การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย ตอนที่ 2 เริ่มต้นแผนแก้แค้น

ตอนที่ 2 เริ่มต้นแพ้แก้แคน

ฮูว….. ใจเย็นเอาไว้ก่อน ไคล์ วอเตอร์ ถ้าเราย้อนเวลามาจริงๆ วันนี้ก็เป็นปีจักรวรรดิที่ 1210 ซึ่งมันเป็นการย้อนเวลาจากปี 1230 เท่ากับว่าเรากลับมาก่อนที่พวกเผ่าปีศาจและเผ่าเทพเริ่มโจมตีทวีปของมนุษย์ 10 ปี เรื่องแบบนี้ไม่น่าเชื่อ แต่ยังไงก็ต้องใจเย็นเอาไว้

หึ!... เหมือนพระเจ้าจะให้โอกาสเราสินะ

[ ภารกิจ : เปลี่ยนแปลงชีวิต]

[ ทำให้สถานะของตัวเองไม่โดนตัดขาดจากชนชั้นสูงของจักรวรรดิ จากงานวันเกิดขององค์หญิง เนร่า]

[ รางวัล : 10 แต้ม ]

เอ่ะ???? นี่มันอะไรอีกข้อความแบบนี้เหมือนในเกมเลย หลังจากที่พยามทำตัวให้ใจเย็นกับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ก็ปรากฏข้อความประหลาดด้านหน้าของผม ข้อความพวกนี้มันเป็นภารกิจเหมือนกับระบบเกมที่ผมเคยเล่นในชาติก่อน

แต่เอาเถอะ เรื่องนี้พอเข้าใจอยู่ว่าทำไมต้องเปลี่ยนเรื่องของวันนี้ นั้นเพราะงานวันนี้ผมจะโดนสังคมชั้นสูงของจักรวรรดิกรีดกันออกจากประเทศอย่างสมบูรณ์ ถ้าไม่เปลี่ยนเรื่องวันนี้คงได้เจอปัญหาแบบนั้นชีวิตที่แล้วแน่นอน หึ! ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไรถึงได้กลับมาอดีต 20 ปี แบบนี้ แถมยังได้ข้อความแปลกๆที่ปรากฏอยู่ด้านหน้าอีก แต่หนึ่งเรื่องที่ผมรู้ตอนนี้ก็คือ ยังสามารถเตรียมการได้อยู่!

ถ้าเตรียมการรับมือเอาไว้ ต่อให้เผ่าปีศาจและเผ่าเทพปรากฎตัวออกมาต้องสามารถสู้พวกมันได้แน่ เพราะงั้นตอนนี้ต้องจัดการปัญหาด้านหน้าให้เรียบร้อยก่อน …องค์หญิง เนร่า เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลย

“นายชื่อเรมอนใช่ไหม”

“เหอะ! ในที่สุดก็ตอบออกมาได้สักที นึกว่าโดนคนรับใช้ของตระกูลตัดลิ้นไปแล้ว”

เรมอน มอแกน พูดจบเสียงหัวเราะในห้องก็ดังขั้นมาทันที โดนคนรับใช้ตัดลิ้น! ถ้าคนแบบมันพูดกับผมเมื่อไม่กี้นาทีก่อนคงต้องโดนฉีกร่างกายทิ้งเป็นร้อยครั้งไปแล้ว แต่ตอนนี้ทำแบบนั้นไม่ได้ ระดับพลังก่อเกิดลมปราณ แถมยังขั้นที่ 1 ระดับพลังตอนนี้แค่คนธรรมดาก็เอาชนะไม่ได้แล้ว บวกกับร่างกายขนาดเล็กของคนอายุสิบแปดแบบนี้อีก อดทนเอาไว้ก่อนตัวเอา อดทน….

ผมพยามใจเย็นแล้วไม่สนใจ เรมอน มอแกน แต่หันไปทางองค์หญิง เนร่า ทีกำลังนั่งจิบชาแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นแทน เธอเป็นดอกไม้แห่งจักรวรรดิก็ว่าได้ ในเรื่องของความสวยงาม แต่ในเรื่องนิสัย… เฮ้อ~ อย่าให้พูดเลยดีกว่า เอาเป็นว่าเรียกว่ายัยร่านเนร่าก็แล้วกัน

องค์หญิงแบบนี้ถ้าได้มีอำนาจจักรวรรดิต้องล่มสลายแน่นอน ดีนะที่ตอนนั้นเธอโดนประหารเพราะจะทำให้เกิดสงครามแย่งชิงบัลลังก์ เรื่องวันนี้เองก็เหมือนกัน ยัยร่านนี่คงคิดว่าผมไม่มีประโยชน์แล้วเลยอยากกำจัดออกจากกระดานหมากของเธอ

หึ! อันดับแรกคงต้องจัดการกับมดที่พยามเข้ามาในการต่อสู้ของเสือและช้างก่อนสินะ คิดได้แบบนั้นผมก็กันกลับไปหา เรมอน มอแกน อีกครั้ง

ใบหน้าของมันยังคงยิ้มเยาะเย้ยยู่ ถ้าเป็นคนปกติคงสติหลุดแล้วเข้าไปต่อยมันแล้วเพราะขุนนางตำแหน่งดยุคแถมยังไม่ได้รับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลมาดูถูกแกนดยุคแบบนี้ เมื่อก่อนผมเองก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่ครั้งนี้มันจะไม่เป็นแบบนั้น มีคนเคยพูดไว้ว่า สงครามไม่ได้ชนะด้วยกำลัง แต่ยังมีลมปากในการต่อสู้! ขอดูหน่อยเถอะว่าแกจะแก้ตัวยังไง

“ตระกูล มอแกน เป็นตระกูลดยุคไม่ใช่หรือไง มาพูดกับขุนนางที่ฐานะสูงกว่าแบบนี้แปลว่าตระกูล มอแกน เตรียมรับผลที่จะตามมาเอาไว้แล้วใช้ไหม”

“นี่….”

เอ้าๆ ความมั่นใจเมื่อกี้มันหายไปไหนหมด หลังพูดหลักความจริงออกไป เรมอน มอแกน ก็หน้าเสียลงทันที การที่ขุนนางยศน้อยกว่ามาว่าร้ายขุนนางยศสูงกว่าแบบนี้ว่ากันตามตรงแล้วมีโทษหนัก ต่อให้ตระกูล มอแกน จะมีอำนาจขนาดไหนก็มองข้ามกฎพวกนี้ไปไม่ได้ ไม่แปลกที่มันจะแสดงท่าทางไปไม่ถูกออกมา

“ว่ากันตามตรง เรื่องนี้คงต้องถึงหูจักรพรรดิสวรรค์แห่งจักรวรรดิ แต่ถ้านายยอมคุกเข่าขอโทษฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกท่านก็แล้วกัน นายคงเข้าใจดีว่าตระกูล มอแกน คงช่วยนายในเรื่องนี้ไม่ได้ ถ้าเรื่องไปถึงจักรพรรดิสวรรค์…..”

“แก… ไม่สิ! ท่านกล้างั้นเหรอ”

เปลี่ยนสีเร็วจริงๆ เมื่อกี้แกจะพูดแกออกมาแท้ๆ หึ! ง่ายกว่าที่คิดเยอะเลยแฮะ

จักรพรรดิสวรรค์!

คนที่ผมพูดออกไปเมื่อกี้ก็คือคนที่อยู่บนจุดสูงสุดของจักรวรรดิแห่งนี้ ชายผู้สามารถร่วมอำนาจของจักรวรรดิให้เป็นหนึ่งเดียวได้ ขนาดตัวผมเมื่อสมัยก่อนที่มีพลังระดับพระเจ้ายังไม่เท่าชายคนนี้ ทว่า พระองค์กำลังจะตาย! ตามความจำคงอีกไม่กี่ปีต่อจากนี้พระองค์จะตายเพราะความแก่ชรา บางครั้งอาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้ที่พวกเผ่าเทพและเผ่าปีศาจกล้าบุกเข้ามาในทวีปของมนุษย์ก็ได้

ถ้ารากต้นไม้ตาย การโค่นต้นไม่กำลังอ่อนแอก็ไม่ได้ยากอะไร!

“เรมอน มอแกน นายกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่ กล้างั้นเหรอ! เพราะอะไรฉันคนนี้ถึงไม่กล้าทำอะไรแบบนั้น นายคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้าดูถูก 1 ใน 4 แกนดยุคของจักรวรรดิ นายกำลังท้าทายตระกูลใหญ่ทั้งสี่และไม่เคารพต่อเชื้อพระวงศ์อยู่หรือไง ….หรือว่า! ตระกูล มอแกน กำลังวางแผนก่อกบฏต่อประเทศนี้อยู่”

“ไม่ใช่! ท่านอย่ามาพูดมั่วๆ!!!”

เรมอน มอแกน ตะโกนสุดเสียง เสียงของมันดังมากจนผู้คนรอบงานเลี้ยงหันมาสนใจทันที ตอนแรกก็มีเพียงโต๊ะรอบๆ เท่านั้นที่ดูพวกเรามีเรื่องกัน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้ว พวกชนชั้นสูงอายุน้อยที่มางานต่างมองมาที่พวกเราทันทีหลังเสียงตะโกนของมัน

เรียบร้อยไปหนึ่งเรื่อง!

“ถ้างั้นนายจะเอายังไง ถ้าตระกูลของนายไม่คิดก่อกบฏก็หมายความว่าจะขอโทษฉันใช่ไหม?”

“เรื่องนั้น…”

เรมอน มอแกน เริ่มกวาดวายตามองรอบตัวทันที แต่มันสายไปแล้วเรมอน เมื่อกี้นายตะโกนให้คนสนใจทั้งงานแล้ว ทางเลือกของนายมีทางเดียวเท่านั้น หึ!

เรื่องก่อกบฏที่ผมพูดไปก็เพื่อเป็นแรงกดดันเท่านั้น ตามความจำถึงตระกูลนี้จะยิ่งใหญ่แต่ก็ไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น กลับกัน ตระกูล มอแกน กลับได้รับความดีความชอบจนขึ้นเป็นแกนดยุคแทนตระกูลของผมไปอีก แต่พอมาลองคิดดูแล้วก็พอจะรู้สาเหตุ

องค์หญิง เนร่า! เรื่องที่ตระกูล วอเตอร์ โดนปลดออกจนกลายเป็นสามัญชนเป็นเพราะแผนของผู้หญิงคนนี้แน่ๆ ชัดแล้วละ… ชิ! อย่าฆ่ายัยนี่ให้ตายๆ ไปสะ แต่ถ้าทำแบบนั้นตัวเราเองก็จะมีปัญหาตามมาอีกและมนุษย์หลายร้อยล้านคนก็จะโดนฆ่าตาย รอก่อนเถอะยัยร่าน ผมได้แต่กัดฟันแล้วมององค์หญิง เนร่า ที่ยังไม่ทุกไม่ร้อนกลับเรื่องที่เกิดขึ้น

“ท่านกำลังพูดเกินไปหรือเปล่าแกนดยุค วอเตอร์”

ในที่สุดองค์หญิง เนร่า ก็เริ่มเคลื่อนไหว เธอหันมองมาทางผมด้วยแววตาไม่พอใจแต่ใบหน้าของธเอก็ยังเป็นรอยยิ้มสดใสอยู่ ให้ตายเถอะ พอมาลองคิดดูแล้วตัวเราในตอนนั้นชอบยัยงูพิษนี่ไปได้ยังไง

“คุณชายเรมอนอาจจะพูดรุนแรง แต่ตระกูล มอแกน คงไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นหรอก เพราะแบบนั้นในฐานะองค์หญิง ข้าคิดว่าท่านดยุคจะสามารถปล่อยเรื่องนี้ไปได้”

เธอพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแบบเดิม การพูดแบบนี้มันไม่ใช่การขอร้องหรือพูดดีๆ แต่มันเป็นคำสั่งต่างหากที่ใช้ฐานะองค์หญิงเข้ามาเกี่ยวด้วยแบบนี้ หึ! เธอคิดว่าตัวเองฉลาดคนเดียวบนโลกหรือไง เดียวจะแสดงให้ดูว่าการแสดงของจริงมันเป็นยังไง

ผมปั้นยิ้มทันทีหลังคิดได้ แล้วพูดไปว่า

“องค์หญิงช่างจิตใจงดงามจริงๆ แต่ท่านกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะครับ ข้าไม่ได้พูดในฐานะแกนดยุคแห่งตระกูล วอเตอร์ แต่ข้ากำลังพูดในฐานะขุนนางทั้งจักรวรรดิอยู่ต่างหาก ถ้าข้าปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปแล้วขุนนางคนอื่นเรียนแบบ เรมอน มอแกน ขึ้นมา ท่านคิดว่าประเทศจะไม่โดนดูถูกงั้นเหรอ”

ใบหน้าองค์หญิง เนร่า เริ่มกระตุกทันที เธอคงไม่คิดว่าผมจะต่อคำพูดของเธอได้แน่ถึงได้มีอาการแบบนั้น แต่เสียใจด้วยนะยัยร่าน เรื่องนี้ถ้าเธอไม่อยากเดือนร้อนจงนั่งเงียบๆ ไปเถอะ เรื่องความแค้นของเราสองคนมันคงไม่ได้สะส่างวันนี้หรอก …มันยังไม่ถึงเวลานั้น

ผ่านไปสักพักองค์หญิง เนร่า ก็หันไปทาง เรมอน มอแกน

“คุณชายท่านควรขอโทษ”

“แต่องค์หญิง เรื่องแบบนั้นมัน”

“ข้าจะพูดเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ท่านขอโทษท่านแกนดยุคสะ!”

องค์หญิง เนร่า ขึ้นเสียงในช่วงท้ายอย่างชัดเจน เรมอน มอแกน ที่มีท่าทางต่อต้านก็สงบลงทันที ให้มาขอโทษขยะแห่งจักรวรรดิแบบนี้เป็นใครก็ไม่อยากทำหรอก ยิ่งเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งกดยุคด้วยแล้วมันคงเป็นตราบาปให้มันไปตลอดชีวิตเป็นแน่

แต่แล้วยังไง มันคงไม่รู้ตัวหรอกว่ามันโชคดีขนาดไหนแล้วที่พูดจาดูถูกผมแล้วยังมีชีวิตอยู่แบบนี้ ถึงพลังจะอยู่ขั้นกอเกิดลมปราณแต่จะสังหารคนแบบมันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย หึ!

อยากฆ่ามันจริงๆ!

หลังจากโดนสั่ง เรมอน มอแกน ก็เดินมาด้านหน้าของผมแล้วคุกเข้าทั้งสองข้างลง

“ข้าขอโทษ…. ท่านแกนดยุค”

“หึ! ทีหลังจะทำอะไรก็ให้มันรู้สถานะของตัวเองให้ดี ยังดีที่วันนี้เป็นวันเกิดขององค์หญิงเนร่า ถ้าไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่ได้ทำแบบนี้แน่นอน”

เรมอน มอแกน กัดฟันแน่นอย่างเห็นได้ชัด

“ครับ… ข้าจะระวังเอาไว้”

“ดี งั้นก็ไปในจุดที่ตัวเองควรอยู่ ข้าหวังอย่างยิ่งว่าจะไม่เห็นหน้าของเจ้าระหว่างกำลังคุยกับองค์หญิงเนร่า ในงานครั้งนี้”

เมื่อจัดการ เรมอน มอแกน เรียบร้อยผมก็ลุกจากเกาอี้ที่นั่งอยู่ จุดที่ผมนั่งอยู่เป็นจุดทางขวาขององค์หญิง เนร่า และด้านซ้ายของเธอก็เป็นที่นั่งของ เรมอน มอแกน การจัดที่นั่งแบบนี้มันดูถูกตำแหน่งของแกนดยุคชัดๆ ถึงจะไม่มีใครภายในงานพูดอะไรออกมาแต่ทุกคนก็รู้ดี ให้ผู้ชายคนอื่นมานั่งในตำแหน่งเดียวกับคู่หมั่น แบบนี้มันไม่ได้ไว้หน้ากันเลย

“ครับ”

หลังตอบรับ เรมอน มอแกน ก็หันไปหาองค์หญิง เนร่า

“องค์หญิง วันนี้ข้ารู้สึกไม่ดีคงต้องขอกลับก่อน”

“อื้ม! คุณชายรักษาสุขภาพด้วย เดี๋ยวว่างๆ ข้าจะไปหาและเอายาไปให้”

“ขอบคุณองค์หญิง…”

เรมอน มอแกน ออกจากห้องทันทีหลังพูดคุยจบ รู้สึกไม่ดีของมันคงเป็นมารยาทการหนีออกจากงาน  ให้เดามันคงจะออกไปด้านหน้าเพราะความอายมากกว่า มันคงอยากฆ่าผมใจจะขาดจนแทบทนไม่ไหวแล้วละ หึ! สมัยก่อนโดนไก่อ่อนแบบนี้ปั่นหัวได้ยังไงกันนะ คิดแล้วสมเพศตัวเองจริงๆ

หลังจากจัดการเรื่องที่หนึ่งจบ ผมก็หันไปหาองค์หญิง เนร่า ที่นั่งอยู่อีกครั้ง

เอาละ งั้นก็มาเริ่มเล่นกับยัยร่านสักหน่อยดีกว่า…