ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 55 หนังสือเล่มนี้น่าสนใจดี (ฟรี)

ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 55 หนังสือเล่มนี้น่าสนใจดี

ขณะรับมือกับปีศาจในบ้านที่กำลังแย้มยิ้ม คงหนิงก็พะวงคิดไปถึงหว่านเอ๋อที่อยู่ทางตอนใต้ของเมือง

การพัฒนาตนเองในช่วงปิดด่านฝึกตน โดยปกติแล้วไม่ได้มีความเสี่ยงมากนัก

แต่นั่นหมายถึงสภาวะปกติ

ทว่าการปิดด่านฝึกตนของหว่านเอ๋อในครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สถานการณ์ปกติ

คงหนิงไม่รู้ว่านางใช้อะไรในการทะลวงขั้น และมีความมั่นใจในความปลอดภัยมากแค่ไหน

เมื่อเวลาผ่านเลยไปจึงอดไม่ได้ที่จะกังวล

แม้ว่าหญิงสาวผู้นั้นจะไม่ค่อยฉลาดและเป็นคนมีความคิดเรียบง่าย แต่นางก็เป็นคนดี และเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกันได้ในเวลาอันแสนเลวร้ายนี้ คงหนิงไม่อาจปล่อยใจคลายกังวลได้เลย

การปิดด่านฝึกตนเพื่อทะลวงขั้นนั้นเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง

แม้ว่าคงหนิงจะกังวล แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเดินทางลงใต้ไปรบกวนนาง

หากหว่านเอ๋ออยู่ในสถานที่สันโดษอยู่แล้ว การเข้าไปรบกวนนางอาจทำให้เสียสมาธิในขณะที่หมกมุ่นอยู่กับการบุกทะลวง เช่นนั้นความผิดบาปของคงหนิงคงจะร้ายแรงมาก

ดังนั้นไม่ว่าคงหนิงจะกังวลเพียงไร เขาก็ทำได้เพียงรอฟังข่าวจากหญิงสาวต่อไป

ขณะนี้ เมื่อมองไปที่ซูหยานซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางกองของขวัญอย่างมีความสุข คงหนิงก็ถอนหายใจออกมา

มีของขวัญมากเกินไปภายในลานบ้าน ของขวัญทุกชิ้นไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ก็ล้วนส่งมาจากชาวเมืองจำนวนมากเพื่อแสดงความยินดีให้กับหัวหน้ามือปราบคนใหม่อย่างคงหนิง

ตระกูลที่มั่งคั่งอย่างตระกูลสวีและตระกูลหวูนั่นตรงไปตรงมาที่สุด แต่ละฝ่ายต่างมอบซองแดงเป็นเงินจำนวนยี่สิบตำลึงให้กับคงหนิง

ซึ่งรายได้ต่อปีของคงหนิงนั้นมีเพียงแค่เกือบสิบตำลึงเท่านั้นเอง

อย่างไรก็ตาม ยกเว้นตระกูลสวีและตระกูลหวู คนส่วนใหญ่ที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรนักก็ส่งของขวัญอย่างอื่นมาให้

ตัวอย่างเช่น ฉือกุ้ยจากโรงสีจานหิน ส่งแป้งมาหนึ่งถุงและส่งขนมอบตามฤดูกาลมาสองกล่อง เจ้าของหอหนังสือเตี๋ยนหยู่ส่งกล่องใส่หนังสือกล่องเล็กๆ มาให้ ส่วนโสเภณีจากหอสายลมใบไม้ผลิก็ได้ส่งกล่องสีแดงกล่องเล็กๆ มากล่องหนึ่งด้านในเป็นแป้งน้ำ เป็นต้น......

เนื่องจากของเล็กๆ น้อยๆ มีมากจนเกินไป ดังนั้นลานบ้านเล็กๆ ของคงหนิงจึงคับแคบไปถนัดตา

คงหนิงและซูหยานอยู่ตรงกลางกองของขวัญ ค่อยๆ จัดเรียงและนับของที่ได้มา ที่ยืนแทบไม่มี

ขณะที่ซูหยานกำลังนับของขวัญอยู่นั้น นางก็พูดคุยกับคงหนิงไปด้วย

“สามี นี่เหมือนจะเป็นโสมเลย......มันดูค่อนข้างแก่ น่าจะราคาแพงไม่น้อย”

“หืม? นี่รังนกหรือ? เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกเลยนะนี่ น่าสนใจจริงๆ เจ้าสิ่งนี้กินได้จริงๆ ใช่ไหม?”

“หวา! สามีสามี นี่คืออะไรกัน? น่าสนใจไม่น้อยเลย”

ซูหยานในชุดสีม่วงค่อยๆ เก็บของขวัญ จัดเรียงพวกมัน และบางครั้งนางก็ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น แสดงให้เห็นถึงความตื่นเต้นยินดี

เห็นได้ชัดว่าปีศาจตนนี้ไม่ได้รู้จักโลกมนุษย์มากนัก

แม้ว่าจะเป็นเวลากว่าครึ่งปีแล้วที่นางมาถึงเขตชานหลาน แต่ก็ยังมีสิ่งใหม่ๆ มากมายที่ไม่เคยพบเคยเห็น

คงหนิงคอยช่วยอธิบายทุกอย่างด้วยความอดทน และจัดของขวัญต่างๆ เหล่านั้นให้เป็นหมวดเป็นหมู่ร่วมกันกับนาง

ของบางอย่างเช่น ขนมอบตามฤดูกาลจำเป็นต้องกินโดยเร็วที่สุด ถ้ากินไม่หมด พรุ่งนี้ซูหยานก็ต้องนำไปให้เพื่อนบ้านบริเวณใกล้เคียงเพื่อไม่ให้มันเน่าเสีย

แต่มีของบางอย่าง เช่น แป้งสาลีจากโรงสีจานหิน และขาหมูหมักสองชิ้นที่คนขายเนื้อส่งมาให้ อาหารพวกนี้สามารถค่อยๆ กินไปทีละนิดได้

ของขวัญที่ไม่ใช่อาหารก็แยกไว้ต่างหาก

ภาพเสือลงจากภูเขาที่หมาลิ่วส่งมา แม้ว่าคงหนิงมองแล้วว่ามันดูค่อนข้างธรรมดา แต่ก็เลือกเอาไปแขวนผนังเพื่อประดับห้องได้

ในระหว่างที่คัดแยกสิ่งของอยู่นี้ ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง

แต่ทั้งสองก็จุดเทียนที่ลานบ้าน ยังคงจัดระเบียบสิ่งของต่อไป

ภายใต้แสงเทียน หญิงสาวเปี่ยมสุขอยู่ท่ามกลางกองของขวัญ ร้องอุทานออกมาด้วยความยินดี

“ช่างมั่งคั่งจริงๆ” ซูหยานกล่าวออกอย่างมีความสุข “หลังจากที่สามีได้กลายเป็นหัวหน้ามือปราบ ครอบครัวของเราก็เปลี่ยนไปจากเดิมมาก เมื่อข้าเดินออกไปข้างนอกช่วงบ่ายวันนี้ หลายคนก็เข้ามาหาข้าเพื่อเยินยอสามีเต็มไปหมด”

คงหนิงที่อยู่ด้านข้างยิ้มออกมา แต่ไม่ถึงกับหัวเราะอะไร ยังคงก้มหน้าก้มตาจัดกลุ่มของขวัญต่อไป

ไม่ไกลนัก ซูหยานเปิดกล่องหนังสือที่เจ้าของหอหนังสือเตี๋ยนหยู่ได้มอบมาให้แล้วกล่าวว่า

“สามี มีนิยายเยอะแยะเลยในนี้ ช่วงนี้ท่านไม่ได้ชื่นชอบการอ่านนิยายหรอกหรือ? นี่คงเพียงพอให้ท่านอ่านไปได้นานน่าดูเชียว”

ซูหยานกล่าวออกด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้ปิดบังความจริงที่นางมีหูมีตาคอยจับจ้องคงหนิงภายในศาลาว่าการ

ท้ายที่สุดนางก็ไม่เคยไปศาลาว่าการ คงหนิงเองก็ไม่ได้บอกอะไรนางเกี่ยวกับศาลาว่าการเลย ถ้าไม่มีหูตาอยู่ภายใน นางคงไม่รู้หรอกว่าคงหนิงนั่งอ่านนิยายอยู่ทุกวี่วัน

คงหนิงขี้เกียจเกินกว่าจะเงยหน้าขึ้นมอง เปิดกล่องของขวัญแสดงความยินดีที่หวางหูส่งมาให้ เห็นเขากวางคู่หนึ่งวางอยู่ในกล่อง

หลังจากปิดกล่องของขวัญ เขาก็ยังคว้าของขวัญชิ้นต่อไปขึ้นมาดู

แต่หลังจากนั้นไม่นาน คงหนิงก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมา รู้สึกแปลกเล็กน้อย

เพราะนางปีศาจที่กำลังพูดคุยและดูตื่นเต้นตลอดเวลา หยุดพูดไปนานมากแล้ว

ลานบ้านพลันเงียบสงัด

เมื่อคงหนิงเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายผ่านแสงเทียนสลัวๆ เห็นซูหยานในชุดสีม่วงกำลังถือหนังสือที่ดูงดงาม จับจ้องมองมันอย่างระมัดระวัง

ใบหน้าของนางพลันแดงซ่าน

ตัวบิดไปมาเล็กน้อย

สายตาของคงหนิงกวาดมองไปที่ปกหนังสือโดยไม่รู้ตัว จึงได้เห็นชื่อหนังสือ

<ไส้ตะเกียงสงฆ์>......

มีหนังสืออยู่ที่ด้านล่างของกล่องของขวัญจากหอหนังสือเตี๋ยนหยู่ เป็นที่นิยมอย่างมากภายในศาลาว่าการ

แม้ในมุมของคงหนิงที่มีสมบัติล้ำค่านับร้อยภายในไดรฟ์ G <ไส้ตะเกียงสงฆ์> นี้เขียนออกมาได้หยาบกระด้าง อธิบายได้ไม่ดี โครงเรื่องไม่ได้น่าตื่นเต้นและไม่ดึงดูดใจมากพอ

แต่หนังสือต้องห้ามประเภทนี้เป็นที่นิยมในปัจจุบัน เห็นได้ชัดว่ามันน่าตื่นเต้นมากสำหรับปีศาจสาวอย่างซูหยานที่ไม่เคยสัมผัสเรื่องราวดังกล่าวมาก่อน

ภายในดวงตาที่เบิกกว้างของนาง ดูเหมือนจะมีเงาหมอกล่องลอยอยู่

เมื่อคงหนิงมองมา นางก็เงยหน้าขึ้นจากหนังสือแล้วมองมาทางคงหนิง

ดวงตาของทั้งสองปะทะกันกลางอากาศ

ในขณะนั้น ก็ดูเหมือนซูหยานจะถูกไฟฟ้าดูด ขาของนางอ่อนยวบ ดวงตาดูระยิบระยับ

“สามี~~”

เสียงหายใจของปีศาจแมงป่องดูนุ่มนวลและน่ารักยิ่ง

ใบหน้าของนางกลายเป็นสีแดงแล้วกล่าวว่า “หนังสือเล่มนี้น่าสนใจมาก......”

คงหนิงมองดูนางอย่างไร้อารมณ์ แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ค่อยๆ ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว “นี่มันก็ดึกแล้ว......คืนนี้เจ้าไม่ต้องออกไปข้างนอกหรือ?”

คงหนิงกล่าวเตือนอีกฝ่าย

อย่างไรก็ตาม ซูหยานเลียริมฝีปากของนาง แล้วปกปิดใบหน้าสีแดงระเรื่อของนางด้วยหนังสือที่หน้าปกสวยงามนั่น เหลือเพียงดวงตาสดใสจ้องมองมาที่คงหนิง

“ก็ค่อยออกไปทีหลัง~~”

นางปีศาจกล่าวด้วยอารมณ์อันดี “หนังสือเล่มนี้น่าสนใจนัก สามี พวกเรามาอ่านด้วยกันดีกว่าไหม?”

ปีศาจสาวหน้าแดงพร้อมกับพูดออกมาว่า “หยานเอ๋อชอบมันมาก”

“......” คงหนิงนิ่งเงียบ

ในที่สุด เมื่อปีศาจสาวก้าวออกไปในยามราตรี เวลาก็ผ่านไปจนถึงยามสอง

ด้วยการใช้กำลังอย่างคึกคัก เสียงก็กลายเป็นแหบแห้ง คงหนิงยืนอยู่หน้าประตูห้องหอพร้อมกับชุดชั้นในบางๆ มองดูกองของขวัญที่ยังไม่ได้จำแนกภายในลาน เขาถอนหายใจออกมาอย่างยาวนาน

คืนนี้ปีศาจสาวออกไปสายกว่าปกติ

แต่นางไม่ได้ออกไปสายแค่คืนนี้

พูดให้ชัดเจน ตั้งแต่ช่วงวันสารทจีน ทั้งสองก็เข้ากันได้ดีมากขึ้น และเวลาที่ปีศาจสาวจะออกจากบ้านไปยามค่ำคืนก็ออกไปช้ามากขึ้นเรื่อยๆ

ทุกครั้งที่คงหนิงเลิกงานกลับมา นางก็จะอยู่กับคงหนิงเป็นเวลานานก่อนจะออกไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

สิ่งนี้ทำให้คงหนิงปวดหัวยิ่ง

หว่านเอ๋อใกล้จะออกจากด่านฝึกตนแล้ว และหลังจากนี้พวกเขาก็นัดหมายกันไปสังหารปีศาจภายในเมือง

หากปีศาจสาวตนนี้ออกไปช้าเช่นนี้ทุกคืน เวลาที่คงหนิงและหว่านเอ๋อจะสามารถออกไปสังหารปีศาจด้วยกันก็จะสั้นลงมาก

โอกาสที่หว่านเอ๋อจะถูกเปิดเผยตัวก็จะมากขึ้นด้วยเช่นกัน

นี่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับคงหนิงเลย

ดังนั้น เขาควรหาวิธีหลอกล่อให้นางปีศาจให้ออกไปเร็วขึ้นดีหรือไม่?

ถ้าเป็นเช่นนั้นได้ ทุกสิ่งก็จะไม่เป็นปัญหา

คงหนิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมายาวๆ