เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 73 ยิ่งปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

" นายคือผู้นำของนิกายเมฆสรรค์์ชื่อ เชียงตี้ ถูกใช่ไหม? " หยางเฉินที่เดินไปถึงด้านหน้าของเชียงตี้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งเหมือนน้ำเสียงใช้ขู่ให้กลัว ระยะห่างที่หยางเฉินกำลังอยู่ห่างจากเชียงตี้ตอนนี้ก็อยู่ประมาณหลงเย่าที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าองตน

" ใช้ครับท่านผู้เป็นอมตะ " เชียงตี้ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงปกติ และก็เอียงสายตาหลบหยางเฉินเล็กน้อย พร้อมกับคิดในใจไปด้วย ' เขาต้องการอะไรจากเรากันนะ? '

ส่วนทางด้านลูกศิษย์ของนิกายเมฆสรรค์ที่กำลังนั่งคุกเข่ากันอยู่ด้านหลัง ทุกคนต่างก้ฟพากันมองไปที่หยางเฉินด้วยแววตาไม่พอใจกันทั้งนั้น ' หึ! ใบหน้าของตัวหัวหน้าอย่างเชียงตี้ยอมแพ้แล้วก็จริง แต่พวกนั้นยังคงไม่รู้ถึงพลังของเราสินะ- งั้นก็คงต้องแสดงให้มดปลวกพวกนี้มันดูหน่อยก็แล้วกันว่าสิ่งที่พวกมันกำลังคิดอยู่มันมีความผิดขนาดไหน ' หยางเฉินคิดในใจขณะที่กวาดสายตามองพวกลูกศิษย์นิกายเมฆสรรค์ ที่กำลังพากันมองที่ตัวเองด้วยแววตาไม่พอใจอยู่

จากนั้นหยางเฉินก็หันไปทางหลงเย่าที่กำลังนั่งก้มหัวอยู่ข้างๆ แล้วพูดออกมา " หลงเย่าลุกขึ้นมา! "

" ครับท่าน! " หลงเย่าตอบรับคำสั่ง แล้วก็ลุกขึ้นมายืนอยู่ด้านข้างของหยางเฉินทันที จากนั้นทางหยางเฉินก็ได้เิ่มพูดต่อ " พวกนี้ใช่ไหมที่นายบอกว่าบุกเข้าไปในทะเลวาบระหว่างที่ฉันกำลังฝึกวิชาอยู่ "

" ใช่ครับ- แต่ตอนนันพวกนี้ไม่ได้มีท่าทางไม่พอใจอะไรผมก็เลยปล่อยไป " หลงเย่าตอบกลับมา แล้วก็เอียงหน้าไปทางเชียงตี้ที่กำลังก้มหวอยู่ด้านหน้าเล็กน้อย ในระหวว่างนั้นเองเชียงตี้ที่กำลังก้มหัวอยู่เมื่อได้ฟังทั้งสองคนคุยกัน ก็ได้คิดในใจไปด้วย ' เป็นแบบที่เราคิดเอาไว้จริงๆ ผู้ชายคนนี้เองที่เป็นคนฝึกวิชาอยู่วันนั้น '

" เฮย! " หยางเฉินพูดใส่เชียงตี้ด้านหน้าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แล้วเมื่อเชียงตี้ได้ยินเสียงของหยางเฉินก็เงยหน้าขึ้นมาถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อที่ออกเต็มใบหน้าด้วยความกดดันที่เจออยู่ " ครับ.... "

" พวกนายจะรับผิดชอบยังไงในเมื่อบุกเข้ามา แล้วเสียมารยาทกับฉันถึงสองครั้งแบบนี้ " หยางเฉินพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับว่าต้องการอะไรบางอย่าง แล้วก็มีรอยยิ้มที่มุมปากพร้อมกับคิดในใจไปด้วย ' ถ้ามันเป็นคนที่ฉลาดพอ ก็คงคิดได้ว่าทางเลือกของมันก็เหลืออยู่ทางเดียวแล้ว หึหึ! "

"-มันจะมากไปแล้วนะ!!!! "

"-ใช้! คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้าพูดกับหัวหน้านิกายเมฆสรรค์แบบนี้ "

"-หัวหน้าเอาเลย สั่งสอนไอเ็กปากไม่สิ้นกลิ้นน้ำนมนี่เลย "

เสียงของพวกลูกศิษย์นิกายเมฆสรรค์พากันตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แล้วก็มีคนบางส่วนเริ่มลุกขึ้นยืนขึ้นมา ' หึหึ! เริ่มเป็นไปตามแผนของเราแล้ว ' หยางเฉินในใจขณะที่พวกพวกลูกศิษย์ของนิกายเมฆสรรค์พากันตะโกนออกมา และก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนกันทีละคนสองคน

...

....

,,,,,

จนเวลาได้ผ่านไปสักพักพวกลูกศิษย์นิกายเมฆสรรรค์ก็ลุกขึ้นมาเกือบ 80% ของทั้งหมด ' ชิ!!! นี่เขาว่างแผนเอาไว้แบบนี้เหรอเนี่ย- ไม่เพียงแค่มีพลังอยู่ในระดับสูงเท่านั้น แต่ในเรื่องของการวางแผนของเขาเองก็สุดยอดเหมือนกัน ถ้าตามที่เราคิดเอาไว้เขาก็คงต้องการให้นิกายของเราอยู่ภายใต้อำนาจการดูแลของเขาเหมือนกับที่นี้ แต่เนื่องจากต้องการลดความแข็งแกร่งของพวกเราให้อยู่พอๆ กับหมู่บ้านโอสถสรรค์ ก็เลยพูดจาแบบนั้นเพื่อจัดการกับพวกที่ไม่คิดจะภัคดีไปด้วย เป็นแผนที่ยิ่งปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย ' เชียงตี้คิดในใจขณะที่กำลังมองไปที่หน้าของหยางเฉินที่กำลังยิ้มแบบมีนัยอยู่ แบบที่ว่าเหมือนกับว่าแผนสำเร็จ

" รู้สึกว่าแบบนี้ต้องสั่งสอนให้มันรู้จุดยืนของตัวเองหน่อยแล้วสินะ! " เสียงของหยางเฉินพูดออกมา แล้วก็หันหน้าไปทางหลงเย่าที่ยืนอยู่ " ช้าก่อนครับท่านผู้เป็นอมตะ!! " เสียงของเชียงตี้พูดออกมาทันทีหลังจากที่หยางเฉินพูดจบราวกับว่ากำลังรอจังหวะแบบนี้อยู่แล้ว

" มีอะไร?- คงไม่ได้กำลังจะบอกว่าให้ปล่อยพวกมันไปใช่ไหม หรือนายเองก็อยากตายด้วยอีกคนที่จะขอชีวิตของพวกที่มันกำลังดูถูกฉันอยู่ตอนนี้ " หยางเฉินหันกลับมาพูดกับเชียงตี้ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

" ไม่ครับ! แต่ว่า... ท่านช่วยอย่าทำอะไรกับกลุ่มคนที่ยังไม่คิดจะต่อต้านได้ไหม เพราะพวกนั้นไม่ได้มีความผิดอะไร " เชียงตี้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วมองเข้าไปในตาของหยางเฉินแบบกดความกลัวของตัวเองเอาไว้ขณะเดียวกันก็ได้คิดในใจไปด้วย ' เราต้องทำให้กำลังรบเหลือเอาไว้ให้เยอะที่สุด เพราะยังไงตอนนี้คนที่เราเอามาก็มีแต่พวกมีความสามารถของนิกายเมฆสรรค์ ถ้าเสียพวกนี้ไปทั้งหมดนิกายเมฆสรรค์ของเราจบแน่! '

' พูดออกมาแบบนี้แปลว่ามันรู้ถึงแผนของเราด้วยสินะ หึหึ! ไม่ได้เจอนานแล้วนะ คนที่สามารถอ่านแผนของเราออกได้แบบนี้แม้แต่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เองยังแถบไม่มีเลย ' หยางเฉินคิดหลังจากที่ฟังเชียงตี้พูดออกมาก็คิดด้วยอารมณ์ดีใจเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มออกมาแบบอ่อนๆ แล้วก็ได้ตอบออกไป " แบบนั้นก็ได้! "

" ขอบคุณครับท่านผู้เป็นอมตะที่เมตตา! " เชียงตี้พูดออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดีใจ แล้ก็ก้มหัวลงไปด้าหน้าอีกครั้ง

จากนั้นหยางเฉินก็เริ่มกวาดสายตาดูพวกนิกายเมฆสรรค์อีกครั้ง ' ประมาณ 70 คน สินะ! เหลือเยอะกว่าที่ิดเอาไว้นิดหน่อยแหะ ' หยางเฉินคิดในใจหลังจากกวาดสายตามองพวกนิกายเมฆสรรค์ที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่่ และก็เริ่มพูดออกมาต่อ " วิชาบาเรียลมปราณขั้นสูง " หลังจากที่หยางเฉินพูดจบก็มีสิ่งที่คล้ายๆ กับโดมปรากฏออกมาป้องกันร่างกายพวกคนที่กำลังนั้งคุกเข่าอยู่ ร่วมถึงเชียงตี้ที่อยู่ด้านหน้าด้วย แลัวหยางเฉินก็ได้พูดต่อโดยหันไปทางหลงเย่าที่อยู่ด้านหลัง " หลงเย่จัดการพวกมันได้อย่างเต็มที่ นายไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของพวกที่อยู่ในวิชาบาเรียที่ฉันสร้าง! "

" ครับท่าน!!! " หลงเย่าตอบออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วก็เปลี่ยนร่างเป็นมังกรวารีอีกครั้ง แล้วเริ่มไล่ฆ่าพวกนิกายเมตรสรรค์ตามคำสั่งของหยางเฉินทันที