ตอนที่ 353+354 คุณย่าเหลียงฟื้นแล้ว

“เหลาหรุนไปไหนเสียล่ะ” โจวเหวยฉีค่อย ๆ วางโจ๊กในมือลงบนโต๊ะ และทำท่าทางบอกให้เจียงเหยามากินข้าว

“เธอมีงานด่วนเข้ามาน่ะ ฉันเลยเสนอตัวอยู่เฝ้าที่นี่จนกว่าเธอจะกลับมา” ในขณะที่พูด สายตาของเจียงเหยาไม่ได้ละไปจากผู้ป่วยที่นอนบนเตียงเลย เธอมองดูช้อนส้อมแบบใช้แล้วทิ้งและพึมพำ “ของพวกนี้ไม่ถูกสุขอนามัย ตอนไป ควรใช้ให้น้อยลงนะ”

“วางนิสัยหมอลงหน่อยไม่ได้หรือไง?” โจวเหวยฉีแซวเจียงเหยาก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “ใช่แล้ว เจียงเหยา ทำไมเธอถึงเลือกเรียนหมอล่ะ? ผู้หญิงส่วนมากชอบพวกศิลปะหรืออยากเป็นครูกันนี่”

เจียงเหยากลอกตาไปที่โจวเหวยฉี “ใครบอกว่าผู้หญิงต้องเป็นครูล่ะ? ถึงแม้การเป็นหมอจะเหนื่อยกว่าการเป็นครู แต่ก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียในตัว ถ้าฉันเป็นหมอ แล้วคุณป่วย ฉันสัญญาได้เลยว่าจะรักษาคุณโดยคิดราคาถูก ๆ เท่าที่จะถูกได้เลยนะ”

“เอาล่ะ เธอนี่ก็เว่อร์ไป เธอไม่อยากให้ฉันมีสุขภาพดีและมีความสุขหรือ?” โจวเหวยฉีแตะจมูกของเขาเบา ๆ

เจียงเหยาหัวเราะ “สิ่งที่ฉันพูดมักจะเป็นจริงเสียด้วยสิ”

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาเริ่มกัน เหลียงเยวื่อจือและหลัวเหลาหรุนก็กลับเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย

“พวกเรามาแล้ว ถ้าอยากจะกลับก็กลับได้เลยนะ” เหลียงเยวื่อจือกล่าวขอบคุณเจียงเหยาและพูดต่อ “ถ้าอยากได้อะไร ก็บอกเหวยฉี เขาจะพาไปซื้อ หรือไม่งั้น ฉันจะให้ผู้ช่วยเอาเสื้อผ้ามาให้ก็ได้”

“เป็นความคิดที่ดีเลยค่ะ ให้ผู้ช่วยของพี่เอามาให้ฉันก็ได้” เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะอยู่เมืองจินโดนานแค่ไหน ถ้ามีเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนเพิ่มจะดีมาก นอกจากนี้ เธอยังไม่อยากซื้อของอีกด้วย

“เจียงเหยา เธอมักจะงับตอนบ่ายใช่ไหม? อยากจะกลับตอนนี้เลยไหมล่ะ?” โจวเหวยฉีถาม

เจียงเหยาไม่ได้รีบร้อน เธอมองไปที่ย่าเหลียงที่นอนอยู่บนเตียงและส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ฉันขออยู่พี่เหลียงและเหลาหรุนอีกสักพักค่ะ”

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เกือบถึงเวลาที่ย่าเหลียงจะฟื้นตามการคาดคะเนของเจียงเหยาแล้ว เธอต้องการตรวจสอบอาการของย่าเหลียงก่อนที่จะจากไป

ทั้งสี่นั่งคุยกัน ส่วนใหญ่จะเป็นโจวเหวยฉีที่เป็นฝ่ายพูดทั้งหมด ที่เหลือจะแสดงความคิดเห็นเป็นระยะ หรือเพียงครั้งสองครั้ง

แม้ว่าเจียงเหยากำลังฟังการสนทนาอยู่ แต่สายตาของเธอไม่เคยละทิ้งจากย่าเหลียง เธอตรวจสอบนาฬิการของเธอเป็นระยะ สลับกับการจ้องไปที่ย่าเหลียง เธอเห็นเปลือกตาของย่าเหลียงสั่นเบา ๆ จากนั้นอีกฝ่ายก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เจียงเหยาลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น

“ย่าเหลียงฟื้นแล้ว” เจียงเหยาร้องออกมา น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น

ได้ยินดังนั้น คนอื่น ๆ มองไปจุดดียวกัน หลัวเหลาหรุนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอเดินไปหาย่าเหลียงทั้งน้ำตา

__

ตอนที่ 354 ข่าวดี

“ย่าเหลี้ยงฟื้นแล้ว!” หญิงสาวร้อง สองข้างแก้มอาบไปด้วยน้ำตา

เหลียงเยวื่อจือตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปตามหมอ

โจวเวหยฉีวิ่งเข้าไปใกล้และเรียกย่าเหลียง เสร็จก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหากู้ฮ่าวอวี้และเฉินซวีเหยา เชื่อว่าไม่มีใครได้ทันแจ้งครอบครัวเหลียงเกี่ยวกับเรือ่งนี้ เขาจึงโทรไปหาพวกเขาและแจ้งข่าว

หมอและเหลียงเยวื่อจือวิ่งเข้ามาในห้อง ใบหน้าของหมอแสดงความสับสนและตกใจ

ตามที่หมอวินิจฉัย ด้วยวัยที่ชราของเธอ โอกาสฟื้นมีน้อยมาก

ยิ่งไปกว่านั้น คนส่วนใหญ่ในวัยเดียวกันกับเธอไม่มีทางฟื้นเสียด้วยซ้ำ ผู้ป่วยส่วนใหญ่จะนอนหมดสติสองสามวันก่อนจะเสียชีวิต

เธอหมดสติมาสองสามวันแล้ว ที่จริง คณะแพทย์กำลังวางแผนที่จะแจ้งข่าวร้ายให้กับครอบครัวของเธอทราบ ใครจะคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น?

“คุณผู้หญิงครับ ผมเป็นหมอของคุณ ทำตัวสบาย ๆ นะครับ อย่างเพิ่งพยายามพูดอะไรในตอนนี้ คุณได้ยินผมไหมครับ?” หมอกระดิกนิ้วไปด้านหน้าของย่าเหลียงก่อนจะพูดต่อ “ฟันที่ผมพูดนะครับ โอเคไหม? ลองเคลื่อนไหว้ตามนิ้วผม ทำได้ไหมครับ?”

หมอทำการทดสอบการรับรู้กับผู้ป่วยอยู่หลายครั้ง ก่อนจะกล่าวออกมา “สุขภาพของท่านดีขึ้นอย่างดีเยี่ยมเลยครับ”

พยาบาลมาพร้อมกับอุปกรณ์ทางการแพทย์หลายอย่างและทำการตรวจอย่างละเอียดเพิ่มเติม ผลที่ได้ทำให้หมอถึงกับพยักหน้าด้วยความตกใจ

“ความดันโลหิตของคุณผู้หญิงคงที่ ข่าวดีครับ!” แพทย์จดบันทึกอย่างรวดเร็วลงบนเวชระเบียน ขณะที่สั่งให้พยาบาลพาผู้ป่วยไปสแกนสมอง

เมื่อเทียบกับโรงพยาบาลระบบการแพทย์ของเจียงเหยานั้นดูจะรวดเร็วกว่า ในขณะที่หมอยังคงทดสอบความสามารถการรับรู้ของย่าเหลียง ระบบการแพทย์ได้สแกนและได้ผลลัพธ์ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

จากผลการสแกน ชีวิตของย่าเหลียงไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายร้ายแรงใด ๆ อีกแล้ว เธอแค่ต้องควบคุมความดันโลหิตและรักษาอารมณ์ให้คงที่ ตรวจสอบให้แน่ใจว่ามันจะไม่ผันผวนอย่างรุนแรง ด้วยวิธีนี้ เพียงได้รับการพยาบาลอีกสักหน่อย สุขภาพของท่านก็จะกลับมาดีได้อย่างต่อเนื่อง

แม้ว่าด้วยอายุของท่าน ทุกสิ่งทุกกระทำอย่างระมัดระวัง เธอต้องการใครสักคนคอยดูแลและดูแลให้ทุกอย่างเรียบร้อยดีอยู่เสมอ

ทุกคนออกไปโทรศัพท์ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็กลับเข้ามาในห้องพร้อมกัน และประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเตียงว่างเปล่า

“ไหนบอกว่าแม่ฟื้นแล้วไม่ใช่เหรอ” พ่อเหลียงหันไปถามโจวเหวยฉี “ไปไหนแล้วล่ะ?”

“คุณพ่อคะ คุณย่าฟื้นแล้วคะ แต่ตอนนี้ท่านกำลังตรวจร่างกาย เยวื่อจือก็ไปกับท่านด้วยค่ะ” หลัวเหลาหรุนปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอและพูดต่อ “หมอบอกว่าคุณย่าอาการดีขึ้นแล้วค่ะ ท่านยังจับมือหนูตอนที่หมอเข้ามาด้วยค่ะ!”