5 - ผมคือคนคนเดียวในโลกที่เชื่อในตัวคุณ

5 - ผมคือคนคนเดียวในโลกที่เชื่อในตัวคุณ

เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความกลัว พยาบาลบางคนที่ทำหน้าที่เข้าเวรในวันนี้ก็รู้สึกงงงวยมาก

คุณก็เป็นอีกคนที่เป็นบ้าเหรอ? จากเสียงกรีดร้องแบบนี้เห็นได้ชัดว่าอาการของเขาค่อนข้างรุนแรง หรือเขาจะเป็นอีกคนที่จะต้องมาอยู่ที่โรงพยาบาลนี้?

เสียงกรีดร้องของช่างตกแต่งดังไปถึงห้องทำงานของผอ.ฮ่าว

ผอ.ฮ่าวถอนหายใจเบาๆ เขารู้ว่านี่คือเสียงร้องของนักตกแต่งที่ถูกจ้างมาเป็นการเฉพาะในวันนี้ และจากทิศทางของเสียงร้องมันจะมาจากที่อื่นไม่ได้นอกจากวอร์ด 666 เท่านั้น!

ผอ.ฮ่าวพาพยาบาลหลายคนเดินเข้าไปในห้องตรงสุดทางเดิน หลังจากที่เปิดผ้าม่านขึ้นใบหน้าของเขาก็งุนงงเล็กน้อย

เขามองเห็นหลินฟ่านและผู้เฒ่าจางนั่งอยู่บนโต๊ะสูงและแกว่งขาไปมา ในขณะที่ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

"พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่?" ผอ.ฮ่าวถามในระยะปลอดภัยเพื่อป้องกันอันตราย

"ดื่มโค้ก"

"ดื่มสไปรท์"

ผอ.ฮ่าวสังเกตสถานการณ์โดยรอบและพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

พนักงานตกแต่งที่หวาดกลัวค่อยๆสงบลงภายใต้สายตาแปลกๆของหมอและพยาบาล

ก่อนหน้านี้เขาหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติ แต่เมื่อเหลือบมองไปทั่วห้องและไม่เห็นคราบเลือดใดๆเขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

แม้ว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้จะได้รับการยืนยันแล้วว่าเขาคิดไปเอง แต่เขาก็ลอบสาบานกับตัวเองในใจว่า ครั้งต่อไปถ้ามีใครชวนเขามาทำงานที่โรงพยาบาลบ้าอีกเขาจะให้หลังแหวนไอ้หมอนั่นสองฉาด!

ต่อให้เป็นเล่าจื๊อมาเองก็ต้องโดนเพิ่มสองเท่า!

“ผอ.ฮ่าว ผมขอยกเลิกงานนี้ เอาค้อนของผมคืนมาแล้วผมจะกลับทันที” ช่างตกแต่งกล่าว

"ค้อน?"

ผอ.ฮ่าวขมวดคิ้ว นี่เป็นรายการที่ร้ายแรงมาก มันเป็นสิ่งที่ไม่สมควรอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช ครั้งหนึ่งเคยมีผู้ป่วยทางจิตใช้ค้อนตีหัวพยาบาลเพราะคิดว่าเป็นหัวตุ่น!

หากมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นบางทีแม้แต่ตำแหน่งผอ. ของเขาอาจจะรักษาไว้ไม่ได้

ผอ.ฮ่าว มองไปรอบๆ ในที่สุดเขาก็จ้องไปที่เป้าของหลินฟ่าน

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเดินมาที่ด้านหน้าของหลินฟ่านพร้อมกับเหยียดมือออกและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า

"เอาของออกมา"

หลินฟ่านกระพริบตาและพูดอย่างใจเย็น: "ผมไม่มี"

“แล้วนี่คืออะไร?” ผอ.ฮ่าวกล่าว

หลินฟ่านก้มศีรษะลงและพบว่าด้ามค้อนกำลังดันเป้ากางเกงของเขาให้สูงขึ้น

หลินฟ่านเปิดเป้าและอุทานด้วยความตกใจ

"ค้อน! มันอยู่นี่ได้ยังไง?"

"เอาออกมา"

"โอ้."

หลินฟ่านเอื้อมมือไปที่เป้าแล้วหยิบค้อนออกมา

พยาบาลหญิงที่อยู่รอบๆต่างแสดงความผิดหวัง

ปรากฏว่าเป็นค้อนจริงๆ...

ผอ.ฮ่าวขยับส้นเท้าถอยหลังด้วยความตกใจเล็กน้อย

"โยนค้อนลงบนพื้น"

“ทำไม?”

"เชื่อผม โยนมันลงกับพื้น!"

“ผอ.ไม่เชื่อใจผมเหรอ” หลินฟ่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม

สถานการณ์ชะงักงัน ผอ.ฮ่าวรู้สึกว่าการให้ผู้ป่วยจิตเวชระดับสูงสุดถือค้อนขนาดใหญ่ไว้ไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

แต่การจะปลุกปลอบใจให้เดินไปเอาค้อนจากหลินฟ่านก็ทำให้เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย

วันนี้เป็นวันที่ 29 กุมภาพันธ์และพรุ่งนี้คือวันเกิดของเขา เขาไม่ต้องการฉลองวันเกิดของตัวเองในสภาพเลือดอาบหัว!

“โอเค ผมจะไปเอามาเอง ผมเชื่อว่าคุณเป็นเด็กดี!”

ลมหายใจของผอ.ฮ่าว หนักหน่วงขึ้น เขาจ้องไปที่ดวงตาที่ไร้เดียงสาของหลินฟ่านขณะที่เหยียดมือออกไปอย่างช้าๆด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

จนกระทั่งเขาสัมผัสด้ามค้อนเขาถึงสามารถถอนหายใจอย่างโล่งอก

"เด็กดี."

ไม่มีใครรู้ว่าเขาประสบอะไรในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

ตอนนี้เขาอายุแค่ห้าสิบเท่านั้น แต่ศีรษะของเขาเต็มไปด้วยเส้นผมที่หงอกขาว หากผู้คนก็เผชิญกับความยุ่งยากในจิตใจอยู่ตลอดเวลา มันก็ยากที่จะไม่ตกอยู่ในสภาพแบบเขาได้

หลังจากที่เขารับค้อนมาจากหลินฟ่าน พยาบาลทุกคนก็ปรบมือด้วยความยินดี

"ผอ.เก่งมาก"

“ผอ.เป็นวีรบุรุษ ถ้าเป็นฉัน ฉันคงไม่กล้า”

ผอ.ฮ่าวยิ้ม คำพูดไร้สาระของคนหนุ่มสาวทำให้เขารู้สึกสบายใจเสมอ

“เอาล่ะ อันตรายจบลงแล้วรีบกลับไปทำงานของตัวเอง”

……………

ภายในห้อง.

หลินฟ่านและผู้เฒ่าจางยังคงนั่งดื่มนมถั่วเหลืองอย่างสบายใจเหมือนเดิม

"วันนี้วันที่เท่าไหร่?" หลินฟ่านถาม

ผู้เฒ่าจางพับแขนเสื้อขึ้นเขามองดูนาฬิกา Rolex หรูหราของตัวเองแล้วกล่าวว่า

"นี่เป็นสมบัติชิ้นเดียวของผม"

“ซื้อมาเท่าไหร่เหรอครับ?”

“หลายล้าน ตั้งใจว่าจะยกให้คุณหลังจากที่ผมตายแล้ว”

“อืม สรุปแล้ววันนี้วันที่เท่าไหร่”

"7 มีนาคม"

หลินฟ่านพยักหน้าและพูดอย่างใจเย็นว่า

"ผมตั้งใจจะออกไปข้างนอกสักปี!"

“อ้า คุณจะไปไหน พาผมไปได้ไหม คุณก็รู้จักผม คุณจะทำอะไรไม่ได้เลยหากไม่มีผม ผมคือคนคนเดียวในโลกที่เชื่อในตัวคุณ”

การพูดคุยเต็มไปด้วยความเข้มข้นและดุเดือด

สุดท้ายผู้เฒ่าจางทรุดตัวลงกับพื้น เขาจับต้นขาของหลินฟ่านและพูดอย่างน่าสมเพชว่า

"ขอร้องล่ะ คุณต้องพาผมไปด้วย"

หลินฟ่านมองลงไปที่ผู้เฒ่าจาง เขาครุ่นคิดอยู่เล็กน้อยก่อนจะเผยรอยยิ้มและกล่าวว่า

"ก็ได้"

ผู้เฒ่าจางรีบลุกขึ้นและดื่มนมถั่วเหลืองอย่างมีความสุข

“เหล้านี้หวานจริงๆ”

“นี่นมถั่วเหลือง”

"โค้กต่างหาก?"

"ไม่ใช่ นี่มันคือสไปรท์!"