บทที่ 29: การสอบสวน

บทที่ 29: การสอบสวน

องค์ชายอวี้กำลังเดินไปหาโม่เฟย ภายใต้แรงกดดันที่ท่วมท้นของเขา โม่เฟย ถูกบังคับให้ถอยกลับสองก้าว

“เธอคิดว่าฉันดูเหมือนไก่งวงเหรอ” หลัวอวี้ถาม

โม่เฟย หัวเราะอย่างเชื่องช้า “จริงๆ แล้ว ฉันโยกไปโยกมาระหว่างไก่งวงกับพยัคฆ์เพลิง หลังจากชั่งน้ำหนักมาระยะหนึ่งแล้ว ฉันคิดว่าไก่งวงมีความเป็นมิตร เข้าถึงได้ง่ายกว่า และเหมาะสมกว่าที่จะอธิบายคุณ ถ้าคุณไม่ชอบมัน ฉันจะเปลี่ยนมันเดี๋ยวนี้”

หลัวอวี้“…”

“เธอเปรียบเทียบฉันกับคุณยายที่อาศัยอยู่ชั้นล่าง?” หลัวอวี้ถามด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว

โม่เฟยฝืนยิ้ม “อย่าดูถูกเธอ ขนมอบที่เธอทำนั้นอร่อยมาก ฉันเกือบจะกลืนโดยไม่เคี้ยว”

“เธอคิดว่าฉันอารมณ์ไม่ดีตลอดเวลา?” หลัวอวี้ถาม

โม่เฟย ส่ายหัว “ไม่ ฉันแค่ใช้อติพจน์ รู้ไหมวิชาวรรณกรรม! คุณต้องพูดพล่าม ถ้าคุณเขียนสมจริงเกินไป คุณจะไม่ได้รับคะแนนที่สูง”

“ตอนนี้คะแนนของเธอสูงแล้วเหรอ?” หลัวอวี้เยาะเย้ย

โม่เฟย ยิ้มอย่างเชื่องช้า “ฉันเดาว่าอาจารย์ของเราไม่ชอบบทความของฉัน”

หลัวอวี้ หรี่ตาและยิ้ม “เธอรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันต้องการทำอะไรมากที่สุด”

โม่เฟย ยิ้ม “ฉันคิดว่าสิ่งที่คุณต้องทำตอนนี้คือสงบสติอารมณ์ ส่วนสิ่งที่คุณอยากจะทำ คุณค่อยคิดก็ได้”

หลัวอวี้ ดึงปลอกคอของ โม่เฟย และลากเขาออกไป

"คุณต้องการอะไร? พูดให้ชัดเจนสิ ฉันไม่ยอมแพ้แน่” โม่เฟยตะโกน

หลัวอวี้ ก็เย้ยหยัน “ลืมวรรณกรรมเกี่ยวกับดวงดาว ฉันคิดว่าศิลปะการต่อสู้ของเธอก็แย่มากฉันจะช่วยเอง.”

“ไม่เหมาะสมๆ คุณเป็น องค์ชายคุณสอนฉันด้วยตัวเองได้ไง? คุณกำลังสูญเสียการควบคุม” โม่เฟย ขึ้นเสียงของเขา

หลัวอวี้ หัวเราะ “ดีที่คุณรู้”

หลังจากที่ โม่เฟย ถูกลากเข้าไปในห้องฝึกซ้อม ก็ได้ยินเสียงที่น่าสังเวช

โม่อี้หรี่ตาลง ดูกังวลมาก

"ช่วย! ช่วย!"

จากนั้น โม่อี้ ก็เดินไปที่ห้องฝึกพร้อมกับกำหมัดแน่น

ซูหรงก็ยืนห่างออกไป “จะไปไหน?”

“นายน้อยร้องขอความช่วยเหลือ ฉันต้องช่วยเขา” โม่อี้พูดอย่างเย็นชา

“อย่ากังวล นายน้อยของคุณจะไม่ตาย องค์ชายกำลังสอนบทเรียนให้เขา” ซูหรงกล่าว

โม่อี้เพิกเฉยต่อคำพูดของเขาและกล่าวว่า “ถ้าองค์ชายอวี้ทำร้ายเขาโดยไม่ได้ตั้งใจล่ะ?”

ซูหรงพูดอย่างสุภาพว่า “นั่นจะไม่มีวันเกิดขึ้น”

โม่อี้พูดอย่างไม่พอใจ “ฉันไม่คิดอย่างนั้น”

จากนั้น โม่อี้ ก็เดินต่อไป แต่ซูหรงยืนดักอีกครั้ง

โม่อี้ลืมตาขึ้นและมองไปที่ซูหรงอย่างเฉยเมย “กำลังพยายามจะหยุดฉันเหรอ?”

ซูหรงตกใจกับแสงเย็นวาบในดวงตาของเขา “แล้วคุณจะทำอย่างไร?”

โม่อี้ หัวเราะอย่างน่ากลัวซึ่งทำให้ซูหรงรู้สึกเย็นลงที่กระดูกสันหลังของเขา สายตาเยือกเย็นทำให้ซูหรงตื่นตัว

โม่อี้ก็เริ่มโจมตีที่ซูหรง

หมัดของ โม่อี้ ถูกปกคลุมด้วยชั้นของแสงสีน้ำเงิน ซึ่งดูสวยงาม แต่จริงๆ แล้วมีพลัง

ซูหรงรับมืออย่างระมัดระวังด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าโม่อี้เป็นนักเวทย์ระดับ 3 ดาวจริงๆ! เขาเชื่อใจหลัวอวี้แต่ในใจของซูหรง เขาไม่เคยสงสัยในการตัดสินใจของเขา

การโจมตีของโม่อี้ รุนแรงมากหลังจากตกใจ ซูหรงก็ปรับตัวเองทันที เขาเป็นลูกศิษย์ที่โดดเด่นของตระกูลซู ถ้าเขาแพ้ให้กับผู้ติดตามของพระชายา มันคงน่าละอาย

เสียงกรีดร้องในห้องฝึกซ้อมกลายเป็นเรื่องน่าสังเวช และการโจมตีของโม่อี้ ก็รุนแรงขึ้นเช่นกัน

และตอนนี้การต่อสู้ของซูหรงก็เปิดใช้งาน ทั้งสองกำลังทะเลาะกันอย่างดุเดือด โดยแจกันทั้งหมดในห้องโถงแตก

ซูหรงเช็ดเลือดที่มุมปากของเขาและมองไปที่โม่อี้ เป็นเวลานาน

โม่อี้ มองไปที่ ซูหรง ด้วยความเกลียดชัง

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องก็หยุดลงในห้องฝึก จากนั้นหลัวอวี้ก็ออกมา

โม่อี้เพิกเฉยต่อ ซูหรง และรีบก้าวไปที่ห้องฝึก