บทที่ 12: ความเข้าใจโดยปริยาย
บทที่ 12: ความเข้าใจโดยปริยาย
“ได้ยินมาว่าคุณท้อง” หลัวอวี้กล่าว
โม่เฟย กระพริบตาด้วยท่าทางไร้เดียงสา "องค์ชาย มันเป็นเพียงข่าวลือ! ฉันจะตั้งครรภ์ได้อย่างไร”
หลัวอวี้ยิ้มและพูดอย่างไม่กังวลว่า “การที่คุณตั้งครรภ์นั้นไม่เป็นอะไร ตราบใดที่คุณไม่ให้กำเนิดมัน”
โม่เฟย “…”
“คุณรู้ไหมว่าเรากำลังจะแต่งงานกัน” หลัวอวี้ถาม
โม่เฟยพยักหน้า
หลัวอวี้เยาะเย้ย
“อันที่จริงฉันคัดค้านในตอนแรก แต่ในความคิดที่สอง ฉันรู้ว่าจะแต่งงานกับใครไม่ได้สร้างความแตกต่างอะไรกับชีวิตฉัน ฉันก็เลยเปลี่ยนใจ”
โม่เฟย กระพริบตาและคิดว่า “มันไม่สร้างความแตกต่างเลยเหรอ? จริงจัง? การเดาของฉันได้รับการยืนยันแล้ว เขาควรจะเป็นคนที่พูดน้อยไม่ใช่หรือ นี่อะไร”
“มีเรื่องหนึ่งที่อยากให้รู้” หลัวอวี้กล่าว
โม่เฟยพยักหน้าและพยายามให้ความร่วมมือ “ว่ามาเลยฉันฟังอยู่.”
“แม้ว่าคุณจะแต่งงานกับฉัน แต่เราจะไม่มีความสัมพันธ์ทางกายกันเด็ดขาด คุณควรจำไว้” หลัวอวี้ กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
โม่เฟยรู้สึกโล่งใจมาก “เยี่ยมมาก!”
ปฏิกิริยาของเขาทำให้หลัวอวี้ชะงักแล้วถามว่า “คุณพูดอะไร?”
โม่เฟย ยิ้มอย่างเชื่องช้า “ฉันหมายความว่าว้าวนั่นไม่ดี ถ้าฉันแต่งงานกับคุณ เราเป็นคู่กัน คุณก็รู้ ฮิฮิ…”
หลัวอวี้ดูตื่นเต้นเล็กน้อย “ฉันจะไม่แตะต้องคุณ เพราะฉะนั้นอย่าแม้แต่จะคิด”
โม่เฟย พยักหน้า “ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันจะไม่ใช้ประโยชน์จากคุณ หลังจากที่ฉันแต่งงานกับคุณ เราก็ใช้ชีวิตของเราเอง”
หลัวอวี้สังเกตการแสดงออกของ โม่เฟย และพูดว่า “คุณดูมีความสุขมาก”
โม่เฟยส่ายหัวทันที “ไม่! เป็นไปได้อย่างไร? ฉันจะมีความสุขกับมันได้อย่างไร คุณมีเสน่ห์มาก สง่างามมาก ฉันรู้สึกแย่มากที่คิดว่าฉันจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับคุณหลังจากที่เราแต่งงานกัน”
เมื่อมองดูการแสดงออกที่หน้าซื่อใจคดของเขา หลัวอวี้พ่นลมหายใจ
"คุณยังไม่สามารถก้าวผ่านความรักครั้งแรกของคุณใช่ไหม กับโอหยางฉี?"
เมื่อก้มหัวลง โม่เฟยคิดกับตัวเองว่า ‘ทำไมฉันต้องถึงนึกถึงผู้ชายคนนั้นด้วย?ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายนี่ โอหยางฉีคนนั่นเขาออกจะเป็นคนโง่’
หลัวอวี้ใช้ความเงียบของ โม่เฟย เป็นคำตอบยืนยัน ดังนั้นเขาจึงเยาะเย้ยว่า “คุณมีรสนิยมที่ไม่ดีกับอีกครึ่งหนึ่งของคุณจริงๆ”
คำพูดของเขากระตุ้นโม่เฟยทันที ไอ้ขี้ขลาดตัวน้อยนี้กล้าดียังไงถึงสงสัยในรสนิยมของเขา?
แต่เขายังคงพยายามยับยั้งตัวเองและถอนหายใจ
“องค์ชาย มีบางอย่างที่คุณไม่รู้ รักแรกพบคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต แม้ว่าคุณจะหล่อกว่าและมีพรสวรรค์ที่สูงกว่าเขาแล้วยังไงล่ะ? ในใจฉันเขาดีที่สุดเสมอ สิ่งมี่ยอดเยี่ยมของคุณ ก็ยังไม่ดีไป มากกว่านิ้วมือของเขา…” ในความคิดที่สอง เขาเปลี่ยนนิ้วเท้าเป็นนิ้ว เผื่อว่าองค์ชายอวี้จะโกรธเขา
หลัวอวี้มองไปที่ โม่เฟย อย่างเย็นชา “น่าเสียดายที่เขาโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของคนอื่นแล้ว”
“ฉันไม่เคยคาดหวังอะไรจากเขาเลย ความทรงจำอันแสนหวานที่เคนมีก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน” โม่เฟยกล่าวอย่างเสน่หา
หลัวอวี้เหลือบมองเขา
“ไม่เคยคาดหวังว่าคุณจะเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหว ฉันไม่เห็นสิ่งนั้นในตัวคุณจริงๆ”
โม่เฟย ถอนหายใจเล็กน้อย “เขาทิ้งฉัน แต่ฉันก็ยังเอาชนะเขาไม่ได้ สำหรับเขาฉันปฏิเสธการแต่งงานถึง 16 ครั้ง”
ความรู้สึกหึงหวงบางอย่างเกิดขึ้นในใจของหลัวอวี้ “คุณปฏิเสธผู้ชายไปสิบหกคนแล้ว ทำไมไม่ปฏิเสธฉันล่ะ?”
“คุณบอกว่าคุณจะไม่แตะต้องฉันนี่” โม่เฟยพูดในขณะที่มองเขาด้วยดวงตาไร้เดียงสาคู่นั้น
หลัวอวี้เยาะเย้ย “ดังนั้นคุณจึงจะรักษาความซื่อสัตย์ของคุณไว้สำหรับเขา”
โม่เฟย พยักหน้า
“ฉันไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับคนอื่นตอนนี้ บางทีสักวันหนึ่งฉันสามารถเอาชนะมันได้ แต่คุณสามารถเชื่อใจฉันได้ องค์ชาย ฉันจะไม่แตะต้องคุณเด็ดขาด”
หลัวอวี้ “…”
“ดีมากฉันคิดว่า เราจะหมั้นกันในอีกครึ่งเดือน” หลัวอวี้กล่าว
โม่เฟยพูดอย่างเขินอาย “คุณตัดสินใจได้แล้ว”
เมื่อหลัวอวี้ทลุกขึ้นและกำลังจะจากไป โม่เฟยรีบพูดขึ้นว่า “อย่าลืมจ่ายค่าอาหาร”
หลัวอวี้“…”
