ตอนที่ 339+340 ผู้ชายธรรมดาทั่วไป

ความเงียบที่เกิดขึ้นนั้น ดูราวกับว่าหูหนวกไปชั่วขณะ

เจียงเหยาไม่กล้าจินตนาการถึงหายนะของการทำลายล้างที่เกิดขึ้นทั้งหมด และเธอไม่ได้ถามว่าทำไมลู่ชิงสีและพันเอกหลินถึงกลับมาบ้านเร็วกว่าปกติ

ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันนานแค่ไหน ในบ้านที่เงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของพวกเขาเท่านั้น

เจียงเหยาเริ่มสะอื้น เธอกัดริมฝีปากของเธอและพูดเบา ๆ ว่า “ลู่ชิงสี ฉันอยากจะให้คุณเป็นแค่คนธรรมดา ทำไมคุณต้องเก่งในสิ่งที่คุณเป็นด้วย?”

หากเขาเป็นเพียงทหารธรรมดา ๆ คนหนึ่งเขาจะไม่มีส่วนร่วมในเหตุการณ์ใด ๆ เหล่านี้

“ที่รัก... เจียงเหยา” ลู่ชิงสีถอนหายใจ “แต่สามีของคุณเป็นทหารที่ดีที่สุดคนหนึ่งเลยนะ อีกหนึ่งชั่วโมง ผมต้องไปเมืองจนิ เพื่อเข้าร่วมกับช่วยช่วงเหลือ”

เธอรู้ เธอรู้ทุกอย่าง! แม้ว่าเธอจะไม่ได้ถาม แต่เธอก็รู้ว่ามันจะต้องมาถึง!

“ทำไมถึงไม่ส่งคนเข้าไปช่วย ตั้งแต่ที่ทีมช่วยเหลือเมื่อคืนถูกกำจัด ทำไมประเทศถึงไม่สามารถให้ในสิ่งที่ผู้ร้ายต้องการ? ทำไมพวกเขายังต้องส่งเพื่อนร่วมชาติไปตายเพิ่มอีก? ยังไม่พออีกเหรอ!” เจียงเหยาคร่ำครวญ หัวใจของเธอเข้าใกล้กับคำว่าแตกสลาย

ถ้าเพียงลู่ชิงสีไม่ได้บอกเธอเกี่ยวกับการสูญเสียอันน่าเศร้าที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอคงไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ที่รุนแรงเช่นนี้ ตอนนี้เธอรู้ถึงอันตรายของภารกิจแล้ว เธอจะไม่มีวันยอมให้ลู่ชิงสีไป

เธอกลัว

กลัวว่าจะเห็นเขาบาดเจ็บหรือแย่ไปกว่านั้น คือการเห็นเขากลับมาในสภาพไร้ลมหายใจ

เธอไม่ต้องการผ่านความรู้สึกสิ้นหวังและความทุกข์อีกต่อไป

“ไม่ไปไม่เหรอคะ? เลิกเป็นทหารซะ แล้วเราไปเริ่มทำอย่างอื่น มั๊ย?” เจียงเหยากอดลู่ชิงสีไว้แน่น ในขณะนี้ไม่มีใครสามารถเข้าใจได้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร

“ที่รัก ผมจะไม่เป็นไร ครั้งนี้พวกเราได้เตรียมการทั้งหมดไว้แล้ว อีกอย่าง เราได้ข้อมูลมากมายจากกลุ่มผู้เสียสละเมื่อคืน พลเอกเหลียงรอพวกเราอยู่ที่นั่น ผมต้องเข้าไปช่วย!”

พวกเขากอดกันแน่นขึ้น และแน่นขึ้น

ลู่ชิงสีรู้สึกผิดหวัง หากรู้ว่าจะมีภารกิจแบบนี้เกิดขึ้น เขาจะไม่ขอให้เจียงเหยามาหาเขาที่นี่ในตอนนี้

เธอมาที่นี่ แต่กลับไม่ได้มีช่วงเวลาที่ดีนัก

อย่างแรกคือมีนางเกอ ต่อมาเขาก็มีภารกิจอันตรายที่ต้องเข้าร่วม เจียงเหยาจะสนุกและมีเวลาที่ดีในกองทัพได้อย่างไร

เจียงเหยาไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้ เธอเป็นเพียงเด็กสาวที่เข้มแข็งและดื้อรั้นมาโดยตลอด วันนี้เป็นวันที่เธอสูญเสียการควบคุมน้ำตา เธอยังคงสะอื้นไห้อยู่อย่างนั้น

เป็นไปได้ไหมว่าในช่วงชีวิตสุดท้ายของเธอ ตั้งแต่เออยู่ที่หนานเจียง ลู่ชิงสีก็ถูกย้ายออกจากกองทัพที่เมืองจิน และไม่ได้เข้าร่วมภารกิจกู้ภัยในครั้งนี้?

__

หรือว่าเขาไปมาแล้ว และกลับมาอย่างปลอดภัย?

เจียงเหยาโกรธตัวเอง ทำไมเธอไม่ใช้เวลากับลู่ชิงสีให้มากกนี้?

“ผมไม่รู้ว่าต้องไปทำภารกิจนี้นานแค่ไหน หลังจากที่ผมไปแล้ว คุณกลับไปที่มหาวิทยาลัยก่อนดีไหม? อย่างนั้นคุณก็มีเพื่อนอยู่ที่นั่น” ลู่ชิงสีต้องทำภารกิจนี้ ไม่ใช่แค่เพราะความไว้วางใจและความหวังที่ผู้บังคับบัญชามองให้ แต่หนึ่งในตัวประกันมีนายพลเหลียงอยู่ด้วย

อาชีพทหารที่โลดแล่นได้อย่างราบรื่นของเขาส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะบารมีของตระกูลเหลียง พลเอกเหลียงและพ่อเหลียงปฏิบัติต่อเขาเหมือนเขาเป็นคนหนึ่งในครอบครัว ตั้งแต่เขาเรียนในวิทยาลัย พลเอกเหลียงได้สอนเขาในหลายสิ่งหลายอย่าง

พวกเขาไม่ใช่แค่ผู้อาวุโสของเขาเท่านั้น พวกเขายังเปลี่ยนเหมือนที่ปรึกษาของเขาด้วย

ลู่ชิงสีไม่รู้ว่าตัวเขาจะได้กลับมาเมื่อไหร่ เขาไม่สะดวกที่จะปล่อยให้เจียงเหยาอยู่ในกองทัพเพียงลำพัง กังวลว่าเฉินเฟยไป่จะใช้โอกาสนี้เข้ามาก่อกวนเจียงเหยา เขากังวลว่าเธอจะรู้สึกโดดเดี่ยวและเริ่มคิดเรื่องต่าง ๆ เสียมากมาย

“ฉันไม่กลับค่ะ” เจียงเหยาส่ายหน้า “ฉันจะอยู่ที่นี่ รอคุณกลับมา”

เจียงเหยาตัดสินใจแน่วแน่ เธอไม่สามารถรั้งลู่ชิงสีจากการเข้าร่วมภารกิจช่วยคนในครั้งนี้ได้ อย่างน้อยเธอก็สามารถอยู่ที่นี่และรอให้เขากลับมา

“ฟังนะ ลู่ชิงสี ฉันต้องการให้คุณกลับมาในแบบที่คุณจากไป คุณต้องกลับมาในสภาพดีเช่นนี้”

เธอเพียงต้องการให้เขาปลอดภัย แม้ว่าจะหมายความว่าจะไม่สามารถเป็นวีรบุรุษในสนามรบได้ก็ตาม

“ผมจะพยายาม” ลู่ชิงสีปล่อยมือของเขา คนในอ้อมแขนเอาหน้าซุกเข้ากับแผงอกของเขา แต่เขาไม่อยากจะโกหกเธอ

“ฉันเคยบอกคุณแล้วใช่ไหม ว่าถ้าคุณกลายเป็นคนพิการ ฉันจะทิ้งคุณ” เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสีทั้งน้ำตา

เขาหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความลำบากใจในสถานการณ์และความรักที่เขามีต่อเธอ

“อย่าได้คิด! ถ้าผม ลู่ชิงสียังมีชีวิตอยู่ คุณคือภรรยาของผมตลอดไป”

เขาอาจจะเป็นอัมพาตครึ่งท่อน ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ เจียงเหยาก็เป็นของเขาและเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น เขาไม่ได้ซ่อนความเป็นเจ้าของอย่างแรงกล้า ตอนี้ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องทำอย่างนั้น

“ให้ผมบอกความลับกับคุณไหม” ลู่ชิงสีพาเธอไปนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

โซฟาผ้าลายดอกไม้ทำให้โซฟานุ่มและสบาย เจียงเหยาซื้อมันมาจากห้างเฟอร์นิเจอร์ในตัวเมือง เธอชอบนั่งบนโซฟาหลังท่านอาหารเสร็จ เธอนอนลงบนตักของลู่ชิงสีและพูดคุยกับเขา พูดเกี่ยวกับชีวิตของเธอในโรงเรียน เพื่อนของเธอ หรือเพียงแค่ฟังวิทยุ

เธอชอบที่เขาฟังเธอพูดอย่างสงบ มีเธออยู่ในสายตาของเขาเท่านั้น

“ความลับอะไรคะ” เจียงเหยานั่งบนตักของเขาสะอื้น แต่ดูเหมือนเธอกำลังฟุ้งซ่านด้วยคำพูดของเขา