King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 235 ข้อมูล
ตอนที่ 235 ข้อมูล
ภายในร้านเหล้าเมืองใกล้ๆ โรงเรียนเดเชีย
เมื่อเดินทางมาถึงผมกับทาร์เลียก็ตรงมาที่นี่ทันที เพราะการไปไหนมาไหนข้อมูลถือเป็นเรื่องสำคัญแล้วเราทั้งสองคนก็กำลังนั่งอยู่ด้านหน้าบาร์ของพนักงานชงเหล้าเพื่อเตรียมหาข้อมูลอยู่
ด้านหน้าของผมเป็นเบียร์ ส่วนของทาร์เลียเป็นน้ำส้ม
“ชิ ชิ ชิ”
ทาร์เลียจิปากตั้งแต่น้ำส้มมาวางให้เธอ จนตอนนี้เธอก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ ตามจริงก็ต้องถามว่าเป็นอะไรแต่ไม่ถามก็พอเดาออกอย่าเสียเวลามาเถียงเรื่องน้ำสมกับเธอเลยดีกว่า
พนักงานของที่นี่ก็วุ่นวายจริงๆ นั่งมาจะสิบนาทีแล้วยังไม่มีโอกาสได้ถามอะไรเลย ในระหว่างผมกำลังรอพนักงานก็มีเสียงดังมาจากด้านข้าง
“-นายได้ข่าวหรือยังกับโรงเรียนเดเชีย…”
“-เรื่องนั้นสินะ”
ผู้ชายเผ่ามนุษย์สองคนรูปร่างใหญ่และมีอาวุธเป็นดาบกำลังนั่งคุยกันอยู่ สองคนนี้ต้องกำลังคุยเรื่องสำคัญอยู่แน่ในที่สุดก็ได้เรื่องจนได้ รอตั้งนาน
คิดได้ผมจึงขยับตัวให้เข้าใกล้ทั้งสองคนเล็กน้อย
“-นายเองก็ได้ยินมาแล้วสินะ ข้าว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปได้เกิดการต่อสู้ระหว่างทั้งสองฝ่ายขึ้นแน่ๆ”
“-ช่วยไม่ได้ ก็พวกลูกขุนนางทั้งห้าประเทศเลือกข้างกันแล้วด้วย คนธรรมดาอย่างเราก็มีแต่ต้องเข้าช่วยพวกลูกขุนนางของประเทศทาซัสเท่านั้นถ้าเกิดสู้กันขึ้นมาจริงๆ”
“-เฮ้อ… ก็คงต้องเป็นแบบนั้น แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ตัวต้นเหตุอออกมารับผิดชอบแล้วจัดการให้จบเองดีกว่า ถึงแบบนั้นไม่รู้ไปอยู่ไหนไม่ยอมออกมารับผิดชอบสักที”
คุยจบทั้งสองคนก็สดเบียร์ในแก้วของตัวเองแบบเหนื่อยใจ
ถึงตอนนี้จะพอเข้าใจว่าที่โรงเรียนกำลังแบ่งฝ่ายเพราะมันเป็นเรื่องปกติก็เถอะ แต่มันก็ยังมีจุดที่น่าสงสัยอยู่หนึ่งเรื่องเกี่ยวกับชายสองคนพูดมา
ประเทศทั้งหมดแบ่งออกเป็น 5 ประเทศ แล้วทำไมมันถึงได้แยกออกเป็นสองฝ่ายได้กันละ???
สงสัยได้สักพักผมก็ถามชายด้านข้าง
“คือว่า… ข้าขอถามอะไรพวกท่านหน่อยได้ไหม?”
ชายทั้งสองหันกลับมาหาผมพร้อมกันทั้งสองคนด้วยสีหน้าสงสัย แล้วคนที่อยู่ใกล้กับผมก็ทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมา
“-อะไร?”
ถึงจะตอบแบบไม่เต็มใจแต่ก็ตอบ ตอนนี้ต้องอย่าไปคิดมากยังไงก็เอาเรื่องที่พวกนี้คุยกันเมื่อกี้ก่อน
“เรื่องที่พวกท่านทั้งสองคุยกันมันเป็นเรื่องของโรงเรียนเดเชียใช่ไหม มันเกิดอะไรขึ้นที่นั่น…”
ผมปั้นยิ้มไปด้วยระหว่างตอบ
ถึงตอนนี้จะไม่พอใจพวกมันทั้งสองคนก็ตาม ที่แสดงใบหน้าเหมือนกับว่ารำคาญผมอยู่แต่ก็ต้องปั้นยิ้มเอาไว้
“-นี่เจ้าไปอยู่ไหนมา ไม่รู้จักขุมกำลังทั้งสองของโรงเรียนเดเชียแบบนี้”
“ข้าพึงเดินทางมาถึง”
“-ออ! ถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้ เอาเป็นว่าเรื่องนี้มันเป็นปัญหาภายในโรงเรียนข้าก็บอกอะไรไม่ได้มาก แต่เตือนเอาไว้ก่อนเลยว่าถ้าเจ้าไม่ใช่คนที่ขุนนางจ้างมาเพื่อปกป้องลูกตัวเองหรือมีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ เจ้าน่าจะรีบออกไปจากเมืองดีกว่า”
ฟังแล้วชักเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้ชักได้กลิ่นไม่ดีแล้วสิ ถ้าเกิดพวกทวีปเดเชียขัดแย้งกันตอนนี้อันตรายแน่
“-ถามมาข้าก็บอกไม่ได้มากจริงๆ บอกได้เพียงว่าความขัดแย้งที่เกิดขึ้นมันมาจากองค์ชายของประเทศเมซัสเพียงคนเดียว”
ชายอีกคนพูดขึ้นพร้อมกับส่ายหน้า
องค์ชายประเทศเมซัส! เมื่อได้ยินสมองผมก็คิดได้อยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น เพราะโรงเรียนเดเชียถึงจะเปิดปีแรกแต่ก็กำหนดให้อายุ 15 – 18 เข้าศึกษาได้ และองค์ชายที่อายุเข้าเกรณ์ก็มีแค่ผมกับเจ้าหมายเลขสี่ผู้เป็นพี่ชายตัวอันตรายเท่านั้น แต่จะฟังธงเลยก็ไม่ได้ลองถามอีกหน่อยแล้วกัน
“ช่วยบอกได้ไหมว่าชื่ออะไร?”
“-ข้าเองก็ไม่แน่ใจ แต่ว่า…. น่าจะดราๆ อะไรนี่แหละ”
“ดรารอน์!”
หลังช่วยตอบชายด้านหน้าก็ทำหน้าตื่นและชี้นิ้วมาทางผม ก่อนจะพูดต่อ
“-ถูกต้องๆ ชื่อนั่นแหละ”
เหอะๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกละ เรายังไม่ได้เข้าโรงเรียนเลยนะแล้วไปทำให้เกิดปัญหาภายในโรงเรียนได้ยังไง???
“ขอบคุณท่านมากที่บอก”
เมื่อบอกล่าผมก็หันกลับมาทางเดินและมองไปทางทาร์เลีย แต่ดูเหมือนเธอก็ยังทำท่าทางไม่พอใจอยู่ไม่สนใจเรื่องที่ผมไปคุยมาเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ดีจะได้ไม่ต้องอธิบาย
“พวกเราจะไปกันแล้วรีบกินสะ!”
“เอ๋~ ...แต่ข้าวที่พวกเราสั่งไปยังไม่ได้ละ-”
“เอาไว้ไปกินที่โรงเรียนก็แล้วกัน เธอจะกินเท่าไหร่ก็ได้เมื่อพวกเราไปถึงนั้น อีกอย่างที่โรงเรียนเดเชียต่างก็มีเซฟอันดับต้นๆ ของประเทศไปรวมตัวอยู่รับรองว่าอร่อยแน่นอน”
หน้าตาจากไม่พอใจของเธอกลายเป็นตื่นแบบดีใจ
“ท่านพูดจริงๆ ใช่ไหม”
“แน่นอน”
คุยจบผมก็ดื่มเบียร์แล้วทาร์เลียก็กินน้ำส้มของเธอตามแบบรวดเร็ว
“เงินอยู่ตรงนี้นะ”
ผมวางเหรียญทองเอาไว้แล้วเรียกพนักงาน จากนั้นจึงเดินออกจากร้านด้วยความรู้สึกร้อนใจเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับชื่อของผมกันแน่
เวลานี้สามารถคิดออกมาได้สองอย่าง หนึ่งมีคนสวมรอยผมแล้วเข้าไปเรียนซึ่งก็น่าจะเป็นฝีมือหนึ่งในหมายเลข 1-4 ที่เป็นพวกพี่ของผมที่ต้องการทำให้ชื่อเสียงเสียหาย
อีกข้อก็คือมันเป็นเรื่องแต่งขึ้นมาของใครบางคนที่ไม่ชอบผม ส่วนแรงจูงใจก็ไม่ต้องพูดถึงมันเลย ประเทศเมซัสก็มีพวกพี่ที่ชิงบัลลังก์
ประเทศเอลฟ์ก็มีทั้งพวกขุนนางที่โดนผมกินเงินมาแล้วยังไปมีปัญหากับองค์ชายประเทศเอลฟ์อีก ไม่แปลกที่จะไม่มีคนชอบ
ประเทศภูติเองก็เช่นกันไม่ได้ต่างจากประเทศเอลฟ์เท่าไหร่นัก
เฮ้อ~ ถึงจะเป็นเรื่องที่น่ารำคาญที่ต้องตามแก้ปัญหาแบบนี้ก็เถอะ แต่ถ้ารู้ตัวการที่มันพยามจะปั่นผมแบบนี้ละก็…. เดี๋ยวมันจะได้เสียใจที่ได้เกิดมาแน่ๆ ล้างคอรอเอาไวเลย หึ!
