ตอนที่ 355+356 บางอย่างที่เกิดขึ้น

หลัวเหลาหรุนรู้ว่าย่าเหลียงกังวลเกี่ยวกับนายพลเหลียง แต่เพราะยังไม่มีข่าวอะไรเพิ่มเติม เหลียงเยวื่อจือจึงบอกท่านไปเพียงว่าทั้งลู่ชิงสีและพันเอกหลินเข้าร่วมเป็นแนวหน้าในภารกิจกู้ภัยครั้งนี้แล้ว

ย่าเหลียงรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น เนื่องจากเธอมั่นใจในความสามารถของลู่ชิงสีอย่างมาก เธอเชื่อว่าลู่ชิงสีจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยนายพลเหลียง

“ข่าวดี!” เฉินซวีเหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก “หลังจากพี่ลู่พานายพลเหลียงกลับมาแล้ว ครอบครัวจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง!”

ไม่นาน ย่าเหลียงก็ถูกพยาบาลพากลับมายังห้องพัก พร้อมกับเหลียงเยวื่อจือที่เดินตามเข้ามาไม่ห่าง เมื่อหญิงชราถูกเคลื่อนกลับมายังเตียงในห้องพักแล้ว ทุกคนก็เข้าไปอยู่รอบ ๆ เตียง

ย่าเหลียงเพิ่งฟื้น ร่างกายไม่แข็งแรงนัก กระนั้น เธอกลับพยายามลืมตา เพียงเพราะต้องการพบหน้าครอบครัว เธอรู้ว่าทุกคนเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน เมื่อเธอเป็นลมและเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลเช่นนี้

เธอผลัดจับมือกับทุกคน ส่ายหน้าเบา ๆ และยิ้มอย่างอ่อนโยน ขอให้พวกเขาไม่ต้องกังวล

“แม่คะ แม่ทำให้หนูตกใจ!” นางเหลียงร้องไห้เหมือนเด็กสามขวบ พิงสามีเพื่อขอกำลังใจ

เธอเก็บอารมณ์ของเธอไว้ในใจตั้งสองสามวัน

ตั้งแต่เหตุการณ์ของนายพลเหลียง เธอพยายามเข้มแข็งและไม่ร้องไห้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกอะไร แต่หากเธอเริ่มร้องไห้ ขวัญและกำลังใจของครอบครัวจะต้องได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน

เจียงเหยาและคนอื่น ๆ ออกจากโรงพยาบาลโดยปล่อยให้ครอบครัวเหลียงอยู่กันตามลำพัง

โจวเหวยฉีไปส่งเจียงเหยาที่บ้าน ก่อนจะตัดสินใจกลับไปทำงาน ระหว่างทางไปบริษัทต้องผ่านบริษัทของเฉินซวีเหยา เขาเปลี่ยนใจกะทันหันและจอดรถไว้ใต้อาคารบริษัทของเฉินซวีเหยา

เฉินซวีเหยาก่อตั้งบริษัทของตัวเอง โดยทำทุกอย่างที่เกี่ยวกับศิลปะและการออกแบบ เขามักจะเรียกตัวเองว่าศิลปิน ทุกอย่างตั้งแต่สถาปัตยกรรมจนถึงการตกแต่งภายในได้รับการออกแบบโดยตัวเขาเอง มันเป็นภาพที่ไม่เหมือนใครในเมืองจินโด ทำให้เขาเป็นที่รู้จักค่อนข้างดี

พนักงานต้อนรับรู้จักโจวเหวยฉีเป็นอย่างดี เธอทักทายเขาและพูดว่า “สวัสดีคะคุณโจว คุณกู้ก็อยู่ข้างในค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจวเหวยฉีก็พยักหน้า

เขาเดินตรงไปที่ห้องทำงานของเฉินซวีเหยา แกล้งทำเป็นเคาะประตูก่อนจะผลักประตูให้เปิดกว้างและเดินเข้าไปโดยไม่รอคำตอบจากคนข้างใน

“นายมาทำไม” กู้ฮ่าวอวี้และเฉินซวีเหยากำลังดื่มชาด้วยกัน เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของโจวเหวยฉี พวกเขาก็แปลกใจ

“พี่กู้ ซวีเหยา” โจวเหวยฉีนั่งลงข้าง ๆ ทั้งคู่และรินชาให้ตัวเอง

“ฉันคิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับนาย” เฉินซวีเหยาหัวเราะ

โจวเหวยฉียักไหล่ไม่ปฏิเสธอะไร

“ต้องมีอะไรอยู่! มีแค่ฉันเท่านั้นที่รู้ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกอย่างเล่าความลับนี้ให้คนอื่นฟัง”

__

ตอนที่ 356 เหลือเชื่อ

“นายจะพูดเรื่องผู้หญิงที่นายแอบชอบเหรอ? นายได้จับมือเธอแล้ว หรือได้จูบกับเธอแล้ว?” เฉินซวีเหยาล้อเล่น

“บ้าน่า!” โจวเหวยฉีจ้องเขม็งก่อนจะหันไปหากู้ฮ่าวอวี้ หลังจากครุ่นคิด เขาก็ทนไม่ไหว จึงตัดสินใจพูดออกมา

“พี่กู้ ถ้าฉันจะบอกว่าย่าเหลียงฟื้นเพราะเจียงเหยา พี่จะเชื่อไหม?” เมื่อเห็นการแสดงออกที่สับสนของกู้ฮ่าวอวี้ โจวเหวยฉีก็รู้สึกดีขึ้น เป็นคำตอบที่เขาคาดหวังไว้

นี่เป็นเรื่องปกติ เช่นเดียวกับที่เขารู้สึกเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเขาประหลาดใจพอ ๆ กับเห็นมนุษย์ต่างดาวอยู่ตรงหน้าเขา

“ทำไมนายพูดแบบนั้นล่ะ?” กู้ฮ่าวอวี้เชื่อโจวเหวยฉีจะไม่พูดอะไรแบบนี้ ถ้าไม่มีเหตุผลเพียงพอ

ต่อมาโจวเหวยฉีก็เริ่มพูดเรื่องทั้งหมดที่เขาเห็น

“ฉันออกไปซื้อโจ๊กใกล้ ๆ พอกลับมา ก็เห็นว่าหลัวเหลาหรุนมีงานด่วนเลยต้องออกไปข้างนอก เจียงเหยาอยู่ห้องตามลำพังกับย่าเหลียง ประตูถูกปิด แต่ฉันก็มองเห็นได้ชัดเจนจากกระจกที่ประตูว่าเธอกำลังฝังเข็มให้กับย่าเหลียง”

โจวเวหยฉีขยับมือไปมาเพื่อพยายามอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น “เป็นเข็มเงินที่ยาวและบาง เหมือนกับที่เห็นในร้ายยาจีนโบราณน่ะ ฉันยืนอยู่ตรงนั่นครู่หนึ่ง มองเจียงเหยากำลังฝังเข็มเข้าไปในร่างกายของย่าเหลียง น่าแปลกที่ฉันไมได้เข้าไปห้ามเธอ ฉันเอาโจ๊กที่ซื้อติดมาขึ้นมาทิ้งไปซะ และออกไปซื้อมาอีกครั้ง”

กู้ฮ่าวอวี้และเฉินซวีเหยาตกใจ ไม่มีใครคาดคิดอะไรเช่นนี้

“เธอเป็นนักศึกษาแพทย์ไม่ใช่เหรอ? ฉันคิดว่าเธอเพิ่งจะเข้าเรียนได้เดือนเดียวเองนะ ยังเป็นนักศึกษาใหม่อยู่นี่?” กู้ฮ่าวอวี้ถาม

“แต่ฉันคิดว่า เธอมั่นใจมากเลยนะว่าย่าเหลียงจะฟื้น” โจวเหวยฉีพยายามจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เขากล่าวต่อ “หลังจากที่พี่เหลียงกับเหลาหรุนกลับมา เจียงเหยาก็ยืนกรานว่าจะอยู่ต่อ ตอนที่นั่งคุยกัน ฉันสังเกตว่าเธอจ้องไปทางย่าเหลียงตลอดเวลา แม้กระทั่งตอนที่เธอคุยอยู่กับพวกเรา เธอจะก้มดูนาฬิกาเป็นระยะ ๆ พยายามเดาว่าย่าเหลียงจะฟื้นกี่โมง เพราะแบบนี้แหละ เธอถึงเป็นคนแรกที่รู้ว่าย่าเหลียงฟื้นแล้ว”

“เหลือเชื่อ!” กู้ฮ่าวอวี้อุทานออกมา

เฉินซวีเหยาส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้หรอก เธออายุแค่สิบเก้าเองนะ? ฉันได้ยินจากพี่ลู่ว่าเจียงเหยาชอบอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก นายคิดว่าเธอเรียนรู้การฝังเข็มจากหนังสืออย่างนั้นเหรอ?”

“ถ้าฉันเอาหนังสือให้นาย นายจะกล้าลงมือไหมล่ะ?” กู้ฮ่าวอวี้มองไปที่เฉินซวีเหยาพยายมเข้าใจคำพูดโง่ ๆ ของเขา

“ถ้าเธอแค่อ่าน ฉันไม่คิดว่าเธอจะกล้าใช้ย่าเหลียงเป็นหนูทดลองหรอก แต่ประเด็นก็คือ เธอว่องไวและมั่นใจการฝังมาก ดูเหมือนว่าเธอจะรู้จักจุดต่าง ๆ เป็นอย่างดีด้วย” โจวเหวยฉีคิดเกี่ยวกับมัน พยายามหาคำอธิบายที่เหมาะสมกับเหตุการณ์ประหลาดนี้

“ฉันเชื่อว่าเจียงเหยาต้องมีความลับบางอย่างที่แม้แต่พี่ลู่ก็ไม่รู้”