เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 72 เหตุผลที่มา

' นี่เชียงตี้มันรู้จักกับสัตว์อสูรที่ชื่อหลงเย่าด้วยงั้นเหรอเนี่ย? ' เก็นเซงคิดในใจขณะที่มองหลงเย่าคุยกับเชียงตี้ ที่อยู่ด้านหน้าของตัวเองอยู่

" เจ้ามาทำอะไรที่นี่? " หลงเยาถามเชียงตี้ด้วยน้ำเสียงสงสัย แล้วก็ค่อยๆ เดินตรงเข้าไปยังจุดที่เชียงตี้กำลังยืนอยู่ ในระหว่างที่หลงงเย่าเดินเข้าไป เชียงตี้ก้ได้คิดในใจไปด้วย ' ไม่คิดเลยว่ามันจะอยู่นี้ แล้วอีกอย่างพลังของมันแข็งแกร่งขึ้นกว่าที่เจอกันคราวก่อนมากด้วย ต่อให้ใช้คนทั้งหมดที่เราเอามาด้วยก็คงไม่ชนะหรอก ไม่สิ! มันก็พอมีหวังอยู่แต่มันเสี่ยงเกินไปเพราะเราต้องได้รับความเสียหายมากแน่ถ้าสู้กับมันตอนนี้- '

" ถามว่ามาทำอะไรที่นี้!! " หลงเย่าที่กำลังเดินเข้าไปมาเชียงตี้ถามย้ำอกครั้งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยเหมือนกับขึ้นเสียงพอเร่งเอาคำตอบ แล้วหยุดเดินอยู่กลางทางก่อนจะถึงตัวของเชียงตี้ประมาณ 2 เมตร จากนั้นเชียงตี้ก็ตอบออกมมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ " พะ- พวกเรามาที่นี้ก็เพื่อเอาของของพวกเราที่หมู่บ้านโอสถสรรค์เอาไปครับ ตะ- แต่ว่าถ้าหมู่บ้านนี้เป็นของท่านแล้วพวกเราก็ขออภัยด้วยครับเพราะทางเราไม่รู้เรื่องนี้- "

" อย่ามาพูดโกหก!!! " เสียงของเก็นเซงตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงโมโหขณะที่เชียงตี้กำลังพูดอยู่ แล้วหลงเย่าก็ได้หันหน้าไปทางเก็นเซง เพื่อฟังเก็นเซงพูดต่อ " ของบ้าบ่ออะไรกัน พวกเราเคยไปเอาของอะไรมาจากนิกายเมฆสรรค์ของพวกแก? "

" เหอะ! " เชียงตี้พูดออกกมาด้วยน้ำเสียงท่าทางดูถูก และก็เริ่มพูดต่อโดยชี้นิ้วไปยังเก็นเซงที่ตะโกนออกมาเมื่อกี้ไปด้วย " แกยังมีหน้ามาถามอีกงั้นเหรอ ว่าเอาอะไรจากหมู่บ้านของฉันไปต้องให้พูดไล่เรียงของทีละอย่างไหม "

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็มีปากเสียงกันสักพัก โทษกันไปโทษกันมาด้วยเรื่องไร้เหตุผล แต่ทุกคนก็ต้องหยุดลงเมื่อประตูคลังเก็บสมุนไพรเปิดออกมาพร้อมกับพลังที่แพ่ออกมาอย่างมหาศาล

' พลังแบบนี้มันอะไรกัน ขนาดเราอยู่ระดับขั้นสูงสุดตอนปลายเมื่อสัมผัสได้ยังรู้สึกน่ากลัวเลย ' เชียงตี้คิดในใจขณะที่สัมผัสพลัของหยางเฉินที่แพ่ออกมาได้ แล้วก็มองไปที่จุดพลังปล่อยออกมา ' เด็กนั้นเป็นคนปล่อยพลังน่ากลัวนี้ออกมางั้นเหรอ เหลือเชื่อ! ' เชียงตี้คิดด้วยสีหน้าตกใจ เมื่อหันไปเจกับหยางเฉินที่ยืนอยู่หน้าประตู

จากนั้นทั้งหลงเย่า และก็พวกหมู่บ้านโฮสถสรรค์ก็พากันนั่งคุกเข่าก้มหัวให้กับหยางเฉินที่ยืนอยู่หน้าประตูทันทีเมื่อประตูเปิดออก

ฟุบ!

' นี่จะบอกว่าเจ้าเด็กนั้นนะเหรอ ที่เป็นคนที่สัตว์อสูร 1,000 ปี ให้ความเคารพ และถ้าดูจากที่พวกหมู่บ้านโอสถสรรค์ที่สุดจะทนงตัวคุกเข่าให้แบบนี้ ก็แปลว่าหมอนั่นเป็นคนทำลายหมู่บ้านสินะ! ' เชียงตี้คิดในใจขณะที่มองไปมาระหว่างพวกหมู่บ้านโอสถสรรค์ และก็ทางหยางเฉินที่กำลังยืนอยู่ด้านหน้าประตู เมื่อเชียงตี้วิเคราะห์สถาณการณ์สักพักก็รีบนั่งคุกเข่าลงทันที

ฟุบ!

ทันทีที่เชียงตี้นั่งคุกเข่าพวกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังที่เป็นคนของนิกายเมฆสรรค์ ก็พากันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ

" -ท่านผู้นำนิกาย ท่านไปคุกเข่าให้มันทำไม "

"-ท่านครับนี่มันหมายความว่ายังไง??? "

"-ท่านครับพวกเราไม่ได้มาทำแบบนี้นะครับ! "

เสียงของผุ้คนที่พากันพูดออกมาต่างพากันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ แล้วก็ไม่พอใจกันซึ่งที่พวกนี้พูดออกมาก็เป็นเพราะว่ามีระดับพลังน้อยเกินไที่จะสัมผัสความน่ากล้วของหยางเฉินได้ เพราะสำหรับพวกลูกศิษย์นิกายเมฆสรรค์ตอนนี้หยางเฉินก็เหมือนกับเก็นเซง หรือไม่ก็เชียงตี้ที่ปล่อยพลังน่ากลัวออกมาเท่านั้น พวกเขาทุกคนต่างคิดอย่างนี้กันหมดเพราะไม่สามารถแยะแยะพลังได้

แต่ความเป็นจริงก็คือพลังที่หยางเฉินปล่อยออกมามันน่ากลัวกว่านั้นเยอะ ซึ่งคนที่ขาใจดีที่สุดก็คือเชียงตี้ที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ตอนนี้เพียงคนเดียว " คุกเข่าให้หมด!!! " เชียงตี้ตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงเพื่อกลบเสียงขอพวกลูกศิษย์ที่กำลังคุยกันอยู่ด้านหลังของตน และพวกที่ได้ยินก็เริ่มพากันนั่งคุกเข่าลงด้วยสีหนน้าไม่ค่อยเต็มใจนักอย่างช้าๆ

' พวกนั้นมัเป็นใครตอนแรกคิดว่าเป็นพวกที่บุกเข้ามาสะอีก แล้วทำไมมันถึงได้กำลังก้มหัวให้กับเราแบบนั้นกันละ? ' หยางเฉินคิดในใจขณะที่กำลังมองปยังจุดที่พวกนิกายเมฆสรรค์กำลังก้มหัวใหกับตัวเองอยู่ด้วยความสงสัย เพราะที่หยางเฉินออกมาจากห้องคลังสมุนไพรก็เพราะสัมผัสพลังของผู้ฝึกตนหลายจุดได้นั่นเอง และก็นึกว่าหู่บ้านโดนบุดเลยออกมาแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเจอกับเหตุการณ์ที่กำลังเห็นอยู่

" เก็นเซงพวกนั้นมันเป็นใคร? " หยางเฉินหันกลับไปพูดกับเก็นเซงที่อยู่ด้านหน้าของตน แล้วทางเก็นเซงที่กำลัก้มหัวอยู่ก็ค่อยๆ เงยหน้าตอบออกมา " พวกนั้นเป็นคนของนิกายเมฆสรรค์ครับ! "

' นิกายเมฆสรรค์ ออ~ แบบนี้เองพวกมันคงมาที่นี้เพื่อปล้นสมุนไพรของหมู่บ้านโอสถสรรค์สินะ ก็ดี! แบบนี้จะได้จัดการไปรอบเดียวไปเลย เพราะยังไงเราก็คิดอยู่แล้วว่าต้องกครองประเทศนี้ในด้านของผู้ฝึกตนให้ได้ และถ้าได้นิกายเมฆสรรค์กับหมู่บ้านโอสถสรรค์ที่อยู่ระดับจุดสูงสุดของประเทศมาอยู่ในการปกครองละก็ ในประเทศนี้ก็คไม่มีใครกล้าต่อต้านเราแล้ว ' หยางเฉินคิดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแบบมีนัย แล้วก็เดินตรงเข้าไปยังจุดที่พวกนิกายเมฆสรรค์กำลังนั่งคุกเข่าอยู่

ส่วนทางด้านของเชียงตี้ที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ ก็กำลังเห็นหยางเฉินเดินเข้าไปหาพวกตน ก็ไ้คิดในใจด้วยความคิดร้อนรนอย่างเต็มที่ ' มาแล้ว.... มาทางนี้แล้วให้ตายสิ! ตอนแรกว่าจะรีบหนีไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุดแล้วเชียว และอีกอย่างระดับพลังของเรากับชายคนนี้ต่างกับราวฟ้ากับเหวเลย- ถ้าทำให้เขาไม่พอใจละก็นิกายเมฆสรรค์จบแน่! '