ร้านไวน์เทพเซียน ตอนที่ 10 ทะลวงผ่านโดยไม่ต้องทำสมาธิ

ร้านไวน์เทพเซียน ตอนที่ 10 ทะลวงผ่านโดยไม่ต้องทำสมาธิ

ทุกคนมองดูอาหารจานร้อนที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างตะกละตะกลาม หากพวกเขาไม่เห็นความแข็งแกร่งของจิ่วเซินก่อนหน้านี้ พวกเขาคงต่อสู้เพื่อมันนานแล้ว

“พี่ซู! ไปกินเดี๋ยวนี้ พวกเราอดใจรอไม่ไหวแล้ว อย่าทรมานพวกเราอีกเลย!”

“ใช่แล้ว! รีบกินมันไปเสีย!”

หลังจากที่ได้เห็นรูปร่างหน้าตาที่บิดเบี้ยวของเพื่อน ๆ ชายที่ชื่อพี่ซูก็รีบยัดกุ้งรูปพระจันทร์เสี้ยวเข้าไปในปากของเขาอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เขากัดคำแรก เสียงเคี้ยวอันดังก้องก็ได้กังวานอยู่ภายในร้านเล็ก ๆ

“นี่... นี่... อร่อยเกินไป” พี่ซูได้ร้องไห้ออกมาขณะที่ยัดกุ้งเข้าปาก

เนื้อกุ้งนุ่มละลายภายในลิ้น ด้วยความสดชื่นของกุ้งโอเวอร์ลอร์ดผสมกับรสเผ็ดร้อนของพริกอสรพิษแมกม่า รสชาติทั้งสองแบบได้เข้ากันอย่างกลมกลืน

พี่ซูมีอาการเคลิบเคลิ้มขณะที่น้ำตาทั้งสองข้างได้ไหลอาบแก้ม

หัวหน้าสการ์และทหารรับจ้างคนอื่น ๆ ต่างประหลาดใจเมื่อเห็นสีหน้าของพี่ซู แต่พวกเขาก็ได้จ้องไปที่กุ้งโอเวอร์ลอร์ดที่ทอดไว้อย่างเงียบ ๆ อย่างเสียใจ

พี่ซูสูดอากาศเข้าไปในขณะที่เขาคว้ากุ้งทอดที่เหลือและจุ่มลงในซอสพริกอสรพิษแมกม่าซึ่งส่งกลิ่นอายเผ็ดร้อนออกมา จากนั้นเขาก็ใส่มันเข้าไปในปากของเขาและเคี้ยวมันอย่างบ้าคลั่ง

ไม่รู้ว่าเขาร้องไห้ออกมาเพราะความเผ็ดของพริกอสรพิษแมกม่าหรือเพราะความอร่อยของกุ้งโอเวอร์ลอร์ดทอดกันแน่

จากนั้นเขาก็เรอออกมาด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจที่อยู่บนใบหน้าของเขา การแสดงออกของเขากลายเป็นความประหลาดใจในขณะที่เขาอุทานออกมา

“มันได้กระตุ้นแก่นแท้ภายในร่างกายของข้า! นี่... ที่จริงมันมีค่ามากกว่าเม็ดยาหลายเม็ดรวมกันเสียอีก!”

พี่ซูได้ลุกยืนขึ้นหลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองได้บุกทะลวงไปยังขอบเขตที่ 4 ระดับอัศวินครูเซเดอร์โดยไม่ต้องทำสมาธิด้วยซ้ำ

แม้ว่าพวกเขาจะกินเม็ดยาระดับ 4 ก็ตาม แต่พวกเขาก็ยังต้องทำสมาธิและพยายามย้ายแก่นแท้จากเม็ดยาไปสู่จุดตันเถียน แต่พี่ซูยังไม่ได้บ่มเพาะด้วยซ้ำแต่เขากลับทะลวงไปขอบเขตต่อไปในคราวเดียว!

“นี่มันเรื่องอะไรกัน!?”

“เขาทะลวงผ่านได้ในครั้งเดียว! เขาทะลวงผ่านได้จริง ๆ ข้าฝันไปหรือเปล่า เขาไม่ได้ทำสมาธิเลย... นี่...”

กรามของหัวหน้าสการ์ได้ตกลงมาและดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง จากนั้นเขาก็เหลือบมองที่จิ่วเซินด้วยความสงสัย แต่จิ่วเซินกลับไม่ได้สนใจแม้แต่จะมองเขา

จิ่วเซินพยักหน้าอย่างสงบราวกับว่ามันอยู่ในความคาดหวังของเขา กุ้งโอเวอร์ลอร์ดนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตขอบเขตที่ 5ระดับวิญญาณ และส่วนผสมอื่น ๆ ที่ใช้ก็หายากเป็นอย่างมากและมีแก่นแท้อยู่มากมาย ดังนั้นเขาจึงคาดว่าชายคนนั้นจะสามารถทะลวงผ่านได้ในครั้งเดียว

แก่นแท้ของพี่ซูไม่ได้หยุดเพิ่มขึ้นหลังจากเขาได้บุกทะลวงไปสู่ขอบเขตที่ 4 ระดับอัศวินครูเซเดอร์ ออร่าของเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ และได้รวมเข้าด้วยกัน และสิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดคือเขาไม่ได้ทำสมาธิ! ซึ่งหมายความว่าแก่นแท้จากอาหารจานนั้นเข้าไปในตันเถียนของเขาเองโดยธรรมชาติ

หลังจากนั้นไม่นานออร่าของพี่ซูได้หยุดเพิ่มขึ้นหลังจากที่มาถึงจุดสูงสุดของขั้นเริ่มต้นของขอบเขตที่ 4 ระดับอัศวินครูเซเดอร์

การแสดงออกที่เคลิบเคลิ้มของพี่ซูได้หายไปและถูกแทนที่ด้วยอารมณ์ที่มีความสุข จากนั้นเขาก็ชำเลืองมองทหารรับจ้างคนอื่น ๆ ด้วยรอยยิ้มกว้าง ๆ

“เจ้าแพ้เดิมพัน ตอนนี้ ถึงเวลาที่เจ้าต้องจ่ายแล้ว” เสียงที่สงบของจิ่วเซินได้ดังเข้ามาในหูของเขาราวกับน้ำเย็นที่ได้สาดใส่หน้าของเขา รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของพี่ซูได้กระตุกเล็กน้อยในขณะที่เขาเหลือบมองการแสดงออกที่ไร้อารมณ์ของจิ่วเซิน

“แน่นอน ข้าจะไม่จ่ายได้อย่างไร อาหารจานหรูที่มีผลกระทบที่น่าตกใจราคาแค่ 100 ทรูคริสตัลนั้นเป็นราคาที่ถูกมาก” พี่ซูยิ้มออกมาขณะที่จ่ายค่าอาหาร เขามีความสุขอย่างแท้จริงที่ได้ทะลวงผ่าน มันเกินความคาดหมายของเขาด้วยเช่นกัน เพราะเขาได้มาถึงจุดสูงสุดของขั้นเริ่มต้น

พี่ซูเหลือบมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขา ราวกับว่าชายหนุ่มคนนั้นถูกปกคลุมไปด้วยม่านลึกลับที่หนาทึบ และแม้แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ยากที่จะหยั่งถึง

‘ปรมาจารย์ไวน์จิ่วเซินคือใครกัน? และทำไมผู้เชี่ยวชาญอย่างเขาถึงได้ก่อตั้งร้านเล็ก ๆ ในเมืองหลวงแห่งนี้?’

ทรูคริสตัลที่อยู่ในมือของจิ่วเซินได้หายไปในพริบตา พวกทหารรับจ้างไม่แปลกใจอีกต่อไปเมื่อได้เห็นมัน พวกเขาสามารถรับมือกับความประหลาดใจที่อยู่ภายในร้านเล็ก ๆ แห่งนี้ได้แล้ว

สำหรับเรื่องที่ว่าทรูคริสตัลหายไปได้อย่างไร แน่นอนว่าพวกมันถูกนำไปโดยระบบทั้งที่ยังไม่ได้ขออนุญาตจากจิ่วเซินด้วยซ้ำ

จิ่วเซินยังคงทำหน้ามึนงงเมื่อทรูคริสตัลหายไป จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่ทหารรับจ้างที่กำลังมองเขาราวกับว่าเขาเป็นร่างอวตารของพระพุทธเจ้า

“พวกเจ้าอยากจะสั่งอะไรอีกหรือไม่? หากไม่ ก็รีบไปให้พ้นสายตาข้า” จิ่วเซินได้กล่าวออกมาโดยไม่กระพริบตา

ใบหน้าของทหารรับจ้างกระตุกเล็กน้อย แต่พวกเขาก็คุ้นเคยกับบุคลิกที่ผิดปกติของปรมาจารย์ไวน์จิ่วแล้ว

“ปรมาจารย์ไวน์จิ่ว ข้าขอสั่งอาหารอีกสองจานได้หรือไม่” หัวหน้าสการ์กัดฟันพร้อมกับพูดออกมาด้วยสีหน้าลำบากใจ

เขานำทรูคริสตัลมามากกว่าสี่ร้อยก้อนติดตัวไปด้วยและได้ทิ้งทรูคริสตัลที่เหลืออยู่ไว้ในสมาคมทหารรับจ้าง เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าราคาของสิ่งของที่อยู่ในร้านตามหลิวซิ่วเฟิงพูดออกมานั้นเป็นความจริง

เขารู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังมีเลือดไหลซิบ ๆ ออกมา แต่เขาก็ยังตัดสินใจที่จะลองลิ้มรสอาหาร หากมันสามารถเพิ่มแก่นแท้ที่อยู่ภายในร่างกายของเขาได้จริง ๆ ราคาที่เขาต้องจ่ายก็ถือว่าคุ้มค่า

“ข้าด้วย ปรมาจารย์ไวน์จิ่ว ข้าขอสั่งอาหารด้วยหนึ่งจาน” หลิวซิ่วเฟิงก็มีสีหน้าที่บิดเบี้ยวเช่นกัน แต่เขายังคงหยิบทรูคริสตัลหนึ่งร้อยก้อนออกมาจากกระเป๋าใบเล็ก ๆ ของเขา

“ข้าด้วย! ขอสั่งอาหารหนึ่งจาน!”

“ข้าด้วยปรมาจารย์ไวน์จิ่ว! ข้าขอสั่งอาหารหนึ่งจานด้วย!”

“เฮ้อ! ข้านำทรูคริสตัลติดตัวมาด้วยน้อยกว่าร้อยก้อนเสียอีก ปรมาจารย์ไวน์จิ่ว ข้าขอสั่งเอเบิลส์ บล็องก์”

จิ่วเซินยอมรับคำขอด้วยการพยักหน้าก่อนที่จะก้าวเข้าไปในครัว

‘ดูเหมือนว่าข้าจะสามารถเสร็จสิ้นภารกิจนี้ได้ภายในวันเดียว ข้าสงสัยนักว่ารางวัลจะเป็นเช่นไร’

[TL: คอมเม้นต์พูดคุยกันได้นะ]