King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 21 การเข้าพบราชา

หลังจากที่ผมเดินตามเวโรนิก้ามาได้สักพัก เธอก็พาผมเดินมาถึงด้านหน้าของห้อง ที่มีประตูสีทองขนาดใหญ่ปิดเอาไว้อยู่ แล้วด้านหน้าประตูก็มีคนสวมชุดเกราะเหล็กปิดบังทั่วร่างกายเอาไว้ มีเพียงช่องตรงดวงตาเท่านั้นที่สามารถมองเห็นออกมาได้

และในระหว่างที่เดินทางมาที่นี่ ผมก็พยามคิดหาเหตุผลมาตลอดทางว่า ราชา! หรือพ่อของผมเรียกตัวผมมาทำอะไร แต่คิดเท่าไหร่มันก็คิดไม่ออก ตามจริงก็คิดออกนั่นแหละ แต่มันมีเยอะเกินไปขอไม่พูดดีกว่า เพราะมันเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น

" องค์ชายพยามเข้านะคะ! "

เวโรนิก้าที่อยู่ด้านหลังของผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงให้กำลังใจ แล้วก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากำเอาไว้ประมาณช่วงไหล่ของเธอ เหอะๆ พูดยังกับว่าจะมีเรื่องอะไรที่มันไม่ดีเกิดขึ้นเลย อย่าทำอะไรเป็นลางแบบนั้นสิ!

จากนั้นทหาร 2 คน ที่กำลังยืนอยู่ก็เปิดประตูให้กับผมทันที เมื่อผมได้รับกำลังใจจากเวโรนิก้าเรียบร้อย และเดินเข้าไปใกล้ประตู

ทันทีที่ประตูเปิดออก ผมก็เห็นราชากำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้กลางห้อง ที่เป็นชุดโต๊ะขนาดใหญ่หลายสิบที่นั่ง และเขาก็กำลังนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ภายในห้องเป็นห้องที่ประดับตกแต่งด้วยอาวุธมากมาย อย่างเช่น ดาบ โล่ ขวาน หอกแล้วก็ธนู อาวุธพวกนี้ถูกประดับเอาไว้เต็มห้อง และในห้องก็มีกองไฟขนาดใหญ่ลุงโชนอยู่ แต่ที่หน้าแปลกใจตอนนนี้ก็คือ บริเวณที่ราชากำลังนั่งอยู่ ทำไมถึงได้มีเดฟีเรียกำลังยืนอยู่ด้วยกันละ???

ตอนนี้ทั้งสองต่างก็มองมายังผมแบบยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา ทำไมถึงไม่พูดอะไรกันออกมา เรียกฉันมาไม่ใช่หรือไง หรือว่าเราต้องเป็นคนเริ่ม?

" ดรารอน์! "

ราชาดิวนีสันเรียกชื่อผมออกมาด้วยน้ำเสียงแข็ง แบบที่ได้ฟังแล้วรู้สึกน่ากลัวได้เลย อื้ม! นี่สินะสิ่งที่เรียกว่าแรงกดดันแค่คำพูดของชายคนนี้เราก็รู้สึกได้เลยถึงความอันตราย แล้วเราเองก็ไม่มีข้อมูลของผู้ชายคนนี้ด้วย แต่ดูด้ยสายตาเขาต้องแข็งแกร่งมาก-

โป๊ก!

เสียงเดฟีเรียใช้ไม้เท้าที่ถือเธออยู่เคาะลงไปที่หัวของดิวนีสัน แล้วเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงกำลังโมโห

" ก็บอกให้พูดกับเด็กนั้นดีๆไง แกนี่ไม่ได้ฟังสิ่งที่ฉันบอกเลยหรือยัง ห่ะ! "

" โอ้ยๆ- ท่านอาจารย์ท่านทำกับข้าแบบนี้ไม่ได้นะข้าเป็นถึงราชา- "

โป๊ก!

ระหว่างที่ดิวนีสันกำลังพูดอยู่ แล้วก็เอามือปัดไปมายังจุดที่โดนเคาะครั้งแรก ก็โดนเคาะครั้งที่ 2 ลงไปอีกครั้ง

" ทำไมยังไงแกก็ยังเป็นเด็กน้อยจอมขี้แยอยู่นั้นแหละ- มีอะไรจะพูดอีกไหม "

" ไม่ครับ "

ดิวนีสันรีบตอบออกมาหลังจากที่เดฟีเรียพูดจบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เหอะๆ สมแล้วที่เป็นจอมเวทย์อันดับ ของประเทศเมซัส ขนาดราชายังเชื่อฟังแบบนี้ แต่ว่าเมื่อกี้เหมือนจะได้ยินว่าอาจารย์ด้วยงั้นก็แปลว่าเะอเป็นอาจารย์ของดิวนีสันด้วยสินะ!

" เจ้าหนูเจ้ารู้ไหมทำไมถึงโดนเรียกตัวมานี้ "

ดิวนีสันที่กำลังมีท่าทางไม่พอใจอยูถามออกมา จากนั้นผมก็ส่ายหน้าไปมาทันทีเพื่อแสดงคำตอบออกไปทางอ้อมว่าไม่รู้ แล้วทางดิวนีสันก็ถอนหายใจออกมา พร้อมกับพูดออกมาด้วย

" เห้อ~ ...ท่านอาจารย์! ข้าก็บอกท่านแล้ว เด็กตัวแค่นี้พลังเวทย์จะตื่นขึ้นมาได้ยังไง แล้วยังเป็นร่างจำแรงอสูรอีก ข้าว่าท่านแก่มากแล้ว ท่านเลยเข้าใจผิด- "

โป๊ก!

เสียงไม้เท้าเคาะลงมาที่หัวของดิวนีสันอีกครั้งขณะที่กำลังพูดอยู่ แล้วเดฟีเรียก็พูดออกมาโดยหันมาพูดกับผมด้วบใบหน้าจริงจัง หลังจากที่บ่ลดิวนีสันเสร็จ

" เงียบไปก่อน!- เจ้าหนูฉันรู้ว่านายไม่อยากเปิดเผยพลัง แล้วก็ไม่อยากเป็นราชาด้วย แต่ว่าตอนนี้มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ช่วยแสดงพลังให้เจ้าขี้แยตรงนี้ดูหน่อยได้ไหม แล้วข้าจะบอกเหตุผลทั้งหมดเอง ว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้ "

เห้อ~ ไม่คิดเลยว่าเธอจะเอาเรื่องพลังของเรามาบอกกับดิวนีสันอย่างนี้ พลาดไปจริงๆ แต่ตอนนี้มันก็ช่วยไม่ได้ เพราะถึงจะยังทำท่าไม่รู้เรื่องไปเรามีหวังหัวระบมแบบดิวนีสันแน่ แล้วอีกอย่าง เธอก็คงหวังดีกับเราด้วยเพราะเมื่อกี้บอกว่ามีเหตุผล งั้นก็ช่วยไม่ได้นั่นแหละ!

" จะให้ผมทำอะไรครับ "

ผมพูดออกไปโดยเปลี่ยนจากสีหน้าไร้เดียงสาเป็นสีหน้าจริงจังทันที

' เด็กนี่การพูด และน้ำเสียงต่างไปจากเมื่อกี้ลิบลับเลย หรือเรื่องที่อาจารย์พูดมันจะเป็นเรื่องจริงกัน ที่พลังเวทย์ตื่นตั้งแต่ยังไม่ 3 ขวบ แถมมีพลังเวทย์ทั้ง 6 ธาตุ แล้วก็ร่วมร่างกับอสูรไปแล้ว ' ดิวนีสันคิดในใจหลังจากที่ได้เห็น แล้วได้ฟังน้ำเสียงที่ดรารอน์ตอบออกมา

" งั้นเอาเป็นว่าบอกพลังเวทย์ทั้งหมดของนายมาก่อนก็แล้วกัน! "