King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 90 คฤหาสน์ตระกูล

หลังจากที่ผมกลับมาจากการไปช่วยเมืองแซงก้ามา ผมก็เดินกลับเข้ามาในห้องที่ทารอนกับอากอร์นั่งอยู่ทันที

โดยในระหว่างที่เดินมาก็โดนพวกทหารตามทางเดินมองกันยกใหญ่ เมื่อถอดเสื้อเดินเข้ามา ยังดีที่หลังเปลี่ยนร่างกาเกงไม่ขาดด้วยไม่งั้นได้เป็นปัญหาแน่

เฮ้อ~

ก่อนจะทำอะไรเราต้องหาทางแก้ปัญหาเรื่องเสื้อผ้าก่อนแล้วแบบนี้

" ฮาๆๆๆ- แบบนี้ไม่ต้องทดสอบกันแล้วละ "

เมื่อผมเดินมาถึงหน้าประตูห้องอากอร์ก็หัวเราะ และพูดออกมา

" ข้าเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน "

ทารอนตอบเก้นด้วยกับอากอร์ที่พูดออกมา แต่ทั้งสองคนเห็นพร้อมกันแบบนี้มันก็ไม่ได้แปลกอะไร ก็เพราะเมื่อกี้ผมเปลี่ยนร่างเป็นร่างจำแรงระดับ 4 แล้วก็บินออกไป

ตอนนั้นทั้งสองคนก็ทำหน้าตกใจกันอยู่หรอก แต่ว่าด้วยตำแหน่งของทั้งคู่ที่เจอเรื่องแปลกใจไม่เว้นแต่ละวัน เลยไม่มีใครแสดงออกมาจนเกินหน้า และแบบนั้นมันก็เป็นสิ่งที่ผมต้องการด้วย

" สมแล้วที่เป็นเด็กที่ท่านอาจารย์เรียกว่าอัจฉริยะ... "

อากอร์พยักหน้าขึ้นลงช้าๆ ในระหว่างที่เขากำลังพูดออกมา

เอ่ะ!

" อาจารย์?... "

ผมถามออกไปด้วยความสงสัย แต่ถึงในใจจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่าเป็นใคร เพาระคนที่จะสอนคนระดับนี้ได้ในประเทศมันก็คงมีเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละ

" ใช้ครับท่านเดฟีเรียบอกข้าว่าท่านนะอาจเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงโลกเลยก็ได้ แต่เมื่อมาเห็นด้วยตาตัวเองแล้วข้าเองก็พูดไม่ออกเลยเหมือนกัน แบบนี้ประเทศของเราต้องขึ้นไปเป็นที่ 1 ในโลกได้อย่างแน่นอนครับ "

ที่ 1 ! นั่นสินะ~

ถ้าเราใช้พลังในการต่อสู้การแย่งชิงบัลลังค์มันก็เราชนะแน่นอน ส่วนเรื่องการยึดเอาทั้ง 5 ประเทศมารวมเป็นหนึ่งเดียวมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรถ้าเรามีเวลาสัก 5 หรือ 10 ปี

แต่ว่าเสียใจด้วยนะอากอร์เรื่องแบบนั้นมันจะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด เพราะฉันไม่ต้องการทำอะไรแบบนั้น แบบสุดๆ

" เรื่องนั้นเอาไว้เป็นเรื่องของอนาคตก็แล้วกัน- "

ทารอนพูดขึ้นมา เมื่อเห็นว่าตอนนี้ความคิดของผมกับอากอร์กำลังวนทางกัน

อื้ม! พูดขึ้นมาได้ทันเวลาจริงๆ ถ้าช้ากว่านี้เราคงบอกกับอากอร์ไปแล้วว่าเราไม่ต้องการบัลลังค์ แต่ถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้หมอนี่อาจจะเข้าใจผิดก็ได้

บอกเลยดีไหมนะ!

แต่ทางทารอนก็พูดขอร้องเอาไว้แล้วจะพูดตอนนี้มันก็เป็นการหักหน้าเกินไป เอาไว้มีโอกาศค่อยบอกกับอากอร์แล้วกัน-

" ถ้าเช่นนั้นข้าจะพาองค์ชายไปพบกับท่านพ่อเลยก็แล้วกัน "

" จริงสิ! ถ้าท่านดยุคได้เห็นพลังขององค์ชายแล้วละก็... "

อากอร์พูดถึงปู่ของผมแล้วก็ทำหน้าแบบยิ้มเฝื่อนๆ ออกมา

ทันทีที่เห็นใบหน้าและท่าทางการคุยของอากอร์เมื่อพูดถึงเขาแล้ว ผมก็เข้าใจดี ว่าคนที่ผมต้องไปพบต่อจากนนี้ต้องไม่ใช่คนที่พูดจารู้เรื่องแบบคนปกติแน่

เหนื่อยจัง~

อยากเห็นหน้าของเอ็ดเนเร็วๆ แล้วสิ!

############

ณ ด้านหน้าคฤหาสน์ตระกูล สโลน วินเทอร์

เมื่อผมเดินทางด้วยรถม้าจากป้อมปราการประมาณ 20 นาที ผมก็มาถึงคฤหาสน์ของตระกูลจนได้

คฤหาสน์ด้านหน้าของผมตอนนี้เป็นคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่ด้านหน้าเต็มไปด้วยส่วนดอกไม้ และตัวคฤหาสน์สร้างจากไม้อย่างดี

ดูจากขนาดแล้วตระกูลนี้ต้องรวยใช่เล่น ถึงได้มีพื้นที่ขนาดนี้ใจกลางเมืองหลวงและคฤหาสน์ใหญ่ชนาดนี้ แต่มันก็น่าจะเป็นเรื่องปกติก็ยศตระกูลเป็นถึงดยุคเลยนิ

" ดรารอน์อย่าลืมสิ่งที่บอกไปละ "

ทารอนที่กำลังเดินนำผมเพื่อเข้าไปในคฤหาสน์พูดออกมาด้วยน้ำเสีียงจริงจัง

คงจะหมายถึงเรื่องห้ามพูดเรื่องไม่อยากครองบัลลังค์สินะ!

" ครับ "

ตอนนี้อะไรยอมได้ก็ต้องยอมไปก่อน เพราะยังไงทางดิวนีสันก็คงไม่ให้เราเป็นผู้สืบทอดหรอก เพราะหมอนั้นก็รู้แล้วว่าเราไม่ต้องการถึงได้มอมเขตส่วนกลางให้

...

....

.....

หลังจากที่เดินมาสักพักทารอนก็พาผมเดินมาถึงประตูขนาดใหญ่ที่เป็นทางเข้าของคฤหาสน์

พอไม่ได้เจอกับทุกคนนานแล้วจะได้มาเจอแบบนี้มันก็รู้สึกกังวนเหมือนกัน เอรีน่ากับเวโรนิก้าคงไม่เท่าไหร่ แต่เนสก้ากับเอ็ดน่านี่สิ

เฮ้อ~

แอ๊ดดดดด....

ระหว่างที่ผมกังวลอยู่ประตูด้านหน้าก็เปิดออกมาแบบค่อยๆ ด้านหลังประตูที่เปิดออกมาก็ปรากฏร่างของผู้ชายตัวใหญ่สวมชุดเกราะอัศวินสีนำเงินเงา บนใบหน้ามีนวดเคราปรากฏออกม่ให้เห็น ผมก็เป็นสีขาวยาวเล็กน้อยเหมือนผู้ชายปกติทั่วไป

" มากันแล้วเหรอ "

" ครับท่านพ่อ "

ทารอนตอบรับด้วยน้ำเสียงเกร็งๆ

ออ~

คนนี้เองเหรอ เข้าใจแล้วว่าทำไมอากอร์ถึงได้ทำหน้้าแบบนั้น แค่เห็นก็ให้ความรู้สึกกดดันแล้ว ผู้ชายคนนี้คงมีฝืมือไม่น้อย

ดยุคกริมเซอร์ สโตน วินเทอร์ คือชื่อของผู้ชายที่กำลังยืนด้านหน้าของผมตอนนี้ และเขาก็เป็นปู่ของผมด้วย

" เด็กนี่นะเหรอลูกคนโตของเอรีน่า "

กริมเซอร์พูดออกมาพรางกวาดสายตามองผมที่กำลังยืนอยู่ไปด้วย

สำรวจเหรอ?

นี่กำลังสำรวจอะไรกันอยู่ ถ้าเป็นปกติต้องบอกให้เขาไปนั่งด้านในแล้วสิ

ตุ๊บ ตุ๊บ

กริมเเซอร์เดินเข้ามาทางผมพร้อมกับเสียงของชุดเกราะที่ดังเมื่อกระทบกับพื้น

" เตรียมพร้อมเอาไว้แล้วสินะ "

เตรียม-

อออ>~ เข้าใจแล้วว่าหมอนี่มองเราทำไม เหอะๆ และสาเหตุที่กริมเซอร์มองผมและพูดออกมาแบบนี้มันก็เป็นเพราะว่า...

จากนักเขียน. ผมเปลี่ยนแนวเขียนใหม่เพื่อให้เรื่องมันเดินเร็วขึ้น รู้สึกเป็นยังไงบ้างก็ช่วยเม้นบอกหน่อยนะครับ ว่าแบบนี้กับแบบเก่าอันไหนดีกว่ากัน ขอบคุณครับ