King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 81 ข้อเสนอ

" ข้อเสนออะไร? "

" ถ้าเราทั้งสองคนสู้กันพวกเราต้องบาดเ็บหนักกันแน่ เรื่องนี่เจ้าก็น่าจะรู้ดีใช่ไหม "

" แล้วมันทำไม... "

" ข้าจะถอยออกไปจาหเมืองนี้ และก็กลับประเทศทันที ส่วนเจ้าก็แค่บอกว่าไม่รู้ว่าพวกเราเป็นใครก็พอ " ' ตอนนี้ต้องทำยังไงก็ได้ให้ออกจากที่นี่ก่อน เพราะถ้าสู้กันโอกาศชนะของเรามันก็เยอะอยู่ แต่ว่าโอกาศแพ้มันก็มี เพราะเราเองก็ไม่รู้ว่ามันที่เป็นร่างจำแรงสัตว์เทพ ยังทำอะไรได้อีก '

" ฮาๆๆๆๆๆ "

ผมหัวเราะออกไปด้วยน้ำเสียงชอบใจ และเริ่มพูดต่อโดยสบัดมือไปมา

" เอาแบบนั้นก็ได้ ถ้างั้นก็รีบหนีกลับประเทศไป แล้วก็ไปบอกคนที่ส่งแกมาด้วยว่าเรื่องมันไม่จบแน่! "

ตามจริงข้อเสนอของมันก็ฟังแล้วมีเหตุผลเหมือนกัน เพราะยังไงเราก็ไม่อยากสู้กับมันหรอก ถ้าพลังระดับเราทั้งสองคนสู้กันมีหวังเมืองเวอร์เนียร์ได้หายไปแน่ เพราะงั้นตอนนี้ต้องใจเย็นเอาไว้ก่อน

หลังจากท่ีผมพูดออกไปนิวครอนมันก็วิ่งผ่านผมเพื่ออกไปจากประตูห้องทันที โดยใช้ร่างอสุรเสื้อยักษ์ของมันวิ่งด้วย 4 ขา ออกไป

หึหึ! คิดว่าฉันจะไม่บอกแลนด์กรีสเหรอว่าพวกแกเป็นใคร ไม่สิ! ถ้าเราบอกไปได้เกิดสงครามระหว่างประเทศเอลฟ์กับประเทศทอซัสแน่

ชิ!

ถึงมันจะน่ารำคาญแต่ก็ต้องเก็บเป็นความลับแล้วละ เฮ้อ~

เมื่อพวกโจรมันออกไปจากห้องทั้งหมดแล้ว ผมก็เริ่มกวาดสายตามองรอบห้อง ก็ได้เห็นกับศพเอลฟ์ที่แต่งตัวดูดีถือดาบกำลังนอนจมกองเลือดกันอยู่หลายคน ในระหว่างนั้นก็พรางคิดในใจไปด้วย พวกนี้คงเป็นอาจารย์ของโรงเรียนนี้สินะ แบบนี้แย่เหมือนกันนะ อาจารย์ของโรงเรียนนรี้เป็นผู้เชียวชาญดาบไม่ใช่เหรอ ตายแบบนี้ใครจะสอนต่อละ

ไม่ ไม่ อย่าพึ่งไปคิดเรื่องตรงั้นดีกว่าตอนนี้ต้องคิดว่าจะทำยังไงกับเอลฟ์ด้านหน้าของเราก่อน ผมที่ยืนกวาดสายตาอยู่มองไปยังโดมดินขนาดใหญ่ที่พวกเอลฟ์อยู่ด้านใน และก็มองไปยังโดมขนาดไม่ใหญ่มากที่คลุมตัวโฮบต์เอาไว้อยู่ ยังไงอันดับแรกก็ต้องช่วยเจ้านั่นก่อน!

เมื่อตัดสินใจได้ผมก็เดินตรงเข้าไปทันที

หลังจากที่ดินมาถึงผมก็ยืนมือซ้ายออกไปด้านหน้า เพื่อคลายเวทย์กำแพงดินที่ร่ายเอาไว้ หลังจากที่คลายเวทย์ก็เจอกับโฮบต์กำลังทำสีหน้าตกใจ หรือจะเรียกว่ากลัวแบบสุดๆ ก็ได้ เขากำลังมองมาทางผมเหมือนกับว่าผมเป็นสัตว์ประหลาด

แต่ว่าตอนนี้ผมก็เหมือนนั่นแหละ เพราะยังอยู่ในร่างของสัตว์อสูรอยู่

" ปลอดภัยไหม? "

ผมถามออกไป

" คะ- ครับ! "

" นายเป็นคนที่ชื่อโฮบต์ และเป็นน้องชายของเอเนเชียร์ใช่ไหม "

" เอ่ะ! นะ- นี่ท่านรู้จักท่านพี่ด้วยเหรอ??? "

แล้วคิดว่ามันใครละที่ให้ฉันมาช่วยแก เหอะๆ

" ใช่! เอเนเชียร์ให้ฉันมาช่วยนาย แต่ว่าตอนนี้มันไม่จำเป็นแล้ว เพราะตอนนี้พวกโจรมันไปกัหมดแล้ว "

" ท่านพูดจริงเหรอ!!! "

โฮบต์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตกใจ จากนั้นก็เริ่มกวาดสายตามองรอบตัวทันที แต่ก็ไม่เจออะไร เพราะขนาดเวทย์ตรวจสอบของผมยังหาไม่เจอเลย

เอาะเท่านี้ก็เรียบร้อยแล้ว ถ้างั้นวันนี้ก็คงต้องได้เวลาพักผ่อนของเราแล้ว เฮ้อ~ หนักเอาเรื่องเหมือนกัน ในตอนนี้ร่างกายของผมรู้สึกหนักอึ้งอย่างมาก ราวกับว่าแรงดึงดูดเพิ่มากขึ้นเป็นร้อยเท่า ขาทั้งสองแทบทรงตัวไม่อยู่ ตัวผมเองจากที่แปลงร่างเป็นร่างจำแรงอสูรอยู่ตอนนี้ก็กลายร่างกลับมาเป็นคนอย่างรวดเร็ว และก็รู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายที่หนักอึ้งกำลังทิ้งดิ่งลงไปกับพื้น

ตุ๊บ!

...

....

.....

นี่.... นี่เราอยู่ไหนกัน ผมที่รู้สึกตัวหลังจากที่ผมสติไปก็คิดด้วยความแปลกใจ หลังจากที่ด้านหน้าตอนนี้เป็นห้องขนาดใหญ่ ที่เป็นห้องโล่ง และร่างกายของผมก็รู้สึกว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงที่นุ่มมาก

เมื่อมองออกไปที่หน้าต่างก็ผมก็ท้องฟ้าสครามสด และแสงขอพระอาทิตย์ที่กำลังส่องเข้ามาในห้อง กลางวัน? แบบนี้ก็หมายความว่าเราหมดสติไปอย่างน้อย 1 วัน เพราะว่าเราสู้กับนิวครอมมันก็ช่วงเย็นแล้ว

" ดรารอน์... "

ระหว่างที่ผมกำลังทำความเข้าใจกับสถาณการณ์ตอนนี้อยู่ เสียงพรึมพรัมชื่อของผมก็ดังมาจากทางด้านซ้ายของเตียง เมื่อหันไปก็เจอกับเอเนเชียร์ที่กำลังนอนโดยใช้แขนซ้ายของเธอหนุ่มหน้าเอาไว้ และแขนขวากำลังเอื้อมมาทางผม

เอเนเชียร์! ถ้างั้นตอนนี้ก็สามารถยืนยันได้แล้วว่าเธอปลอภัย งั้นตอนี้ภารกิจของเราก็เสร็จลุล่วง ฮูว.... โล่งใจแบบนี้อยากหลับอีกสักรอบจัง

แก๊ก!

" อ่าว! ตื่นแล้วเหรอ "

ระหว่างที่ผมกำลังจะเอนตัวลงนอนอีกครั้งหลังจากที่โล่งใจ เสียงประตูก็เปิดออกมา แล้วคนที่เดินเข้ามาก็คือแลนด์กรีพร้อมกับชุดอาหารที่อยู่ในมือ เป็นขนมปังแล้วก็ถ้วยใส่ซุป

" ครับ "

" งั้นก็ดีเลยข้ามีเรื่องที่ต้องการจะถามเจ้าพอดี เพราะจากที่รู้มาเจ้าเป็นคนเดียวที่ได้สู้กับหัวหน้าของพวกมัน "

แลนด์กรีสถามออกมาพร้อมกับเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะขนาดเล็กที่มุมห้อง แล้วเอาชุดอาหารที่ถือมาว่างลงไป แล้วเข้าก็เดินเข้ามาที่ด้านหน้าของผมด้วยสีหน้าจริงจัง เมื่อเดินมาถึงก็ถามออกมาต่อ

" พวกมันเป็นใคร? "

เกล็ดความรู้ : ผลข้างเคียง!

สาเหตุที่ดราอน์หมดสติไป มันสามารถคิดได้หลายต่อหลายอย่าง แต่ว่าสิ่งที่แน่นอนก็คือมันเป็นเพราะเวทย์ถ่ายโอนพลังอย่างแน่นอน ซึ่งสาเหตุที่ดรารอน์สลบไปก็เพราะโล่งใจและหยุดใช้พลัง เพราะตอนแรกดรารอน์ใช้พลังตลอด แต่พอหยุดใช่ร่างกายกตอบสนองต่อกาพักผ่อนทันที บวกกับพลังเวทย์ในตัวไม่ใช่ของตนทำให้ร่างกายปฏิเสธออกมาหลังจากที่โล่งใจ

และสาเหตุหลักอีกอย่างก็คือเรื่องเผ่าพันธ์ เวทย์นี้เป็นเวทย์ที่คิดขึ้นมาให้เอลฟ์ใช้ไม่ใช่มนุษย์ใช้!