27

Ep.27

ในตอนนั้นเอง สายลมหอบหนึ่งได้พัดมา

จมูกของฉู่เซวียนกระตุกทันใด นั่นเพราะเขาได้กลิ่นหอมหวานของคาวเลือด

เนื่องจากกลายเป็นซอมบี้แล้ว ดังนั้นฉู่เซวียนจึงมีสัมผัสที่ไวมากๆต่อกลิ่นเลือดและเนื้อ

เขามั่นใจ ว่านี่คือกลิ่นเลือดที่โชยออกมาจากคนที่ยังมีชีวิตอยู่

หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย ฉู่เซวียนก็ตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่กลิ่นเลือดโชยมา แต่ต่อให้ไม่สนใจ นั่นก็เป็นทิศทางเดียวกับฐานเทียนหัวเป้าหมายของเขาอยู่ดี

แต่ที่น่าสงสัยก็คือ ในเมื่อเลือดออก งั้นทำไมถึงไม่รีบปิดแผลซะล่ะ?  ต้องรู้นะว่าท่ามกลางพื้นที่รกร้างนี้ กลิ่นเลือดเป็นตัวดึงดูดศัตรูอย่างดี และศัตรูที่ว่านั่นไม่ได้มีแค่ซอมบี้

...

ปัง!

เสียงปืนทื่อๆดังขึ้น ร่างหนึ่งกระตุกสองสามครั้ง สุดท้ายล้มฟุฟลงกับพื้น

ต่อมา ชายหลายคนที่ตามร่างกายทาไปด้วยเลือดออกมาจากที่ซ่อนในพุ่มไม้

หัวหน้ากลุ่มเป็นชายร่างใหญ่ที่มีหนวดเคราเต็มใบหน้า และในมือเขา ยังถืออาวุธปืนที่เห็นได้ชัดว่าผ่านการดัดแปลงมา

ใบหน้าของชายร่างใหญ่เต็มไปด้วยรอยบาดแผล แม้เสียโฉม แต่มันกลับช่วยเพิ่มบรรยากาศที่ดูดุดันแก่เขา

“ลูกพี่ เป็นซอมบี้เลเวล 1 อีกแล้ว” ด้านหลังเขา ชายหนุ่มที่มีคิ้วเหมือนหางกระรอก มีดวงตาเล็กเหมือนหนูก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบศพและกล่าวรายงาน

ชายไว้เคราพยักหน้า ก่อนยื่นมือชี้ออกไปแล้วพูดว่า “ไปป้อนน้ำให้ไอ้เด็กนั่น อย่าปล่อยให้มันตาย”

“รับทราบ!” ชายตาหนูรับคำสั่ง ก้าวออกไปยังต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากศพซอมบี้

หากไม่สังเกตดีๆ จะไม่มีทางรู้เลย ว่าใต้ต้นไม้ มีวัยรุ่นคนหนึ่งที่ทั้งร่างท่วมไปด้วยเลือดถูกมัดอยู่ เสื้อผ้าของเขามอมแมม หัวห้อยตกลง หากไม่ใช่เพราะหน้าอกที่ยังกระเพื่อมน้อยๆ ใครมาเห็นคงคิดว่าตายไปแล้ว

“เฮ้ยๆ ไอ้เด็กบ้า รีบดื่มน้ำซะ!” ชายตาหนูหยิบขวดน้ำขึ้นมา เอ่ยเร่งวัยรุ่นคนนั้น “อย่ารีบตายไปซะก่อนล่ะ”

ฉู่เซวียนเฝ้ามองการเคลื่อนไหวของคนกลุ่มนี้ และในที่สุด วัยรุ่นชายที่ถูกมัดก็ค่อยๆเงินหน้าขึ้น

ทั้งหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด แม้ยังดูเด็ก ทว่าในดวงตากลับเต็มไปด้วยประกายของความเกลียดชัง

“ไอ้หน้าบากหวัง ต่อให้ตายเป็นผี ฉันก็จะขอตามรังควานแกไปชั่วชีวิต!”

วัยรุ่นชายสาดสายตามองชายไว้เครา เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง หากเป็นคนธรรมดาแล้วได้ยินเสียงนี้ เกรงว่าคงรู้สึกขนลุก

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” ราวกับได้ยินเรื่องตลกสุดๆ หลายคนในกลุ่มหัวเราะออกมา

“เจียงฮ่าว ขนาดพ่อแกยังไม่รอด ถูกฉันจับโยนให้ซอมบี้กิน นับประสาอะไรที่แกจะแก้แค้น? ฮ่าฮ่า ไว้ชาติหน้าเถอะ!” ชายไว้เคราระเบิดเสียงหัวเราะ กล่าวอย่างเหิมเกริม

“ลูกพี่ไม่ฆ่าแก นี่ถือเป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว แต่แกกลับไม่สำนึกบุญคุณ แล้วยังคิดจะแก้แค้นอีกหรอ?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะลูกพี่ แกคงตายตั้งแต่ในพื้นที่รกร้างแล้ว ตอนนี้แค่รับหน้าที่ล่อพวกซอมบี้กับสัตว์กลายพันธุ์ ตอบแทนบุญคุณกันบ้างมันยากนักรึไง?”

ฟังเสียงหัวเราะถากถางของกลุ่มคน ชายหนุ่มที่ชื่อเจียงฮ่าวกัดฟันแน่น รอยเลือดเล็กๆไหลออกมาจากซอกฟันเขา

ต่อให้ต้องตาย เจียงฮ่าวจะไม่มีวันลืม ตอนนั้นพ่อเขาเถียงกับหน้าบากหวังแค่ไม่กี่คำ ก็ถูกอีกฝ่ายจับโยนลงไปในฝูงซอมบี้ โดนรุมทึ้งจนตาย

“ฉันก็ไม่ชอบขี้หน้าไอ้ห่านี่เหมือนกัน นายอยากให้ฉันช่วยฆ่ามันไหม?” จู่ๆเสียงหัวเราะเบาๆก็แทรกเข้ามาในหูของกลุ่มคน จากนั้น ร่างผอมเพรียวค่อยๆก้าวออกมาจากในเงามืด

ฉู่เซวียนกวาดสายตามองทุกคน สุดท้ายหยุดลงบนร่างเจียงฮ่าวที่ถูกมัดไว้ เขาค่อยๆหล่าวอย่างช้าๆ “ไงเจียงฮ่าว เจอกันอีกแล้วนะ”