King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 247 การเจรจา
ตอนที่ 247 การเจรจา
ณ ห้องรับแขกของโรงเรียน
เมื่อได้ยินว่าราชามาถึงแล้วรอผมอยู่ผมก็เดินมาที่นี่ทันที ตัวห้องที่นั่งอยู่เป็นห้องขนาดใหญ่มากแล้วก็มีของประดับราคาแพงมากมาย ที่กลางห้องก็มีชุดโต๊ะยาวขนาดใหญ่ที่เหมือนกับว่าเอาไว้ให้คนนับสิบคนนั่งประชุมกัน
แล้วที่หัวโต๊ะก็มีชายหนึ่งคนนั่งอยู่ซึ่งก็น่าจะเป็นราชาประเทศทาซัส เป็นผู้ชายร่างใหญ่สวมเกราะสีทอง ผมดำแล้วมีสีหน้าให้เห็นประปราย กำลังนั่งจ้องมองมาทางผมด้วยแววตาอยากจะกินเข้าไปไม่มีผิด
แต่ก็ไม่แปลกหมอนี่น่าจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเวลล์แล้ว
ส่วนอีกคนที่อยู่ในห้องก็คือโซฟีที่ยืนอยู่ด้านหลังของราชา แต่เธอเรียบร้อยมาก ไม่พูดอะไรกับผมเลย ราวกับว่าเปลี่ยนเป็นคนละคนไม่มีผิด
“เชิญนั่ง”
เสียงราชาพูดออกมา โดยระหว่างพูดก็ชี้นิ้วมาทีเก้าอี้ด้านหน้าผมด้วย
ผมที่ได้ยินก็เดินนั่งเก้าอี้ที่อยู่ท้ายเพื่อหันหน้าเข้าหาทันที เมื่อนั่งลงเสียงของราชาก็ดังขึ้นมาอีก
“เจ้าสร้างปัญหาให้ข้าจริงๆ องค์ชายประเทศเมซัส”
“ท่านกำลังหมายถึงเรื่องอะไร”
ตามจริงก็รู้แก่ใจอยู่แล้วแหละ
“ไม่คิดเลยว่าเพียงแค่ทำลายคนของเจ้ามันถึงกับจะฆ่าลูกชายของข้าอย่างนั้น …แต่ก็เอาเถอะ เรื่องนั้นปล่อยมันไปแล้วกันข้าจะไม่นับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น เพราะทางข้าเองก็ไม่ได้ตอบรับข้อความของเจ้าตั้งหลายเดือน…”
โห่ว! ตอนแรกคิดว่าจะเป็นปัญหาใหญ่กว่านี้สะอีก ที่ทำให้มันใจเย็นได้แบบนี้ก็แปลว่าพวกทีมแพทย์สามารถต่อแขนของเวลล์ที่ขาดได้สินะ
แต่เอาเถอะก็คิดเอาไว้อยู่แล้วปล่อยมันไปแล้วกัน
“…ถ้างั้นพวกเรามาเข้าเรื่องกันเลยแล้วกัน ไอ้การทดสอบก็คงไม่ต้องแล้วเพราะทางข้าเองก็ได้ข่าวมาจากประเทศภูติว่ามันมีจริงๆ เกี่ยวกับอาวุธที่สามารถเปลี่ยนตัวเองได้ตามใจต้องการ”
ดีๆ แบบนี้ง่ายขึ้นเยอะ
“ถ้างั้นพวกเรา-”
“เดี๋ยวก่อนสิ!” ราชาขัดแล้วชูมือขึ้นมาเพื่อหยุดผมเอาไว้ “อันดับแรกที่ข้าให้เรื่องลูกของข้าจบก็เพราะไม่อยากให้มันกลายเป็นปัญหา แต่ว่าทางเจ้าเองก็ต้องแสดงความจริงใจให้ข้าเหมือนกัน”
สีหน้าของราชาระหว่างพูดก็ยิ้มมุมปากออกมาด้วย
แต่ถึงจะได้ยินราชาพูดออกมาแบบนั้นก็เถอะ ตัวผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าความหมายที่หมอนั่นพูดออกมามันหมายถึงอะไร
“ท่านกำลังจะบอกอะไร?”
“ทั้งหมด! …ข้าต้องการแร่ที่ว่าทั้งหมดตอนนี้ที่เจ้ามี แล้วข้าก็ต้องการแรร์ที่อยู่ในประเทศภูติด้วย”
เอาจริงดิ! มันคิดมาได้ยังไง???
ตอนนี้มันไม่รู้สถานะของตัวเองหรือไงว่าที่ให้มาช่วยก็เพื่อทวีปเท่านั้น ถ้าไม่ใช่แบบนั้นแล้วทางข้าคงไม่ยื้นข้อเสนอให้หรอก เฮ้อ~
“ข้าขอปฏิเสธครับ”
“หึ! ก็ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้ ถ้างั้นข้าขอถามเหตุผลหน่อยแล้วกันว่าเพราะอะไร ถึงแม้ประเทศภูติจะมีเทคโนโลยีพัฒนาก็จริงแต่ก็ไม่เท่าประเทศของข้า แล้วถ้าเจ้าต้องการเพิ่มจำนวนมันจริงๆ-”
“เฮ้อ~” ผมถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้าไปมา “ท่านกำลังพูดอยู่ด้านเดียวหรือเปล่า แล้วถ้าท่านไม่สามารถสร้างเรียนแบบมันได้ละ”
“เป็นไปไม่ได้!”
ราชาตอบออกมาด้วยเสียงมั่นใจ
แต่นั้นแหละที่ผมเป็นกังวลขนาดยังไม่เคยเห็นมันยังมั่นใจขนาดนี้ อีกอย่างพูดออกมาแบบนี้มันต้องเอาไปใช้ประโยชน์อะไรแน่ จะยอมให้มันได้ไปไม่ได้เด็ดขาด เหมือนว่าเราจะคิดสั้นไปที่จะขอความช่วยเหลือจากคนแบบนี้
ระหว่างนั่งอยู่ไอพลังเวทย์มหาศาลก็ค่อยๆ ออกมาจากตัวของราชา
ทางผมเองเมื่อสัมผัสได้ก็ปล่อยไอพลังเวทย์ออกไปเช่นกัน บรรยากาศรอบห้องเริ่มตรึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ถึงพวกเราสองคนจะไม่พูดอะไรกันเลยก็ตาม
“หยุดก่อน!!!”
เสียงโซฟีดังขึ้นมา
จากนั้นราชาก็หันหน้าไปทางเธอ
“เจ้ามีเรื่องอะไร คิดว่าตัวเองยังมีตำแหน่งเหมือนกับเมื่อก่อนอยู่หรือไงถึงได้กล้าออกคำสั่งกับข้าคนนี้”
“ข้าไม่ได้ออกคำสั่งคะ”
“หึ! ข้าไม่น่าปล่อยพวกเลือดสกปรกเอาไว้เลยจริงๆ”
ท่าทางและคำพูดของราชาตอนนี้เหมือนกับกำลังเหยีดหยามโซฟีไม่มีผิด ซึ่งไอ้เรื่องที่พวกนั้นกำลังคุยกันผมก็ไม่รู้หรอกมันเป็นเรื่องอะไร แต่ว่ามันคงลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังมีปัญหากับผมอยู่
คิดได้ผมก็พูดไป
“องค์ราชาพวกเรามาถอยคนละครึ่งทางดีกว่า”
“เจ้าหมายความว่ายังไง ไม่สิ! ตอนนี้เจ้าอยู่ในประเทศของข้าเจ้าจะเป็นจะตายยังไงมันก็อยู่ที่ข้าคนนี้แล้วทำไมข้าต้องถอยให้เจ้าด้วย”
ชิ! ฟังมันกวนประสาทแล้วอารมณ์เสียจริงๆ
"เริ่มแผนได้!!!
ในระหว่างที่ผมกำลังจะฟิวขาดเพราะคำพูดของราชาเสียงของโซฟีก็ดังขึ้นมาก่อน สิ้นเสียงของเธอก็มีพวกทหารนับสิบคนเข้ามาในห้องทั้งทางประตูแล้วก็ทางหน้าตา
ผมได้แต่มองซ้ายมองขวาไปมาด้วยความสับสนเพราะตอนแรกคิดว่าพวกนี้น่าจะเป็นพวกทหารรักษาความปลอดภัยแต่ให้ แต่เมื่อเข้ามาแบบนี้มันชักไม่ดีแล้วสิ ระหว่างกำลังแปลกใจและสับสนเสียงหัวเราะของราชาก็ดังขึ้น
“ฮาฮาฮาฮา ดีมากที่เตรียมคนเอาไว้แบบนี้”
เมื่อได้ยินผมก็หันไปทางโซฟี
“โซฟีท่านทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง???”
หลังถามโซฟีก็ไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ยิ้มมุมปากแล้วชักดาบที่คาดเอวอยู่ออกมา บ้าจริง! เผลอไว้ใจยัยนี่ไปหน่อยแบบนี้ถ้าไม่หนีด้วยร่างจำแลงอสูรเราอันตรายแน่
ผมคิดด้วยความรู้สึกเจ็บใจแต่ก็พยามเก็บอารณ์เอาไว้ เอาตามตรงแค่โซฟีแล้วก็พวกทหารพลังขั้นสูงสุดช่วงต้นมันไม่เท่าไหร่หรอก คงชนะได้ถึงต้องบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ที่เป็นปัญหาจริงๆ มันคือราชาประเทศทาซัสที่พลังอยู่ขั้นตำนานต่างหาก
แล้วถึงจะหนีทาร์เลียก็คงตกอยู่ในอันตราย บางครั้งอาจจะไม่ใช่ทาร์เลียคนเดียวแต่พวกเด็กนักเรียนอาจโดนจับเป็นตัวประกันเลยก็ได้ เมื่อถึงตอนนั้นกองทัพทุกประเทศคงเริ่มเคลื่อนไหวแล้วได้เกิดสงครามบนทวีปเดเชียอีกครั้ง
ชิ!
ทำยังไงดี???
ฉวบ!!!
ระหว่างคิดเสียงก็ดังขึ้นมา แล้วผมที่กำลังคิดหาทางก็ต้องตกใจกับเรื่องที่เห็นอยู่ตรงหน้าเพราะดาบของโซฟีไม่ได้แทงที่ผมแต่กำลังแทงที่ร่างกายของราชาอยู่
อะไร???
มันเกิดอะไรขึ้น???
ผมได้แต่คิดด้วยความสับสนกับภาพด้านหน้า ระหว่างนั้นเหล่าทหารต่างก็ชักดาบแล้วพุ่งตรงเข้าไปที่ตัวราชาที่โดนแทงอยู่ แล้วก็
ฉวบ!!!
ฉวบ!!!!
ฉวบ!!!!
ดาบของพวกทหารแทงเข้าร่างของราชาอย่างต่อเนื้อง
นี่มันเรื่องบ้าอะไร!
ในระหว่างที่ผมกำลังมองเหตุการณ์ด้านหน้าด้วยความสับสน
“นะ นี่มันหมายความว่ายังไง???”
ราชาก็ถามโซฟีด้วยน้ำสียงและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ
