King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 27 หมู่บ้านในฝัน

สุดยอด~ มันต้องแบบนี้สิสมแล้วที่เป็นเดฟีเรีย เลือกหมู่บ้านได้ดีมาก ตอนนี้ผมกำลังทำหน้าดีใจกับภาพที่เห็นอยู่ด้านหน้าอย่างมาก ภาพด้านหน้าของผมตอนนี้ก็คือ เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีขนาดไม่ใหญ่มาก ด้านหน้าหมู่บ้านมมีประตูที่ทำออกมาด้วยไม้โคร้งเป็นรูปสวยงาม แล้วพอมองเข้าไปด้านในก็เห็นตลาดที่มีร้านขายของประมาณ 10 ร้าน ที่ขายของอยู่

ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นช่วงเย็นมากแล้ว แต่ผู้คนก็ยังเดินเลือกซื้อของกันไปมาอยุ่ มีทั้งผู้ชาย ผู้หญิงและพวกเด็กๆ เดินไปเดินมากันอยู่ พวกบ้านเองก็ถูกทำขึ้นจากไม้ทั้งหลัง มีเพียงกระจกติดอยู่ตามหน้าต่างเพียงเท่านั้น

" ไปกันเถอะเจ้าหนู พวกเราต้องไปพบหัวหน้าหมู่บ้านก่อน "

" ครับ "

เดฟีเรียที่ยืรอยู่ด้านข้างของผมพูดออกมา แล้วเธอก็เริ่มเดินตรงเข้าไปในหมู่บ้านทันที ส่วนผมก็ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงกำลังดีใจ และเริ่มวิ่งตามเธอไปพร้อมกับขวานด้านหลังที่หนักมาก ที่ผมกำลังสะพายเอาไว้อยู่

ในระหว่างที่ผมกำลังเดินตามเดฟีเรียอยู่ก็ได้ยินเสียงผู้คนพูดคุยออกมากันมากมาย ร่วมถึงพวกพ่อค้าที่ขายของอยู่ข้างทางตามถนนของหมู่บ้านด้วย

" -เชิญเลยครับ เชิญเลย ปลามาใหม่จากทะเลนิวเจอร์ "

ชายตัวใหญ่สวมผ้ากันเปื้อนที่เอาไว้ใช้ป้องกันน้ำเอาไว้พูดออกมา พร้อมกับรอยยิ้ม และในมือของเขาก็กำลังถือปลาตัวใหญ่เท่าขนาดแขนของเขาเอาไว้ ปลาที่คนหมู่บ้านนี้กินกันก็คงเป็นปลาที่มาจากทะเลสาบ หรือไม่ก็แม่น้ำสินะ!

สำหรับอณาเขตของประเทศเมซัส และเขตของประเทศเอลล์ ที่มีป่าซิมมอนล์ขั้นกลางนั้น เป็นเขตที่มีปัญหาอยู่พอสมควร อย่างแรกที่ผมรู้ก็คือเรื่องของปัญหาเรื่องการรค้าทาส แบบที่ดิวนีสันพูดก่อนที่ผมจะมานี่ เพราะทางประเทศเมซัสของเราชอบไปลักพาตัวเอลล์มาอยู่บ่อยๆ ทำให้ตอนนี้เกิปัญหาอย่างมาก ส่วนเรื่องที่ 2 ก็เป็นเรื่องของอาหารการกิน เพราะเป็นพื้นที่ที่ห่างไกลจากเมืองหลวงมาก แถมไม่มีทะเล แล้วยังมีสัตว์อสูรหลายชนิดอาศัยอยู่ ทำให้ผู้คนมีปัญหาเรื่องการเพราะปลูก และการหาอาหารในป่ามาก

ซึ่งในโลกแห่งโลกแห่งนี้ยังไม่มีกาพัฒนาเรื่องของการผลิตอาหารมากนัก รวมถึงการเลี้ยงสัตว์ด้วย เช่น หมู่กับไก่ที่เป็นอาหารหลัก คนพวกนนี้ก็ยังไม่มีการเลี้ยงแบบจริงจังในระบบฟราม์ แบบโลกที่ผมจากมาก ด้วยเหตุนี้อาหารเลยขาดแคนอยู่บ่อยๆ โดยเฉพราะตอนนี้ที่กำลังจะเข้าฤดูหนาว

แต่ว่าหลังจากที่เห็นการค้าขายเยอะแบบนี้ภายในหมู่บ้าน ก็คงต้องบอกได้เลยว่าวางใจเรื่องอาหารของฤดูหนาวปีนี้สบายๆ อย่างแน่นอน!

...

....

.....

ณ บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

" ที่นี่แหละ! "

เดฟีเรียพูดออกมา เมื่อเธอพาผมเดินมาถึงบ้านหลังหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นด้วยไม้ แล้วก็ใหญ่กว่าบ้านหลังอื่นในหมู่บ้านเล็กน้อย และก็มีตัวหนังสือเขียนติดเอาไว้กับบ้านว่า [ บ้านหัวหน้าหมู่บ้าน ] เป็นตัวหนังสือขนาดใหญ่ที่เขียนติดเอาไว้บนบ้านชั้นที่ 2

" เจ้าหนูตอนนี้ข้าได้คุยกับหัวหน้าหมู่บ้านเอาไว้ก่อนแล้ว ว่าเจ้าเป็นลูกของขุนนางที่ตอนี้กำลังเกิดการแย่งชิงอำนาจภายในครอบครัวอยู่ เพราะงั้นเลยต้องาแอบอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้เพราะเด็กเกินไป เพราะงั้นแสดงให้มันเนียลเหมือนกับว่าเป็นเด็กอ่อนแอด้วยละ "

เดฟีเรียหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง หลังจากที่พวกเราหยุดอยู่ที่ด้านหน้าหมู่บ้าน ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ.... แต่มันจะให้ทำยังไงกับขวานที่อยู่่ด้านหลังตอนนี้กันละ แบบนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่ามไม่ใช่เด็กอ่อนแอแน่นอน เหอะๆ ผมคิดในใจแล้วก็เอียงต้าไปมองขวานศึกด้านหลังของผม ที่ตอนนี้กำลังสะพายโดยสายรัดที่เดฟีเรียให้มาอยู่ โดยเอียงมันเล็กน้อยเพื่อให้ร่างกายเล็กๆ ของผมสามารถแบกมันได้

ส่วนตอนนี้ผมก็ได้รู้ความจริงอีกอย่าง นั่นก็คือข้อเสียของขวานศึก ว่ามันเป็นอาวุธที่พกพาโครตจะยาก แถมเกะกะเวลาเดินด้วย ในชาติที่แล้วผมมีคนคอยแบกมันเอาไว้ให้ตลอด เลยลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย เห้อ~

แก๊ก!

เสียงประตูบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเปิดออกมา แล้วก็มีชายแก่ที่มีนวดเคราขึ้นอยู่เต็มหน้าเดินออกมา พร้อมกับมือที่กำลังถือไม้เท้าเอาไว้อยู่ ชายแก่คนนั้นเมื่อเห็นผมกับเดฟีเรียก็เริ่มพูดออกมาทันที

" ยินดีตอนรับครับ ท่านจอมเวทย์ "

" อื้ม "

เดฟีเรียตอบกลับ แล้วก็พยักหน้าขึ้นลงเล็กน้อย จากนั้นชายแก่ก็มองหน้ามาทางผม และพูดออกมาต่อด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้ทันทีว่าให้ความเคารพอย่างมาก

" ทางหมู่บ้านมิลล์ของเรายินดีตอนรับท่านดรารอน์ครับ ผมกอดอนเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน และดูจากท่าทางของท่านท่านคงผ่านความลำบากมาเยอะ เชิญท่านอยู่ที่หมู่บ้านนี้ได้ตามที่ต้องการเลยครับ "

อื้ม! พูดดีมาก อยากจะตอบออกไปแบบนี้อยู่หรอก แต่ก็คงพูดออกไปไม่ได้ เพราะตามบทตอนนี้เราเป็นขุนนาง ต้องเล่นตามบทของเดฟีเรียจัดเอาไว้ก่อน เอาไว้มีเวลาค่อยอธิบายให้เขาฟังก็แล้วกัน!

" ขอบคุณเจ้ามาก "

" ครับท่าน- ถ้าเช่นนั้นให้ข้านำพวกท่านไปที่บ้านที่ท่านจอมเวทย์ขอเอาไว้เลยไหมครับ "

กอดอนตอบรับคำพูดของผม แล้วก็ถามออกมาต่อโดยหันหน้าไปทางเดฟีเรียที่ยืนอยู่ด้านซ้ายของผม แล้วเธอก็พูดออกมา

" ไปกันเลย เพราะตอนนี้ท่านดรารอน์ต้องการพักผ่อนแล้ว "

" ครับท่าน! "

จากนั้นพวกเราทั้ง 3 คน ก็เริ่มเดินกันต่ออีก เห้อ~ จะเดินไปถึงไหนกันเนี่ย ตอนนี้หลังของฉันกำลังจะหักอยู่แล้วนะ แบกขวานจนหลังแทบหักอยู่แล้ว ถึงจะแปลกใจก็เถอะว่าทำไมเดฟีเรียไม่เอาเข้าไปในเวทย์มิติของเธอ แต่จะพูดเองกไม่ได้เพราะมันคงดูไม่ดี เพราะงั้นต้องอดทนเอาไว้ดรารอน์ เดี๋ยวถึงบ้านเราก็ได้นอนพักแบบสบายๆ แล้ว สู้โว้ย! สู้โว้ย!

...

.....

.......

เมื่อเดินมาได้ไม่นานนัก ผมก้เดินมาถึงบ้านที่กอดอลพามา ซึ่งบ้านหลังนี้อยู่ห่างจากบ้านของกอดอลประมาณ 2 กิโลเมตร เป็นบ้านหลังไม่ใหญ่มาก แต่ก็อยู่อาศัยได้แบบสบายๆ สำหรับคน 2 ค

ในที่สุดก็มาถึงจนได้~

" ตั้งแต่วันนี้บ้านหลังนี้จะเป็นบ้านของเจ้าอีก 2 ปะ- ไม่สิ! จนถึงเวลากลับวัง- "

เมื่อกี้พูดคำว่า 2 ปี ออกมาชัดๆ ยัยนี่ต้องวางแผนอะไรเอาไว้อีกแน่-

" งั้นวันนี้ไปพักก่อนเถอะ และพรุ่งนี้เริ่มฝึกกันตั้งแต่เช้า "

" ครับ! "

แต่ก็เอาเถอะถึงจะวางแผนอะไรเอาไว้ เรารู้ไปตอนนี้มันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เพราะงั้นตอนนี้ไปนอนพักก่อนดีกว่า เพราะเราแบกขวานจนหลังแทบหักอยู่แล้ว!