เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 3 การพบเจอ
ตุ๊บ!!!!
เสียงดังขึ้นมาหลังจากที่เสี่ยวไป่โจมตีแต่ว่าเสียงที่เกิดขึ้นนั้นมันไม่ใช่เสียงที่หมัดของเสี่ยวไปโจมตีโดนหยางเฉิน แต่เป็นเสียงของหมัดที่กระทบกับอากาศก่อนที่จะเข้าไปถึงตัวของหยางเฉิน
ใบหน้าของเสี่ยวไป่เต็มไปด้วยความตกใจ ' นี่มันหมายความว่ายังไง ทำไมหมัดของเราถึงเข้าไปไม่ถึงตัวมันละ' เสี่ยวไป่ที่กำลังทำหน้าตกใจตอนนี้ในหัวเต็มไปด้วยความสงสัย
ส่วนทางด้านของหวังเห่ยเองก็กำลังมีสีหน้าตกใจไม่ต่างจากเสี่ยวไป่แม้แต่น้อย ' นี่มันหมายความว่ายังไง ทำไมเสี่ยวไป่ถึงหยุดกลางคันแบบนั้น ไม่สิ!ไม่น่าใช้แบบนั้นเพราะเสี่ยวไป่เองก็กำลังตกใจอยู่ ดูเหมือนว่าที่เป็นแบบนั้นคงเป็นฝีมือเด็กหนุ่มนั้น ' หว้งเห่ยคิดพร้อมกับมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปด้วย
เมื่อบรรยกาศตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องสงสัย หยางเฉินก็พูดออกมา " เป็นแค่มดปลวกคิดจะมาสู้กับฉันคนนี้เหรอ " ทันทีที่หยางเฉินพูดจบเขาก็กำหมัดขวาแล้วต่อยเข้าไปที่กลางตัวของเสี่ยวไป่
ตุบ!
เอือก!!! เสียงของเสี่ยวไป่ที่กระเดนเพราะแรงต่อยประมาณ 10 เมตร ร้องออกมาพร้อมกับมันเลือดกระเดนออกจากปากเล็กน้อย เมื่อตั้งตัวได้เสี่ยวไป่ก็พูดขึ้นมา " นี้มันหมายความว่ายังไง ทำไมฉันทำอะไรไม่ได้เลย? " เสี่ยวไป่ถามออกมาด้วยน้ำเสียงสงสัย
ตอนนี้เสี่ยวไป่มีแต่ความสงสัยอยู่ในหัว เพราะทั้งพลังด้านล่างกาย และพลังภายในของตนนั้นต่างต้องเหนือกว่าชายที่อยู่ด้านหน้าตอนนี้แต่ว่าเสี่ยวไป่กลับทำอะไรไม่ได้เลย แถมโดนโจมตีเพียงครั้งเดียวยังบาดเจ็บหนักขนาดนี้ เสี่ยวไป่ในตอนนีี้นั้นใช้มือขวากดจุดที่โดนต่อยเอาไว้ และใช้มือซ้ายตั้งขึ้นมาเพื่อเตรียมต่อสู้เหมือนกับนักมวย
" อภัยให้พวกเราด้วยท่านปรมาจารย์ " ในระหว่างที่หยางเฉินกำลังมองเสี่ยวไป่อยู่ หวังเห่ยก็พูดออกมาพร้อมกับก้มหัวลงเพื่อเป็นการข้อโทษ แล้วท่านเสี่ยวไป่เองก็ก้มหัวตามหวังเห่ยทันที
" หึ! เข้าใจกันแล้วสินะ " หยางเฉินพูดออกมาแล้วก็หน้ากกลับไปทางเดิมอีกครั้ง เพื่อเดินทางกลับแต่ในระหว่างนั้นหวังเห่ยที่กำลังก้มหัวอยู่ก็เงยหน้าพูดขึ้นมา " เดี๋ยวก่อนครับท่านปรมาจารย์ "
" มีอะไรอีก "
" คือว่า.... เรื่องที่ท่านบอกสามารถรักษา- "
" เรื่องนั้นเองสินะ! " หยางเฉินตอบกลับไปราวกับว่ารู้สิ่งที่หวังเห่ยกำลังจะพูดต่อ " ถ้าให้รักษาละก็ ทางข้าเองก็ต้องการสิ่งตอบแทนเหมือนกัน "
" ของตอบแทนที่ผมต้องการก็คือ โสมพันปี 1 ต้น " หยางเฉินพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มแบบมีนัย แล้วก็ชูนิ้วขึ้นมา 1 นิ้ว
" ....สะ โสมพันปี " หวังเฟ่ยร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ แล้วก็เริ่มคิดในใจ ' โสมพันปีเป็นของที่หายากมาก แต่ทว่าถ้าเขาสามารถรักษาเส้นลมปรานที่เสียหายของเราได้แล้วละก็... ' หวังเฟ่ยคิดในใจด้วยความหนักใจกับเรื่องของโสมพันปี
ในระหว่างที่หวังเฟ่ยกำลังยืนคิดด้วยความเงียบสงบอยู่นั้น หยางเฉินก็พูดออกมา " ว่าไงคุณสามารถหามาได้ไหม " หยางเฉินถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเร่งอยากรู้คำตอบ ' ตามที่เราจำได้ตระกูลหวังเป็นตระกูลใหญ่ 1 ใน 3 ของเมืองแห่งนี้เพราะงั้นเรื่องโสมพันปีต้องไม่มีปัญหาแน่ '
" ตกลงครับท่านปรมจารย์- ข้าจะรีบหาให้ท่านอาจต้องใช้เวลาสัก 1 เดือน "
" เยี่ยมมาก! งั้นข้อตกลงของพวกเราก็เป็นอันตกลงตามนี้ เช่นนั้นมาเริ่มรักษากันเลย " หยางเฉินพูดออกมา แล้วก็เดินเข้าไปหาหวังเฟ่ยที่กำลังทำหน้าตกใจอยู่
" ท่านจะรักษาเลยเหรอ ท่านจะไม่รอให้ข้าหาของมาให้ก่อน- "
" เรื่องนั้นไม่จำเป็น " หยางเฉินพูดแล้วก็ส่ายหัวไปมาเล็กหน่อย แล้วก็พูดต่อ "คิดว่าถ้าคุณผิดคำพูดกับผมแล้วมันจะเป็นยังไง เรื่องนั้นคุณน่าจะรู้ดีที่สุด "
" ครับ "
" งั้นก็หันหลังมาทางนี้ ผมมีเวลาไม่มากต้องรีบทำให้เสร็จ " หยางเฉินพูดออกมา แล้วทางหวังเฟ่ยก็หันหลังมาทันที
ในระหว่างที่หวังเฟ่ยหันหลังให้กับหยางเฉิน อยู่นั้นในมือของหยางเฉินก็มีแสงสีทองปรากฏออกมาทั้งสองข้าง แล้วก็เริ่มเอามือลงไปแตะที่ร่างกายของหวังเฟ่ยด้านหน้า ' เป็นอย่างที่เราคิดเอาไว้ชายคนนี้ได้รับความเสียหายจากการฝึกวิชาผิดรูปแบบ '
...
.....
......
เวลาผ่านไปสักพักหยางเฉินก็เอามือออก แล้วพูดออกมา " เสร็จแล้ว " ทันทีที่หยางเฉินพูดจบหวังเฟ่ยก็ลืมตาตืนขึ้นแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ " จริงด้วย! ข้าสามารถสัมผัสถึงพลังได้แบบเดิมแล้ว "
จากนั้นเสี่ยวไป่ก็รีบวิ่งเข้ามาทันที " คุณหวังนี่มันเรื่องจริงเหรอ " เสี่ยวไปถามออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจเช่นกัน
" ใช่! "
ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น หยางเฉินก็พูดออกมา " นี่ที่อยู่ และเบอร์ของผมถ้าได้ของมาแล้วติดต่อมานี่ด้วย " หยางเฉินพูดออกมาแล้วก็ส่งกระดาษให้กับหวังเฟ่ย
" ครับ " หวังเฟ่ยตอบ แล้วก็รีบรับกระดาษทันที แล้วหยางเฉินก็เดินต่อไปโดยเดินกลับไปยังทางออกของทะเลทราบส่วนทางด้านของหวังเฟ่ยก็ยืนมองหยางเฉินเดินไปแล้วคิดในใจ 'มังกรตัวจริงกำเนิดขึ้นแล้วสินะ '
ณ บ้านของหยางเฉิน
หยางเฉินนั้นเสียครอบครัวไปตั้งแต่อายุ 16 ปี ทำให้ตอนนี้เขาอยู่ในบ้านขนาดเล็ก 1 หลัง ที่ตระกูลหยางได้จัดเตรียมเอาไว้ให้ เพื่อให้ใช้ชีวิตอยู่ถึงหยางเฉินจะอยู่แบบนี้แต่ก็ยังได้ชื่อว่ามีนามสกุลหยางอยู่ในชื่อเพราะงั้นตระกูลหยางที่พอมีอำนาจอยู่บ้างจึงปล่อยให้หยางเฉินนอนข้างถนนไม่ได้เพื่อหน้าตาของตระกูล ถ้าไม่ใช้ละกผ้หยางเฉินไม่มีทางได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลหยางแน่นอน หลังจากที่เสียครอบครัวไป
บ้านที่หยางเฉินเดินเข้าไปตอนนี้เป็นบ้านที่มือสนิทไม่มีแม้แต่แสงไฟ เขาเดินเข้ามาในบ้านแล้วรีบเดินไปเปิดไฟทันที
แปล็ก!
หลังจากที่หยางเฉินเปิดไฟในห้องก็สว่างขึ้นมา แล้วก็พบกับสภาพห้องที่ไม่สู้ดีนัก ในห้องเต็มไปด้วยขวดเบียร์ขวดเหล้า แล้วก็เศษถ้วยของอาหารวางเกลื่อนไปหมด
' เอาอีกแล้วเหรอ ' หยางเฉินคิดในใจหลังจากที่ได้เห็นสภาพห้องด้านหน้า ซึ่งสาเหตุที่เป็นแบบนี้มันก็เพราะว่าบ้านหลังนี้ที่่หยางเฉินอยู่นั้นเขาไม่ได้อยู่คนเดียว แต่เขาอาศัยรวมอยู่กับคนอีก 2 คน ที่เป็นพวกชอบกอนเหล้าและเสเพลไปวันๆ เพราะงั้นสภาพห้องถึงได้เป็นแบบนี้ ' แต่ก็ช่างเถอะยังไงชาติที่แล้วเวลาเรามีปัญหาพวกนี้ก็ช่วยเราตลอด ' หยางเฉินคิดแล้วหันหน้ามองบริเวณโดยรอบ
จากนั้นหยางเฉินก็เดินผ่านกองขยะพวกนั้น แล้วเข้าไปในห้องของตัวเอง และเริ่มฝึกวิชาต่อทันที
3 วันผ่านไป
หยางเฉินที่นั่งฝึกวิชาก็ลืมตาตืนขึ้นมา แล้วก็มองซ้้ายมองขวารอบตัวของตน ' ระดับเพิ่มแล้วเท่านี้เราก็อยู่ระดับก่อเกิดขั้น 9 ถึงเราจะอยู่ระดับนี้แต่ก็ยังห่างไกลจากระดับเทพสงครามมากยิ่งนัก ต้องรีบให้เร็วกว่านี้ แล้วอีกอย่างสำหรับโลกการนับพลัง เริ่มนับยังไงก็ไม่รู้แต่ดูเหมือนว่าเสี่ยวไป่ที่เราสู้ด้วยตอนนั้นจะพูดว่าระดับกลางด้วย ที่นี่เรียกขั้นพลังต่างจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เพราะงั้นเราต้องรีบหาข้อมูลของโลกนี้เหมือนกัน '
ในระหว่างที่หยางเฉินกำลังนั่งคิดอยู่นั้น ก็มีเสียงของโทรศัพท์ที่วางเอาไว้ด้านข้างดังขึ้นมา
ติง! ติง! ติง!
