King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 131 ร้องขอชีวิต
" ได้โปรดไว้ชีวิตของข้าด้วยเถอะองค์ชาย ข้าให้คำสาบานกับท่าว่าข้าจะไม่เอาเรื่องของท่านไปบอกใครแน่นอน " ' ตอนนี้เกียติอะไรช่างมันก่อน ยังไงตอนนี้ต้องเอาชีวิตให้มันรอด! '
หมอนี่มันคงกำลังคิดว่าผมจะฆ่ามันเพราเรื่องที่มันรู้ความับของผมแน่เลย หึหึ! ช่างไม่รู้อะไรจริงๆ
" กำลังพูดบ้าอะไรอยู่ ถ้าคิดว่าก้มหัวขอร้องแล้วข้าจะไว้ชิวิตก็ขอบอกเอาไว้ก่อนเลยว่ามันไม่มีทางอย่างแน่นอน "
" เหอะ! คิดว่าข้าไม่รู้หรือไงว่าแกไม่กล้าทำ ถ้ากล้าทำอะไรข้าละก็ทั้งสองประ- "
ฉับ!
ระหว่างที่มันกำลังพูดอยู่ผมก็ใช้ขวานฟันลงไปที่แขนขวาของมัน ทันทีที่ฟันลงไปเสียงที่กำลังพูดอยู่ของมันก็หายไปแต่ทว่ามันก็ยังไม่ได้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอะไรด้วยเหมือนกัน ได้แต่ทำหน้านิ่งตกใจและมองแขนของตัวเองที่หล่นลงอยู่กับพื้น
." ขะ... แขน "
เออนั้นมันแขนแหละ และก็เป็นแขนของแกด้วย แชงค์พรึมพรัมออกมาค่อยๆ ขณะที่ดวงตาของมันกำลังมองแผลกับแขนของตัวเองอยู่ จากนั้นมันก็เอามือของมันไปกดแผลของมันเอาไว้ แล้วก็
อากกกกกก!!!! เจ็บ!!!!!!
ร้องตะโกนอกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดและดิ้นไปมารอบจุดที่มันกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ แต่แขนซ้ายของมันก็กำลังกดแผลเอาไว้อยู่ยังไม่ได้ปล่อย จากนั้น
ฉับ!
ผมก็เริ่มตัดแขนอีกข้างของมัน
อากกกก!!!!!
ส่วนมันก็ยังคงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดอยู่เหมือนเดิม รอบตัวของมันเต็มไปด้วยกองเลืดขนาดใหญ่ไปแล้วนในตอนนี้ สีหน้าของมันเองก็เริ่มซีดเพราะเสียเลือดมาก เสียงร้องของมันเองก็ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ ดวงตาทั้งสองตอนนี้เป็นเหมือนกับคนพึ่งตื่นนอนที่ไม่สามารถลืมได้เต็มที่
" แกนะสำคัญตัวเองเกินไปหรือป่าว ตัวเองตายแล้วจะมีสงครามสองประเทศเหรอ! หึ! คิดว่าตัวเองเป็นใครกันสถาณะเป็นแค่ลูกนอกสมรสแท้ๆ ราชามันไม่ได้สนใจอะไรแกขนาดนั้นหรอกที่ยอมมอบตำแหน่งให้ก็เพื่อจะใช้ประโยชน์กับความามารถของเท่านั้นแหละ "
ผมเริ่มพูดถึงความป็นจริงให้แชงค์ฟัง ส่วนเหตุผลที่ผมพูดก็เพื่ออยากให้เจ้านี้มันรู้สึกตัวว่าโดนคนที่มันคิดว่าพ่อและรักมันหลอกใช้อยู่ เพราะสำหรับโลกนี้... ไม่สิ! สำหรับสิ่งที่เรียกว่าขุนนางหรือราชาลูกนอกสมรสมันก็เป็นเพียงเครื่องมือเท่านั้น อย่าว่าแต่โลกนี้เลย ที่โลกเก่าของผมเองมันก็เหมือนกัน เคยเห็นมาเยอะแล้วพวกขุนนางที่ยอมทิ้งลูกนอกสมรสเพื่อตำแหน่ง
เพราะงั้นก่อนหมอนี่ตายผมก็อยากพูดความจริงให้มันฟังสักหน่อย !
" ทะ.... ท่านพ่อมะ... ไม่ปล่อยแกไว้ นะ... แน่ "
แชงค์พยามพูดถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่มีแรงจะพูดแล้วก็ตาม จนถึงตอนนี้มันก็ยังเชื่อมั่นอยู่ว่าตัวเองถูกยอมรับ ถ้างั้นเพื่อเป็นการช่วยเหลือครั้งสุดท้าย
ฉับ!
ผมใช้ขวานฟันลงไปที่คอของมัน ทำให้ตอนนี้คอกับตัวกระเดินออกจากกัน เละขนาดนี้ได้เป็นปัญหาแน่ ด้านหน้าของผมตอนนี้เป็นร่างกายของแชงค์ที่กระจายไปคนละทิศคนละทาง แต่จะทำไงได้ทำไปแล้วจะต่อคืนก็ไม่ได้ด้วยมีแต่ต้องยอมรับเท่านั้น!
จากนั้นผมก็เริ่มยกเลิกเวทย์กับดัักไฟทันที หลังจากที่ยกเลิกก็แปลกใจนิดหน่อยที่ไม่เห็นพวกทหารยืนอยู่บนสนาม แต่ท่าทางทาร์เทียร์น่าจะเป็นคนจัดการไปแล้วในเรื่องของพวกทหาร ทางเดียโรที่กำลังยืนเงียบได้แต่จ้องมองศพของแชงค์ก็ไม่พูดอะไร
" ผลประกาศ! "
ผมเตือนสติออกไป จากนั้นทางเดียโรก็พูดออกมาว่า " อะ... องค์ชายดรารอน์เป็นฝ่ายชนะ ." หลังจากที่ได้ยินผลประกาศผมก็เริ่มเดินลงจากสนามประลองทันที เสียงโห่วร้องเองก็ไม่ได้ดังออกมามันเงียบเหมือนตอนที่แชงค์ชนะเอเนเชียร์ไม่มีผิด แต่มันก็ไม่แปลกเมื่อเห็นสภาพร่างกายของแชงค์เป็นแบบนั้น คงไม่มีใครคิดหรอกว่าการต่อสู้ของเด็กจะทำกันขนาดนี้ได้
ส่วนเรื่องการเสียชีวิตเองผมก็ไม่ได้มีความผิดอะไรด้วย เพราะตามกฏก่อนลงสมัครผู้รวมลงแข่งต่างก็เข้าใจมันดีถึงอัรตรายถึงชีวิต และสมัครเข้าร่วมมา ทำให้ตัวผมตอนนี้ถึงจะฆ่ามันตายในสภาพแบบนั้นก็ไม่ได้มีความผิดอะไรสักนิด! เท่านี้ก็จัดการเสร็จไปหนึ่งเรื่อ งปัญหาต่อไปก็คือ เฮสเฟียร์! ต้องรู้ให้ได้ว่าเธอได้ร่างจำแรงสัตว์เทพมาได้ไง แล้วประเทศของภูติมันมีอะไรซ้อนอยู่กันแน่!
ณ จุดเตรียมตัวฝั่งดรารอน์
ด้านหน้าประตูห้องมีทหารเอลฟ์ยืนอยู่หลายคน และภายในตอนนี้ก็มีเฮน่ากำลังเดินไปมาอยู่ภายในห้องด้วยท่าทางเป็นกังวล ' เอายังไงดีจะบอกดรารอน์เรื่องที่แชงค์มาบอกกับเราดีไหม ตอนนี้แชงค์ก็ตายไปแล้วทางเลือกเราก็มีเพียงแค่รอพูดกับราชาประเทศทาซัสในวันพรุ่งนี้เท่านั้น แต่ถ้าเราบอกดรารอน์หมอนั่นต้องมีทางออกแน่นอน แต่ถ้าตัดสินใจผิดประเทศก็จบเช่นกัน ' เฮน่ากำลังรู้สึกถึงความลังเลกับเรื่องที่แชงค์บอกกับตนว่าสมควรพูดกับดรารอน์ดีไหม
ตอนนี้เธอเหมือนกับคนกระวนกระวายอย่างหนักโดยเดินไปเดินมารอบห้องหลายรอบแล้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะภายในห้องตอนนี้ก็มีพวกทหารเอลฟ์อยู่เช่นกัน
" -องค์หญิงท่านกำลังเป็นกังวลเรื่องของท่านดรารอน์อยู่เหรอ? "
หนึ่งในทหารที่ยืนอยู่ในห้องกับเฮน่าเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย เพราะตั้งแต่เข้ามาในห้องเฮน่าก้เดินไปเดินมา ให้กับพวกทหารเห็นตลอดเวลา ทำให้ทหารเกิดความสงสัยขึ้นจึงเอ่ยถาม
" ชะ... ใช่! "
เฮน่าตอบด้วยท่าทางไม่เข้าใจแต่เธอก็เลือกตอบแบบนี้เพื่อที่จะกลบเกลื่อนเรื่องที่ตนกำลังกังวลอยู่ เพราะเรื่องที่เธอกำลังกังวลถ้าทหารพวกนี้รู้มันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ได้
" -ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ระดับท่านดรารอน์ไม่มีทางแพ้แน่นอน "
ทหารพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจเพื่อให้เฮน่าสบายใจ แต่ทหารคนที่กำลังพูดกับเฮน่าอยู่ก็เป็นหนึ่งในทหารที่เคยสู้กับดรารอน์มาแล้วจึงสามารถกล้าพูดออกมา หลังจากที่ทหารพูดเพื่อให้กำลังใจ เฮน่าก็นั่งลงทัันทีแล้วก็พรึมพรัมมออกมาเหมือนกับพูดคนเดียวว่า " ตัดสินใจได้แล้ว "
จากนั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" องค์หญิงท่านดรารอน์กลับมาแล้วครับ "
เสียงเคาะประตูก็ดังขั้นมาตามด้วยเสียงของทหารที่เฝ้าหน้าประตูเอาไว้
" ให้เข้ามาได้เลย! "
