ร้านไวน์เทพเซียน ตอนที่ 16 มู่เซิง
ร้านไวน์เทพเซียน ตอนที่ 16 มู่เซิง
จิ่วเซินมองดูสาวงามสองคนกำลังล้างแก้วของพวกเขา ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ลูบหัวของทั้งสองแล้วกล่าว “อย่าลืมงานของพวกเจ้า ธีอาหากมีคนมาสร้างปัญหาก็โยนพวกเขาออกจากร้านไปซะ ส่วนเฮสเทีย ไปเอานมของไอซ์ที่อยู่ในครัวแล้วให้นำมาให้มันกินให้เต็มชาม”
“รับทราบ นายท่าน”
“รับทราบ นายท่าน”
สาวงามทั้งสองไปทำงานที่ได้รับมอบหมายขณะที่จิ่วเซินเปิดประตูออก
แสงแดดได้ส่องกระทบใบหน้าไร้อารมณ์ของเขาหลังจากที่ได้เปิดประตู ธีอายืนอยู่ข้างทางเข้าในขณะที่มองลูกค้าที่เดินเข้ามาอย่างเย็นชา
“อรุณสวัสดิ์ปรมาจารย์ไวน์จิ่ว!” หลิวซิ่วเฟิงทักทายเขาด้วยดวงตาเป็นประกายหลังจากเห็นจิ่วเซินเปิดร้าน แต่เขาก็ยังรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นการตกแต่งภายในร้าน ‘ร้านมีขนาดใหญ่โตขนาดนี้หลังจากผ่านไปเพียงคืนเดียวได้อย่างไรกัน’ ดวงตาของหลิวซิ่วเฟิงเบิกกว้างขณะที่เขามองดูการตกแต่งแบบใหม่ของร้าน ‘แต่ข้ายังแน่ใจว่าเมื่อมองจากข้างนอกร้านนี้ยังมีขนาดเล็กอยู่ดี นี่มัน...’
แม้ว่าเขาจะมีความรู้สึกอยากรู้อยากเห็น แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเงียบ เขารู้ว่าปรมาจารย์ไวน์จิ่วไม่ใช่คนธรรมดา โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาเห็นว่าผู้พิทักษ์จักรวรรดิได้พูดคุยกับจิ่วเซินเมื่อวานนี้ พวกเขายังเลือกที่จะประนีประนอมกับปรมาจารย์ไวน์จิ่วและกลืนความภาคภูมิใจของพวกเขากลับลงคอ
จากนั้นเขาก็ได้ก้าวเข้าไปในร้านและหยุดนิ่งชั่วครู่หลังจากสังเกตเห็นแสงสะท้อนที่เย็นเยียบมาจากด้านข้าง เขาหันศีรษะอย่างแข็งทื่อและเห็นสาวผมบลอนด์ที่มองมาที่เขาอย่างเย็นชา เขารีบหลบสายตาของเธอและรีบเดินตามจิ่วเซินไป
“ปรมาจารย์ไวน์จิ่ว สาวงามเย็นชาที่อยู่ข้างประตูคือใครกัน?” หลิวซิ่วเฟิงกระซิบถามอย่างเงียบ ๆ ในขณะเขาที่ใช้นิ้วชี้จิ้มไหล่ของจิ่วเซิน
จิ่วเซินไม่ได้เหลือบกลับมามองเขาและตอบกลับอย่างไม่เต็มใจ “ไม่ต้องสนใจนางหรอก นางเป็นใครเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”
ความคิดมากมายได้แวบเข้ามาในหัวของหลิวซิ่วเฟงิหลังจากได้ยินคำตอบที่คลุมเครือของจิ่วเซิน ‘นางอาจเป็นคนรักตัวน้อยของปรมาจารย์ไวน์จิ่วใช่หรือไม่? แล้วทำไมข้าถึงไม่สามารถรับรู้ถึงพลังของสาวน้อยคนนั้นได้ล่ะ? นางอาจจะเป็น...’
จากนั้นไม่นานเฮสเทียก็เดินออกมาพร้อมกับชามนม ข้างหลังเธอคือแมวอ้วนที่ชื่อไอซ์ มันกำลังส่งเสียงร้องให้เฮสเทียอย่างน่ารักขณะที่มันวิ่งไล่ตามเธอ บางทีมันอาจไล่ตามชามนมที่อยู่ในมือของเธอ
“ไอซ์น้อย นี่นมของเจ้า” เฮสเทียวางชามที่เต็มไปด้วยนมและลูบขนสีขาวพองของไอซ์ ไอซ์แปะมือของมันกับมือของเธอก่อนที่มันจะเลียนมต่อไป
เฮสเทียหัวเราะคิกคักหลังจากเห็นนิสัยดื้อรั้นของแมวอ้วนจอมขีเกียจ จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นและเหลือบมองหลิวซิ่วเฟิงด้วยรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเธอ “คุณชาย ท่านต้องการสั่งอะไรหรือไม่?”
หลิวซิ่วเฟิงตกตะลึงเมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ และเขารู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบนั้นถูกแช่แข็งด้วยรอยยิ้มของเธอ ‘นี่คือวิธีที่ผู้หญิงควรปฏิบัติตัวอย่างแท้จริง ทั้งอ่อนโยนและอ่อนหวานในเวลาเดียวกัน ปรมาจารย์ไวน์จิ่วช่างโชคดียิ่งนัก...’ หลิวซิ่วเฟิงครุ่นคิดกับตัวเองด้วยความชื่นชม
“คุณชาย? ข้าขอฟังสิ่งที่ท่านต้องการได้หรือไม่” เฮสเทียยิ้มออกมาในขณะที่เธอถามความต้องการจากหลิวซิ่วเฟิง
“เอ่อ... ใช่... ขอเอเบิลส์ บล็องก์ สองขวดให้ข้าด้วย” หลิวซิ่วเฟิงกล่าวคำขอของเขาออกมาด้วยรอยยิ้มเขินอาย
“รับทราบคุณชาย โปรดรอสักครู่” เฮสเทียได้หันกลับไปและเดินไปที่ห้องเก็บไวน์อย่างสง่างาม หลิวซิ่วเฟิงมองดูร่างของเธอที่กำลังเดินจากไป หรือพูดให้ถูกก็คือ เขามองดูบั้นท้ายของเธอที่กำลังแกว่งไปมาขณะที่เธอเดินไปที่ห้องเก็บไวน์ “แม้เจ้า ข้าให้ร้อยคะแนน!” เขาพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว
จิ่วเซินซึ่งนั่งตรงข้ามเขาเหลือบมองมาที่เขาอย่างเย็นชา “อะไรรึ?”
หลิวซิ่วเฟิงปิดปากและส่ายหัว หยาดเหงื่ออันเย็นยะเยือกได้หยดลงบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขาครุ่นคิด ‘ข้าควรหลีกเลี่ยงการมองนางแบบนั้น ไม่อย่างนั้นข้าอาจทำให้ปรมาจารย์ไวน์จิ่วขุ่นเคืองได้’
ไม่กี่นาทีต่อมา หัวหน้าสการ์ก็ได้มาถึงพร้อมกับพี่น้องทหารรับจ้างของเขา เขาพาคนมามากกว่าเมื่อวานเสียอีก หลังจากที่ก้าวเข้ามาในร้าน พวกเขาก็ต้องประหลาดใจหลังจากที่ได้การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชั่วข้ามคืน
พวกเขายังเห็นธีอาที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าอย่างเย็นชา
ทหารรับจ้างบางคนถึงกับชำเลืองมองดูขาที่เย้ายวนของเธอ ธีอาขมวดคิ้วหลังจากเห็นพฤติกรรมที่ไม่สุภาพของพวกเขา
“นี่ แม่นางสุดสวย ต้องการดื่มกับพี่ใหญ่คนนี้หรือไม่ ไม่ต้องห่วง เรื่องเงินให้เป็นหน้าที่ของข้า” ทหารรับจ้างที่มีกล้ามพูดออกมาขณะมองดูร่างกายที่สวยงามของธีอาอย่างเปิดเผย
ทหารรับจ้างอีกคนหนึ่งก็หัวเราะออกมาขณะที่มองเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเลห์... “ใช่แล้ว สาวน้อย พี่น้องของพวกเราจะเลี้ยงเหล้าองุ่นเจ้าเอง ตราบเท่าที่เจ้ามากับพวกเราในภายหลัง”
ทหารรับจ้างเนิ่มขึ้นหัวเราะออกมาเมื่อพวกเขายืนล้อมรอบธีอา และไม่ปล่อยที่ว่างให้เธอหนี
หัวหน้าสการ์ขมวดคิ้วหลังจากเห็นการกระทำของพวกเขา เขาเป็นที่พาพวกเขามาที่นี่เพื่อให้พวกเขาได้ลิ้มรสไวน์ของปรมาจารย์ไวน์จิ่ว เขายังเคยเตือนพวกเขาเพื่อไม่ให้พวกเขาก่อปัญหาภายในร้านด้วยเช่นกัน
“พี่มู่เซิง โปรดอย่างสร้างปัญหาเมื่ออยู่ที่นี่เลย เจ้าของร้านไม่ใช่คนที่ท่านอยากจะยั่วยุอย่างแน่นอน” หัวหน้าสการ์จับไหล่ของชายที่มีกล้ามอย่างเคร่งขรึม
ชายกล้ามใหญ่ชื่อมู่เซิงเหลือบมองที่หัวหน้าสการ์ด้วยความรำคาญเล็กน้อย “สการ์ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงกล้ามาขัดขวางข้า มู่เซิง ผู้นี้จากการทำสิ่งที่ข้าต้องการ?”
ใบหน้าของหัวหน้าสการ์เริ่มเปลี่ยนเป็นเย็นชาหลังจากได้ยินคำพูดของมู่เซิง แต่เขาก็ยังรั้งตัวเองไม่ให้โจมตีอีกฝ่าย แม้ว่าเขาจะไม่ได้อ่อนแอไปกว่ามู่เซิงก็ตาม แต่เขาก็ยังกลัวผู้มีอิทธิพลที่หนุนหลังเขา
“อย่าโทษข้าที่ไม่เตือนท่าน” หัวหน้าสการ์พูดขึ้นอย่างเย็นชาก่อนจะพาพี่น้องของเขาไปยังที่ที่หลิวซิ่วเฟิงนั่งอยู่
มู่เซิงเหลือบมองดูแผ่นหลังของหัวหน้าสการ์อย่างดูถูกและพึมพำ “ขี้ขลาด!”
หัวหน้าสการ์มองเห็นจิ่วเซินกำลังนั่งบนเก้าอี้โดยหลับตาลงแน่น เขาต้องการสั่งไวน์แต่กลัวว่าจะเป็นรบกวนเขา ดังนั้นเขาจึงรออย่างอดทน
“อย่ากังวลไป หัวหน้าการ์ อีกไม่นานก็จะมีคนมารับคำขอของท่านในภายหลัง สาวผมบลอนด์คนนั้นคือคนที่ทำงานอยู่ในร้านนี้ และข้าไม่เชื่อว่านางจะเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ๆ แม้แต่ปรมาจารย์ไวน์จิ่วก็ยังไม่ได้เคลื่อนไหว นั่นหมายความว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ธรรมดาอย่างที่พวกเราคิด” หลิวซิ้วเฟิงตบไหล่หัวหน้าสการ์ขณะที่เขาพูดออกมา แม้ว่าเขาจะดูไร้ศีลธรรมและป่าเถื่อน แต่เขาก็ยังฉลาดกว่าทหารรับจ้างที่ใจง่ายเหล่านี้มาก
“อะไรนะ สาวงามผู้นั้นเป็นคนจากร้านนี้งั้นรึ?” หัวหน้าสการ์อุทานออกมาขณะที่เขามองไปยังธีอาซึ่งถูกล้อมรอบด้วยทหารรับจ้างมากกว่าสิบคน
หลิวซิ่วเฟิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาขณะที่เขามองไปที่มู่เซิงและพวกพ้องของเขาราวกับว่าพวกเขาเป็นฝูงลิงในคณะละครสัตว์
หัวหน้าสการ์เหลือบมองธีอาอย่างอยากรู้อยากเห็นหลังจากที่ได้ฟังหลิวซิ่วเฟิงยืนยัน ‘เนื่องจากนางเป็นคนจากร้านนี้ นางควรจะสามารถต่อต้านมู่เซิงและคนของเขาได้ ถ้านางทำไม่ได้ ปรมาจารย์ไวน์จิ่วคงจะเคลื่อนไหวเพื่อช่วยนางอย่างแน่นอน’ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ดวงตาของบอสสการ์ก็เป็นประกาย
