ตอนที่ 393+394 เกิดปัญหาขึ้นกับจ่าเก๋อ

“ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น” เจียงเหยาพูดขึ้นอย่างสงสัย

“อาจมีคนอาการหนักต้องผ่าตัดด่วนมั้ง คงกำลังสับเปลี่ยนหมอกับพยาบาล” นางหลินเดา

เจียงเหยาไม่ได้สนทนาต่อ เธอไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก หลังจากทานอาหารได้ไม่กี่คำ เธอก็เริ่มคุยกับนางหลิน โดยถามว่าพวกเขาจะไปหาครอบครัวเหลียงเมื่อไหร่ และน่าจะไปเรียนรู้วิธีทำอาหารจากพ่อครัวของเขา

นางหลินหัวเราะเมื่อได้ยิน “แม่ฉันน่ะ เขารู้ตั้งแต่ฉันเด็ก ๆ แล้ว ว่าฉันทำอาหารไม่เป็น”

พันเอกหลินพยักหน้าและเสริมว่า “จำวันที่แม่ของคุณมาเยี่ยมได้ไหม? เธอบอกว่าถ้าไม่ใช่เพราะรสนิยมแย่ ๆ ของฉัน ตอนนี้คุณก็คงยังโสด!”

ทั้งคู่ยังคงพูดโต้ตอบกันโดยไม่ได้สังเกตว่าเจียงเหยาเดินออกจากห้องไปแล้ว

เธอส่ายหน้า พันเอกหลินและนางหลินเป็นคนช่างพูดมากที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอ พวกเขาเป็นแหล่งของความสุขและความบันเทิงสำหรับเพื่อนและครอบครัวของพวกเขา

ซึ่งห่างไกลจากลู่ชิงสีลิบลับ เขาระมัดระวังคำพูดของเขามากและสามารถไม่พูดเลยได้ตั้งหลายวัน

เมื่อเจียงเหยากลับมาที่ห้องพักผู้ป่วย โทรศัพท์มือถือของลู่ชิงสีก็ดังขึ้น เธอหยิบมันมาจากห้องของเขาตอนที่กลับไปที่กองทัพ เผื่อว่าเขาต้องการมันไว้ติดต่อกับคนอื่น ๆ หลังจากที่เขาฟื้น

โทรศัพท์มือถือเงียบไปนานสองสามวัน ดังนั้นจึงค่อนข้างน่าแปลกใจที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะนี้ เจียงเหยารับสายแม้ว่าจะเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยจากเมืองจินโด

ใครจะคิดว่าเป็นโจวจุนหมิน ซึ่งควรปฏิบัติหน้าที่ที่กองทัพให้เมืองจิน อีกด้านหนึ่งของการโทรก็แปลกด้วยที่เบอร์โทรไม่ใช่เบอร์ที่กองทัพหรือเบอร์ของเขา

“เจียงเหยาเหรอ? นี่โจวจุนหมินนะ! คุณอยู่ที่โรงพยาบาลทหารหรือเปล่า?”

ดูเหมือนว่าเขาจะรีบร้อน เจียงเหยาคิดว่าเขากำลังรีบมาพบลู่ชิงสี “ใช่ ห้องหมายเลข...”

ก่อนที่เจียงเหยาจะพูดจบประโยค โจวจุนหมินก็พูดแทรกขึ้น

“เจียงเหยา พี่เก๋ออยู่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลนี้ เขาเพิ่งถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด โรงพยาบาลขอให้เราจ่ายเงินมัดจำ เรารีบออกมา มีเงินไม่พอ คุณพอจะช่วยจ่ายให้เราก่อนจะได้ไหม”

เจียงเหยาตกใจกล่าวว่า “ได้สิ ฉันจะออกที่ไปเคาน์เตอร์การเงินเดี๋ยวนี้!”

เจียงเหยาวิ่งออกไปนอกห้องหลังจากวางสาย บังเอิญที่นางหลินกำลังเดินออกมาล้างจานข้างนอกทางเดิน เธอเห็นเจียงเหยาท่าทีรีบร้อนจึงรั้งอีกฝ่ายไว้ “เกิดอะไรขึ้น?”

“โจวจุนหมินโทรมาคะ จ่าเก๋อกำลังเข้ารับการผ่าตัดฉุกเฉินที่โรงพยาบาล ฉันจะไปช่วยจ่ายเงินมัดจำค่ารักษาพยาบาลให้ก่อน พวกเขาบอกมาว่ามีเงินมาไม่พอ” เมื่อพูดจบ เจียงเหยาก็รีบวิ่งไป นางหลินรีบวิ่งตามหลังเธอไปด้วยอีกคน

เจียงเหยาวิ่งไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน โจวจุนหมินกังวลใจขณะที่กำลังรอเธออยู่ เขาลืมมารยาทและร้องออกไปว่า “เจียงเหยา โรงพยาบาลเขาขอให้เราจ่ายเงินอย่างน้องสองร้อยหยวนก่อนที่พวกเขาจะเริ่มการผ่าตัด หวู่เผิงซินกับฉันรีบออกมา พวกเราไม่ได้พกเงินสดมาด้วย!”

เจียงเหยาทักทายเขาและไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน โชคดีที่เธอมีเงินเพียงพอ เธอถือเงินไว้มากกว่าปกติเล็กน้อยเผื่อไว้ ตั้งแต่ที่ลู่ชิงสีเขารับรักษาในโรงพยาบาล

____

ตอนที่ 394 เรื่องส่วนตัว

หลังจากที่เจียงเหยาได้ชำระเงินแล้ว นางหลินที่วิ่งมาถึงหายใจถี่ด้วยความเหนื่อยหอบ

“ฉันว่านะเจียงเหยา เธอวิ่งเร็วราวกับลม! แป๊บเดียวฉันไม่เห็นหลังแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับจ่าเก๋อ ทำไมจู่ ๆ เขาถึงถูกส่งมาที่เมืองจินโด?”

มันต้องรุนแรงแน่ ๆ ถ้าไม่อย่างนั้น พวกเขาคงเข้ารักษาที่โรงพยาบาลในเมืองจิน

“ทำไมเราต้องจ่ายเงินมัดจ่าสำหรับการผ่าตัด?” นางหลินรู้สึกสับสน ตอนที่ลู่ชิงสีและพันเอกหลิน เข้ารับการรักษา ค่ารักษาพยาบาลของพวกเขา ทางกองทัพเป็นฝ่ายจัดการให้ทั้งหมด

“เคสของพี่เก๋อ เกิดด้วยเรื่องนอกเหนือขอบเขตของกองทัพ” โจวจุนหมินทนไม่ได้ “ซุนฉีเหม่ย คนบ้านั่น”

“เกิดอะไรขึ้น? ฉันคิดว่าพวกเขาหย่าขาดกันไปแล้วก็น่าจะจบเรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ?” เจียงเหยางงงวย อาการบาดเจ็บของจ่าเก๋อเกิดจากซุนฉีเหม่ยงั้นเหรอ?

“เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน! บ่ายวันนี้เขาอยากจะมาเยี่ยมลูกสาวที่กองทัพ พี่เก๋อก็ไม่ว่าอะไร เห็นว่าแม้หลังจากหย่ากันไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นยังมีใจที่จะมาเยี่ยมลูกสาว”

ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย ยกเว้น มันเป็นเพียงเรื่องเพียงครึ่งแรก

“ใครจะไปคิดว่าซุนฉีเหม่ยซื้อเสื้อผ้าและขนมมามากมายให้เก๋อเวินเวิน เขาคงพูดอะไรบางอย่างกับเด็ก จู่ ๆ เก๋อเวินเวินก็เปลี่ยนใจและอยากจะไปอยู่กับแม่ แน่นอนว่าพี่เก๋อต้องไม่ยอมอยู่แล้ว ตอนนั้นพวกเขาเลยเริ่มทะเลาะกัน โอ้ย ผู้หญิงคนนั้น ซุนฉีเหม่ย! กล้าดียังไงมีฉุดแย่งและผลักพี่เก๋อ พี่เก๋อเสียหลักและล้มหัวพาดบันได หลังจากนั้นเขาก็ไม่ฟื้นอีกเลย!”

โจวจุนหมินเกือบจะร้องไห้ออกมา “เรารีบส่งเขาไปที่โรงพยาบาลเมืองจิน แต่หมอที่นั่นบอกว่าอาการของเขาหนักเกินไป และขอให้พวกเราส่งเขามาที่นี่แทน ฉันโทรหาคุณหลังจากที่เขาถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้ว”

มือของเขากำแน่น ความโกรธและความตกใจเข้าครอบงำจิตใจของเขา

“พวกคุณไม่เห็นว่าตอนที่พี่เก๋อล้มลงกับบันได เลือดเขาไหลออกมามากแค่ไหน ขาของเขา....” พวกมันดูเหมือนไร้กระดูก ห้อยราวกับเส้นสปาเก็ตตี้ที่ถูกต้มจนสุกแล้ว โจวจุนหมินทนไม่ได้ที่จะหวนคิดถึงสิ่งที่เขาเห็น “เขาหมดสติไปเพราะความเจ็บปวด”

เจียงเหยาและนางหลินมองหน้ากันไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากของพวกเขา

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงเหยาก็พูดขึ้น “เราไปที่ห้องผ่าตัดกันเถอะ ไปดูกันเถอะว่าเป็นยังไงบ้าง”

เจียงเหยาคาดเดาว่าตั้งแต่จ่าเก๋อมีอาการบาดเจ็บที่ขาอยู่ก่อนแล้ว การตกบันไดทำให้อาการบาดเจ็บของเขาแย่ลง ดูเหมือนว่าเขาคงได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ

หวู่เผิงซินเป็นคนเดียวที่เฝ้าอยู่นอกห้องผ่าตัดเมื่อพวกเขามาถึง เขาทักทายเจียงเหยาและนางหลิน “พี่เก๋อกำลังผ่าตัดอยู่ ฉันไม่รู้ว่าสถานการณ์ข้างในเป็นยังไงบ้าง”

เขาถอนหายใจ “หวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไร”

“คุณมายงานการตรวจจากโรงพยาบาลที่เมืองจินไหม” นี่เป็นสถานการณ์ที่ยากลำบากของลู่ชิงสี ถ้าเขาฟื้นและรูข่าว เขาต้องโกรธอย่างแน่นอน