ร้านไวน์เทพเซียน ตอนที่ 17 เผาให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

ร้านไวน์เทพเซียน ตอนที่ 17 เผาให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

ภายในพระราชวังของจักรวรรดิซิลเวอร์วิง องค์ชายสี่และผู้พิทักษ์ต้วนมู่กำลังคุกเข่าลงด้วยความเคารพต่อหน้าชายวัยกลางคนซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์ แม้ว่าเขาจะดูเหมือนกับคนวัยกลางคน แต่เขาก็ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญที่เก่าแก่ที่สุดในจักรวรรดินี้ เขามีออร่าที่กล้าหาญและบรรยากาศที่สง่างามของจักรพรรดิอย่างเต็มเปี่ยม

ชายผู้นั่งบนบัลลังก์คือจักรพรรดิองค์ปัจจุบันของจักรวรรดิซิลเวอร์วิง เอลลิก ซิลเวอเรีย ที่ 2 เขาเป็นคนที่มีความแข็งแกร่งและความสามารถพิเศษมากมาย เขายังเป็นผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุดของจักรวรรดิอีกด้วย เขาเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตที่ 8 ระดับเทพขั้นกลาง

“พวกเจ้ามีจุดประสงค์อะไรในการขอเข้าเฝ้าข้าจักรพรรดิผู้นี้ จงตรวจสอบให้แน่ใจว่านั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าทั้งคู่จะถูกลงโทษไม่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเจ้ากับข้าจะเป็นอย่างไรก็ตาม” เสียงของจักรพรรดินั้นสงบและไม่ได้เร่งรีบราวกับว่าเขาได้ฝ่าฟันความยากลำบากมานับไม่ถ้วนในชีวิตนี้ เขาเหลือบมองคนสองคนที่คุกเข่าต่อหน้าเขาด้วยสายตาที่เปล่งประกาย

องค์ชายสี่เป็นเหมือนสมบัติล้ำค่าของจักรวรรดิเพราะพรสวรรค์ของเขา ซึ่งเท่าเทียมกับพรสวรรค์ในวัยหนุ่มของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะอายุยังน้อย เขาคงจะสวมมงกุฎให้เขาเป็นคนแรกในราชบัลลังก์ สำหรับผู้พิทักษ์ต้วนมู่ เขาเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญชั้นนำของจักรวรรดิและยังเป็นเพื่อนของเขาด้วย นอกจากนี้ เขายังเข้าใกล้คอขวดของขอบเขตที่ 8 ระดับเทพได้บ้างแล้ว

จักรพรรดิได้ตั้งตารอการเติบโตของชายทั้งสองนี้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงเข้มงวดกับพวกเขา เขาไม่ต้องการให้พวกเขาลำพอใจเพียงเพราะความสัมพันธ์ของพวกเขา

“ฝ่าบาท เมื่อวานนี้ได้ข้าอยู่กับองค์ชายสี่ตามปกติ พวกเราเข้าไปในร้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในพื้นที่ที่มีประชากรน้อยที่สุดแห่งหนึ่งของเมืองหลวง...” ผู้พิทักษ์ต้วนมู่เล่าถึงประสบการณ์ของพวกเขาในร้านของจิ่วเซิน เขายังบอกจักรพรรดิเกี่ยวกับระดับการฝึกฝนที่ไม่อาจหยั่งรู้ของจิ่วเซินอีกด้วย

“ที่สำคัญที่สุด ไวน์และอาหารที่ขายในร้านนั้นสามารถกระตุ้นแก่นแท้ของคนอย่างข้าได้...” ผู้พิทักษ์ต้วนมู่มีท่าทางตื่นเต้นเมื่อเขากล่าวออกมา

ดวงตาของจักรพรรดิเป็นประกายอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเขาได้ยินประโยคสุดท้ายของผู้พิทักษ์ต้วนมู่ ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นทำให้เกิดรอยยิ้มจาง ๆ ขึ้นมา เขาใช้นิ้วแตะที่แท่นวางแขนของบัลลังก์ราวกับเขากำลังครุ่นคิดเรื่องนี้อย่างลึกซึ้ง

“เจ้าบอกว่าจิ่วเซินผู้นี้ไม่ต้องการพิชิตจักรวรรดิของเรา เจ้าคิดว่าคำพูดของเขานั้นเป็นความจริงมากเพียงใด?” จักรพรรดิถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม หลังจากที่เขารู้ว่ามีผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งที่อาจแข็งแกร่งกว่าเขาอยู่ในจักรวรรดิของพวกเขา เขาก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย จิตใจของผู้เชี่ยวชาญระดับสูงนั้นล้วนยากที่จะเข้าใจ เขาไม่รู้เป้าหมายของอีกฝ่าย และเขาไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายอาศัยที่นั่นเพื่อขายไวน์และอาหารเท่านั้น

ผู้พิทักษ์ต้วนมู่ขมวดคิ้วและส่ายหัวเบา ๆ “ข้าไม่เข้าใจถึงจิตใจของบุคคลผู้นี้เลย ฝ่าบาท ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสามารถเทียบเคียงเขาเรื่องระดับการบ่มเพาะเลยได้แม้แต่น้อย เขาก็ต้องการที่จะขายไวน์เท่านั้น แต่แน่นอนว่าข้ายังไม่แน่ใจในทุกสิ่ง แนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุดคือการคอยจับตาดูร้านนี้และหลีกเลี่ยงการปะทะกับเขา”

จักรพรรดิพยักหน้าอย่างสงบ “คำแนะนำของเจ้าคือทางเลือกที่ดีที่สุดของเราในขณะนี้ รักษาความสัมพันธ์ฉันมิตรกับร้านค้านั้นไว้ ที่สำคัญที่สุด อย่ายอมให้ใครจากราชสำนักไปยั่วยุปรมาจารยไวน์ผู้นั้น เราไม่สามารถยั่วผู้เชี่ยวชาญเช่นนั้นได้โดยเฉพาะ ในช่วงเวลาเช่นนี้”

ใบหน้าของผู้พิทักษ์ต้วนมู่และองค์ชายสี่ดูเคร่งขรึมหลังจากได้ยินคำสั่งของจักรพรรดิ พวกเขารู้ว่าจักรพรรดิกำลังพูดถึงการเคลื่อนไหวที่น่าสงสัยของจักรวรรดิใกล้เคียง

“รับทราบ ฝ่าบาท” ผู้พิทักษ์ต้วนมู่ตอบอย่างเคร่งขรึม

“พวกเจ้าทั้งสองคนออกไปได้ และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ข้าจะไปที่ร้านนั้นเอง” จักรพรรดิโบกมือเป็นสัญญาณให้ทั้งสองคนออกไป

...

ภายในร้านของจิ่วเซิน มู่เซิงและพวกพ้องของเขายังคงรายล้อมธีอาเช่นเดิม พวกเขายิ้มออกมาด้วยความโลภ ขณะมองดูร่างกายที่งดงามของเธอ

แต่พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นเจตนาฆ่าที่ได้เพิ่มขึ้นของธีอาเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากผู้ฝึกตนระดับต่ำอย่างพวกเขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าของผู้เชี่ยวชาญระดับสูงอย่างธีอาได้

“สาวน้อย เจ้าอาจไม่รู้เรื่องนี้ แต่พี่มู่เซิงมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับตระกูลหลิว หากเจ้าติดตามเขา เจ้าจะได้รับประโยชน์มากมายนับไม่ถ้วน” ทหารรับจ้างได้ชักชวนเธอด้วยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจ

มู่เซิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มยินดี “ถูกต้อง หากเจ้าติดตามนายท่านผู้นี้ จะไม่มีใครในจักรวรรดิกล้ายั่วยุเจ้าอย่างแน่นอน” หลังจากพูดอย่างนั้นออกมา มู่เซิงก็ก้าวไปข้างหน้าและเดินเข้าไปใกล้ธีอา

“ธีอา เจ้าไม่จำเป็นต้องฆ่าพวกมันฝรั่งทอดชิ้นเล็ก ๆ เหล่านี้ เจ้าสามารถทำอะไรกับพวกเขาก็ได้ แต่อย่าฆ่าก็พอ” จิ่วเซินยังคงหลับตาพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ

ทุกคนในร้านหยุดการเคลื่อนไหวหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด

หัวหน้าสการ์และพี่น้องของเขาไม่ได้รู้สึกแปลกใจขนาดนั้น แต่มู่เซิงและลูกน้องของเขาหัวเราะออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยาม

โดยเฉพาะอย่างยิ่งมู่เซิง ซึ่งเหลือบมองไปที่จิ่วเซินราวกับว่าเขากำลังมองดูคนโง่เขลา “เจ้าเป็นปรมาจารย์ไวน์ที่ว่านั่นรึ ข้าได้ยินข่าวลือมาว่าเจ้าเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูง ฮ่าฮ่า! เด็กน้อยอย่างเจ้าอ้างว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูง เจ้าคิดว่าท่านปู่มู่เซิงผู้นี้โง่งั้นรึ ฮ่าฮ่า!” มู่เซิงและลูกน้องของเขาหัวเราะออกมาเสียงดังติดต่อกัน

หัวหน้าสการ์และพี่น้องของเขามองหน้ากันหลังจากได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยของพวกเขา พวกเขาได้มองดูมู่เซิงและลูกน้องของเขาราวกับว่าพวกเขาได้ตายไปแล้วก็ว่าได้

“เขาได้รับโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เขาเลือกที่จะตายแทน ข้ารู้สึกละอายใจนักที่ข้ามีระดับการฝึกฝนเช่นเดียวกับเขา” หัวหน้าสการ์ส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่หลิวซิ่วเฟิงและคนอื่น ๆ พยักหน้าเห็นด้วย

“ธีอา ข้าเปลี่ยนใจแล้ว เจ้าสามารถทำทุกอย่างตามที่เจ้าต้องการได้ แต่อย่าทำให้เลือดสกปรกของพวกเขาติดอยู่บนร้านของข้า” จิ่วเซินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สงบเช่นเดิม

“รับทราบ นายท่าน” ธีอาตอบเบา ๆ แต่ดวงตาของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

มู่เซิงและลูกน้องของเขาไม่มีเวลาที่จะหัวเราะออกมาด้วยซ้ำ ก่อนที่ร่างกายของพวกเขาจะถูกโยนออกไปจากร้านด้วยพลังที่มองไม่เห็น

“แผดเผา” ธีอาพูดขึ้นอย่างใจเย็นขณะยกมือขวาอันงดงามของเธอขึ้น

หลังจากสิ้นเสียงของเธอ เสาไฟขนาดใหญ่ก็ได้ห่อหุ้มมู่เซิงและลูกน้องของเขาโดยสมบูรณ์ จากนั้นกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดก็ได้ดังขึ้นเป็นเวลาสามวินาทีก่อนที่เสียงนั้นจะหายไป เมื่อเปลวไฟได้ลดลงมาภายในสิบวินาที ร่างของมู่เซิงและลูกน้องของเขาก็ไม่ได้ปรากฏให้เห็นอีกต่อไป เหลือเพียงแต่พื้นดินที่ไหม้เกรียมและขี้เถ้าเพียงไม่กี่กำมือที่ได้ปลิวไปตามสายลม

หัวใจของหัวหน้าสการ์แทบจะกระโจนออกมาจากหน้าอกของเขาหลังจากที่ได้เห็นฉากนั้น หลิวซิ่วเฟิงและคนอื่น ๆ ก็มีปฏิกิริยาที่คล้ายกัน