บทที่ 22: การเลือกโพรง
จากนั้นหลัวจิงก็เดินไปหา โม่เฟย และพูดอย่างเหยียดหยาม “พี่สะใภ้ช่างเป็นคนชอบกินจริงๆ!”
โม่เฟย พยักหน้าในขณะที่ยังเคี้ยวอยู่ “ฉันยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันเลย”
“ถ้าคุณยังกินแบบนี้ต่อไป อาหารทั้งหมดที่นี่อาจจะไม่เพียงพอ แม้แต่หมูก็ไม่กินมากมายขนาดนี้” หลัวจิงเย้ยหยัน
โม่เฟยกระพริบตาและพูดว่า “ฉันจะทำแบบนั้นได้อย่างไร? มีอาหารมากมายที่นี่ ถ้าคุณต้องการอะไร? ก็ตักได้เลย!”
โม่เฟยลอบประเมินหลัวจิงแล้วลดเสียงลง “สาวน้อย คุณไม่ควรกินมากเกินไป ผู้หญิงสวยๆควรมีหุ่นที่ฟิต มิฉะนั้นจะไม่มีใครแต่งงานกับคุณ”
หลัวจิงจ้องที่โม่เฟยอย่างเศร้าโศก
“คุณหมายความว่าฉันอ้วนเหรอ?”
โม่เฟย ยิ้ม "โอ้มากเลย! อันที่จริง…คุณ…แค่นิดหน่อย…อ้วนนิดหน่อย”
หลัวจิงดูเดือดดาลสุดๆ สังเกตได้จากไฟลุกโชนในดวงตาของเธอ “นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกว่าฉันอ้วน!”
จากนั้น โม่เฟย พูดว่า “สาวน้อย บางทีอาจเป็นเพราะอารมณ์ฉุนเฉียวของคุณ ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าคุณ หากคุณต้องการฟังความจริง คุณควรเรียนรู้ที่จะเข้าถึงคนอื่นๆ ได้ง่ายขึ้น คุณก็รู้ ไม่ใช่ทุกคนที่จริงใจเหมือนฉัน สาวน้อย แม้แต่น้องชายของคุณก็ยังแต่งงานในขณะที่คุณยังโสด คุณไม่คิดว่าคุณควรไตร่ตรองถึงตัวเองเหรอ?”
ซูหรงอ้าปากค้างมองดูโม่เฟย กรามของเขาแทบจะตกลงบนพื้น
ใบหน้าของหลัวจิงเปลี่ยนเป็นซีดเซียว เธอยิ้มแล้วเดินจากไป
จากนั้น โม่เฟย ยังคงกลืนเค้กโดยคิดว่า “ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาเป็นพี่น้องกัน แม้แต่วิธีที่พวกเขาสูดลมหายใจ ก็ยังเหมือนกัน เท่มาก!
ซูหรงมองไปที่โม่เฟยและพูดว่า “คุณทำให้องค์หญิงจิงขุ่นเคือง”
หลังจากกินเค้กชิ้นนั้นเสร็จแล้ว โม่เฟยก็พูดอย่างขุ่นเคืองว่า “ฉันแค่พูดความจริง อ้อ ลืมไป คนเราทุกวันนี้ไม่มีใครชอบคนพูดความจริง แต่ด้วยความสัตย์จริง ฉันรู้สึกผิดถ้าไม่พูดความจริงกับเธอ”
ซูหรง “…”
“นายน้อย เป็นอย่างไรครับ” โม่อี้มาหาพวกเขาและถาม
โม่เฟย ส่ายหัว “ฉันสบายดี นายมาทำอะไรที่นี่?”
“ผมแจ้งพ่อบ้านซูว่า จะช่วยอยู่ที่นี่” โม่อี้กล่าว
โม่เฟย พยักหน้าแล้วมองไปที่ โม่อี้ ด้วยดวงตาที่ส่องแสงคู่หนึ่ง “มีสาวสวยสุดฮอตมากมายที่นี่! นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก”
โม่อี้ลูบหน้าผากของเขา “นายน้อย ผู้หญิงสวยๆไม่ชื่นชอบการกิน”
โม่เฟย ดูค่อนข้างเขินอาย “ฉันต้องการทั้งเค้กและสาวสวย แต่ถ้าฉันต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งฉันเลือกเลือกเค้ก!” สาวงามกินไม่ได้อยู่แล้ว!
โม่อี้ “…”
ซูหรง “…”
หลัวเฟิงดึงหลินเฟยอวี้ไปที่ด้านข้างของ หลัวอวี้ “ภรรยาของนายกินไม่หยุดตั้งแต่เขาเข้ามา”
หลัวอวี้ กล่าวอย่างราบเรียบ “งั้นก็ปล่อยเขาไป เป็นพรที่ได้เป็นนักชิม”
หลัวเฟิงหัวเราะ "นายดีกับภรรยาจริงๆ!"
หลัวอวี้ เพิกเฉยต่อคำพูดของเขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เขาเป็นภรรยาของฉัน แน่นอนฉันควรจะดีกับเขา”
หลัวเฟิงเหลือบมองหลินเฟยอวี้ “ใช่แล้ว เฟยอวี้ได้เตรียมเพลงสำหรับวันสำคัญของนายด้วย”
หลัวอวี้ มองหลินเฟยอวี้ ด้วยท่าทางที่ซับซ้อน "ขอบคุณ"
ในขณะที่โม่เฟยกำลังตัดเค้กเหล่านั้น โม่เฟยก็คิดมากพอที่จะหั่นเค้กใหม่เป็นชิ้นๆ แล้วใส่ลงในจานของเขา
ซูหรงมองดูสองคนนั้นโดยไม่พูดอะไร
ขณะที่ โม่เฟย กำลังสวาปามอยู่ ทันใดนั้นสถานที่ทั้งหมดก็เงียบลง จากนั้นเสียงเปียโนก็ดังขึ้นในห้องโถง
โม่เฟยกดหน้าอกของเขาและถามด้วยเสียงต่ำ “นั่นใคร? ทำไมเขาถึงมาเลื่อยไม้ในตอนที่ฉันกำลังกินเค้กอยู่? มันเกือบทำให้ฉันสำลัก”
ซูหรงมองดูโม่เฟยด้วยท่าทางที่ซับซ้อนและคิดว่า ‘โม่เฟยพูดอย่างตั้งใจหรือไม่เพราะเขารู้แล้วว่าหลินเฟยอวี้เป็นคนในใจขององค์ชายอวี้?’
โม่อี้ยืoเขย่งของเขา หลังจากนั้นไม่นาน เขาพูดกับโม่เฟยว่า “นายน้อย ดูเหมือนตุ๊กตาตัวน้อยกำลังเล่นเปียโนอยู่เลย”
ซูหรง “…”
โม่เฟยก็ลูบจมูก “เข้าใจแล้ว”
ซูหรงหันไปหาโม่เฟยและพยายามอธิบายว่า “คุณหลินเฟยอวี้กำลังเล่นเปียโนอยู่ เขามีทั้งความสามารถทางจิตวิญญาณและร่างกายที่ยอดเยี่ยม และเขายังมีการแสดงที่ยอดเยี่ยมไม่เพียงแต่ในด้านการพัฒนายา แต่ยังรวมถึงในด้านต่างๆ เช่น ดนตรี การวาดภาพ และวรรณกรรมอีกด้วย เขาเป็นแชมป์ของการแข่งขันเปียโนในารแข่งขันครั้งล่าสุด”
โม่เฟยพยักหน้า “การแข่งขันเปียโน? มีผู้เข้าร่วมกี่คน?”
ซูหรงพูดอย่างไม่เต็มใจ “มากมาย”
โม่เฟยจ้วงเค้กอย่างง่วงนอนโดยคิดว่า ‘ความสามารถของคนที่นี่ด้อยมาก ด้วยระดับง่อยขนาดนั้น เขาไม่สามารถคว้าแชมป์ได้ด้วยซ้ำ?”
เมื่อเห็นการแสดงออกที่ไม่พอใจของ โม่เฟย ซูหรงคิดกับตัวเองว่า “โมเฟย ไอ้โง่นี่ ไม่มีรสนิยมเลย”
หลังจากการแสดงเปียโนจบลง ทุกคนในงานส่งเสียงปรบมืออันร้อนแรงแก่เขาจากส่วนลึกของหัวใจ
ด้วยจานทางซ้ายและส้อมทางขวา โม่เฟยไม่สามารถปรบมือให้ได้
หลินเฟยอวี้ลุกขึ้นยืนขึ้นรับเสียงปรบมือของผู้คนและโค้งคำนับอย่างสุภาพต่อผู้ชม
จากนั้นได้ยินเสียงของหลัวจิง “น้องสะใภ้คนใหม่ของเรา ไม่ชื่นชมการแสดงของเธอเลย เขาถึงกับบอกว่าเธอกำลังเลื่อยไม้”
