เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 2 เริ่มฝึกฝน

ณ ทะเลสาบเจี๋ยหลง

ททะเลสาบที่ปกคลุมไปด้วยพื้นน้ำกว้างใหญ่ แล้วบริเวณโดยรอบก็มีป่าไม้ขนาดใหญ่หลายชนิดขึ้นอยู่มากมาย

บัดนี้เวลาได้ผ่านมา 3 วัน หลังจากที่หยางเฉินกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง และตอนนี้เขาก็กำลังนั่งอยู่ในท่านั่งสมาธิอยู่ข้างต้นไม่ริมทะเลสาบเจี๋ยหลงเพื่อฝึกวิชาอยู่

" สำเร็จ " เสียงของหยางเฉินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแพรวเบา แล้วก็ลืมตาขึ้นมา และมองลงที่มือทั้งสองข้างของตนที่ยกขึ้นมา แล้วก็คิดในใจไปด้วย' ไม่คิดเลยว่าจะสำเร็จไวขนาดนี้เลือกไม่ผิดจริงๆ ที่มาฝึกฝนที่ทะเลสาบแห่งนี้เพราะได้พลังธรรมชาติของที่แห่งนี้ช่วยเติมเต็ม การฝึกของเราเลยทำได้รวดเร็วเช่นนี้ '

หยางเฉินที่นั่งดีใจอยู่สักพักก็ได้ลุกขึ้น แล้วก็เดินกลับยังทางเดินที่เอาไว้ชมทะเลสาบ ' ตอนนี้พลังของเราอยู่ระดับเริ่มต้นขั้นที่ 5 ยังห่่างชั้นจากพลังของเราที่เป็นเทพสงครามมากนัก ถ้ายังปล่อยเอาไว้แบบนี้ละก็ต่อให้เป็นร้อยปีเราก็พลังยังไม่ถึงไหน รู้สึกว่าต้องหาของมาช่วยเพิ่มการฝึกด้วยสินะ ' หยางเฉินเดินคิด พร้อมกับมองทางด้านหน้าไปด้วย

ในระหว่างที่หยางเฉินกำลังเดินคิดอยู่นั้นด้านหน้าของเขาก็เจอกับชายแก่ 1 คน กำลังเดินตรงเข้ามาหา และด้านหลังของชายแก่คนนั้น ก็มีผู้ชายใส่ชุดสูตรสีดำเดินตามหลังอยู่

เมื่อหยางเฉินเดินสวนกับชายแก่รูปร่างสมส่วนใส่ชุดแบบชุดนัดสู้ชาวจีน ทั้ง 2 ต่างก็รู้โดยธรรมชาติ ว่าคนที่กำลังเดินสวนกันอยู่นั้นเป็นผู้ฝึกตน

" หยุดก่อนสิพ่อหนุ่ม! " เสียงของชายแก่หันกลับมาพูดหลังจากที่เดินสวนกับหยางเฉินไป แล้วหยางเฉินก็หยุดเดิน และหันหลังกลับไปตอบ ชายแก่ที่พูดออกมา " มีอะไร " หยางเฉินตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

' เด็กหนุ่มคนนี้เป็นผู้ฝึกตนอย่างแน่นอน แต่ว่าถ้าดูจากพลังที่เรารู้สึกได้คงพึ่งบ่มเพราะสำเร็จแน่นอน แล้วทำไมถึงหยิ่งผยองเช่นนี้ ' ชายแก่คิดในใจหลังจากที่ได้ยินหยางเฉินตอบออกมาด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร

ตอนนี้ทั้งสองต่างมองหน้ากันราวกับว่ามีความเครืองใจกันอยู่ แล้วหยางเฉินก็พูดออกไปก่อน " ให้ฉันหยุดมีอะไรหรือป่าว พอดีว่าตอนนี้กำลังรีบถ้าไม่มีอะไรก็ต้องขอตัวก่อน " หลังจากที่หยางเฉินพูดจบก็หันหลังกลับทันทีเพื่อเตรียมตัวออกเดินต่อ

" หึหึหึ.... เป็นคนที่รีบร้อนจริงนะ " ชายแก่หัวเราะออกมาเล็กน้อยแล้วก็พูดออกมา ' เป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้จักเคารพผู้ใหญ่จริงๆ แบบนี้คงต้องสั่งสอนกันหน่อย ' ชายแก่คิดในใจ แล้วก็เดินตรงเข้าไปหาหยางเฉิน ส่วนทางหยางเฉินเองก็หันหน้ากลับมาอีกครั้ง ทำให้ตอนนี้ทั้งสองมาอยู่ด้านหน้าซึ่งกันและกันอีกครั้ง ในระยะห่างที่น้อยกว่าเดิม

ระยะห่างที่ทั้งสองยืนห่างกันตอนนี้ประมาณ 1 เมตร ทั้งสองยืนจ้องหน้ากันโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา " อยากลองแลกเปลี่ยนวิชากับข้าดูหน่อยไหมพ่อหนุ่ม " ชายแกพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มมั่นใจ

' ชายคนนี้กำลังอยากจะสั่งสอนเราอยู่สินะ ตามจริงแล้วเราก็อยากจะทดสอบพลังอยู่พอดี อยากรู้เหมือนกันว่าพลังของคนในโลกนี้จะมีขนาดไหน เพราะเมื่อชาติที่แล้วเราตายโดนที่ยังไม่ได้ฝึกอะไรที่โลกเลย ' หยางเฉิงคิดในใจ แล้วก็ใช้สายตามองไปที่ชายด้านหน้า และในเวลานั้นเองหยางเฉิงก็สังเกตุเห็นความปกติในร่างกายของเขา

สิ่งที่หยางเฉิงกำลังเห็นอยู่นั้นคือเส้นลมปรานที่กำลังเสียหาย หรือจะให้เรียกอีกอย่างก็คือชายคนนี้กำลังบาดเจ็บภายในอยู่ ' เส้นลมปรานเสียหายขนาดนี้ ยังกล้ามาท้าสู้กับเราอีกช่างเป็นมนุษย์ที่ไม่เจียมตัวยิ่งนัก ' หยางเฉิงคิดไปด้วย ขณะที่ยืนมองชายแก่ด้านหน้า แล้วก็พูดออกไปโดยชี้นิ้วไปยังชายด้านหน้า " คุณกำลังบาดเจ็บอยู่สินะ! "

เมื่อได้ยินหยางเฉินพูดออกมาชายด้านหน้าของเขาก็ทำสีหน้าตกใจอย่างมาก " ....นะ.นายรู้ได้ยังไง " ชายแก่พูดออกมาด้วยน้ำเสียกะอึกกระอัก ' เด็กหนุ่มนี้มันอะไรกันสามารถรู้ได้ทันทีว่าเรากำลังบาดเจ็บอยู่แบบนี้ '

" เรื่องผมรู้ได้ยังไงมันไม่สำคัญ แต่สำคัญตรงที่ผมสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของคุณได้ " หยางเฉิงพูดออกมา แล้วก็ใช้มือทั้งสองกลางออกมาด้วยท่าทางสบายใจ

" รักษาได้! " ชายแก่ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ แล้วสีหน้าที่กำลังจริงจังอยู่ก็เปลี่ยนมายิ้มแบบดีใจทันที ' ขนาดเราเดินทางไปทั่วโลกแล้วยังไม่มีใครสามารถรักษาได้แต่ชายคนนี้แค่เห็นก็รู้เราเป็นอะไร แถมยังบอกว่าสามารถรักษาหายได้อีก ' ชายแก่คิดในใจ

ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่นั้นผู้ชายตัวใหญ่ใส่ชุดสูทสีดำก็เดินตรงเข้ามายังจุดที่หยางเฉินยืนอยู่ และหยุดที่ด้านหน้าของหยางเฉิง แล้วก็ใช้นิ้วชี้ลงมาที่ตัวหยางเฉินที่ตัวเล็กกว่า 1 ช่วงตัวด้วยท่าทางไม่พอใจ " คุณหวังอย่าเชื่อคนแบบนี้เลยครับ หมอนี้มันเป็นแค่พวกต้มตุ๋นเท่านั้นแหละ "

ชายด้านหน้าพูดออกมา แล้วก็ยิ้มแบบมีนัยใส่หยางเฉินที่ยืนอยู่ แล้วก็เริ่มพูดต่อ " งั้นถ้านายอยากรักษาคุณหวังละก็มาลองสู้กับฉันดูก่อนเป็นยัง " ชายชุดสูทสีดำพูดออกมาแล้วใช้ มือทั้งสองข้างประกบเข้าหากันเหมือนกับว่าเตรียมตัวต่อสู้ด้วยท่าทางมั่นใจอย่างมาก

บอดี้การด์ชุดดำที่อยู่ด้านหน้าของหยางเฉินตอนนี้ กำลังทำท่าทางราวกับว่าตัวเองกำลังจะรังแกคนอ่อนแอ สายตาของเขามาลงไปที่หยางเฉินด้วยสายตาดูถูก ในระหว่างนั้นชายแก่ก็มองทั้งสองคน และคิดในใจไปด้วย ' เสี่ยวไป่เป็นผู้ฝึกตนอยู่ระดับกลางขั้นที่ 3 แต่ชายคนนั้นพึ่งเข้าสู้เส้นทางผู้ฝึกตนไม่มีทางสู่ได้อย่างแน่นอน '

" งั้นก่อนอื่นที่พวกนายจะสู้กันพวกเรามาเริ่มแนะนำตัวกันก่อนดีกว่า ตัวข้าชื่อว่า หวังเฟ่ย ส่วนบอดี้การด์คนนั้นชื่อว่า เสี่ยวไป่ " หวังเฟ่ยแนะนำตัวเองแล้วก็ชี้นิ้วไปหาชายด้านหน้าของหยางเฉิน

ตัวหยางเฉินได้ยินแบบนั้นก็ทำท่าไม่ได้สนใจอะไร ' ข้าเป็นถึงเทพสงครามที่แม้แต่เทพยังต้องกลัวแต่ต้องมาสู้กับคนธรรมดาเนี่ยนะ ' หยางเฉินคิดด้วยอารมณ์ที่กำลังโมโห

หยางเฉินนั้นในสมัยที่เป็นเทพสงครามเคยทำลายดาวไปทั่ว ทำให้ทั้งจักวาลต้องหวาดกลัวและไม่เคยมีใครกล้าท้าต่อสู้มาก่อนแต่ตอนนี้กลับมีมนุษย์ที่มีพลังอันน้อยนิดท้าสู้ แล้วยังมั่นใจว่าจะชนะเขาอีก ทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

" ข้าชื่อ หยางเฉิน " เมื่อหยางเฉินตอบออกไปเสี่ยวไป่ก็พุ่งเข้ามาโจมตีทันที โดยระหว่างพุ่งเข้ามาก็ยกแขนซ้ายง้างเอาไว้เพื่อเตรียมตัวต่อยด้วย และก็พูดออกมา " เป็นแค่ผู้ฝึกตนที่พึ่งฝึกสำเร็จอย่ามาหยิ่งผยองให้มันมากนัก "