เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 19 รู้ความจริง

" ยกโทษให้พวกเราด้วยครับท่านปรมจารย์ พวกเราไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของท่าน " เทียนเห่าพูดออกมาพร้อมกับท่าทางที่กำลังนั่งคุกเข่าก้มหัวลงแนบพื้น

" โห่ว! มีมดปลวกที่พูดรู้เรื่องอยู่สินะ " หยางเฉินหันไปทางเทียนเห่าที่นั่งอยู่ และพูดด้วpน้ำเสียงเยือกเย็น เมื่อหยางเฉินพูดจบเทียนเห่าก็เอียงหน้ามองพวกลูกน้องที่ยืนอยู่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว " พวกแกยืนทำอะไร ยังไม่ก้มหัวหน้ากับปรมจารย์หยางกันอีก!!! " หลังจากที่เทียนเห่าพูดจบพวกลูกน้องที่ยื่นอยู่ก็พากันทิ้งอาวุธ แล้วนั่งคุกเข่าเอาหน้าแนบพื้นแบบเทียนเห่าทันที

' ผู้ชายคนนี้สามารถทำให้ไฟเกิดมาได้แบบนั้น อย่างน้อยก็ต้องเป็นผู้ฝึกตนขั้นสูงอย่างแน่นอน ' เทียนเห่าคิดในใจขณะที่กำลังก้มหัวอยู่ ทางด้านของเย่หมู่ที่กำลังยืนอยู่เองตอนนี้ก็กำลังทำหน้าตกใจกับภาพที่ตัวเองเห็นด้านหน้า ' นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรอีกละเนี่ย เทียนเห่ามันไปก้มหัวให้กับหยางเฉินทำไมแถมยังเรียนมันว่าปรมจารย์อีก ' เย่หมู่คิด แล้วก็ยืนกำหมัดเอาไว้แน่นพร้อมกับกัดฟันด้วยความโกรธด้วย

" นายเป็นหัวหน้าพวกนีสินะ " หยางเฉินถามเทียนเห่าที่กำลังก้มหัวอยู่ด้านหน้า จากนั้นเทียนเห่าก็เงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยท่าทางแบบเกร็งๆ " ครับ ผมชื่อเทียนเห่าเป็นคนคุมพวกนักเลงในเขต B ทั้งหมด "

' หืม~ เขต B จากที่ดูระดับพลังของหมอนี่มันอยู่แค่ในระดับไม่เกินขั้นเริ่มต้นเอง นี่มาตฐานระดับพลังในโลกนี้มันต่ำขนาดไหนกันเนี่ย ' หยางเฉินคิดในใจขณะที่มองเทียนเห่าที่เงยหน้าขึ้นมา แล้วก็ถามออกไปต่อ " งั้นพวกนายที่มายุ่งกับผู้หญิงของฉันต้องได้รับโทษอะไรละไหนลองบอกมาสิ "

" ....คะ คือว่า " เทียนเห่าตอบด้วยน้ำเสียงระอึกกระอักบนใบหน้าของเทียนเห่าตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แม้จะสบตาของหยางเฉินตอนนี้ก็ไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ ในระหว่างที่เทียนเห่ากำลังกระอึกกีะอักอยู่หยางเฉินก็คิดในใจไปด้วย ' ตัวเราตอนนี้ยังต้องการคนค่อยรับใช้อยู่ ใช้พวกนี้มันก็คงไม่ได้เสียหายอะไร ' เมื่อคิดได้หยางเฉินก็พูดออกไป " งั้นก็มาเป็นคนรับใช้ของฉันสะ "

" ครับ???... ข้าเทียนเห่ายินดีที่จะเป็นคนรับใช้ของท่านครับ " เทียนเห่าตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงดีใจหลังจากที่ได้ยินหยางเฉินพูดออกมา แล้วก็หันไปหาเย่หมู่ที่ยืนอยู่ด้านหลัง " ให้ข้าทำยังไงกับเจ้านั่นดีครับ " เทียนเห่าพูดขึ้นขณะที่มองเย่หมู่อยู่ และเมื่อเทียบเห่าพูดจบเย่หมู่ก็ตะโกนออกมา

" นี่แกลืมแล้วเหรอว่าฉันให้เงินแกไปเท่าไหร่ " หลังจากที่เย่หมู่พูดจบเทียนเห่าก็ไม่ได้พูดอะไรกลับไปแต่หยางเฉินเป็นคนตอบเองโดยค่อยๆ เดินเข้าไปหาเย่หมู่ที่ยืนอยู่ด้วย " เงิน? คิดว่าของแบบนั้นมันมีค่ามากว่าชีวิตหรือไง "

" ....กะ แก! " เย่หมู่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงคับแค้น ภายในใจก็คิดไปด้วย ' เทียนเห่าก็ใช้งานไม่ได้แล้ว งั้นทางเลือกของเราก็มีอยู่ทางเดียวให้ตายสิไม่อยากใช้มันเลย '

ในระหว่างที่เย่หมู่กำลังยืนด้วยสีหน้าคับแค้นอยู่ก็ล้วงมือเข้าไปที่กีะเป๋าเสื้อของตัวเองโดยค่อยๆ ถอยหลังเข้าไปหารั่วรัวที่อยู่ด้านหลังไปด้วย ' หึหึ.... ขอแค่เข้าใกล้ยัยนั่นได้เราก็รอดแล้ว ' เย่หมู่คิดในใจขณะที่เดินเข้าไปแต่ในระหว่างที่กำลังเดินเข้าไปเสียงของหยางเฉินที่อยู่ด้านหน้าก็ดังขึ้น " ถ้าจะใช้ปืนละก็อย่าดีกว่า "

ทันทีที่เย่หมู่ได้ยินหยางเฉินพูดออกมาก็มีสีหน้าตกใจ ' มันรู้ได้ยังไงกันเนี่ย ' เย่หมู่คิดในใจขณะที่ในมือกำลังกำปืนเอาไว้แน่นแต่เย่หมู่ก็ไม่ได้สินใจคำพูดของหยางเฉิน แล้วเอื้อมมือเข้าไปหารั่วัวที่นั่งอยู่โดยใช้มือขวายื้นไป และใช้มือซ้ายหยิบปืนออกมาจากกระเป่าเสื้อ

ฟุบ !

เสียงของมือของเย่หมู่เกราะตัวของรั่วรัวเอาไว้แน่ แล้วก็พูดออกมาด้วยใบหน้าดีใจ " ฮาๆๆๆๆ แกลองเข้ามาสิยัยนี่... อากกกก!!!! " ขณะที่เย่หมู่พูดอยู่ก็ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดทรมาน และหันหน้าไปดูมือซ้ายของตัวเองที่ถือปืนอยู่

แต่สิ่งที่เย่หมู่กำลังเห็นอยู่ตอนนี้ก็คือมือซ้ายที่ขาดออกไปแล้วครึ่งของขนาดแขนตัวเอง พร้อมกับเลือดสีแดงที่กำลังไหลออกมาอย่างต่อเนื่องเหมือนกับสายน้ำ " อากกก อากกก อากกก " เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นมาต่อ แล้วเย่หมู่ก็ลงไปนอนกลิ่งกับพื้นไปมาพร้อมกับเสียงร้องที่ดังแบบไม่ขาดสาย

" ฉันบอกแกไปเมื่อเช้าแล้วนะ ถ้าเข้าใกล้ฉันอีกจะตัดแขนของแก " หยางเฉินพูดออกไปขณะที่ดูเย่หมู่กำลังดิ้นไปมาอยู่กับพื้น แล้วหยางเฉินก็ดินไปหารั่วรัว ที่กำลังทำสีหน้าตกใจกับสิ่งที่กำลังเห็นอยู่ตอนนี้ และถามออกไป " เป็นยังไงบ้างบาง เจ็บตรงไหนไหม "

" ... หืม " รั่วรัวตอบกลับแล้วก็สายหน้าไปมาเล็กน้อย และเธอก็หันหน้าไปหาเย่หมู่ที่กำลังร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง

' แววตาแบบั้นเราเคยเห็นมาเยอะแล้ว แววตาแห่งความสงสารสินะ ' หยางเฉินคิดในใจขณะที่ที่มองไปที่ดวงตาของรั่วรัวที่กำลังมองเย่หมุ่อยู่ ' เห้อ~ ถ้าเป็นเราปกติคงฆ่ามันไปแล้ว แต่ว่าตอนนี้มันช่วยไม่ได้ '

จากนั้นหยางเฉินก็เดินเข้าไปหาเย่หมู่ที่กำลังร้องอยู่ แล้วใช้มือขวาที่มีแสงสีทองส่องออกมากดลงไปที่แผลของเย่หมู่

ตุบ !

ผ่านไปไม่นานเลือดของเย่หมู่ก็หยุดไหล แล้วแผลเองก็ค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ

...

....

.....

" หอบ... หอบ.... หอ " เสียงของเย่หมู่หายใจออกมาแบบติดขัดขณะที่กำลังนอนหงายหน้าขึ้นมาอยู่ " รอบนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม " หยางเฉินถามเย่หมู่ที่กำลังหอบอยู่ออกไปทางเย่หมู่ก็รีบตอบออกมาทันทีด้วยหน้าตากำลังกลัว " เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ฉันจะไม่ให้นายเห็นหน้าอีกแล้ว "

เมื่อเย่หมู่พูดจบหยางเฉินก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แล้วเดินเข้าไปหารั่วรัวที่กำลังลุกยืนขึ้นมา " นายยังเป็นคนอ่อนโยนเหมือนเดิมเลยนะไม่ได้เปลี่ยนไปตั้งแต่เด็กเลย " รั่วรัวพูดออกมาพร้อมกับยิ้มให้กับหยางเฉิน เมื่อได้ยินรั่วรัวพูดออกมาหยางเฉินก็พูดกลับทันทีแบบน้ำเสียงปกติ " กลับกันเถอะ " จากนั้นก็เดินตรงไปที่ประตูทางออกพร้อมกับคิดในใจไปด้วย ' ใจดีอะไรกันฉันเป็นคนที่ฆ่าแม้กระทั่งเทพผู้สร้างโลกเลยนะ แม้แต่พระเจ้ายังหวาดกลัวแต่ที่ช่วยมันเมื่อกี้ก็เพราะต้องการรอยยิ้มของเธอเมื่อกี้ให้มันอยู่ตลอดไปไงละ เมื่อชาติที่แล้วฉันไม่สามารถปกป้องมันเอาไว้ได้คราวนี้แหละรอยยิ้มของเธอมันจะไม่มีวันหายไปอย่างแน่นอน ' หยางเฉินคิดในใจ แล้วก็นึกถึงหน้ารั่วรัวที่ยิ้มให้เมื่อกี้ด้วยความอิ่มใจ

หลังจากที่ทั้งสองคนเดินออกมาถึงด้านหน้าตึกรั่วรัวที่อยู่ด้านหลังของหยางเฉินก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสงสัยบวนกับเขิลอายเล็กน้อย " ตอนนั้นายพูดจริงไหม " เมื่อได้ยินเสียงรั่วรัวพูดออกมาหยางเฉินก็หันกลับไปหาเธอด้วยความสงสัยพร้อมกับคิดในใจไปด้วย ' ตอนไหนอีกละเนี่ย? '