King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 162 เรื่องดีๆ
ตอนที่ 162 เรื่องดีๆ
หลายวันต่อมาหลังจากการบุกโจมตี
ณ คฤหาสน์ของตระกูล สโลน วินเทอร์
ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่บนทางเดินของคฤหาสน์ด้วยท่าทางปกติ เพราะหลังจากที่ผมเดินทางกลับมาจากการโจมตีประเทศทาซัส ผมก็รายงานเรื่องทั้งหมดกับทางดิวนีสันต์ทราบทันทีเพื่อให้รีบโจมตีตอนที่พวกมันยังไม่ได้ตั้งตัว และเสียกายอยู่ โดยใช้กำลังรบทั้งหมดเพื่อโจมตีเข้าไปให้เร็วที่สุด
ทำให้ตอนนี้ผมหมดหน้าที่แล้ว!
ร่วมถึงวันนี้เป็นวันที่ราชินีภูติจะเดินทางมารับผมเพื่อไปอยู่ประเทศภูติอีกด้วย ถ้าพูดถึงเรื่องเป็นห่วงตอนนี้ก็มีอยู่สองเรื่อง
1. เรื่องของเอเนเชียร์ที่ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง เพราะมันก็ผ่านมาหลายวันแล้วตั้งแต่ที่ผมกลับมา พอมาลองคิดใหม่ก็อยากจะบอกล่าเธอก่อนที่จะเดินทางไปที่ประเทศภูติอยู่หรอก แต่ประเคลื่อนย้ายก็ไม่ใช่ของที่จะใช้ฟุ่มเฟือยแบบนั้น ส่วนทางเดฟีเรียก็ไปประชุมอะไรก็ไม่รู้ เลยไม่รู้จะไปบอกล่าเธอยังไง
2. ก็เป็นเรื่องของเทเลอร์ที่กำลังเดินน้ำทางของผมอยู่ตอนนี้ เพราะมันกำลังทำหน้าดีใจแล้วก็อมยิ้มออกมาแบบชอบใจอะไรบางอย่างอยู่ ส่วนที่ผมกำลังเดินตามเทเลอร์อยู่แบบนี้ก็เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนหลังกินอาหารเสร็จ…
[ ตัดเหตุการณ์ไปเวลาเมื่อคืน ]
############
หลังจากที่ดรารอน์กินอาหารเสร็จและกำลังจะเดินกลับห้องแบบทุกวัน ก็ได้เจอกับเทเลอร์กำลังยืนรออยู่ที่หน้าห้องแบบยืนรออยู่ ท่าทางของเทเลอร์ที่กำลังยืนด้านหน้าของดรารอน์ตอนนี้เต็มไปด้วยใบหน้ากำลังดีใจอะไรบางอย่าง
‘มันเป็นอะไรของมัน ทำไมมายืนรอเราที่หน้าห้องแบบนี้? ไหนจะยังหน้าตาแบบนั้นอีกกำลังมีเรื่องอะไรดีๆ เกิดขึ้นกัน???’ ดรารอน์เมื่อเห็นสภาพของเทเลอร์ก็เริ่มเกิดความสงสัยเมื่อเห็นอาการที่แสดงออกมา เพราะเทเลอร์ไม่ค่อยทำหน้าแบบนี้ออกมาให้เห็นเลยตั้งแต่ที่เจอกันเมื่อหลายปีก่อน ครั้งนี้นับว่าเป็นครั้งแรกที่ดีใจออกนอกหน้ายิ้มไม่หุบแบบนี้
เมื่อดารอน์เดินถึงหน้าห้อง
“เกิดอะไรขึ้นเทเลอร์มายืนทำอะไรตรงนี้” ถึงแม้ว่าตอนนี้ดรารอน์จะอยากถามเรื่องที่ทำให้เทเลอร์อมยิ้มแบบนี้แต่ก็พยามถามเรื่องอื่นก่อน เพราะการถามเรื่องส่วนตัวมากไปกับคนรับใช้ หรือคนในการปกครองมันก็ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่นัก เพราะมันจะเป็นการรุกรำเรื่องส่วนตัวมากจนเกินไป
“อ่ะ!... ท่านดรารอน์มาแล้วสินะครับ” เทเลอร์แสดงอาการแปลกใจเล็กน้อยหลังจากที่เห็นดรารอน์ด้านหน้า แล้วก็พรางคิดในใจไปด้วยว่า ‘ถ้าท่านดรารอน์รู้เรื่องนี้ต้องดีใจแน่เลย หึหึ!’
‘เออฉันเดินมาตั้งแต่แกยืนอมยิ้มอยู่คนเดียวตั้งนานแล้ว เฮ้อ~’ ดรารอน์รู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเทเลอร์ที่พูดกับตน พร้อมกับใบหน้ายิ้มแบบเดิม
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมยิ้มดีใจขนาดนั้น?” จนในที่สุดดรารอน์ก็เริ่มถามเพราะคาใจกับเรื่องใบหน้าของเทเลอร์ ถึงรู้ว่ามันไม่สมควรถามก็ตามที
“ฮาฮาฮา …ขนาดท่านยังดูออกเลยงั้นเหรอ”
‘อะไรของมันอีก ท่าทางแบบนี้ขนาดเด็กน้อยก็ดูออก วันนี้มันเป็นอะไรของมันกันแน่???’ ความสงสัยในใจของดรารอน์เริ่มทวีคูณขึ้น หลังจากที่ได้รับคำตอบแบบไม่ตรงคำถามของเทเลอร์ จากนั้นดรารอน์ก็เริ่มถามต่ออีกว่า “ถ้าจะดีใจก็ไปดีใจคนเดียวที่ห้อง วันนี้ข้าต้องการพักผ่อนแล้ว” ‘ถึงแม้ว่าอยากจะรู้ว่าเรื่องที่มันกำลังดีใจว่าเป็นเรื่องอะไรก็เถอะ แต่เอาไว้ค่อยถามแล้วกัน’ ดรารอน์ตัดใจจากคำตอบหลังจากที่ถามแล้วเทเลอร์ไม่ยอมพูดสักที จากนั้นก็เปิดประตูห้องของตนเพื่อเตรียมตัวเข้าไป
แต่ระหว่างนั้น
“ดะ… เดี๋ยวก่อนครับท่านดรารอน์!” เทเลอร์ก็เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังมาก ราวกับว่ากำลังตกใจอะไรบางอย่าง จากนั้นก็เริมพูดต่ออีกครั้งเมื่อดรารอน์หันหน้ากลับมาหาว่า “เรื่องนี้มันเกี่ยวกับท่านโดยตะ- ไม่สิ!”
“อะไร? ตกลงมันจะเกี่ยวกับข้าหรือไม่เกี่ยวกับแน่” ดรารอน์ถามย้ำทันทีหลังจากที่เทเลอร์เงียบไปเพราะเหมือนกับว่าจะคิดอะไรออก
โดยระหว่างที่กำลังจะหลุดปากพูดอะไรออกมาเทเลอร์ก็เอามิปิดปากของตัวเองเอาไว้ราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่อยากให้ดรารอน์รู้ ยังไงยังงั้น
ทำให้ตอนนี้
ดรารอน์เริ่มมีความสงสัยเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเข้าไปอีก
แต่ก็ยังพยามใจเย็นทำท่าทางแบบยังไม่อยากรู้อะไรมาก แต่ทว่าในใจตอนนี้กลับ ‘เทเลอร์มันจะพูออะไรกันแน่ แต่ยังไงมันก็น่าจะเกี่ยวกับเราแน่ละท่าทางของมันแบบนั้น’ กำลังสงสัยอย่างเต็มที่ ถึงแม้ว่าตอนนี้ดรารอน์จะไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด แต่ก็สามารถเดาได้หนึ่งอย่างแล้ว
ว่าเรื่องที่เทเลอร์กำลังจะพูดออกมาต้องเกี่ยวกับตัวเองแน่นอน
“พะ…พรุ่งนี้ก็แล้วกันครับท่าน จะได้รู้ด้วยตัวเอง”
“ห่ะ!?!?!” ดรารอน์อุทานด้วยน้ำเสียงสับสัน แล้วก็คิดในใจไปด้วย ‘มันกำลังเล่นอะไรอยู่ทิ้งปมแล้วไม่บอกแบบนี้ แถมยังเดินไปเลยหลังพูดจบ’ ดรารอน์ตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์ เพราะหลังจากที่เทเลอร์พูดจบก็เริ่มเดินออกไปทันที ด้วยใบหน้ายิ้มแบบมีแผนอะไรสักอย่าง
#############
[ ตัดกลับมาเหตุการณ์ปัจจุบันที่ดรารอน์กำลังเดินอยู่กับเทเลอร์ ]
“เทเลอร์จะบอกได้หรือยังว่านี่มันเรื่องอะไรเจ้ากำลังจะพาข้าไปไหน?”
ผมเริ่มถามขณะที่กำลังเดินตามหลังอยู่ และไปคำถามนี้ผมก็ต้องการคำตอบตั้งแต่เมื่อวานแล้วตอนกลางคืนแล้ว เพราะมันทิ้งปมเอาไว้ให้ผมสงสัยทั้งคืน และไม่ว่าผมจะพยามคิดยังไงก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องที่ทำให้มันยิ้มแบบนั้น แล้วเกี่ยวกับผมมันเป็นเรื่องอะไร
สงสัยมาก!
“ท่านดรารอน์ท่านเคยได้ยินคำว่า อดหวานไว้กินเปรี้ยวไหมครับ”
“มันเรียกว่าอดเปรี้ยวไว้กินหวานไม่ใช่หรือ”
“นะ… นั่นแหละครับมันก็คล้ายๆ กัน”
เทเลอร์พูดออกมาด้วยท่าทางอับอายเล็กน้อยหลังจากที่มันใช้คำผิดกับผมเมื่อครู่ และเราสองคนก็เลิกคุยกันเพราะทางผมเข้าใจดีว่าถึงจะถามอะไรมันมากกว่านี้มันก็ไม่ยอมบอกอะไรผมหรอก
แล้วอีกอย่าง
เดี๋ยวเมื่อมันพาไปถึงผมก็จะรู้เองว่ามันต้องการจะบอกเองอะไรกับผมกันแน่ เอาตามตรงตอนนี้ทางผมเองก็เริ่มรู้สึกสนุกขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน เพราะยังไงถ้าคิดจากสีหน้าของเทเลอร์ที่แสดงออกมาให้เห็นก็คงเป็นเรื่องที่ดีแน่นอน ประสบการณ์ของผมมันบอกแบบนี่ หึหึ!
