King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 19 ลาฟเชียร์

ตอนที่ 19 ลาฟเชียร์

10 นาทีต่อมา

เห้อ~

เหนื่อยชะมัด!

หลังจากที่ผมทักทายราชาเสร็จผมก็โดนขุนนางรุมล้อมเข้ามาเยอะเลย ในตอนแรกก็นึกว่าจะไม่เป็นที่สนใจสะอีกเพราะเป็นถึงรัชทายาทลำดับที่ 5 แต่ผลมันกลับตรงกันข้ามเลยละ

"-ท่านดรารอน์ ลูกสาวของข้าน่ารักมากนะครับ "

" -ท่านดรารอน์ให้ลูกชายของข้าเป็นผู้ติดจามท่านด้วยเถอะ "

" -ท่านดรารอน์โปรดไปบ้านของข้าสักครั้งเถอะ "

พวกขุนนางพูดแบบนี้ใส่ผมมากันทั้งนั้น ส่วนสาเหตุที่มันเป็นแบบนี้ก็เป็นเพราะว่า มันมีข่าวลือกระจายออกมาว่าจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างเดฟีเรียไปหาผมทุกวัน ทำให้ตอนนี้คะแนนของผมนำโด่งจากพวกหมายเลย 1-4 ไปกันหมดแล้ว

บ้าที่สุด!

ตามจริงเรื่องแบบนี้มันไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ เห้อ~

ตุบ!

" โอ้ย! "

เสียงของเด็กผู้หญิงร้องออกมาหลังจากที่ตัวผมรู้สึกว่ามันมีอะไรมาชนด้านหลังของผม จากนั้นผมก็หันหน้าไปตามเสียงที่ร้องออกมาทันที แล้วก็เจอเด็กผู้หญิงผมยาวสีทองสวมชุดเดรสสีชมพู่ ดวงตาทั้งสองกลมโตนัยตาสีน้ำตาล กำลังนั่งอยู่เพราะชนผมเมื่อกี้

" เป็นอะไรไหมครับ? "

ผมถามออกไป แล้วก็ยืนมือขวาออกไปเพื่อให้เธอจับพยุงตัวขึ้นมา

" ขอบคุณคะ "

เด็กสาวตอบออกมา แล้วก็ยื่นมือของเะอมาจับมือของผมที่ยื่นออกไป

" อะ- องค์ชาย!! "

เธอร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจหลังจากลุกขึ้นมา แล้วมองมาที่หน้าของผม

ครับๆ ผมเป็นองค์ชายเองครับ มันต้องตกใจขนาดนั้นเลยหรือยังไง นี่เธอคิดว่าฉันเป็นผีหรือยังไงกันถึงได้ตกใจขนาดนั้น? ผมคิดในใจหลังจากที่ได้ยินที่พูดออกมา แล้วก็พูดออกไป

" ไม่เป็นอะไรนะครับ? "

" ค่ะ! "

เธอตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเกร็งๆ จากนั้นก็ก้มหัวลงเล็กน้อยให้กับผม แล้วก็พูดออกมาต่อ

" ต้องขออภัยจริงๆ ค่ะ ที่ฉันเดินไม่ดูทางจนเผลอไปชนองค์ชายเข้า- อย่าฆ่าฉันเลยนะคะ "

เห๋~

สามัญสำนึกของคนในโลกนนี้มันอะไรกั แค่เดินชนก็กลัวโดนฆ่าเลยเหรอ?

" มะ- ไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ "

" จริงนะคะ "

" ใช่ครับ! "

มผตอบออกไปแล้วก็มองไปทางเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแบบเฝื่อนๆ

จริงสิ!

เด็กคนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกของบารอน.... บารอนอะไรสักอย่างละมั้ง รู้สึกว่าจะมาแนะนำตัวกับเราเมื่อกี้ด้วย แย่จริงความจำเรามันมีปัญหารึยังไง ได้ฟังมาเมื่อกี้ก็ลืมชื่อไปแล้ว

" เลดี้ชื่อว่าอะไรเหรอครับ "

ผมพูดออกไปด้วยใบหน้าปั้นยิ้มมองไปที่เธอ

" จะ- จะฆ่าล้างตระกูลเลยเหรอคะ มะ- เมื่อกี้ท่านบอกว่าจะไม่ทำอะไรไม่ใช่เหรอ "

แล้วทำไมถึงได้เข้าใจไปแบบนั้นได้ละเนี่ย เห้อ~

ยัยนี่จะคิดลบไปถึงไหนกัน

" ผมไม่ได้ืำแบบนั้นครับ แค่ถามเอาไว้เชยๆ ฮาๆๆๆ "

" ออ~ ฉันชื่อ ลาฟเชียร์ เมอร์ เซกรีพ ค่ะ "

" ครับ! "

บอกมาแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ อย่างนี้ต้องศึกษาตระกูลนี้สักหน่อยแล้ว ทำไม่ถึงได้สอนให้ลูกเป็นคนแบบนี้ ทั้งๆที่เธอเป็นเด็กที่น่ารักขนาดนี้ กับมีความคิดจะโดนฆ่าอย่างเดียวเลย เด็กผู้หญิงด้านหน้าของผมตอนนี้เรียกได้ว่าน่าารักมากเลย แถมยังอายุใกล้เคียงกับผมเองพูดได้เลยว่า สเปค!

ไม่สิ ไม่สิ

นี่เราคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย อีกฝ่ายเป็นแค่เด็กที่ดูยังไงอายุก็ไม่น่าจะเกิน 5 ขวบ นี้เรากลายเป็นพวกคลั่งเด็กไปแล้วเหรอ แต่เดียวก่อนนะ! ตัวเราก็ยังเป็นเด็กอยู่เลยนิ งั้นก็แปลว่าไม่ผิด-

" ว้าย!!! "

ลาฟเชียร์ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจอะไรบางอย่าง ระหว่างที่ผมกำลังสับสนใจความคิดของตัวเองอยู่ แล้วเธอก็พูดออกมาค่อยๆ ขณะที่กำลังมองจานอาหารที่หล่นลงไปกับพื้นด้านข้างของเธอด้วยแววตากำลังเศร้า

" ไม่จริงนะ... "

" มีอะไรครับ? "

" อาหารหกหมดแล้วคะ กว่าฉันจะตักอาหารพวกนี้มาได้ต้องใช้เวลาตั้งเกือบ 1 ชั่วโมง "

ลาฟเชียร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเสียดาย

เอ่ะ!

เรื่องจริงดิ ไส้กรอก 2 ชั้น เนื้อรมควัน 3 ชิ้น แล้วก็เส้นอะไรสักอย่างนิดหน่อยเนี่ยนะ ใช้เวลาไป 1 ชั่วโมง ผมที่ได้ยินที่เธอพูดออกมามองไปที่อาหารที่หล่นพื้นด้วยความแปลกใจ

แต่มันก็อาจจะจริง เพราะด้วยความสูงของเธอ การตักอาหารก็คงจะยาก แล้วพ่อของเธอก็คงห้ามไม่ให้เธอกินของพวกนนี้ด้วย เพราะผู้หญิงต้องรักษารูปร่างของตัวเอง

ตอนนี้ลาฟเชียร์เริ่มมีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อย อืม~ เอายังไงดีนะเรา? จะช่วยเธอไปตักอาหารใหม่ดีไหมนะ...

" องค์ชายอยู่นี่เอง หอ... หอบ... "

เสียงของเวโรนิก้าพูดออกมาจากทางด้านหลังของผม ด้วยน้ำเสียงกำลังเหนื่อยหอบและตกใจอยู่ ในระหว่างที่ผมกำลังคิดเรื่องของลาฟเชียร์อยู่ จากนั้นผมก็หันหน้าไปทางเวโรนิก้าด้วยความสงสัยทันที เพราะตั้งแต่ที่ผมอยู่กับธอมา ไม่เคยเลยที่เธอจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจแบบนี้

มีเรื่องอะไรกันนะ???