เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 66 รอกำลังสนับสนุน

" ตั้งสติเอาไว้!!!! " เสียงของเทียงซุยพูดออกมาขณะที่ทุกคนกำลังทำหน้าตาตกใจกันอยู่ ถึงแม้ว่าตอนนี้ตัวเองจะกำลังหวาดกลัวอยู่เหมือนกันก็ตาม แต่เทียงซุยก็พูดออกมาเพื่อให้ทุกคนที่กำลังหวาดกลัวได้สติกันขึ้นมาเพื่อต้องการให้รีบสร้างค่ายกลป้อกันเอาไว้เพื่อรอเวลากำลังสับสนุนจากผมู่บ้านโอสถสรรค์มาถึง

หลังจากที่เทียซุยตะโกนออกาทุกคนต่างก็พากันเปลีย่นความสนใจไปที่เทียงซุย เพราะตามปกติคนอย่างเทียงซุยจะมีบุคคลิคสงบเยือกเย็นตลอดเวลา แต่ตอนนี้กับตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงเหมือนกับคนบ้า และในระหว่างที่ทุกคนกำลังสนใจเทียงซุยอยู่เขาก็ได้พูดอีกครั้ง " ถึงจะโจมตีไม่ได้ก็ไม่ต้องกลัว เพราะตอนนี้หลังจากที่โจมตีไปเราก็แค่ป้องกันเอาไว้รอคนจากหมู่บ้านมาช่วยเท่านั้น- "

เพล้ง!!!!

ระหว่างที่เทียงซุยกับลังพูดเพื่อเพิ่มกำลังใจอยู่นั้นก็มีเสียงดังขึ้นมา แล้วเขาก็คิดในใจกับเสียงที่ตัวเองได้ยินเมื่อคู่ทันที ' ไม่จริงใช่ไหม? มันไม่ได้เป็นแบบที่เราคิดใช่ไหม? ' เทียงซุยที่่คิดด้วยความกังวลก็ค่อยๆ หันกลับไปทางหยางเฉินที่ยืนอยู่ แล้วก็ได้เห็นหยางเฉินลอยเข้ามาในอณาเขตของค่ายกลอย่างบายๆ ' จบแล้ว.... ชีวิตของเราจบแล้ว จะเอาพลังจากไหนมาชนะคนคนนี้ได้กันละ พลังระดับนี้ที่สามารถทำลายค่ายกลที่เรากับคนอีกเกือบ 50 คน ที่ระดับผู้ฝึกตนอยู่ขั้นกลางสร้างขึ้น โดนทำลายง่ายแบบนี้ จบกัน....' เทียงซุยคิดในใจด้วยความรู้สึกหมดหวังเมื่อเห็นหยางเฉินทำลายค่ายกลเข้ามาอย่างง่ายได้

ส่วนพวกลูกศิษย์ที่กำลังสร้างค่ายกลอยู่ก็รีบพากันหนีออกจากบริเวณนั้นทันที และทำให้เกิดเหตุกาณ์ความวุ่นวายขึ้นมา

"-ต้องหนีๆ แบบนี้สู้ไม่ไหวแน่นอน "

"-ปีศาจ! นั่นมันเป็นปีศาจชัดๆ มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว "

"-บ้าไปแล้วสามารถทำลายค่ายกลของพวกเราที่เรียกได้ว่าเป็นค่ายกลป้องกันอันดับ 1 ของหมู่บ้านโอสถสรรค์ได้แบบนั้น "

ทหารที่กำลังลอยหนีไปพากันพูดออกมาด้วยสีหน้าตกใจ แล้วก็มองไปที่หยางเฉินด้วยแววตาหวาดกลัว

" เหอะ! คิดว่าจะหนีจากฉันคนนี้พ้นเหรอ " หยางเฉินพูดพร้อมกับใบหน้าสะแยะยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็เริ่มมีไฟเผาพวกคนที่กำลังหนีไปทีละคนจนครบทุกคนแบบทรมานจนหมดไม่เหลือแม้แต่กระดูกให้เห็น

...

....

.....

ตอนนี้เหลืออยู่เพียงสองคนเท่านั้นที่กำลังยืนอยู่ และกำลังมองหน้ากันนั่นก็คือหยางเฉิน แล้วก็เทียงซุยกำลังมองหน้ากันโดยทางเทียงซุยกำลังมีความกังวลในใจอย่างมากกับสถณการณ์ในตอนนี้ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อจำนวนมาก แต่เขาก็ยังไม่ขยับตัวไปไหนเพราะรู้อยู่แล้ว ว่าถ้าขยับตัวไปไหนในตอนนี้ต้องตายอย่างแน่นอน และเขาก็ได้คิดในใจไปด้วยขณะมองหยางเฉินอยู่ ' ฆ่าลูกศิษย์ของหมู่บ้านโอสถสรรค์ได้ง่ายดายขนาดนี้ คิดเอาไว้ไม่ผิดชายคนนี้มีความสามารถจริงๆ เพราะยังไงพวกนั้นก็เป็นผู้ฝึกตนขั้นกลางแต่กลับโดนฆ่าเหมือนแมลงตัวนึงเลย '

ในระหว่างที่เทียงซุยกำลังคิดอยู่นั้นก็มีเสียงของหลงเย่าดังออกมาจากทางด้านหลัง " ท่านครับขออภัยด้วยพวกนั้นมันหนีเข้าไปในอณาเขตเขตของหมู่บ้านได้ 1 คน ครับ! "

" อณาเขตเขต? " หยางเฉินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสงสัย หลังจากที่ฟังหลงเย่าพูดออกมา แล้วเสียงของเทียนซุยก็พูดออกมาขันกลางระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ " ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมคนระดับคุณถึงได้มาเพื่อช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้น แต่ว่าคุณตัดใจสะดีกว่า ที่หมู่บ้านโฮสถสรรค์ของเรามีขตอาคมป้องกันที่ร่ายต่อกันมาหลายร้อยปี ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีแบบไหนก็ทำลายเข้าไปไม่ได้หรอก- ต่อให้เป็นมิสไชล์ หรือนิวเคลียร์ก็ทำลายการป้องกันนั้นไม่ได้หรอก "

เทียงซุยที่พูดออกมาพูดด้วยน้ำเสียงเกร็งๆ กล้าๆ กล้วๆ แต่ก็พูดจนจบโดบสบตาของหยางเฉินที่อยู่ด้านหน้าของตนแบบไม่เอียงหน้าหนีไปไหน จากนั้นเมื่อหยางเฉินได้ฟังสิ่งที่เทียงซุยพูดออกมาก็มองไปที่หลงเย่าที่ยืนอยู่ แล้วก็เห็นหลงเย่าพยักหน้าไปมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่เทียงตี้พูดออกมานั้นเป็นเรื่องจริง ' งั้นเหรอ ถ้าถึงขนาดที่หลงเย่ายอมรับแบบนี้ก็แปลว่าการป้องกันของมันคงจะดีแบบที่มันพูดออกมาจริงๆ ' หยางเฉินคิดในใจเมื่อมองอาการของหลงเย่าที่พยักหน้าให้ตน

" งั้นนายก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เมื่อหลงเย่ารู้ที่อยู่หมู่บ้าน " หยางเฉินพูดออกมาด้วยแววตาเย็นชา แล้วใช้มือบีบคอเทียงซุยที่อยู่ด้านหน้าของตน ในระหว่างนั้นเทียงซุยที่กำลังโดนบีบคอด้วยความทรมานก็พูดออกมา " ขะ- ข้าสามารถ ชะ- ช่วยท่านได้นะ! "

" ไม่จำเป็น! " หยางเฉินตอบออกมาขณะที่เทียงซุยพยามพูดเพื่อจะเอาตัวรอดที่เป็นความหวังสุดท้ายของตัวเอง แต่หยางเฉินก็ไม่ได้สนใจอะไอรแล้วบีบคอจนเทียงซุยหมดลมหายใจไป และก็ปล่อยร่างของเทียงซุยตกลงไปยังพื้ดินด้านล้าง

' หึ!!! อณาเขตหลายร้อยปี คิดว่าจะสามรถป้องกันการโจมตีของฉันคนนี้ได้เหรอ บ้าบ่อสิ้นดี! ' หยางเฉินคิดในใจระหว่างที่กำลังมองร่างของเทียนซุยตกลงไปที่พิ้น แล้วก็หันหน้าไปทางหลงเย่าที่อยู่ด้านหน้าพร้อมกับพูดออกมา " ไปกันเถอะ! วันนี้พวกมันจะได้รู้ว่าอณาเขตป้องกันหลายร้อยปีที่พวกมันสร้างมา มันไร้ประโยชน์ขนาดไหน! "