บทที่ 35: ทำให้ทั้งชั้นเรียนลดกราม (2)
เมื่อ โม่เฟย และ โม่อี้ กลับไปที่คฤหาสน์ หลัวอวี้ และ ซูหรง ก็รออยู่แล้ว
หลัวอวี้ ลุกขึ้นและเดินไปหา โม่เฟย เมื่อเห็นเขาเข้ามาในห้องโถง
เมื่อเห็นใบหน้าที่มืดมนที่สุดของหลัวอวี้ โม่เฟยจึงถามในขณะที่กำลังกระพริบตา “องค์ชาย วันนี้คุณกลับมาเร็วจัง มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า”
หลัวอวี้มองโม่เฟยขึ้นและลง จากนั้นยิ้มอย่างสดใส
“ฉันได้ยินมาว่าคุณทำให้ทั้งชั้นเรียนต้องอ้าปากค้าง”
โม่เฟย กล่าวอย่างเขินอาย “องค์ชาย คุณต้องล้อเล่นแน่ๆ แค่พูดคุยกันเล่นๆ ฉันจะมีความสามารถนั้นได้อย่างไร”
หลัวอวี้ หัวเราะเยาะ “ไม่ต้องเจียมตัวไปหรอก คุณมีความสามารถมาก แค่การพูดคุยเล่นๆ ทำให้ทั้งชั้นเรียนต้องตกตะลึงเชียว!”
โม่เฟย “…”
จากนั้นการแสดงออกของ หลัวอวี้ ก็เปลี่ยนไป
“โม่เฟย พวกเขาบอกฉันว่านายพูดว่าฉันระเบิดอาคารหกเหลี่ยม?”
โม่เฟย พยักหน้า “ใช่ ฉันคิดว่ามันควรจะเป็นอาคารขนาดใหญ่! คนทั่วไปจะมีความสามารถขนาดนั้นได้อย่างไร? เฉพาะอัจฉริยะอย่างคุณเท่านั้นที่สามารถระเบิดมันได้!”
“เธอยกย่องฉันมากเกินไป” หลัวอวี้ยิ้ม
โม่เฟยยิ้มอย่างเชื่องช้า “ไม่ ไม่ ฉันได้ยินมาว่าตึกนั้นโดนนกระเบิด ดังนั้น เชื่อฉันเถอะ องค์ชาย ตราบใดที่นกสามารถระเบิดมันได้ได้ คุณก็ทำได้”
“เธอจะปล่อยให้พวกเขาเรียกร้องค่าชดเชยจากฉันเหรอ” หลัวอวี้ถาม
โม่เฟยยิ้มปลอมๆ “พวกเขายากจน คุณควรพยายามทำความเข้าใจพวกเขา”
โม่อวี้ จ้องไปที่ โม่เฟย ด้วยดวงตาที่โกรธจัด
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง โม่เฟยก็พูดว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันต้องไปอ่านหนังสือบ้างแล้ว”
หลัวอวี้ พยักหน้า “ตกลงเรียนให้หนัก ถ้าคะแนนขv’เธอกล้าที่จะตกต่ำแบบนี้อีก คราวนี้ฉันจะทุบเธอจนสมองกระทบกระเทือน”
โมเฟย “…ถ้าฉันสมองฉันกระทบกระเทือน ฉันจะโง่นะ”
หลัวอวี้ ยิ้ม “อย่ากังวล โง่ถึงระดับนี้แล้ว มันจะโง่ได้อีกแค่ไหนกัน?”
โม่เฟย “…”
จากนั้น โม่อี้ ก็ดึงแขนเสื้อของ โม่เฟย และลดเสียงลง “นายน้อย ใจเย็นๆ ผู้ชายดีๆไม่ทะเลาะกับผู้หญิง”
โม่เฟยขมวดคิ้ว “แต่เขาไม่ใช่ผู้หญิง”
โม่อี้ส่ายหน้า “แต่คุณสามารถรับเขาเป็นผู้หญิงได้”
ดวงตาของ โม่เฟย ส่องประกาย “นายพูดถูก”
หลัวอวี้ “…”
ซู่หรง “…”
โม่เฟยปล่อยให้หลัวอวี้ ยืนอยู่คนเดียวที่นั่นและกลับไปที่ห้องของตัวเอง หลังจากได้รับเหรียญดาว 10 ล้านเหรียญจากซูหรง โม่เฟยได้สร้างโพชั่นอีกหกแบบ และสั่งซื้อผ้าห่มราคาแพงอีกสองชุด
โม่เฟย วางรูปแบบเหล่านั้นไว้ใต้ผ้าห่มของเขา ดังนั้นเขาจึงสามารถเพิ่มพูนการฝึกฝนของเขาในขณะที่นอนอยู่บนพวกมันได้
ด้วยการสะสมพลังดาวอย่างต่อเนื่อง โม่เฟย ดูดซับพลังดาวด้วยความเร็วสี่เท่าอย่างตื่นเต้น
โม่อี้เข้าไปในห้อง ตรวจสอบเครื่องเรือนรอบๆห้อง เขารู้สึกว่าบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าที่ไหน
หลังจากฝึกฝนบนเตียงมาระยะหนึ่งแล้ว โม่อี้ก็ขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็หยิบรูปแบบหนึ่งออกมาและสังเกตเห็นว่าพลังงานในแกนดาวเกือบหมด
โม่อี้ขมวดคิ้ว มีไอ้บ้าบางตัวแอบเข้าไปในห้องของเขาและใช้รูปแบบของเขาเพื่อฝึกฝน
ซูหรงมองดูโม่อี้เข้าไปในห้องของเขา ด้วยความอิจฉาริษยาในสายตาของเขา
ตอนนี้เขาไปที่ห้องของ โม่อี้ กับ หลัวอวี้ เพื่อฝึกฝน ความเร็วในการฝึกฝนเกือบสี่เท่านั้นยอดเยี่ยมจริงๆ!
ซูหรงขมวดคิ้ว โม่อี้สามารถฝึกฝนด้วยความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วด้วยความช่วยเหลือของอาวุธวิเศษ ในขณะที่เขาไม่มีเลย… บางทีคราวหน้าเขาอาจจะโดนล้มก็ได้!
โม่อี้ ไม่ได้พูดมาก แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นคนเอาจริง แม้แต่คนพาลหวังเหมิงจากปีสองยังกระดูกหักและร้องขอความเมตตา
“องค์ชาย รูปแบบนี้ตรวจสอบดีแล้ว ได้โปรดคืนมันให้ผมได้ไหม?” ซูหรงถามอย่างไม่แน่ใจ
หลัวอวี้ เหลือบมองที่ ซูหรง และพูดว่า “โอ้”
ซูหรง “…”
ซูหรงถอนหายใจในหัวใจโดยคิดว่า “คุณชายโม่พูดถูก องค์ชายผู้นี้ ตระหนี่ อารมณ์ไม่ดี ไร้มารยาท ไร้ยางอาย ตาบอดราวกับค้างคาว และไร้เหตุผล…ตอนนี้ดูสมเหตุสมผลทีเดียว”
