ตอนที่ 10 คุณจะไม่เชื่อสิ่งที่กำลังเกิดในตอนนี้

[วันที่ 9]

เฮ้อ…

วันที่ 9

เราผ่านสัปดาห์ที่สองของชีวิตฉันมาแล้ว และฉันยังอยู่เดิม อยู่ภายในถ้ำ หวาดกลัวอสูรร้ายภายนอก ขณะที่ต่อสู้กับลม

นี่คือชีวิตที่สอง

แต่นี่เป็นชีวิตที่สองที่ฉันต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป

ฉันเคยชินกับชีวิตที่ไม่เคยเป็นไปได้ด้วยดี

มาตั้งแต่ชีวิตแรกของฉันแล้ว…

ถ้ามีคนบอกคุณว่าชีวิตมันง่าย พวกเขาก็เป็นแค่คนโกหกที่สกปรก

ชีวิตไม่เคยง่าย แม้แต่ในชีวิตที่สองที่เต็มไปด้วยความสามารถในการโกง

ชีวิตมักมีทาง...ที่จะทำร้ายคุณ

มันก็เหมือนความจริงของจักรวาล

ไม่มีอะไรจะไปตามทางที่คุณต้องการ

บางทีบางสิ่งอาจสอดคล้องกับสิ่งที่คุณวางแผน แต่ชีวิตเต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลงที่คาดเดาไม่ได้มากมาย ซึ่งคุณไม่มีทางรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

สิ่งเดียวที่คุณสามารถทำได้คือเตรียมพร้อมไว้เสมอ

พ่อของฉันสอนเรื่องนี้เสมอ

ฉันเก็บมันไว้ในใจ

ฉันมักเตรียมการล่วงหน้าหลายขั้นตอนเสมอ

พี่สาวของฉันมักจะบอกฉันว่าฉันควรพักผ่อนบ้าง บอกว่าฉันควรจะทำตัวสบายๆมากกว่านี้

ชีวิตนั้นไม่ได้พยายามทรมานคุณตลอดเวลา แต่คุณต้องมีความสุขกับปัจจุบันสักหน่อย

ฉันพยายามทำในสิ่งที่เธอพูด… ฉันทำจริงๆ

ฉันไปเล่นหิมะกับเธอและครอบครัวของเธอ

มันดีจริงๆ

แต่เมื่อฉันไปเล่นสกี… ฉันก็รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรเบาเกินไป

ตอนนั้นมีหิมะจำนวนมากปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน

ความสิ้นหวังและความกลัวที่ฉันรู้สึกในขณะนั้น… ตราตรึงในใจ

ฉันยังคงรู้สึกถึงมัน จริงๆแล้ว มันอยู่ในส่วนลึกของหัวใจฉัน

มันเติมเชื้อเพลิงให้ความตั้งใจที่จะระมัดระวังของฉัน

แต่ถึงแม้ฉันจะระมัดระวัง ฉันจะยังไปไหนมาไหนได้อยุ่หรือเปล่า?

แม้ว่าคุณจะระมัดระวัง ชีวิตก็เต็มไปด้วยสิ่งที่คุณไม่เข้าใจหรือไม่รู้

หรือสิ่งที่ท่านคาดเดาไม่ได้ด้วยซ้ำ

แม้แต่กับระบบ ฉันก็มักจะรู้สึกสิ้นหวัง

ฉันอยู่คนเดียวในโลกน้ำแข็งนี้

ไม่มีใครที่นี่ที่จะยื่นมือมาช่วยฉัน

มีเพียงฉันและอสูรร้ายข้างนอก

ฉันกลายเป็นสัตว์เดรัจฉาน

ฉันต้องเป็นเหมือนสัตว์เดรัจฉานและล่าอสูร

ฉันต้องเตรียมตัวสำหรับการล่าให้มากขึ้น และล่าต่อไป

นี่คือ... ชีวิตในสภาพดั้งเดิมที่สุด

ฉันไม่เคยโทษพี่สาวฉันสักนิดเลยจริงๆ อย่าเข้าใจฉันผิด

ฉันยังคงเชื่อว่าเธอพูดถูก

ฉันรักเธอ...และฉันหวังว่าเธอจะสบายดี

ฉันคิดถึงพ่อของฉัน...และแม่ของฉันด้วย

แม้จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันก็ยังรักพ่อแม่ของฉัน ฉันไม่รู้ว่าทำไมต้องกลัวดูไม่ดีด้วย

ฉันเป็นมนุษย์ ฉันมีอารมณ์และมีความผูกพัน แล้วทำไมฉันจะไม่คิดถึงครอบครัวล่ะ?

ฉันไม่ได้ไร้ชีวิต ไร้อารมณ์ หรือเป็นเด็กที่หงุดหงิด ฉันได้ก้าวผ่านมันมาได้แล้ว

อย่างน้อยที่สุดฉันก็พยายามที่จะร่าเริงเพื่อเติมเต็มชีวิตของฉันด้วย…ชีวิต

แต่ฉันตาย

ฉันไม่ได้อยู่ในโลกอีกแล้ว

ฉันมาที่นี้… ไม่ว่าโลกนี้จะเป็นอย่างไร และฉันอยู่ที่นี่ในฐานะมังกรน้ำแข็ง

ฉันต้องเติมปณิธานที่จะใช้ชีวิตที่เลวร้ายนี้ต่อไป

ฉันรู้ว่าเหมือนที่พี่สาวของฉันเคยพูดไว้ว่า มีหลายสิ่งในชีวิตที่คุณสามารถเพลิดเพลินและทำให้คุณมีความสุขได้

ฉันต้องการหาพวกมันให้เจอ

ฉันจะเก็บคำพูดของพี่ไว้ในใจของฉัน เอมิลี่

ฉันเสกมีดน้ำแข็ง

อนุภาคมานาเริ่มเปลี่ยนเป็นน้ำแข็งที่แข็งและบริสุทธิ์ แข็งกว่าเดิม

ดูเหมือนว่าในขณะที่ฉันร่ายเวทย์มีดน้ำแข็งนี้ไปเรื่อยๆ มันก็ยิ่งง่ายขึ้นเรื่อยๆ

ตอนแรกมันแตกเป็นเสี่ยงๆตอนที่มันตกลงไปบนพื้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะสามารถขูดหินได้เล็กน้อย

ในขณะที่มีดน้ำแข็งกำลังจะก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์ ฉันก็เริ่มร่ายเวทย์ลมทันที

ฉันไม่มีทางพูดได้และทำได้เพียงปล่อยเสียงคำรามออกจากปากเท่านั้น ฉันจึงไม่สามารถร้องได้ วิธีที่ฉันใช้เวทมนตร์ก็แค่ใส่ความตั้งใจและจินตนาการของฉันเข้าไปในเวทมนตร์ แล้วฉายภาพสิ่งที่ฉันจินตนาการให้เป็นจริง

ความเข้าใจเกิดขึ้นในขั้นตอนของการร่ายเวทย์นี้

หากคุณมีความสัมพันธ์กับเวทมนตร์ ธาตุจะเชื่อฟังคุณอย่างง่ายดาย และคุณจะมีสามารถสร้างสิ่งที่คุณต้องการได้ง่ายขึ้น...

ฉันคาดการณ์ลมกระโชกแรงที่พัดตรงมาจากทิศทางของฉัน บังคับให้มีดบินเข้าหาเป้าหมายที่ฉันต้องการ

มานากลายเป็นลมที่ไร้รูปร่างและโปร่งใส

พุฟ!

ลมพัดไปทุกที่ ฉันล้มเหลว

อีกครั้ง

ฉันเสกมีด

ขณะที่มันค่อยๆ เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ฉันก็คิดในใจ

พุฟ

มันล้มเหลว

อีกครั้ง

ฉันร่ายมนตร์มีด และเมื่อมันปรากฏ ฉันเสกลมเพื่อให้มันพัด

บุฟ

มันล้มเหลว

อีกครั้ง

ฉันร่ายมนตร์มีด มันเกิดขึ้น ฉันเสกลม มันแตกกระจาย

อีกครั้ง

มีดน้ำแข็ง ลม แตกกระจาย

อีกครั้ง.

มีดน้ำแข็ง ลม แตกกระจาย

อีกครั้ง.

มีดน้ำแข็ง ลม แตกกระจาย

อีกครั้ง.

มีดน้ำแข็ง ลม แตกกระจาย

อีกครั้ง…

…

[วันที่ 10]

ฉันเสกมีดน้ำแข็ง

อนุภาคของมานาเริ่มก่อตัวเป็นน้ำแข็ง ตามรูปร่างที่ฉันคิดไว้

ในขณะที่มีดกำลังจะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นอย่างสมบูรณ์ ฉันคิดในใจว่าลมกระโชกแรง

อนุภาคมานาเริ่มเปลี่ยนเป็นลมที่ไร้รูปร่างและไร้สี

ฉันใส่ความตั้งใจของฉันไปในทิศทางที่ฉันต้องการ

ฉันเริ่มพัดเป็นเกลียว

มันกำลังจะล้มเหลว…

แต่ฉันยังคงใส่ความตั้งใจของฉันลงไป

อยู่ดีๆ ก็เจออะไรแปลกๆ

ทำไมมันหมุนวน

ลมไม่เคย… เป็นแบบนี้มาก่อน

จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้

ลมไม่พัดตามต้องการเพราะมันไม่มีรูปร่าง

หมายความว่าเมื่อปล่อยไปก็เหมือนคลื่นที่ซัดไปทุกหนทุกแห่ง

เพื่อให้ใช้งานได้อย่างมีประสิทธิภาพ ฉันต้องกำหนดรูปร่างของลมและทำให้มันพัดไปตามทิศทางที่ต้องการ

ฉันสร้างลมให้เหมือนเกลียว แล้วหมุนวนตรงไปยังกำแพงที่อยู่ข้างหน้าฉันอย่างต่อเนื่อง

มันพัดมีดน้ำแข็งติดไปด้วย

เกร๊ง!

…

ฉัน…ทำได้

ฉันพูดไม่ออก ตาของฉันเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ฉันเพิ่งทำได้

มีดยังไม่ตกจากหินด้วยซ้ำ มันติดแน่น มันทะลุหินเข้าไปได้ไม่กี่เซนติเมตร… น้ำแข็งนี้แข็งแค่ไหนกันนะ?

ฉัน… ทำได้จริงๆ