ตอนที่ 373+374 อย่าตำหนิฉันเลย

ด้วยความก้าวหน้าทางการแพทย์ในปัจจุบัน ไม่สามารถรักษาและแก้ไขข้อเข่าที่แตกหักได้

การผ่าตัดของพันเอกหลินนั้นซับซ้อนมาก ยิ่งกว่าการผ่าตัดของลู่ชิงสี เป็นเวลานานที่เจียงเหยานอนหมดแรงอยู่บนพื้นหลังจากผ่าตัดเสร็จ

“การผ่าตัดใช้เวลานานเท่าไหร่” หลังจากพักผ่อนแล้ว พลังเธอเริ่มฟื้นมาเล็กน้อย เธอพยุงตัวขึ้น เสื้อผ้าของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ซึ่งเป็นหลักฐานของความพยายามของเธอ

“6 ชั่วโมงกว่า” ผู้ดูแลระบบตอบอย่างสุภาพ

“เกือบครึ่งวันแล้ว” เจียงเหยาหายใจออก “ส่งผู้พันหลินออกจากระบบการแพทย์ ฉันต้องไปตรวจสอบว่าสามีของฉันเป็นยังไงบ้าง”

หลังจากตรวจสอบลู่ชิงสี และเห็นว่าการหายใจของเขาเป็นปกติ เจียงเหยาจึงออกจากระบบการแพทย์

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับคนที่รออยู่นอกห้องผ่าตัด การรอคอยเป็นเวลาหกชั่วโมงไมได้เป็นเพียงการทรมานอย่างช้า ๆ และความทุกข์ทรมานที่ไม่สิ้นสุด

หลายครั้ง คุณหลินต้องการบุกเข้าไปและตะโกนว่าจะช่วยพี่ชายของเขา แต่ถูกโจวเหวยฉีขัดขวางไว้ทุกครั้ง ในท้ายที่สุดกู้ฮ่าวอวี้ก็พาผู้หญิงที่กำลังบ้าคลั่งและน่ารำคาญออกไปจากโรงพยาบาล

เมื่อคุณนายหลินฟื้น เธอมารออยู่หน้าประตูห้องผ่าตัดอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่รู้ว่าคนที่กำลังผ่าตัดให้สามีของเธอคือเจียงเหยา ก็ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากเธออีกต่อไป เธอนั่งลงมองที่ประตูด้วยความงุนงง

การแสดงออกของเธอดูเคร่งขรึม แต่ไม่ใช่ความโกรธที่แสดงโดยคนที่อธิบายถึงความโง่เขลาของเจียงเหยา เธอเชื่อในการตัดสินใจของสามี เพราะรู้ว่าเขาเป็นคนที่ยอมรับเอง

ประตูถูกผลักให้เปิดออก เจียงเหยาสวมหน้ากากปกปิดอารมณ์ของเธอ แต่ดวงตาที่แดงก่ำของเธอกลับถูกทุกคนมองเห็น

การผ่าตัดสองครั้งติดต่อกันใช้เวลาเกือบเก้าชั่วโมงกว่าจะเสร็จ แม้แต่หมอในโรงพยาบาลก็ไม่สามารถรับมือกับความอ่อนเพลียได้ เจียงเหยาทำทุกอย่างเพื่อก้าวข้ามความกังวลของเพื่อนลู่ชิงสี

“แจ้งทางโรงพยาบาล ให้พยาบาลส่งผู้พันหลินไปที่ห้องฉุกเฉินทำการฆ่าเชื่อ และดูแลเขาตลอด 24 ชั่วโมง อย่าแตะต้องขาซ้ายของเขาระหว่างที่พาไปที่นั่น” ร่างกายที่อ่อนแอของเจียงเหยาสั่น เธอพิงประตูเพื่อหาที่พิงและถอดหน้ากากออก เมื่อมองไปที่คุณนายหลิน พร้อมกับพูดออกมาว่า “คุณนายหลินคะ ขาของสามีคุณยังอยู่ดีค่ะ ไม่ต้องกังวลไป! ถ้าเขาหายดี เขาสามารถแบกคุณขึ้นหลัง หรือจะปีนกำแพงเมืองจีนก็ยังได้”

น้ำตาไหลอาบแก้มคุณนายหลิน “ขอบใจมากนะเจียงเหยา”

“ไม่เป็นไรคะ แต่อย่าได้ตำหนิในการกระทำที่หุนหันพลันแล่นและโง่เขลาของฉันเลยนะคะ” เจียงเหยายิ้ม เธอโบกมือให้โจวเหวยฉี และบอกเขา “มารับฉันทีเถอะค่ะ ฉันคิดว่า ฉันไม่ไหวแล้ว”

ด้วยความเหนื่อยล้าอย่างมากและหมดเรี่ยวแรงของเธอ เธอแค่อยากจะนอนลง ขดตัวแล้วหลับไป ถึงอย่างนั้น สำหรับความทุกข์ยากทั้งหมดของที่เธอที่ทนอยู่ มันก็มีค่ากับทุก ๆ อย่าง

“ได้ มาทางนี้!” โจวเหวยฉีเดินเข้ามาและพยุงเจียงเหยาไว้ เขาถามว่า “พี่ลู่ล่ะอยู่ไหน”

เจียงเหยาอยากจะปล่อยให้ลู่ชิงสีอยู่ในระบบการแพทย์อีกสักพัก แต่ไม่รู้จะหาคำอธิบายใด ๆ ที่เพียงพอให้กับคนอื่น ๆ

“ฉันจะเข้าไปดู ให้คนเตรียมห้องฉุกเฉินสำหรับฆ่าเชื่อไว้ให้พี่ลู่ของคุณด้วย”

__

ตอนที่ 374 ปาฏิหาริย์

เจียงเหยาต้องการพักผ่อน แต่เธอเข้ามาในห้องและพาลู่ชิงสีออกจากระบบการแพทย์

ภายใต้การกระตุ้นเตือนของเหลียงเยวื่อจือ แพทย์และพยาบาลมาถึงอย่างรวดเร็ว พวกเขาตกใจเมื่อเห็นว่าลู่ชิงสียังมีชีวิตอยู่ และอาการทรงตัวแล้วด้วย

เมื่อพวกเขาได้ยินว่าลู่ชิงสีรอดหลังจากที่เจียงเหยาผ่าตัดเอากระสุนออก พวกเขาก็สงสัย พวกเขาคิดว่าเธอประสาทหลอนและเป็นบ้าไปแล้ว

ไม่มีใครเชื่อว่าลู่ชิงสีจะยังมีชีวิตอยู่ กระสุนไม่ได้ถูกนำออกมาเท่านั้น แต่บาดแผลที่เหลือถูกแต่งอย่างดี แต่ละรายละเอียดทำอย่างถูกต้อง แสดงถึงความมืออาชีพของแพทย์ผู้ผ่าตัด

ในเวลานี้ สตรีที่เคยถูกตราหน้าว่าเป็นคนวิกลจริตได้รับการยกย่อง เธอได้สร้างปาฏิหาริย์!

“คุณนายลู่ สามีของคุณถือว่ามีปาฏิหาริย์ และคุณคือปาฏิหารย์ของเขา” หมอบางคนยกย่องเธอ “คุณสร้างปาฏิหารย์ในวงการแพทย์!”

เจียงเหยายิ้มอย่างแผ่วเบาและชูสองนิ้วโป้ง ใบหน้าของเธอเปล่งประกายไปด้วยความมั่นใจ “ไม่ค่ะ 2คนต่างหาก”

อีกคนคือพันเอกหลิน

“เจียงเหยา! ฉันรู้ว่าเธอเก่งที่สุด” โจวเหวยฉีรู้สึกปลาบปลื้ม แม้ว่าเขาจะไม่ได้เรียนหมอ แต่เขารู้จากการได้เห็นเครื่องมือที่เชื่อมโยงกับลู่ชิงสีว่าเขารอดแล้ว เขายังมีชีวิตอยู่

เจียงเหยาถอนหายใจออก มองไปที่ลู่ชิงสีบนเตียง แต่เธอไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มของเธอได้ มันมาจากใจของเธอ ทุกอย่างเบลอไปเสียหมด มีเพียงลู่ชิงสีเท่านั้นที่อยู่ในสายตาของเธอ

เธอเดินตามหมอและพยาบาล ขณะที่ลู่ชิงสีถุกส่งตัวไปที่ห้องฉุกเฉิน เธอตรวจสอบอุปกรณ์และเครื่องมือทั้งหมดด้วยตนเอง และเขียนใบสั่งยาให้กับพยาบาล

“เหวยฉี มีคนที่คุณพอจะไว้ใจได้คอยเฝ้าดูและพี่ลู่ของคุณ กับพันเอกหลินบ้างไหมคะ ฉันอยากจะพักเสียหน่อย” เจียงเหยายิ้ม “ตัวฉันมีแต่เหงื่อ และอยู่ในสภาพแบบนี้”

“ได้ ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน” โจวเหวยฉีพยักหน้าและพูดต่อ “คืนนี้ฉันจะเฝ้าอยู่ที่นี่เอง”

เขาไม่คิดว่าจะมีคนอื่นทำงานนี้ได้ดีไปกว่าตัวเขาเอง

“ฉันอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณเกี่ยวกับการผ่าตัดที่ฉันทำให้ลู่ชิงสีกับพันเอกหลินคะ ได้โปรดอย่างให้ใครรู้ ขอตรวจสอบให้แน่ใจว่าคนในโรงพยาบาลจะไม่เอาเรื่องนี้ไปพูด ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้” สำหรับคนที่รู้ มันยากเกินไปที่จะอธิบาย เธอไม่ต้องการจะอธิบายด้วย คนที่ไว้วางใจเธอคงไม่ถามคำถามมากเกินไป คนอื่น ๆ ที่ไม่เชื่อในตัวเธอจะไม่ฟังเหตุผลใด ๆ ของเธอ วิธีที่ง่ายและดีที่สุดคือการปิดปากพวกเขาให้เงียบ

“ไม่ต้องกังวล ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง” เหลียงเยวื่อจือตอบ ในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถาม แต่เมื่อเห็นว่าเจียงเหยาไม่มีเจตนาจะอธิบาย เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่ถาม หันไปพูดกับโจวเหวยฉีว่า “เอาล่ะ ไปส่งเจียงเหยากลับบ้านก่อน”

โจวเหวยฉีพยักหน้ารับ