นฉู่เซวียนและเจียงฮ่าวที่แต่งตัวสะอาดสะอ้านเดินผ่านมาทางนี้ บางครั้งก็มีคนในพื้นที่โผล่หัวออกมามองพวกเขาทางหน้าต่าง แต่ส่วนใหญ่มีสีหน้าเฉยชา ดูแทบไม่มีความหวัง

“เขตตะวันตกถือเป็นพื้นที่สลัมของฐาน” เจียงฮ่าวอธิบายให้ฉู่เซวียนฟัง “คนพวกนี้ส่วนใหญ่ไม่มีความสามารถในการทำงาน ถึงอยากหางานก็ไม่มีใครจ้าง พวกเขาอยู่รอดมาได้โดยการคอยรับเสบียงบรรเทาทุกข์จากกองทัพ”

ฉู่เซวียนมองออกไป และเห็นว่าในมือของบางคนกำลังกินก้อนอะไรก็ไม่รู้ที่มีสีดำ แม้จะดูกินยาก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย

“รีบไปเถอะ” ฉู่เซวียนถอนหายใจ เดินไวขึ้น

เขาพึ่งตื่นจากการหลับใหลได้ไม่นาน ดังนั้นภาพของความเจริญรุ่งเรืองในอดีตยังคงสดใหม่ วันนี้พอได้เห็นความแตกต่างระหว่างความเป็นจริงกับในความทรงจำ ฉู่เซวียนได้แต่ถอนหายใจ อดคิดไม่ได้ว่าเขาอาจกำลังอยู่ในความฝัน

ไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงบังกะโลที่ดูธรรมดาหลังหนึ่ง

“นี่แหละบ้านฉัน” เจียงฮ่าวกล่าว

อย่างไรก็ตาม ตอนที่กำลังจะผลักประตูเข้าไป ฉู่เซวียนได้ดึงแขนเขากลับมา

เดิมเจียงฮ่าวรู้สึกสงสัย แต่หลังจากเห็นสีหน้ามืดมนของฉู่เซวียน เขาก็กลืนคําถามกลับลงคอ

“ไอ้พวกที่อยู่ข้างหลัง คอยตามพวกเรามาตลอดทาง จะยอมออกมาได้รึยัง?” ฉู่เซวียนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น กล่าวเสียงเรียบ

สิ้นเสียงเขา ปรากฏเสียงฝีเท้าดังขึ้นเบื้องหลัง จากนั้น ร่างหลายร่างได้ก้าวออกมาจากที่ซ่อน

สามคนเป็นชายร่างใหญ่ดูแข็งแกร่ง คนที่อยู่หน้าสุดเหมือนจะเป็นหัวหน้า ก้าวนำด้วยท่าทีดุดัน ด้านหลังพวกเขาเป็นชายร่างเตี้ยเดินตามมา

ฉู่เซวียนจำเจ้าหมอนี่ได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น

ในตอนที่เขาก้าวเข้ามาในฐาน เขาเห็นเจ้าหมอนี่ย่องตามเข้ามา แต่ตอนนั้นเขาไม่สนใจ เวลานี้ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะชักนำปัญหามาสู่ตัวเอง

เจตนาฆ่าฉายวาบในแววตาของฉู่เซวียน

ฝั่งเจียงฮ่าว เมื่อเห็นกลุ่มคนท่าทีดุร้าย หัวใจเขาเริ่มเต้นรัว กำปั้นเกร็งแน่นโดยไม่รู้ตัว แต่ฉู่เซวียนยังคงดึงเขากลับมา เอ่ยเสียงเบาว่า “เดี๋ยวก่อน รอดูว่ามันจะทำอะไร”

ได้ยินคำนี้ เจียงฮ่าวสูดหายใจลึก ถอยไปยืนข้างหลังฉู่เซวียนอย่างเงียบๆ