เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 28 การทรยศ

" ...คะ คือว่าเรื่องนั้น " นิ้งโม้พูดออกม่ด้วยน้ำเสียงกระอึกกระอัก แล้วก็มองไปที่ประตูด้วยหน้าตาสงสัย ' ไหนลูกเออร์บอกไม่มีใครรู้ แล้วทำไมคนตระกูลหวังถึงได้มาปกป้องรั่วรัวกันละผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร '

ปัง!

ระหว่างที่นิ้งโม้กำลังคิดด้วยความสงสัยอยู่นั้นประตูก็เกิดออกมา ด้านหลังประตูที่เปิดออกก็เจอกับเสี่ยวไป่ยืนอยู่ ' นั่นมันปรมจารย์ฟู่เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง อย่าบอกนะว่ามาเพราะรั่วรัว ' เสียงไป่คิดในใจหลังจากที่เปิประตูห้องเข้ามา และเจอกับปรมจารย์ฟู่นั่งอยู่

ระหว่างที่เสี่ยวไปกำลังสงสัยอยู่นั้นนิ้งโม้ก็เดินเข้ามาหา และพูดขึ้นมา " คุณคือคนจากตระกูลหวังสินะครับ ไม่ทราบว่าวันนี้มาทำอะไรที่ตระกูลของเรากันครับ "

".ฉันว่าฉันบอกก่อนเข้ามาแล้วนะ " เสียวไป่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แล้วก็เดินตรงเข้าไปหาฟู่ที่นั่งอยู่ ' ยังไงตอนนี้เราก็ต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าเขามาทำอะไรที่นี่่ '

" สวัสดีครับปรมจารย์ฟู่ " เสี่ยวไป่ที่อยูาด้านหน้าของฟู่พูดออกไป แล้วก็ก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพ

' หมอนี่มันคนที่อยู่กับหยางเฉินวันที่เราโดนมันเล่นงานไม่ผิดแน่ ถ้ามันอยู่ที่นี้ก็แปลว่าหยางเฉินเองมันก็รู้ที่อยู่ของรั่วรัวแล้วเหมือนกัน ยิ่งตอนนี้ติดต่ออาจารย์ไม่ได้ด้วย ' ฟู่คิดในใจขณะมองที่เสี่ยวไป่ที่ก้มหัวอยู่ แล้วก็ได้ตอบออกไปโดยเก็บอาการแปลกใจเอาไว้ " อื้ม! "

" เอ่ะ!!! "

ในระหว่างที่ทั้งห้องกำลังอยู่ในความเงียบสงบไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา ก็มีเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจดังมาจากด้านหน้าประตูห้องที่เปิดอยู่ เพราะเสียงที่ร้องออกมาทำให้ทั้ง 4 คน ที่อยู่ในห้องต่างพากันหันมองไปที่ประตูด้วยสายตาเดียวกัน แล้วก็เห็นนิ้งเออร์ที่ยืนยิ้มอยู่กับรั่วรัวที่กำลังมีสีหน้าตกใจอย่างมากมองเข้าไปในห้อง

' นี่มันอะไรกันเนี่ยทำไมปรมจารย์ฟู่ถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้กันละ ' รั่วรัวคิดในใจขณะที่ทำหน้าตกใจอยู่ ".พ่อคะ หนูพาเธอมาแล้วนะ " นิ้งเออร์พูดออกมา แล้วเธอก็เดินตรงเข้าไปในห้อง

รั่วรัวที่ได้ยินนิ้งเออร์พูดออกมาก็เริ่มเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น ' เป็นแบบนี้เองสินะ ตระกูลนิ้งเรียกปรมจารย์ฟู่มาที่นี่เพื่อส่งตัวเราให้กับเขา แต่ทำไมกันละก็- '

" คุณหนูรั่วมาแล้วสินะครับ ปรมจารย์หยางส่งผมมาคอยปกป้องคุณที่นี่ครับ " ระหว่างที่รั่วรัวกำลังแปลกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเสียงของเสี่ยวไป่ที่ยืนอยู่ก็พูดออกมา แล้วเดินตรงมาด้านหน้าของเธอ และได้พูดต่อด้วยน้ำเสียงค่อยๆ ที่ได้ยินเพียงสองคน " ตอนนี้รีบหนีเถอะครับ ถ้าสู่กันผมต้องสู้ปรมจารย์ฟู่ไม่ได้แน่ "

"....อะ อ่า " รั่วรัวตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มีความหวาดกลัวอยู่ แล้วเธอก็ได้คิดในใจไปด้วย ' ตรกูลนิ่งทรยศเราสินะ เพราะแบบนี้ปรมจารย์ฟู่ถึงได้มาอยู่นี่ได้ '

ทางด้านของฟู่ที่นั่งอยู่ในห้องเองก็มองเสี่ยวไป่กัยรั่วรัวคุยกัน แล้วก็ได้คิดในใจไปด้วย ' ถ้าเราฆ่าเจ้านั่น แล้วก็พาตัวของงรั่วรัวไปเลยมันก็ได้อยู่หรอก เพราะยังไงเดี๋ยวหยางเฉินมันก็ต้องโดนอาจารย์ฆ่าอยู่แล้ว แต่ว่าหลังจากเมื่อคืนเราก็ยังติดต่ออาจารย์ไม่ได้เลยเนี่ยสิ แต่เดี๋ยวก็ได้เองแหละเพราะงั้นเอาเธอไเลยดีกว่า '

." รั่วรัวเธอต้องไปกับฉัน! " ฟู่ที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วก็พูดออกมไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง และทางด้านของเสี่ยวไป่ที่กำลังคุยกับรั่วรัวอยู่ก็พูดสวนออกมาทันที " ท่านกล้าทำแบบนั้นแน่เหรอ เธอคนนี้เป็นผู้หญิงปรมจา- "

" ฉันไม่สน! " ระหว่างที่เสี่ยวไป่กำลังพูดอยู่ฟู่ก็พูดออกมา แล้วเดินตรงเข้าไปหายังจุดที่รั่วรัวกำลังยืนอยู่

" เห้อ~ " ระหว่างที่เสี่ยวไป่กำลังเดินเข้าไปหารั่วรัวอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงถอนหายใจเหมือนกับว่ากำลังเหนื่อยใจออกมาจากทางด้านหลังของรั่วรัว และก็มีเสียงพูดขึ้นมาต่อ " รู้สึกว่ามันไม่ได้สำนึกอะไรเลยนะ รอบที่แล้วปล่อยให้มีชีวิตรอดไปมันคิดอะไรไม่ได้เลย " เสียงที่พูดออกมาก็คือเสียงของหยางเฉินที่ยืนอยู่ด้านหลัง

เมื่อหยางเฉินพูดจบรั่วรัวที่ยืนทำหน้าหวาดกลัวอยู่ก็ยิ้มออกมาทันที แล้วพูดพร้อมกับหันห้าไปทางหยางเฉิน " เฉิน " และเธอก็รีบวิ่งไปหลบด้านหล้งของหยางเฉินทันที 'ตัวปัญหามาแล้วสินะ ตอนนี้เราสู้มันไม่ได้แน่มีแต่ต้องรอให้อาจารย์มาจัดการเท่านั้นถ้างั้นตอนนี้ก็ขู่มันไปก่อนแล้วกัน ' ฟู่คิดในใจหลังจากที่หยางเฉินปรากฏตัวออกมา

แต่ในระหว่างที่ฟู่กำลังจะพูดนั้นเสียงของเสี่ยวไป่ก็ดังขึ้นมาก่อน " ปรมจารย์ฟู่คุณรู้ข่าวเรื่องของปรมจารย์จ้าวหมิงหรือยัง "

" ทำไม? " ฟู่หันไปทางเสี่ยวไป่ที่พูดออกมาแล้วก็ถามด้วยน้ำเสียงสงสัย แล้วเสี่ยวไป่ก็พูดออกมาพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หยางเฉินที่ยืนอยู่ " เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนปรมจารย์จ้าวหมิงได้ถูกปรมจารย์เฉินฆ่าไปแล้วครับ "

" ห่ะ!!!! " เสียงของฟู่ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ แล้วก็พูดต่อ " อย่ามาโกหกอาจารย์- "

เคร้ง!่

ระหว่างที่ฟู่กำลังพูดอยู่ก็มีเสียงดังออกมาจากของที่กระทบกับพื้นด้านหน้าที่หยางเฉินโยนมันออกมา " รู้ยังตอนนี้มันตายแล้ว " หยางเฉินพูดออกมาพร้อมกับยิ้มที่มุมปากด้วยสีหน้าสะใจ ' ไม่จริงใช่ไหมนี้มันตราประจำตัวของอาจารย์ ถ้ามาอยู่กับมันแบบนี้ก็หมายความว่า.. ' ฟู่คิดในใจหลังจากที่ได้เห็นแผ่นรูปสี่เหลี่ยมที่อยู่บนพื้นด้านหน้า

' ต้องรีบหนี หนีแล้วไปแจ้งนิกายแห่งความมืด ' ฟู่คิดในใจแล้วก็มองซ้ายมองขวาด้วยท่าทางร้อนรน แต่ในระหว่างนั้นเสียงของหยางเฉินก็พูดออกมาพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ฟู่ และก็มีแสงสีขาวพุ่งตรงเสียทะลุร่างของฟู่ไป " ตายสะ! "